Stavri_
Τιμώμενο Μέλος
Η Stavri_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών και επαγγέλεται Barista. Έχει γράψει 4,687 μηνύματα.
29-08-14
00:11
Το εχω γραψει και σε αλλο θεμα ομως νομιζω ταιριαζει εδω πιο πολυ.Εγω απο 12 χρονων αρχισα να τραβαω ασυναισθητα τουφες απο τα μαλλια μου.Κατα περιοδους πιο πολυ,μετα λιγοτερο αναλογα με το ποσο στρεσαρισμενη ημουν.Εκτος αυτου φετος (ισως λογω προετοιμασιας για Πανελληνιες) αρχισα και πειραζα το δερμα μου με αποτελεσμα να κανω μικρες πληγες σε πολλα σημεια.Η δερματολογος μου εδωσε να παιρνω atarax αλλα δε βοηθαει καθολου.Αν εχει αντιμετωπισει καποιος παρομοια κατασταση ας μου πει γιατι πραγματικα δεν ξερω τι να κανω :/
Καλησπέρα!
Δε ξέρω βασικά από που να ξεκινήσω, γιατί πολύ απλά, σε νιώθω τόοοσο πολύ!...
Λοιπόν, θα τα πάρω ανάποδα. Επειδή ο αυτοτραυματισμός συχνά είναι ενδεχόμενο σύμπτωμα του συνδρόμου μου( Σύνδρομο Asperger) , έχω έρθει και εγώ αντιμέτωπη μαζί του (σε αρχικά στάδια βέβαια, κυρίως δημιουργία αμυχών στο πρόσωπο ή και στα πόδια με τη χρήση των χεριών μου) , γνωρίζω από πρώτο χέρι τη σημαντικότητα του και τις επιπτώσεις του. Πρέπει να επισκεφθείς κάποιον καλό ψυχίατρο. Αλλά σχετικά με αυτό θα σου στείλω αργότερα προσωπικό μήνυμα, εάν το επιθυμείς και εσύ βέβαια.
Είχα να αυτοτραυματιστώ ένα χρόνο τώρα( η ψυχοθεραπεία κάνει θαύματα σε κάθε δυσκολία μου ή σύμπτωμα- από άγχος, εμμονές, αγοραφοβία, ιδεοληψίες έως και την πιο ενδόμυχη δυσκολία που με βασανίζει), ώσπου προχτές από υπερβολικό άγχος και πίεση έχασα τον αυτοέλεγχο μου,και δημιούργησα κάποιες πληγές στο πρόσωπό μου. Μία από αυτές έγινε εμμονικά το αντικείμενο ενασχόλησής μου για μία μέρα ώσπου έφτασα σήμερα το πρωί να ξυπνήσω με πρήξιμο στο μάγουλο και πύον στην τραυματισμένη περιοχή. Πήγα στο δερματολόγο μου. Προκάλεσα σταφυλόκοκκο σε εκείνο το σημείο και έτσι μου έδωσε Fucidin, κρέμα και χάπι...
Τέλος πάντων, αύριο θα ενημερώσω και τη ψυχίατρό μου.
Atarax έπαιρνα παλαιότερα,αλλά κυρίως λόγω υπερβολικής ...αϋπνίας στις Πανελλήνιες. (μου το είχε δώσει ο παθολόγος μου. Δεν είχα επισκεφθεί τότε ακόμα την παιδοψυχίατρό μου και δεν γνώριζα ότι όλα ήταν συμπτώματα υπερβολικού και παθολογικού άγχους που πήγαζε από το σύνδρομο.)
Τέλος πάντων, μου είναι δύσκολο αυτή τη στιγμή να συντάξω τις σκέψεις μου ορθώς (είμαι ολίγον τι αγχωμένη από το ποστ σου).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Stavri_
Τιμώμενο Μέλος
Η Stavri_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών και επαγγέλεται Barista. Έχει γράψει 4,687 μηνύματα.
22-08-14
17:01
Πρώτα από όλα, να κάνω μία διόρθωση σε κάτι που αναφέρθηκε παραπάνω: Η λύση δεν είναι συνήθως ο ψυχολόγος, αλλά ο ψυχίατρος. Ο αυτοτραυματισμός (και γενικότερα οι διάφορες μορφές Αυτοτιμωρίας) είναι σύμπτωμα - μηχανισμός αντιμετώπισης( και όχι πάθηση), που οφείλεται σε νευρολογικές και ψυχιατρικές ασθένειες. Συνεπώς, ο ψυχολόγος ( =σύμβουλος κατά κύριο λόγο) δεν προτιμάται για την αντιμετώπιση του Αυτοτραυματισμού.
Δόντια, χέρια ή και αιχμηρά αντικείμενα χρησιμοποιούνται για την επίτευξη του αυτοτραυματισμού, πραγματοποιώντας μία "σύζευξη" σωματικού - ψυχικού πόνου. Μπορεί στους περισσότερους να φαίνεται ως παράλογο, αλλά για τον αυτοτραυματιζόμενο είναι απόπειρα "επιβίωσης" από τον υπέρμετρο ψυχικό πόνο. Συνήθως γίνεται και ασυνείδητα. Είναι μία προσωρινή επαναφορά της γαλήνης και της ηρεμίας καθώς εκτονώνεται η αφόρητη ένταση που αισθάνεσαι. Ο σωματικός πόνος καλύπτει παροδικά τον συναισθηματικό. Άλλος λόγος που μπορεί να οδηγήσει στον αυτοτραυματισμό είναι η πεποίθηση ότι αξίζεις να τιμωρηθείς. Εμμονές και πεποιθήσεις εσφαλμένες οδηγούν εκεί, καθώς επίσης και οδυνηρά συναισθήματα, άγχος, στρες, θυμός, προσπάθεια απόκτησης ενδιαφέροντος από τρίτους κλπ...
Σε γενικές γραμμές ,ο αυτοτραυματισμός αποτελεί ουσιαστικά έναν τρόπο με τον οποίο το άτομο μαθαίνει να αντιμετωπίζει και να διαχειρίζεται τα πολύ έντονα συναισθήματά του. Νιώθει συχνά ικανοποίηση και ανακούφιση. Άλλες φορές γίνεται προκειμένου να αισθανθεί ο αυτοτραυματιζόμενος κάποιο αισθητηριακό σοκ, ικανό να τον ξυπνήσει από το συναισθηματικό λήθαργο - ανηδονία - Κενό. Άλλες φορές πάλι αποτελεί προσπάθεια "αποστασιοποίησης"- dissociative state.
Ο αυτοτραυματισμός συνδέεται συχνά και με τη διαταραχή της κατάθλιψης, της διπολικής διαταραχής, των διαταραχών διατροφής και της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής( για όσους δεν γνωρίζουν: ιδεοληψίες και ψυχαναγκασμοί, εμμονές : OCDisorder).
Τέλος πάντων, είναι πολλά αυτά που μπορούν να οδηγήσουν στον αυτοτραυματισμό και δεν θέλω να κουράσω. Έχει να κάνει και με τη σημαντικότητα ας πούμε της μορφής αυτοτραυματισμού.( από τριχοτιλλομανία έως σπάσιμο κοκκάλου πχ)
Δόντια, χέρια ή και αιχμηρά αντικείμενα χρησιμοποιούνται για την επίτευξη του αυτοτραυματισμού, πραγματοποιώντας μία "σύζευξη" σωματικού - ψυχικού πόνου. Μπορεί στους περισσότερους να φαίνεται ως παράλογο, αλλά για τον αυτοτραυματιζόμενο είναι απόπειρα "επιβίωσης" από τον υπέρμετρο ψυχικό πόνο. Συνήθως γίνεται και ασυνείδητα. Είναι μία προσωρινή επαναφορά της γαλήνης και της ηρεμίας καθώς εκτονώνεται η αφόρητη ένταση που αισθάνεσαι. Ο σωματικός πόνος καλύπτει παροδικά τον συναισθηματικό. Άλλος λόγος που μπορεί να οδηγήσει στον αυτοτραυματισμό είναι η πεποίθηση ότι αξίζεις να τιμωρηθείς. Εμμονές και πεποιθήσεις εσφαλμένες οδηγούν εκεί, καθώς επίσης και οδυνηρά συναισθήματα, άγχος, στρες, θυμός, προσπάθεια απόκτησης ενδιαφέροντος από τρίτους κλπ...
Σε γενικές γραμμές ,ο αυτοτραυματισμός αποτελεί ουσιαστικά έναν τρόπο με τον οποίο το άτομο μαθαίνει να αντιμετωπίζει και να διαχειρίζεται τα πολύ έντονα συναισθήματά του. Νιώθει συχνά ικανοποίηση και ανακούφιση. Άλλες φορές γίνεται προκειμένου να αισθανθεί ο αυτοτραυματιζόμενος κάποιο αισθητηριακό σοκ, ικανό να τον ξυπνήσει από το συναισθηματικό λήθαργο - ανηδονία - Κενό. Άλλες φορές πάλι αποτελεί προσπάθεια "αποστασιοποίησης"- dissociative state.
Ο αυτοτραυματισμός συνδέεται συχνά και με τη διαταραχή της κατάθλιψης, της διπολικής διαταραχής, των διαταραχών διατροφής και της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής( για όσους δεν γνωρίζουν: ιδεοληψίες και ψυχαναγκασμοί, εμμονές : OCDisorder).
Τέλος πάντων, είναι πολλά αυτά που μπορούν να οδηγήσουν στον αυτοτραυματισμό και δεν θέλω να κουράσω. Έχει να κάνει και με τη σημαντικότητα ας πούμε της μορφής αυτοτραυματισμού.( από τριχοτιλλομανία έως σπάσιμο κοκκάλου πχ)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.