Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
18-06-09
11:49
Είναι φανερό αυτό, δεν χρειαζόμασταν διευκρινίσεις αγαπητέ μου...
Με συγκλονίζει ώρες- ώρες, η λακωνική του ειλικρίνεια!
Όμως, φίλε Όττο, μου ήρθε μία ιδέα...
Αν σήμερα ακόμη έχουμε την πολυτέλεια(;) να μαθαίνουμε για του Έλληνες, τον τρόπο σκέψης τους, τις τέχνες τους και τον "ορθό λόγο", ίσως(;) ιστορικά να το χρωστάμε στην πρώτη "τεκτονική σέκτα", που εμφανίστηκε στα μεταχριστιανικά χρόνια, τους "Αδελφούς της Ειλικρίνειας". Τους αποκαλώ "τέκτονες", επειδή θεωρώ, ότι με το έργο της έβαλαν τα θεμέλια για να οικοδομηθεί, η μεταχριστιανική(4ο αι κ.μ.) διάσωση των ερειπίων(έστω!) του επιλεγόμενο "ελληνικού πολιτισμού". Οι περισσότεροι εκ των "Αδελφών" αυτών ήταν Πέρσες, Άραβες και Τουρκμένιοι...
Το είχαν λοιπόν σαν αρχή, στη βάση βέβαια της εκ προοιμίου ειλικρίνειας (μεταξύ τους, δια μυητικού όρκου), να ακούνε όλοι του εκάστοτε ενός τη γνώμη, εισήγηση, πρόταση, ή όπως αλλιώς, με απόλυτη προσοχή και "αδελφικό σεβασμό", χωρίς καν να διανοούνται ποτέ να κάνουν κάποια σχετική κριτική. Απλά, όταν υπήρχε και "άλλη φωνή", σχετικά με το θέμα, ζητούσε την άδεια απ' την ομήγυρη και την κατέθετε, ποτέ όμως ως "διαφωνία".
Για να τιμήσω, λοιπόν, τη μνήμη εκείνων των προγόνων μας (;), προτείνω, να λειτουργήσει ο "Όμιλος Λ-Σ"- τις τεχνικές ανάγκες ίσως μπορείς να τις αντιμετωπίσεις, καλύτερα από εμένα- ως βήμα εισηγήσεων και ακολουθώντας το στυλ τους εκείνο. Ο Όμιλος( τεχνικά) θα είναι μεν ανοικτός σε κάθε επισκέπτη του, αλλά μόνον για να "ακούσει". Λόγο της "σκέψης" τους θα έχουν μόνον όσοι προηγούμενα θα δηλώνουν "συμμετοχή στην ειλικρίνεια"( κάτι σαν μέλη δηλαδή ή φίλοι του ομίλου). Πως σου φαίνεται κατ΄αρχήν η ιδέα; Εκτιμώ ότι συλλαμβάνεις τη βαθύτερη σκοπιμότητά της: ο "ειρηνικός διάλογος"! Τι λες;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
06-02-08
10:51
Επαφίεμαι για απάντηση παρακάτω. Αλλά...Παρατηρώ, με λύπη, μια δυσαρέσκια για την εξελικτική πορεία του ανθρωπινού είδους. Γιατί αυτό;
Τι είναι η σκέψη;
Μήπως το περιεχόμενο της συνείδησής μας είναι φτιαγμένο από τη σκέψη, που έχει γίνει τόσο παντοδύναμη στη ζωή μας; Γιατί δηλαδή η διάνοια, η ικανότητα να επινοούμε, να γράφουμε και να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, έχει γίνει τόσο σημαντική; Και γιατί δεν έγιναν πιο σημαντικές από τη σκέψη, η στοργή, η φροντίδα, η συμπάθεια, η αγάπη;
Ας εξετάσουμε λοιπόν μαζί, τι είναι η σκέψη. Το οικοδόμημα της ψυχής βασίζεται στη σκέψη. Γιʼ αυτό οφείλουμε να εξετάσουμε, τι είναι το να σκεφτόμαστε, τι είναι η σκέψη. Αν δεν κατανοήσω πολύ προσεχτικά, τι είναι η σκέψη, δεν θα μπορέσω να κατανοήσω ή να παρατηρήσω, ή να έχω μία άμεση, βαθιά αντίληψη όλου του περιεχομένου της σκέψης μου, αυτού που είμαι. Αν εμείς δεν κατανοήσουμε τους εαυτούς μας, δηλαδή τη συνείδησή του ο καθένας, το γιατί σκεφτόμαστε με κάποιον τρόπο, γιατί συμπεριφερόμαστε μʼ αυτό τον τρόπο, τους φόβους μας, τις πληγές μας, τις αγωνίες μας, τις διάφορες στάσεις και πεποιθήσεις μας, τότε, ό,τι κι αν κάνουμε θα προκαλεί πιο μεγάλη σύγχυση.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε καταντήσει «άνθρωποι από δεύτερο χέρι». Διαβάσαμε πολύ, πάρα πολύ, πηγαίνουμε στα Πανεπιστήμια, συγκεντρώνουμε πάρα πολλές γνώσεις, πληροφορίες παρμένες απʼ όσα έχουν σκεφτεί και έχουν πει άλλοι άνθρωποι. Τότε λοιπόν, τι είναι για εμάς το να σκεφτόμαστε, τι είναι η σκέψη;
Τι είναι η σκέψη και γιατί σκεφτόμαστε; Μήπως σας είναι αδύνατο να απαντήσετε; Ζούμε και συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τη σκέψη μας. Κάνουμε πολέμους εξαιτίας της. Όλα προέρχονται απʼ αυτήν. Αυτή έχει κατορθώσει τα θαύματα της χειρουργικής, έφτιαξε τους μεγάλους τεχνικούς και ειδικούς. Αλλά εμείς δεν έχουμε ερευνήσει ποτέ, τι είναι η σκέψη, τι είναι το να σκέφτεται κανείς.
Η σκέψη είναι μία λειτουργία που γεννιέται από την πείρα και τη γνώση. Αρχίζει από την εμπειρία που γίνεται γνώση και που σαν τέτοια αποθηκεύεται στα κύτταρα του εγκεφάλου σαν μνήμη. Αν είναι έτσι, τότε μέσα από αυτή τη μνήμη, υπάρχει σκέψη και δράση. Ταιριάζει λοιπόν να πούμε, ότι η σκέψη είναι ένα γεγονός, όπως όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο;
Πείρα, γνώση, μνήμη, σκέψη και δράση, είναι η πενταπλή αλληλουχία της ιστορικής παρουσίας του χρόνου, μες απʼ την οποία η σκέψη, θέλει να είναι το φρένο του. Γιατί κάθε «δράση μετʼ από σκέψη», δεν είναι παρά μία «αντί-δραση»: μία αντίδραση προς το χρόνο, για το φευγιό του. Και μέσα απʼ αυτή την αυταπάτη, μαθαίνουμε πιο πολλά, χάρη σʼ έναν κύκλο «δράσης -πείρας- δράσης», κι αυτός είναι η αλυσίδα μας.
Είναι ο τρόπος που ζούμε: «κυκλικός» και πάντα «μαγικά προστατευτικός». Ποτέ δεν προχωρήσαμε έξω απʼ αυτόν, έξω από τη βεβαιότητα της ασφάλειας. Ακόμη και η πιο «μεγάλη αμαρτία» βιώνεται πάνω σε κάποια ευδιάκριτη, έγχρωμη γραμμή. Ποτέ δεν περάσαμε, πέρα από κάθε τέτοια γραμμή μας, παρά μόνον ίσως, σε όνειρα αμαρτωλά ή σε εφιάλτες. Είναι η γραμμή της διαίρεσης: της δικής μας με τους άλλους, της γνώσης με την άγνοια, το καλό με το κακό, την αλήθεια με το ψεύδος. Τώρα το περιεχόμενο της συνείδησής μας, συνεχίζει να είναι όλα τα πράγματα, όχι όμως σαν ολότητα, αλλά σαν άπειρα σημεία της. Είναι όλα όσα παράγει η σκέψη μας. Προστατευμένοι στον «κύκλο» μας, μπορούμε να σκεφτόμαστε, και τόσα πολλά άσκημα και εφιαλτικά πράγματα. Μπορώ ακόμη να σκέφτομαι, ότι ο θεός είναι μέσα μου ή ότι θα είμαι κάποιο ζώο στην «επόμενη ζωή» μου. Αλλά και αυτά τα ενδεχόμενα, γεννήματα της σκέψης μου θα είναι!
: Πολύ σωστά! Προχωράμε...!...Ελπίζω να κατάλαβα σωστα. Οποιαδήποτε ανακρίβεια είναι αποτέλεσμα του νεαρού της ηλικίας μου... lol
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
05-02-08
20:35
Αγαπητέ Ε-Β, μένω υπόχρεος και σ΄ευχαριστώ, για τον προβληματισμό στον οποίο με οδηγείς με την παρπάνω παρέμβασή σου. Θα την μελετήσω. Από πρώτη ανάγνωση διαβλέπω, ακριβώς αυτό που επιθυμούσα ξεκινώντας αυτό τον διάλογο: να γίνουν ορατές οι όποιες "παραλείψεις" μου ή, ίσως, και προκλήσεις για τις όποιες "διαφωνίες". Συνεχίζουμε λοιπόν...Νεωεύς, στο παραπάνω μήνυμα σου θίγεις πολλά θέματα ταυτόχρονα, είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος της σύνδεση. Ωστόσο εγώ θα προσπαθήσω να σταθώ μόνο σε όσα διαφωνώ.
Αναφέρεσαι στην συλλογική σκέψη, μάλιστα την εξυψώνεις. Ωστόσο αυτή η τόνωση εμπεριέχει κάποιους κινδύνους για την εξέλιξη. Συγκεκριμένα η πλειοψηφία μπορεί να οδηγήσει στον αφανισμό απόψεων που ναι μεν την δεδομένη στιγμή να είναι πομπώδες ή ονειροπαρμένες αλλά έπειτα, από την κατάλληλη επεξεργασία, μπορεί να οδηγήσουν στην πρόοδο. Απλά καθετί συλλογικό πρέπει να εμπεριέχει τους κατάλληλους μηχανισμούς για διορθώσεις έτσι ώστε να ήμαστε σίγουροι ότι η πλειοψηφία δεν πράττει με βάση την απερισκεψία. Ας μην ξεχνάμε ότι η "τρελοί" είναι υπεύθυνοι για την μεγαλύτερη πρόοδο.
Κατηγορείς βασικούς θεσμούς της οικονομίας ότι δρουν σαν μαγνήτης σπατάλης χρόνου. Κάτι το όποιο εμπεριέχει την λανθασμένη συλλογική πορεία. Μέσα από από αυτούς τους θεσμούς της οικονομίας δίνεται η πολυτέλεια μια απόφαση, μια πολιτική, μια ιδέα αλλά και μια αξία να κριθεί. Στην αρχή της κριτικής μπορεί να οδηγηθούμε σε αρκετούς ενθουσιασμούς αλλά και σε υπεραξίες ή ακόμη σε υποτίμηση. Ωστόσο κάπου στα μέσα ένας αόρατος μηχανισμός, ο λεγόμενος "διόρθωση" λύνει αυτά το προβλήματα. Ας μην ξεχνάμε ότι χωρίς αυτούς θεσμούς πολλές ιδέες, πολιτικές και αξίες, που έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνική καθημερινότητα, πολύ πιθανών να μην είχαν σάρκα και οστά.
Επίσης κάτι τελευταίο, κατηγορείς αρκετούς συνανθρώπους μας ότι επιδιώκουν την καλοπέραση. Ναι μεν έχεις δίκαιο αλλά ξεχνάς ότι το πρώτο στάδιο της εξέλιξη απαιτεί να ήμαστε οι ίδιοι ευτυχισμένοι και να έχουμε την κατάλληλη αυτοεκτίμηση. Καμία εξέλιξη δεν έχει ουσιαστικό νόημα αν δεν νιώθουν οι πρωταγωνιστές ευτυχισμένοι. Σε παραπέμπω στην πυραμίδα του maslow αλλά και σε λόγια του ταλαντούχου John Nash.
Τι συμβαίνει;
Τι συμβαίνει αλήθεια στον κόσμο; Πριν ακόμη απαντήσει κανείς, ο κόσμος ήδη έχει αλλάξει (πάλι) τόσο, ώστε δεν μένει παρά να επαναληφθεί η ίδια απορία: τι συμβαίνει αλήθεια στον κόσμο;
Αν θέλουμε νʼ αποτολμήσουμε κάποια απάντηση, να παρατηρήσουμε μαζί και να σκεφτούμε, είναι φρόνιμο να είμαστε ελεύθεροι απʼ τον εθνικισμό και τις όποιες σχετικές μʼ αυτόν διαμορφώσεις(προκαταλήψεις) μας φόρτωσε ο χρόνος. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε αλληλένδετοι, σαν ένα ολοζώντανο διαδίκτυο, όπου κι αν ζούμε. Είναι επείγουσα «ιστορική αναγκαιότητα» να συνειδητοποιήσουμε πόσο σοβαρόκαι πόσον επείγον είναι αυτό.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε αλληλένδετοι, ως ένα ολοζώντανο διαδίκτυο. Κι εμείς οι άνθρωποι, επίσης, ζούμε με τη σκέψη. Ποια είναι η λειτουργία, η διαδικασία και το περιεχόμενο της σκέψης; Όλοι οι ναοί, όλοι οι πύργοι και οι ουρανοξύστες, τα χαμόσπιτα και οι παράγκες, οι εικόνες και ταʼ αγάλματα, τα βιβλία και οι λέξεις, ο πολιτισμός ολόκληρος, αρχαίος και σύγχρονος, όλʼ αυτό είναι προϊόν της σκέψης, είδωλα γεμάτα νεκρό χρόνο. Το γράμμα σκοτώνει το πνεύμα και η λέξη αρνείται το πράγμα. Καμία λέξη δεν είναι ιερή, κανένα βιβλίο, αναμάρτητο, αφού είναι προϊόν της ανθρώπινης σκέψης.
Λατρεύουμε την διάνοια. Εμείς οι άνθρωποι νομίζουμε ότι η διάνοια θα λύσει τα προβλήματά μας. Αλλά ούτε η διάνοια, ούτε οι συγκινήσεις και ο ρομαντικός συναισθηματικός, μπορούν να μας βοηθήσουν. Υποχρεούμαστε νʼ αντικρίσουμε τα πράγματα όπως είναι. Να τα παρατηρήσουμε από πολύ κοντά και νʼ αντιληφθούμε πόσο επείγον είναι να κάνουμε κάτι άμεσα, και όχι νʼ αφήσουμε το ζήτημα αυτό- το ζήτημα της σκέψης μας- στον επιστήμονα, στον πολιτικό και στο διανοούμενο.
Λοιπόν, πριν απʼ όλα, ας κοιτάξουμε πως έχει γίνει η ανθρώπινη συνείδηση. Γιατί η συνείδησή μας είναι αυτό που είμαστε. Αυτό που σκέφτομαι, αυτό που νοιώθω, οι φόβοι μου, οι ευχαριστήσεις μας, η αγωνία μου, η ανασφάλειά μας, η δυστυχία μας, η κατάθλιψη, η αγάπη, ο πόνος, η θλίψη κι ο υπέρτατος φόβος του θανάτου, είναι το περιεχόμενο της ανθρώπινης συνείδησης.
Αυτά είναι που αποτελούν αυτό που είμαστε και είσαι. Αν δεν κατανοήσουμε αυτό το περιεχόμενο κι αν δεν πάμε πέρα απʼ αυτό- αν βέβαια είναι ποτέ δυνατό!- δεν θα μπορέσουμε να δράσουμε σοβαρά, θεμελιακά, ριζικά, για να πραγματοποιήσουμε μία μεταμόρφωση, μία μεταλλαγή σʼ αυτή τη συνείδηση.
Για να ανακαλύψουμε ποια είναι η σωστή δράση, οφείλουμε να κατανοήσουμε το περιεχόμενο της συνείδησής μας. Μία συνείδηση γεμάτη σύγχυση, αβεβαιότητα, πίεση(στρες), παλινδρομούμενη από μία γωνία στην άλλη, από μία κατάσταση(πραγμάτων), στην αντίθετή της, μία τέτοια συνείδηση δεν μπορεί να καθοδηγήσει σε σωστή δράση.
Έχει πρωταρχική σημασία να φέρουμε τάξη μέσα στον εαυτό μας. Μες απʼ αυτή την (εσωτερική) τάξη θα υπάρξει και η εξωτερική. Διαμορφωθήκαμε, χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια χρόνια τώρα, για χάρη και χάρη της εξωτερικής τάξης. Κι ο νεκρός χρόνος είναι πάντα πιο βαρύς, απʼ τον παρόντα και μέλλοντα. Είναι ακριβώς το βάρος, απʼ όσου η σκέψη αντλεί πάντα, την ελαφρότητά της!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
31-01-08
10:44
"Όσοι πιστοί προσέλθετε...", να σχηματίσουμε έναν "ΟΜΙ.ΛΟ.Σ."( ΟΜΙΛΟΣ ΛΟΓΟΥ-ΣΚΕΨΗΣ). Είναι κατορθωτός μέσω του Διαδικτύου; Προτείνω το θέμα και κάνω την πρώτη σχετική "εισήγηση". Μπορεί ο καθένας να κάνει τη δική πρόταση-εισήγηση. Σε πρώτη φάση δηλαδή, να γίνει η σχετική "ζύμωση". Ιδού η "πρόκληση":
Ο Όμιλος (Lʼ΄Elite)
Κρατούσα μετάφραση της ελληνικής λέξης «όμιλος» στη γαλλική γλώσσα είναι, η «Έlite». Ως όρος η συγκεκριμένη λέξη πολιτογραφήθηκε και στην αγγλική γλώσσα, αρχικά στο λεξιλόγιο των εμπόρων. Έτσι πέρασε σε όλες τις επιμέρους «εθνικές αγορές» της Δύσης, με τη σημασία της «διαλεχτής μερίδας»( της «αφρόκρεμας») των κάθε είδους εμπορευμάτων. Η μεταφορά του όρου στην Κοινωνιολογία και την πολιτική ανάλυση έγινε από τον V. Pareto με το έργο του «Η Διάνοια και η Κοινωνία»[The Mind and Society].
Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν τον όρο «όμιλος», αντί το πρωτο-ελληνικό «όμος» ή «ομάς». Αναφερόταν πάντα σε ομάδα ανθρώπων με συγκεκριμένα ενωτικά χαρακτηριστικά (δεσμούς) μεταξύ τους και συγκεκριμένους σκοπούς της σύμπραξής τους. Κυριολεκτικά, ο όμιλος είναι «ομάς λόγου-σκέψης».
Η ελληνική «ομάς» έχει δομή και συγκρότηση, αλλά μόνον οριζόντια: «ο είς για όλους και όλοι για τον ένα». Καταγωγή της πρωτο-ελληνικής λέξης είναι η ιαπετική ομογλωσσία, που μέχρι τα μέσα της τρίτης π.Χ. χιλιετίας, διατήρησε γύρω από το φώνημα « omo»(ομο) μία στάση, ανάλογη με εκείνη που προήγαγε στη Δύση της Ρώμης, ο εβραϊκός αποκρυφισμός και το συνακόλουθο μʼ αυτόν «θρησκευτικό συναίσθημα», για το «Όνομα του Θεού». Το «omo» της ελληνικής ομάδας ενυπήρχε, στην «ομόνοιά» της. Σπάνιο φαινόμενο για τους Έλληνες, αλλά συνέβαινε σε περιστάσεις, όπως πχ με τους Πέρσες στις Θερμοπύλες.
Οι ιαπετικοί λαοί, μέχρι να εκδηλωθεί από τα πρώτα χρόνια ακόμη της «Ρωμαϊκής Εποχής» ο μυστικοπαθής εκχυδαϊσμός της ελληνικής σκέψης, είτε ως «Ιουδαϊσμός» είτε ως κάποιο Νεο- του ήδη πολυμελλισμένου Ελληνισμού και της Σκέψης του, δεν είχαν παρά μόνον μία «μαθηματικού τύπου» αναγνώριση, σε κάθε αναφορά στο «όνομα» κάποιου θεού. Ανάμεσα σʼ αυτούς, είχαν και εκείνον, που για τα «μετα-χριστιανικά» χρόνια της Δύσης, θα ήταν ο μεγάλος «άγνωστος Χ», της «αραβικής», βασικά, Άλγεβρας.
Το « omo» λοιπόν της ιαπετικής ομογλωσσίας, πριν οι λαοί που τη συνθέτανε ως «οικουμενική γλώσσα» γίνουν «μωσαικό εθνών και φυλών», ήταν ιερό, επειδή για όσους γνώριζαν να το προφέρουν με «σωστή σκέψη και αναπνοή», ήταν ταυτόχρονα, και ρήμα και αριθμός. Τα πρωτοελληνικά φύλα(2000 π.Χ. περίπου, Αχαιοί), θα το έφερναν στις ακτές του Αιγαίου, με την πρακτική σημασία «δρώ εναντίον…»
(υπονοώντας «του Κρόνου»!). Κατά την ομηρική εποχή του Ελληνισμού, ο μύθος θα συγκρατήσει την παράδοση του «ομο», στην περί του Διός λαϊκή παραμυθία του. Ο Δίας είναι και «Ζευς», ως εγγυητής της ιερότητας του χαμένου και λησμονημένου «omo», μεταξύ «θεών τε και ανθρώπων». Η «ομάς» των Ελλήνων έχει οριζόντια δομή και κίνηση: «Ο Είς, υπέρ Άπάντων και Άπαντες, υπέρ Ενός».
Αντίθετα, ο μετα-ελληνικός(«ρωμαϊκός») εκχυδαϊσμός στη σχέση της Ελληνικής Σκέψης και των (Αρχαίων) «Μυστηρίων», με άρμα την πρώτολια τότε και «ανθελληνικών προθέσεων» λαϊκή αίρεση των «Ιουδαίων»( οπαδών του Ιούδα Ασμοδαίου και των συν αυτώ «νεο-ιερέων» εποχής), θα καθιέρωνε και θα εδραίωνε, την κατακόρυφη, πυραμιδική ιεράρχιση: «Ο Είς,», στην κορυφή της «πυραμίδας». Ήταν η εποχή του Καίσαρα και του Αύγουστου, στη Ρώμη.
Η «Δώδεκα» των Χριστιανών, μέχρι να συμβεί ο «διωγμός της Ιερουσαλήμ», η δολοφονία του Γαλιλαίου Ιάκωβου και η εκτέλεση του Έλληνα Στέφανου (του «Πρωτομάρτυρα»!), ήταν μία τυπική ελληνική «ομάς». Όλοι κι ο καθένας ξεχωριστά, ήταν «ίσοι», μεταξύ «ίσων». Η περί «κλειδοκρατορίας» παραμυθία, θα αποκτούσε πρακτική «εκκλησιαστική αξία», από τα μέσα του 4ου μ.Χ. αιώνα και μετά, απούσης πλέον της «ζώσας χριστιανικής μαρτυρίας» και πίστης. Ήδη όμως κι ο ("ιστορικός") «Χριστιανισμός» θα ενεχόταν, για την αντικατάσταση του «σταυρού» με την λόγχη και άφθονο «αδικοχαμένο αδελφικό αίμα», σε Ανατολή και Δύση της Αυτοκρατορίας.
Στη κυριολεκτική της λοιπόν σημασία, η λέξη «όμιλος» αποτελεί νεολογισμό του «ομάς των ομάδων», ως ιστορική πραγματικότητα (συμβαίνουσα του συγκεκριμένου χρόνου και από συγκεκριμένα ανθρώπινα πρόσωπα) οριζόντιας πάντα δομής, κίνησης και έκτασης. Δηλωτικό χαρακτηριστικό του ομίλου, αποτελεί η «ομόνοια» μεταξύ των προσώπων όλων των ομάδων. «Ομάς, μη ομονοούσα, νομάς εστί» και, κατά συνέπεια, «εκτός ομίλου» και «πόλεως»!
Ο όμιλος νοείται μόνον όταν επιτυγχάνεται ελεύθερα και ιστορικά και όχι ως «ιδεολογική θεώρηση» και «καταστατική σύνταξή» της ελευθερίας κάποιων προσώπων, έναντι των μελλοντικών τους ατομικών επιθυμιών. Ο όμιλος είναι σύναξη ανθρώπων, εκτός «χειροποίητων ναών», αλλά «νουνεχών». Παραμένει «κρίσιμος», όσο αντέχει το βάρος της ελευθερίας που τον γεννάει και σέβεται τις ιδιοτροπίες της ιστορίας, που τον ζωογονεί και τον διατηρεί. Είναι αδιαμόρφωτος, γιατί πρώτιστος λόγος ύπαρξής του είναι η ανάγκη διαμόρφωσης ( του παρόντος ως μέλλον). Ο όμιλος, σαν δομή, είναι εξαιρετικά ακατάλληλος για «στρατιωτικές αναγκαιότητες». Είναι «αντιπολεμικός», ως παιδί ελεύθερης και ιστορικής ομόνοιας, νουνεχών ανθρώπων. Ένα τέτοιο παιδί αναμφίβολα θα μπορούσε να μπει στο ίδιο ποτάμι, περισσότερες από δύο φορές!
Ο Όμιλος (Lʼ΄Elite)
Κρατούσα μετάφραση της ελληνικής λέξης «όμιλος» στη γαλλική γλώσσα είναι, η «Έlite». Ως όρος η συγκεκριμένη λέξη πολιτογραφήθηκε και στην αγγλική γλώσσα, αρχικά στο λεξιλόγιο των εμπόρων. Έτσι πέρασε σε όλες τις επιμέρους «εθνικές αγορές» της Δύσης, με τη σημασία της «διαλεχτής μερίδας»( της «αφρόκρεμας») των κάθε είδους εμπορευμάτων. Η μεταφορά του όρου στην Κοινωνιολογία και την πολιτική ανάλυση έγινε από τον V. Pareto με το έργο του «Η Διάνοια και η Κοινωνία»[The Mind and Society].
Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν τον όρο «όμιλος», αντί το πρωτο-ελληνικό «όμος» ή «ομάς». Αναφερόταν πάντα σε ομάδα ανθρώπων με συγκεκριμένα ενωτικά χαρακτηριστικά (δεσμούς) μεταξύ τους και συγκεκριμένους σκοπούς της σύμπραξής τους. Κυριολεκτικά, ο όμιλος είναι «ομάς λόγου-σκέψης».
Η ελληνική «ομάς» έχει δομή και συγκρότηση, αλλά μόνον οριζόντια: «ο είς για όλους και όλοι για τον ένα». Καταγωγή της πρωτο-ελληνικής λέξης είναι η ιαπετική ομογλωσσία, που μέχρι τα μέσα της τρίτης π.Χ. χιλιετίας, διατήρησε γύρω από το φώνημα « omo»(ομο) μία στάση, ανάλογη με εκείνη που προήγαγε στη Δύση της Ρώμης, ο εβραϊκός αποκρυφισμός και το συνακόλουθο μʼ αυτόν «θρησκευτικό συναίσθημα», για το «Όνομα του Θεού». Το «omo» της ελληνικής ομάδας ενυπήρχε, στην «ομόνοιά» της. Σπάνιο φαινόμενο για τους Έλληνες, αλλά συνέβαινε σε περιστάσεις, όπως πχ με τους Πέρσες στις Θερμοπύλες.
Οι ιαπετικοί λαοί, μέχρι να εκδηλωθεί από τα πρώτα χρόνια ακόμη της «Ρωμαϊκής Εποχής» ο μυστικοπαθής εκχυδαϊσμός της ελληνικής σκέψης, είτε ως «Ιουδαϊσμός» είτε ως κάποιο Νεο- του ήδη πολυμελλισμένου Ελληνισμού και της Σκέψης του, δεν είχαν παρά μόνον μία «μαθηματικού τύπου» αναγνώριση, σε κάθε αναφορά στο «όνομα» κάποιου θεού. Ανάμεσα σʼ αυτούς, είχαν και εκείνον, που για τα «μετα-χριστιανικά» χρόνια της Δύσης, θα ήταν ο μεγάλος «άγνωστος Χ», της «αραβικής», βασικά, Άλγεβρας.
Το « omo» λοιπόν της ιαπετικής ομογλωσσίας, πριν οι λαοί που τη συνθέτανε ως «οικουμενική γλώσσα» γίνουν «μωσαικό εθνών και φυλών», ήταν ιερό, επειδή για όσους γνώριζαν να το προφέρουν με «σωστή σκέψη και αναπνοή», ήταν ταυτόχρονα, και ρήμα και αριθμός. Τα πρωτοελληνικά φύλα(2000 π.Χ. περίπου, Αχαιοί), θα το έφερναν στις ακτές του Αιγαίου, με την πρακτική σημασία «δρώ εναντίον…»
(υπονοώντας «του Κρόνου»!). Κατά την ομηρική εποχή του Ελληνισμού, ο μύθος θα συγκρατήσει την παράδοση του «ομο», στην περί του Διός λαϊκή παραμυθία του. Ο Δίας είναι και «Ζευς», ως εγγυητής της ιερότητας του χαμένου και λησμονημένου «omo», μεταξύ «θεών τε και ανθρώπων». Η «ομάς» των Ελλήνων έχει οριζόντια δομή και κίνηση: «Ο Είς, υπέρ Άπάντων και Άπαντες, υπέρ Ενός».
Αντίθετα, ο μετα-ελληνικός(«ρωμαϊκός») εκχυδαϊσμός στη σχέση της Ελληνικής Σκέψης και των (Αρχαίων) «Μυστηρίων», με άρμα την πρώτολια τότε και «ανθελληνικών προθέσεων» λαϊκή αίρεση των «Ιουδαίων»( οπαδών του Ιούδα Ασμοδαίου και των συν αυτώ «νεο-ιερέων» εποχής), θα καθιέρωνε και θα εδραίωνε, την κατακόρυφη, πυραμιδική ιεράρχιση: «Ο Είς,», στην κορυφή της «πυραμίδας». Ήταν η εποχή του Καίσαρα και του Αύγουστου, στη Ρώμη.
Η «Δώδεκα» των Χριστιανών, μέχρι να συμβεί ο «διωγμός της Ιερουσαλήμ», η δολοφονία του Γαλιλαίου Ιάκωβου και η εκτέλεση του Έλληνα Στέφανου (του «Πρωτομάρτυρα»!), ήταν μία τυπική ελληνική «ομάς». Όλοι κι ο καθένας ξεχωριστά, ήταν «ίσοι», μεταξύ «ίσων». Η περί «κλειδοκρατορίας» παραμυθία, θα αποκτούσε πρακτική «εκκλησιαστική αξία», από τα μέσα του 4ου μ.Χ. αιώνα και μετά, απούσης πλέον της «ζώσας χριστιανικής μαρτυρίας» και πίστης. Ήδη όμως κι ο ("ιστορικός") «Χριστιανισμός» θα ενεχόταν, για την αντικατάσταση του «σταυρού» με την λόγχη και άφθονο «αδικοχαμένο αδελφικό αίμα», σε Ανατολή και Δύση της Αυτοκρατορίας.
Στη κυριολεκτική της λοιπόν σημασία, η λέξη «όμιλος» αποτελεί νεολογισμό του «ομάς των ομάδων», ως ιστορική πραγματικότητα (συμβαίνουσα του συγκεκριμένου χρόνου και από συγκεκριμένα ανθρώπινα πρόσωπα) οριζόντιας πάντα δομής, κίνησης και έκτασης. Δηλωτικό χαρακτηριστικό του ομίλου, αποτελεί η «ομόνοια» μεταξύ των προσώπων όλων των ομάδων. «Ομάς, μη ομονοούσα, νομάς εστί» και, κατά συνέπεια, «εκτός ομίλου» και «πόλεως»!
Ο όμιλος νοείται μόνον όταν επιτυγχάνεται ελεύθερα και ιστορικά και όχι ως «ιδεολογική θεώρηση» και «καταστατική σύνταξή» της ελευθερίας κάποιων προσώπων, έναντι των μελλοντικών τους ατομικών επιθυμιών. Ο όμιλος είναι σύναξη ανθρώπων, εκτός «χειροποίητων ναών», αλλά «νουνεχών». Παραμένει «κρίσιμος», όσο αντέχει το βάρος της ελευθερίας που τον γεννάει και σέβεται τις ιδιοτροπίες της ιστορίας, που τον ζωογονεί και τον διατηρεί. Είναι αδιαμόρφωτος, γιατί πρώτιστος λόγος ύπαρξής του είναι η ανάγκη διαμόρφωσης ( του παρόντος ως μέλλον). Ο όμιλος, σαν δομή, είναι εξαιρετικά ακατάλληλος για «στρατιωτικές αναγκαιότητες». Είναι «αντιπολεμικός», ως παιδί ελεύθερης και ιστορικής ομόνοιας, νουνεχών ανθρώπων. Ένα τέτοιο παιδί αναμφίβολα θα μπορούσε να μπει στο ίδιο ποτάμι, περισσότερες από δύο φορές!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.