iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
05-02-08
21:23
Χαίρομαι που λαμβάνω τόσο σύντομα μια εποικοδομητική απάντηση, με τιμά αυτό
Το ανθρώπινο είδος πολλές φόρες το φαντάζομαι σαν ένα τρένο. Στην πίσω μεριά βρίσκονται οι απλοί άνθρωποι, ο λαός όπως ανέφερες πιο πάνω, στην μπροστινή μεριά βρίσκεται όλη η πιθανή διαφορετικότητα, δηλαδή αυτούς που αποκαλώ, εγώ, τρελούς και εσύ διάνοια. Στο πίσω μεριά τα πάντα να φαίνονται ομαλά, αρμονικά, απλά όμως στο μπροστινό μέρος το σκηνικό αλλάζει, μετατρέπεται σε ένα πεδίο ταλαντώσεων, ταραχών, πολύπλοκων και τυχαίων αντιδράσεων. Ένα πεδίο που εμπεριέχει θόρυβο,αναστάτωση, ταχύτητα και κάθε τι που σχετίζεται με την σύγχυση, όπως ακριβώς και στις μηχανές ενός τρένου. Μοναδικός σκοπός και επιθυμία του μπροστινού μέρους είναι να σύρουν προς τα εμπρός το πίσω μέρος διατηρώντας, ωστόσο, την αρμονία, την ομαλότητα.
Παρατηρώ, με λύπη, μια δυσαρέσκια για την εξελικτική πορεία του ανθρωπινού είδους. Γιατί αυτό;
Δεν θεωρώ ότι λατρεύουμε την διάνοια, θεωρώ ότι την φοβόμαστε. Δεν είναι τυχαίο που οι μεγαλύτερες διάνοιες του ανθρώπινου είδους τις αναγνωρίσαμε και τις αποδεχτήκαμε ως διάνοιες ... μετά τον θάνατο τους. Κάτι σαν υστεροφημία δηλαδή. Αυτό συμβαίνει επειδή η νόηση που εμπεριέχεται στο Ανθρώπινο είδος θέλει να βεβαιωθεί ότι αυτή η προκλητική διαφορετικότητα δεν θα δημιουργήσει ταραχή στο ανθρώπινο είδος, δεν θα ταράξει την αρμονία ή μάλλον καλύτερα, αυτή η ταραχή δεν θα γίνει αισθητή σε όσους ... δεν πρέπει. Ας μην ξεχνάμε ότι η νόηση έχει σαν μοναδικό σκοπό την επιβίωση, η επιβίωση είναι η μοναδική εξελικτική πορεία που δεν εμπεριέχει κανένα ρίσκο ή στην χειρότερη περίπτωση, το ρίσκο είναι συντηρητικού βαθμού. Αν αποδέχονταν έτσι απλά, αυτή την διαφορετικότητα, θα ρίσκαρε την ίδια ύπαρξη της.Λατρεύουμε την διάνοια. Εμείς οι άνθρωποι νομίζουμε ότι η διάνοια θα λύσει τα προβλήματά μας. Αλλά ούτε η διάνοια, ούτε οι συγκινήσεις και ο ρομαντικός συναισθηματικός, μπορούν να μας βοηθήσουν.
Το ανθρώπινο είδος πολλές φόρες το φαντάζομαι σαν ένα τρένο. Στην πίσω μεριά βρίσκονται οι απλοί άνθρωποι, ο λαός όπως ανέφερες πιο πάνω, στην μπροστινή μεριά βρίσκεται όλη η πιθανή διαφορετικότητα, δηλαδή αυτούς που αποκαλώ, εγώ, τρελούς και εσύ διάνοια. Στο πίσω μεριά τα πάντα να φαίνονται ομαλά, αρμονικά, απλά όμως στο μπροστινό μέρος το σκηνικό αλλάζει, μετατρέπεται σε ένα πεδίο ταλαντώσεων, ταραχών, πολύπλοκων και τυχαίων αντιδράσεων. Ένα πεδίο που εμπεριέχει θόρυβο,αναστάτωση, ταχύτητα και κάθε τι που σχετίζεται με την σύγχυση, όπως ακριβώς και στις μηχανές ενός τρένου. Μοναδικός σκοπός και επιθυμία του μπροστινού μέρους είναι να σύρουν προς τα εμπρός το πίσω μέρος διατηρώντας, ωστόσο, την αρμονία, την ομαλότητα.
Παρατηρώ, με λύπη, μια δυσαρέσκια για την εξελικτική πορεία του ανθρωπινού είδους. Γιατί αυτό;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.