Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Chat
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
21-11-14
10:50
Σήμερα το πρωί σηκώθηκα με κακή διάθεση όπως τις περισσότερες φορές, από κάτι που το προκάλεσε χθες το βράδυ, το οποίο μπορεί και να μην υπήρχε.
Έχω ένα σημειωματάριο για να καταγράφω τις μαύρες σκέψεις μου.
Σήμερα το πρωί έγραψα:
Θα πρέπει να γονατίσω δίπλα στο κρεβάτι μου, να σταυρώσω τα χέρια μου, να σκύψω το κεφάλι, και να προσευχηθώ στο θεό να πάρει από δω (στο συγκεκριμένο σημείο, έριξα ένα γερό κλάμα, που έτρεχαν τα δάκρυα στα ρούχα μου, και φάνηκε να το χρειαζόμουν), να του το ζητήσω σαν χάρη, να με λυπηθεί αφού λένε ότι είναι φιλεύσπλαχνος και ελεήμων. Να γίνει όμως ανώδυνα. Να μη το πάρει είδηση κανείς, σαν να μην έχω γεννηθεί ποτέ.
Δεν γνωρίζω γιατί τα γράφω αυτά, αφού δεν θα έκανα ποτέ κάποια τέτοια πράξη που θα οδηγούσε εκεί.
Έχω ένα σημειωματάριο για να καταγράφω τις μαύρες σκέψεις μου.
Σήμερα το πρωί έγραψα:
Θα πρέπει να γονατίσω δίπλα στο κρεβάτι μου, να σταυρώσω τα χέρια μου, να σκύψω το κεφάλι, και να προσευχηθώ στο θεό να πάρει από δω (στο συγκεκριμένο σημείο, έριξα ένα γερό κλάμα, που έτρεχαν τα δάκρυα στα ρούχα μου, και φάνηκε να το χρειαζόμουν), να του το ζητήσω σαν χάρη, να με λυπηθεί αφού λένε ότι είναι φιλεύσπλαχνος και ελεήμων. Να γίνει όμως ανώδυνα. Να μη το πάρει είδηση κανείς, σαν να μην έχω γεννηθεί ποτέ.
Δεν γνωρίζω γιατί τα γράφω αυτά, αφού δεν θα έκανα ποτέ κάποια τέτοια πράξη που θα οδηγούσε εκεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
17-11-14
14:43
Με τον τρόπο μου προσπαθώ. Είμαι ήδη εθελοντής αιμοδότης, έχω δηλώσει δωρητής οργάνων (για να φανώ χρήσιμος το συντομότερο σε αυτό, ξέρετε τι πρέπει να κάνω), έχω γραφτεί στη τράπεζα δοτών μυελού των οστών, και τώρα περιμένω για να δώσω δείγμα και για αιμοπετάλια (λόγω αιμοδοσίας πρέπει να περιμένω λίγο, για να είναι κατάλληλο το δείγμα μου). Επίσης έχω κάνει μικροδωρεές στο χαμόγελο του παιδιού, και στο σύλλογο ανθρώπων με σκλήρυνση κατά πλάκα.
Δεν γνωρίζω αν κάνω το σωστό, όλοι οι παραπάνω εθελοντισμοί έχουν σκοπό τον άνθρωπο, που είναι δυστυχώς η μεγαλύτερη χολέρα του πλανήτη.
Άρα αφαιρώντας τη ζωή μου, αφήνω ένα πιάτο περισσότερο για τον διπλανό μου, και επιπλέον βοηθώ στη καταπολέμηση του υπερπληθυσμού στον πλανήτη. Αυτό που λες έχει ένα point. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Πρέπει να είναι η υπέρτατη προσφορά στον εθελοντισμό...
Ξέρεις πόσες φορές έχω πει κλαίγοντας "Πάρτο πίσω αυτό το δώρο", πόσες φορές αισθάνομαι ότι έκλεψα τη ζωή άλλου που θα έπρεπε να είναι στη θέση μου, πόσες φορές ευχήθηκα να μη ξυπνήσω το πρωί;
Το έχω αποδεχτεί πλέον...
Ελπίζω να μην έχω γίνει η αιτία της αντιπαράθεσης.
Για τη δική μου περίπτωση πιστεύω ότι αυτό που μου συμβαίνει, είναι εν μέρει γενετικό, και εν μέρει βιωματικό. Δηλαδή γεννήθηκα με κάποια προδιάθεση, και αυτά που μου έτυχαν θα ήταν εύκολα ξεπεράσημα από ένα φυσιολογικό άτομο πχ σαν την mindcircus, την οποία την καταλαβαίνω γιατί δεν μπορεί να έχει αυτή τη οπτική. Δεν έχει δει ποτέ μέσα από τα δικά μου μάτια, και δεν έχει μπει ποτέ "μέσα στα παπούτσια μου" που λένε και οι αμερικανοί (τα αποία είναι και 44 νούμερο, για να πούμε και ένα αστείο). Πχ για καιρό τα μεγάλα τζιπ ήταν στη μόδα, όμως δεν είχα μπει ποτέ σε ένα τέτοιο, γιατί πάντα τα θεωρούσα αντιαισθητικά, και μέσο επίδειξης. Όταν κάποια στιγμή βρέθηκα τελικά μέσα σε ένα τέτοιο, είδα και κάτι επιπλέον. Όταν κάποιος βρίσκετε μέσα σε ένα τέτοιο όχημα είναι ψηλότερα από ότι στα υπόλοιπα αυτοκίνητα. Ο κάτοχός του βλέπει τους υπόλοιπους από ψηλά. Έχει τη ψευδαίσθηση ότι είναι ανώτερος. Αυτό δεν θα το είχα καταλάβει ποτέ αν δεν είχα μπει μέσα σε ένα τέτοιο.
Άλλο ένα παράδειγμα είναι αυτό που είχε αναφέρει ο Covey, όταν κάποιος μπήκε με τα παιδιά του στο μετρό, τα οποία έκαναν τέτοια φασαρία που ενοχλούσαν τους γύρω τους. Αυτός ατάραχος αδιάφορος και σκυφτός καθόταν στο κάθισμά του. Ο Covey θυμωμένος από την αδιαφορία του, πάει και του λέει "μήπως πρέπει να μαζέψεις τα παιδιά σου;". Εκείνος γυρίζει τον κοιτάζει και λέει "Με συγχωρείς έχεις δίκιο. Πέθανε σήμερα γυναίκα μου, και έχω χάσει εντελώς τη συγκέντρωσή μου". Τότε ο Covey μαλάκωσε, και ένιωσε άβολα για την επίπληξη που έκανε.
Είναι mindcircus σαν να λες στον κοντό "Μα καλά, μαλάκας είσαι και δεν φτάνεις το πάνω ράφι;". Όπως υπάρχουν διαφορές στο σώμα, έτσι υπάρχουν και διαφορές στον εγκέφαλο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
15-11-14
19:02
Δεν έχω σκοπό να ψάξω για άλλο ψυχολόγο. Δεν θα αντέξω άλλη απογοήτευση για την ώρα. Και οι δύο που επισκέφτηκα στο παρελθόν ήταν συστημένοι. Ο ένας από τους δύο μάλιστα συστημένος από ειδικό, ο οποίος με ρώτησε και για το θέμα που με απασχολεί, έτσι ώστε να μου συστήσει τον κατάλληλο.
Θα δω, ίσως το κοιτάξω αργότερα.
Προσπαθώ να βρω πράγματα στη ζωή που να μου είναι ευχάριστα.
Μου αρέσει η βροχή! Όταν βρέχει, και μάλιστα δυνατά, όταν ακούω τον ήχο της, και αισθάνομαι τη μυρωδιά της, λέω μέσα μου "Μεγαλοδύναμε, έγραψες!".
Μου αρέσει η μουσική.
Τελευταία μου έχει κολλήσει, και το ακούω σχετικά συχνά, αυτό:
https://www.youtube.com/watch?v=qHJRaqaHiEc
Έχει μια διακριτικότητα, και μια ευαισθησία αυτή η μουσική... μιλά σαν ανθρώπινη φωνή.
Κυκλοφορώ πάντα με τα γυαλιά ηλίου. Ακόμα και όταν έχει συννεφιά, ακόμα και όταν βρέχει. Τα μάτια μου δεν θέλουν να βλέπουν πολλές πληροφορίες, τις βρίσκουν υπερβολικές. Δεν αντέχω και τους έντονους θορύβους.
Έχω διακόψει όλες τις φιλίες μου εδώ και καιρό. Τους έχω επιτρέψει τη πρόσβαση σε μένα μόνο όταν χρειάζονται τη βοήθειά μου. Η απλή παρέα μαζί τους είναι δυστυχώς χάσιμο χρόνου.
https://www.youtube.com/watch?v=XMbvcp480Y4
Όταν λέμε ότι κάποιος θέτει τέρμα στη ζωή του, δεν εννοούμε ότι είναι ο μοναδικός που έχει το προνόμιο του θανάτου. Απλά επισπεύδει τη διαδικασία.
Στη πραγματικότητα είμαστε όλοι "καταδικασμένοι" σε θάνατο, και το "καταδικασμένοι" το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί θα μπορούσε να μπει και η λέξη "ευλογημένοι", ή "λυτρωμένοι". Είναι ο προορισμός του ανθρώπου όπως λέει και ο Καρυωτάκης, και ποιοί είμαστε εμείς για να τον αμφισβητήσουμε;
Θα δω, ίσως το κοιτάξω αργότερα.
Προσπαθώ να βρω πράγματα στη ζωή που να μου είναι ευχάριστα.
Μου αρέσει η βροχή! Όταν βρέχει, και μάλιστα δυνατά, όταν ακούω τον ήχο της, και αισθάνομαι τη μυρωδιά της, λέω μέσα μου "Μεγαλοδύναμε, έγραψες!".
Μου αρέσει η μουσική.
Τελευταία μου έχει κολλήσει, και το ακούω σχετικά συχνά, αυτό:
https://www.youtube.com/watch?v=qHJRaqaHiEc
Έχει μια διακριτικότητα, και μια ευαισθησία αυτή η μουσική... μιλά σαν ανθρώπινη φωνή.
Κυκλοφορώ πάντα με τα γυαλιά ηλίου. Ακόμα και όταν έχει συννεφιά, ακόμα και όταν βρέχει. Τα μάτια μου δεν θέλουν να βλέπουν πολλές πληροφορίες, τις βρίσκουν υπερβολικές. Δεν αντέχω και τους έντονους θορύβους.
Έχω διακόψει όλες τις φιλίες μου εδώ και καιρό. Τους έχω επιτρέψει τη πρόσβαση σε μένα μόνο όταν χρειάζονται τη βοήθειά μου. Η απλή παρέα μαζί τους είναι δυστυχώς χάσιμο χρόνου.
https://www.youtube.com/watch?v=XMbvcp480Y4
Όταν λέμε ότι κάποιος θέτει τέρμα στη ζωή του, δεν εννοούμε ότι είναι ο μοναδικός που έχει το προνόμιο του θανάτου. Απλά επισπεύδει τη διαδικασία.
Στη πραγματικότητα είμαστε όλοι "καταδικασμένοι" σε θάνατο, και το "καταδικασμένοι" το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί θα μπορούσε να μπει και η λέξη "ευλογημένοι", ή "λυτρωμένοι". Είναι ο προορισμός του ανθρώπου όπως λέει και ο Καρυωτάκης, και ποιοί είμαστε εμείς για να τον αμφισβητήσουμε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
15-11-14
00:16
Συνεχίζεις όμως και παρακολουθείς το θέμα. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι εκτός από μερικούς καταθλιπτικούς, στο θέμα συμμετέχει και ένας μαζοχιστής!
Ποιός σου είπε ότι δυστυχούν; Αυτά που αισθάνομαι δεν τα εξωτερικεύω σε αυτούς. Αντιθέτως είμαι με το χαμόγελο στο στόμα, για να μη σου πω ότι καμιά φορά κάνω και καλαμπούρι. Μάλιστα όσο πιο απογοητευμένος είμαι, άλλο τόσο καλαμπουρτζής. Δεν γνωρίζω και αν είναι θέμα άμυνας αυτή η συμπεριφορά, ή κάτι τέτοιο.
Η θλίψη που θα προκαλέσει μια τέτοια πράξη, αποτελεί και μια δικλείδα που αποτρέπει την πραγματοποίησή της.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
14-11-14
20:47
Και τι, θα πρέπει να να γίνουμε κομφορμιστές; Δεν μπορώ να συμφωνήσω με αυτό. Τι έγινε το "Folow your dreams";
Δεν βρίσκω κάποια σύνδεση με τον θεό. Οι θρησκείες όλες δυστυχώς είναι δογματικές. Δεν θα μπορούσαν να είναι και διαφορετικά, αφού πρέπει να αποτελούν σταθερό σημείο για τους πιστούς. Η γνώμη μου για τον θεό ταυτίζεται με αυτή του Θωμά Έντισον. Είχε πει "Πιστεύω ότι υπάρχει θεός. Όλα αυτά που υπάρχουν γύρω μας δεν μπορεί να είναι τυχαία. Δεν πιστεύω όμως στον θεό των θρησκειών. Δεν πιστεύω ότι ο θεός είναι φιλεύσπλαχνος και ελεήμων. Αν παρατηρήσετε τη φύση, τα λιοντάρια κατασπαράζουν τις αντιλόπες, και τα μεγάλα ψάρια τρώνε τα μικρά"
Τι γίνεται όμως όταν κάποιος αισθάνεται μόνο άσχημα; Αν υπάρχει δείκτης μέτρησης της χαράς από το -10 εώς το +10, και εγώ νιώθω από -8 εώς 0.
Πας στον κινηματογράφο και βλέπεις μια ταινία. Στα μέσα της καταλαβαίνεις ότι είναι "μάπα". Θα μείνεις να τη βλέπεις μέχρι το τέλος; Θα πρέπει κάποιος να είναι πολύ μαζοχιστής για να το κάνει, ή να σκέφτεται το εισιτήριο που πλήρωσε.
Να επαναλάβω ότι είναι πολύ ισχνό να πραγματοποιήσω τις σκέψεις μου, και για τις σακούλες είναι πολύ πιθανότερο να τις χρησιμοποιήσω για να συσκευάσω φέτα στο τέλος όπως πάει.
Συμφωνώ. Το αμερικάνικο μοτίβο, είναι υπέρ της θανατικής ποινής, και κατά της ευθανασίας. Οι πεποιθήσεις μου είναι οι ακριβώς αντίθετες.
Υποθέτω πως μιλάς για φαρμακευτική αγωγή. Από αυτά που έχω διαβάσει, όντως απαιτούν χρόνο. Εκτός αν υπάρχει πλέον κάτι σαν υπογλώσσιο, που όταν κάποιο γεγονός σκανδαλίσει τη δυσάρεστη διάθεση, να μπορεί ο λήπτης να το αναχαιτίσει άμεσα.
Στη δική μου περίπτωση, νιώθω ότι τα ταλέντα μου είναι άσχετα και ανίκανα να με κάνουν να νιώσω όμορφα.
Δεν ξέρω πως ακριβώς να το περιγράψω. Σαν να έχω μια σειρά από τα καλύτερα και ακριβότερα γερμανοπολύγωνα κλειδιά μαζί μου, αλλά εγώ να χρειάζομαι ένα απλό φθηνό κατσαβίδι, που δεν το έχω.
Ψυχολόγο δοκίμασα, και μάλιστα δύο, όπως έγραψα και πρωτύτερα, δυστυχώς όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Άλλη ιδέα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-11-14
12:57
Όντως, ίσως δεν είναι και η πιο πετυχημένη λέξη. Θα μπορούσα ίσως να την αντικαταστήσω με τη λέξη "νορμάλ".
Τι ειρωνικό. Τα ίδια έλεγα και γω παλιά.
Ένας ανάπηρος που τον ενοχλεί ότι δεν μπορεί να γίνει ακροβάτης στο σχοινί, πως μπορεί να το διορθώσει αυτό;
Ένας ισοβίτης που θέλει να ταξιδέψει σ'όλο το κόσμο, πως μπορεί νά το διορθώσει αυτό;
Σε φίλους μου ντρέπομαι να μιλήσω. Δηλαδή σε έναν που μίλησα, σε όσα του είπα με βρήκε λάθος. Ακόμα και γω, που δεν έχω τη καλύτερη γνώμη για τον εαυτό μου, δεν νομίζω ότι τα έχω κάνει όλα λάθος. Ίσως δεν βρήκα και τον κατάλληλο άνθρωπο να τα πω.
Δοκίμασα και 2 ψυχολόγους. Είχαν διαφορετική άποψη μεταξύ τους. Δεν είχα κάποιο αποτέλεσμα, αλλά ούτε καν είδα κάποια ελπίδα προοπτικής.
Φαίνεται ότι ένα μέρος του προβλήματος βρίσκετε έξω από μένα, και δεν μπορώ να το λύσω.
Έτσι η διακοπή αυτής της κακόγουστης φάρσας, φαίνεται να είναι η μόνη λογική λύση. Να ξεκαθαρίσω ότι οι πιθανότητες να το κάνω είναι πολύ ισχνές, γιατί ο τρόπος ζωής μου δείχνει το αντίθετο. Ένας άνθρωπος που θέλει να τερματίσει τη ζωή του, είναι δυνατόν να τρέφεται υγιεινά, να αθλείται έστω περιστασιακά, και να απέχει πεισματικά από το αλκοόλ και το κάπνισμα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-11-14
01:34
Έγω έχω σκεφτεί να αυτοκτονήσω, αλλά μάλλον είναι ακίνδυνη σκέψη.
Έχω φτιάξει κάποια χειρόγραφη διαθήκη, για κάθε ενδεχόμενο, και έχω φροντίσει να μην έχω ανοιχτές υποχρεώσεις.
Το πρόβλημα είναι ότι αν έκανα κάποια τέτοια κίνηση, θα στενοχωρούσε τους γονείς μου και τα αδέρφια μου.
Πριν από αρκετά χρόνια μια φίλη μου, είχε δει στον ύπνο της, ότι ήμουν πεθαμένος, και έκλαιγε ο πατέρας μου πάνω από το φέρετρο.
Μια φορά είχα δει και γω ένα περίεργο όνειρο. Ανέβαινα λέει μια ανηφοριά, και κουβαλούσα μαζί και ένα καρότσι σαν αυτό της λαϊκής. Με οδηγούσε σε αυτό το ταξίδι ο θείος μου ο παπάς. Τελικά φτάσαμε μπροστά σε κάποιον ο οποίος πρέπει να είχε σημαντική θέση, γαιτί κάθονταν στο κέντρο ενός λευκού χώρου.
Εκεί έβγαλα κάποια πράγματα από το καρότσι και τα άφησα σε αυτόν. Ο θείος μου μου λέει,"Δώσε και αυτά" με σοβαρό τόνο, και έβγαλα κάποια επιπλέον πράγματα από το καρότσι. Μετά μου είπε "κάτσε εκεί". Ήταν ένα τμήμα δεξιά του χώρου, που κάθονταν και άλλοι άνθρωποι. Εκεί που έκατσα, παρατήρησα ότι κάθονταν και η νεκρή γιαγιά μου. Της είπα με ενθουσιασμό "Τι κάνεις γιαγιά;", και μου χαμογέλασε και αυτή με έντονο ενθουσιαμό.
Το πρόβλημά μου είναι ότι βρίσκομαι πολύ πολύ μακριά από αυτό που θα ήθελα να είμαι, και όσο πηγαίνω απομακρύνομαι όλο και περισσότερο.
Αν το αποφάσιζα τελικά μάλλον θα διάλεγα τη μέθοδο του ηθοποιού Rober williams. Σακούλα στο κεφάλι, και λαστιχάκι στο λαιμό, για την αποφυγή διαρροής αέρα. Μου φαίνεται η πιο ανώδυνη.
Έκανα μια δοκιμή με μια σακούλα αλλά μου έπεφτε μικρή, έτσι την επόμενη μέρα, προμηθεύτηκα 3-4 μεγαλύτερες από την αγορά. Δεν πήρα μία για να μη καρφωθώ, ή τουλάχιστον για να μη νιώσω ότι καρφώνομαι.
Έτσι λοιπόν, έχω αποθηκεύσει τις σακούλες για παν ενδεχόμενο, αν και τελικά δεν το βλέπω να τις χρησιμοποιώ. Δυστυχώς, αν τελικά δεν τις χρησιμοποιήσω, θα είναι μια χειρότερη εξέλιξη απότι αν τις χρησιμοποιούσα. Ήδη βρίσκομαι εδώ και χρόνια σε φάση που λέω σχεδόν σε καθημερινή βάση και χιλιάδες φορές το μήνα "Θέλω να ..." και "Πρέπει να ...". Έτσι ίσως αυτή η παρένθεση που λέγετε ζωή, θα πρέπει να κλείσει μια ώρα αρχύτερα. Αυτό, αν και δεν μπορεί να το συλάβει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, δείχνει απολύτως λογικό σε κάποιον που δεν είναι.
Τώρα που γράφω αυτά τα πράγματα, δείχνει στη τηλεόραση τον Σάκη Μπουλά, και σκέφτομαι "Κοίτα ποιός έφυγε, ενώ θα έπρεπε να φύγει άλλος στη θέση του". Είναι άδικη η ζωή...
Έχω φτιάξει κάποια χειρόγραφη διαθήκη, για κάθε ενδεχόμενο, και έχω φροντίσει να μην έχω ανοιχτές υποχρεώσεις.
Το πρόβλημα είναι ότι αν έκανα κάποια τέτοια κίνηση, θα στενοχωρούσε τους γονείς μου και τα αδέρφια μου.
Πριν από αρκετά χρόνια μια φίλη μου, είχε δει στον ύπνο της, ότι ήμουν πεθαμένος, και έκλαιγε ο πατέρας μου πάνω από το φέρετρο.
Μια φορά είχα δει και γω ένα περίεργο όνειρο. Ανέβαινα λέει μια ανηφοριά, και κουβαλούσα μαζί και ένα καρότσι σαν αυτό της λαϊκής. Με οδηγούσε σε αυτό το ταξίδι ο θείος μου ο παπάς. Τελικά φτάσαμε μπροστά σε κάποιον ο οποίος πρέπει να είχε σημαντική θέση, γαιτί κάθονταν στο κέντρο ενός λευκού χώρου.
Εκεί έβγαλα κάποια πράγματα από το καρότσι και τα άφησα σε αυτόν. Ο θείος μου μου λέει,"Δώσε και αυτά" με σοβαρό τόνο, και έβγαλα κάποια επιπλέον πράγματα από το καρότσι. Μετά μου είπε "κάτσε εκεί". Ήταν ένα τμήμα δεξιά του χώρου, που κάθονταν και άλλοι άνθρωποι. Εκεί που έκατσα, παρατήρησα ότι κάθονταν και η νεκρή γιαγιά μου. Της είπα με ενθουσιασμό "Τι κάνεις γιαγιά;", και μου χαμογέλασε και αυτή με έντονο ενθουσιαμό.
Το πρόβλημά μου είναι ότι βρίσκομαι πολύ πολύ μακριά από αυτό που θα ήθελα να είμαι, και όσο πηγαίνω απομακρύνομαι όλο και περισσότερο.
Αν το αποφάσιζα τελικά μάλλον θα διάλεγα τη μέθοδο του ηθοποιού Rober williams. Σακούλα στο κεφάλι, και λαστιχάκι στο λαιμό, για την αποφυγή διαρροής αέρα. Μου φαίνεται η πιο ανώδυνη.
Έκανα μια δοκιμή με μια σακούλα αλλά μου έπεφτε μικρή, έτσι την επόμενη μέρα, προμηθεύτηκα 3-4 μεγαλύτερες από την αγορά. Δεν πήρα μία για να μη καρφωθώ, ή τουλάχιστον για να μη νιώσω ότι καρφώνομαι.
Έτσι λοιπόν, έχω αποθηκεύσει τις σακούλες για παν ενδεχόμενο, αν και τελικά δεν το βλέπω να τις χρησιμοποιώ. Δυστυχώς, αν τελικά δεν τις χρησιμοποιήσω, θα είναι μια χειρότερη εξέλιξη απότι αν τις χρησιμοποιούσα. Ήδη βρίσκομαι εδώ και χρόνια σε φάση που λέω σχεδόν σε καθημερινή βάση και χιλιάδες φορές το μήνα "Θέλω να ..." και "Πρέπει να ...". Έτσι ίσως αυτή η παρένθεση που λέγετε ζωή, θα πρέπει να κλείσει μια ώρα αρχύτερα. Αυτό, αν και δεν μπορεί να το συλάβει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, δείχνει απολύτως λογικό σε κάποιον που δεν είναι.
Τώρα που γράφω αυτά τα πράγματα, δείχνει στη τηλεόραση τον Σάκη Μπουλά, και σκέφτομαι "Κοίτα ποιός έφυγε, ενώ θα έπρεπε να φύγει άλλος στη θέση του". Είναι άδικη η ζωή...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.