Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
21-03-08
22:23
Αγαπητέ φίλε, νομίζω πως συγχέεις τη θλίψη με την κατάθλιψη. Ξέρεις, με τον ίδιο τρόπο τα media μας έκαναν να συγχέουμε τη ρύπανση με τη μόλυνση. Θέλω να πω, ότι πάντα επικρατεί στην κοινή συνείδηση, η λέξη με τη χειρότερη φόρτιση, ακόμη κι όταν δεν είναι δόκιμη. Αυτό έχει ως στόχο τη δημιουργία κλίματος φόβου, απομόνωσης, αποξένωσης και κατά συνέπεια, τυφλής κατανάλωσης. Η ευκολία με την οποία χρησιμοποιούμε έτσι αβασάνιστα έναν όρο της ψυχιατρικής, αλλά και άλλους, όπως "φοβία" αντί για φόβο, "παράκρουση", "αμόκ" κλπ, είναι κατά τη γνώμη μου υποβολιμαία. Ας αντισταθούμε διαλεκτικά...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
11-12-07
12:10
Αρχική Δημοσίευση από MonaXos:Δεν μιλάω φυσικά για το ισχυρό βιολογικό υπόβαθρο, αλλά για τις γενικές γνωστικές επεξεργασίες που κάνει το καταθλιπτικό άτομο όπως τις σκέψεις απαξίωσης του εαυτού, το διαστρεβλωμένο είδωλο (π.χ. επικέντρωση στα αρνητικά χαρακτηριστικά του εαυτού) κ.α.
Αφού αυτές οι γνωστικές επεξεργασίες, όπως λες, βρίσκονται στο υπόβαθρο των καταθλίψεων, δεν νομίζεις ότι η σύγχρονη καταναλωτική και άκρως ανταγωνιστική κοινωνία εντείνει κατά πολύ τις αιτίες αυτές;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
04-12-07
15:10
Άραγε μόνο τα πτυχία δίνουν δικαίωμα σε κάποιον να εκφέρει γνώμη για ένα τέτοιο ζήτημα; Διαβάστε τι έχει να πει ο άλλος κι αν δεν σας καλύπτει ή αποδεικνύει ημιμάθεια, αφήστε το να πέσει στο γυαλό. Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να ασπαστεί τη γνώμη του οποιουδήποτε μέσα εδώ, αντιθέτως ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει ό,τι νομίζει ως σωστό.
Εάν αυτά που έχουν γραφεί μέχρι τώρα δεν μπορούν να βοηθήσουν μια συνομιλήτρια, που πάντως ούτε οι ειδικοί το έχουν καταφέρει, τουλάχιστον δείχνουν ποια είναι η μέση άποψη περί κατάθλιψης, αν υπάρχει παραπληροφόρηση στο όλο ζήτημα, εάν η γνώμες των ειδικών γίνονται σεβαστές από το μέσο όρο και άλλα τα οποία θα ήταν χρήσιμα σε τελική ανάλυση.
Δηλαδή για τα ερωτικά δεν μπορούμε ν' απαντήσουμε αν δεν είμαστε σεξολόγοι; Περί δικαίου αν δεν είμαστε νομικοί; Νομίζω ότι η συζήτηση εκτραχύνθηκε χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Άλλωστε μερικοί αυτοδίδακτοι μουσικοί, για παράδειγμα, παίζουν πολύ καλύτερα από σπουδαγμένους, βλέπε το Μάγκα ή τον Σαλέα, τον Πετρολούκα Χαλκιά κλπ στο κλαρίνο. Υποτίθεται πως στην ελληνική κοινωνία δεν πηγαίναμε τόσο συχνά στους ψυχογιατρούς, όσο άλλοι λαοί, επειδή είχαμε τους φίλους να λέμε τον πόνο μας και ενίοτε ν' ακούμε μια θετική άποψη. Αν το απωλέσουμε αυτό, θα έχουμε χάσει τη σημαντικότερη απαντοχή και θα γίνουμε έρμαια των ψυχόμπατσων και των ψυχοφαρμάκων τους.
Εάν αυτά που έχουν γραφεί μέχρι τώρα δεν μπορούν να βοηθήσουν μια συνομιλήτρια, που πάντως ούτε οι ειδικοί το έχουν καταφέρει, τουλάχιστον δείχνουν ποια είναι η μέση άποψη περί κατάθλιψης, αν υπάρχει παραπληροφόρηση στο όλο ζήτημα, εάν η γνώμες των ειδικών γίνονται σεβαστές από το μέσο όρο και άλλα τα οποία θα ήταν χρήσιμα σε τελική ανάλυση.
Δηλαδή για τα ερωτικά δεν μπορούμε ν' απαντήσουμε αν δεν είμαστε σεξολόγοι; Περί δικαίου αν δεν είμαστε νομικοί; Νομίζω ότι η συζήτηση εκτραχύνθηκε χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Άλλωστε μερικοί αυτοδίδακτοι μουσικοί, για παράδειγμα, παίζουν πολύ καλύτερα από σπουδαγμένους, βλέπε το Μάγκα ή τον Σαλέα, τον Πετρολούκα Χαλκιά κλπ στο κλαρίνο. Υποτίθεται πως στην ελληνική κοινωνία δεν πηγαίναμε τόσο συχνά στους ψυχογιατρούς, όσο άλλοι λαοί, επειδή είχαμε τους φίλους να λέμε τον πόνο μας και ενίοτε ν' ακούμε μια θετική άποψη. Αν το απωλέσουμε αυτό, θα έχουμε χάσει τη σημαντικότερη απαντοχή και θα γίνουμε έρμαια των ψυχόμπατσων και των ψυχοφαρμάκων τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
28-11-07
15:24
Είναι άραγε συμβατό να μιλούμε για λογική όταν συζητάμε για ψυχικές παθήσεις; Αν η λογική κρατούσε το κλειδί, σου έφτανε δηλαδή να σκεφτείς λογικά ότι όλα αυτά που περνάς δεν είναι καλά για σένα και δεν στηρίζονται σε τίποτε το οργανικό ή κάτι που δεν μπορείς ν' αλλάξεις στη ζωή σου, δεν θα υπήρχε κανείς με ψυχολογικά προβλήματα (δεν βγάζω απ' έξω τον εαυτό μου).
Είναι ρεαλιστικό να μην ξεπεράσουμε, ούτε στις ευχές μας, μια νόσο ενώ είναι υπερβολή να βάλουμε στόχο την πλήρη θεραπεία; Δεν έχεις ακούσει πως η θετική σκέψη και ο προγραμματισμός μας με φράσεις που εμπεριέχουν θετική ενέργεια είναι το πρώτο βήμα για κάθε θεραπεία, σωματικού ή ψυχολογικού υποβάθρου; Εφόσον ορθά χίλιες επαναλήψεις ενός συνθήματος δημιουργούν μια αλήθεια, τι σ' εμποδίζει να δημιουργήσεις τη δική σου αλήθεια που θα οδηγεί στη λύτρωσή σου; Εάν κάθε πρωί, μεσημέρι ή βράδυ λες αντί του "Είμαι καταθλιπτική", "Θέλω να είμαι χαρούμενη" και το "θέλω" αυτό προέρχεται από τα βάθη της καρδιάς σου, αποτελεί δηλαδή αυτό που στη φιλοσοφία αποκαλείται "Θέλημα", τότε θα θεραπευτείς χωρίς να το καταλάβεις.
Τέλος, οι γνώμες των δύο ειδικών σε βοήθησαν καθόλου να λύσεις το πρόβλημά σου; Πόσο γνωρίζει άραγε η σύγχρονη επιστήμη την ανθρώπινη ψυχή, ώστε τα πορίσματα των πάσης φύσεως ειδικών να μην επιδέχονται αμφισβήτησης; Μήπως οι ψυχολόγοι έχουν συμφέρον να βαπτίζουν κάθε κατάσταση ως νόσο, για να έχουν πελατεία; Εγώ το έχω αντιμετωπίσει με το παιδί μου, όπου ξαφνικά, λόγω διαζυγίου, αρχίσαμε να το τρέχουμε στους ψυχολόγους. Κάποια στιγμή γύρισα και τους είπα, ότι για μένα ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να μάθει το παιδί ν' αντιμετωπίζει κάθε δύσκολη κατάσταση τρέχοντας σε ψυχιάτρους, να μην αναπτύξει δηλαδή ώριμους αμυντικούς μηχανισμούς και ότι επιθυμώ αυτή η ιστορία να λήξει σύντομα. Ε, λοιπόν, έκαναν πως δεν το άκουσαν, αφού κάτι τέτοιο τους αφαιρεί πελατεία.
Θα φέρω κι ένα ακόμη παράδειγμα. Την εποχή που πήγαινα στο Δημοτικό σχολείο, δεν ήταν καθόλου διαδεδομένη η δυσλεξία ως διάγνωση. Σήμερα, με το παραμικρό οι γονείς τρέχουν σε ψυχολόγους, βαπτίζοντας τα παιδιά τους δυσλεκτικά. Ακούγοντας το ποιες είναι οι μαθησιακές δυσκολίες που έκαναν έναν ειδικό να διαγνώσει δυσλεξία, σκέφτηκα ότι εγώ προσωπικά είχα τόσο μεγαλύτερες, που θα έπρεπε να εξαιρεθώ απ' όλη την εκπαιδευτική διαδικασία. Ευτυχώς κανείς δεν σκέφτηκε να μου φορέσει την ταμπελα του δυσλεκτικού παιδιού, έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεπεράσω όλες μου τις μαθησιακές δυσκολίες, οι οποίες σήμερα αποτελούν μακρινές αναμνήσεις, και να σπουδάσω.
Ελπίζω να είναι κατανοητός ο παραλληλισμός και η επακόλουθη δυσπιστία μου προς τους "ειδικούς" κάθε είδους. Άλλωστε είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι οι χειρουργοί πολύ εύκολα συμβουλεύουν τους ασθενείς να κάνουν εγχειρήσεις, οι οποίες μπορούν στην πραγματικότητα ν' αποφευκτούν, επειδή αυτό είναι το πεδίο των γνώσεών τους και αυτό τους συμφέρει να λένε.
Είναι ρεαλιστικό να μην ξεπεράσουμε, ούτε στις ευχές μας, μια νόσο ενώ είναι υπερβολή να βάλουμε στόχο την πλήρη θεραπεία; Δεν έχεις ακούσει πως η θετική σκέψη και ο προγραμματισμός μας με φράσεις που εμπεριέχουν θετική ενέργεια είναι το πρώτο βήμα για κάθε θεραπεία, σωματικού ή ψυχολογικού υποβάθρου; Εφόσον ορθά χίλιες επαναλήψεις ενός συνθήματος δημιουργούν μια αλήθεια, τι σ' εμποδίζει να δημιουργήσεις τη δική σου αλήθεια που θα οδηγεί στη λύτρωσή σου; Εάν κάθε πρωί, μεσημέρι ή βράδυ λες αντί του "Είμαι καταθλιπτική", "Θέλω να είμαι χαρούμενη" και το "θέλω" αυτό προέρχεται από τα βάθη της καρδιάς σου, αποτελεί δηλαδή αυτό που στη φιλοσοφία αποκαλείται "Θέλημα", τότε θα θεραπευτείς χωρίς να το καταλάβεις.
Τέλος, οι γνώμες των δύο ειδικών σε βοήθησαν καθόλου να λύσεις το πρόβλημά σου; Πόσο γνωρίζει άραγε η σύγχρονη επιστήμη την ανθρώπινη ψυχή, ώστε τα πορίσματα των πάσης φύσεως ειδικών να μην επιδέχονται αμφισβήτησης; Μήπως οι ψυχολόγοι έχουν συμφέρον να βαπτίζουν κάθε κατάσταση ως νόσο, για να έχουν πελατεία; Εγώ το έχω αντιμετωπίσει με το παιδί μου, όπου ξαφνικά, λόγω διαζυγίου, αρχίσαμε να το τρέχουμε στους ψυχολόγους. Κάποια στιγμή γύρισα και τους είπα, ότι για μένα ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να μάθει το παιδί ν' αντιμετωπίζει κάθε δύσκολη κατάσταση τρέχοντας σε ψυχιάτρους, να μην αναπτύξει δηλαδή ώριμους αμυντικούς μηχανισμούς και ότι επιθυμώ αυτή η ιστορία να λήξει σύντομα. Ε, λοιπόν, έκαναν πως δεν το άκουσαν, αφού κάτι τέτοιο τους αφαιρεί πελατεία.
Θα φέρω κι ένα ακόμη παράδειγμα. Την εποχή που πήγαινα στο Δημοτικό σχολείο, δεν ήταν καθόλου διαδεδομένη η δυσλεξία ως διάγνωση. Σήμερα, με το παραμικρό οι γονείς τρέχουν σε ψυχολόγους, βαπτίζοντας τα παιδιά τους δυσλεκτικά. Ακούγοντας το ποιες είναι οι μαθησιακές δυσκολίες που έκαναν έναν ειδικό να διαγνώσει δυσλεξία, σκέφτηκα ότι εγώ προσωπικά είχα τόσο μεγαλύτερες, που θα έπρεπε να εξαιρεθώ απ' όλη την εκπαιδευτική διαδικασία. Ευτυχώς κανείς δεν σκέφτηκε να μου φορέσει την ταμπελα του δυσλεκτικού παιδιού, έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεπεράσω όλες μου τις μαθησιακές δυσκολίες, οι οποίες σήμερα αποτελούν μακρινές αναμνήσεις, και να σπουδάσω.
Ελπίζω να είναι κατανοητός ο παραλληλισμός και η επακόλουθη δυσπιστία μου προς τους "ειδικούς" κάθε είδους. Άλλωστε είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι οι χειρουργοί πολύ εύκολα συμβουλεύουν τους ασθενείς να κάνουν εγχειρήσεις, οι οποίες μπορούν στην πραγματικότητα ν' αποφευκτούν, επειδή αυτό είναι το πεδίο των γνώσεών τους και αυτό τους συμφέρει να λένε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
28-11-07
13:29
Επίσης, μου επισήμανε ότι τα άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη δεν κλαίνε, καταβάλλονται από απάθεια, κ ακριβώς επειδή το συναίσθημα λείπει από τα άτομα αυτά, προσπαθούν με άλλους τρόπους (π.χ. ακραίες συμπεριφορές) να "ερεθίσουν" συναισθήματα μέσα τους προκειμένου να νιώσουν. Η διάγνωση για μένα ήταν αρνητική... Αλλά τελικά έχω διχαστεί. Είμαστε όλοι μας κάπως μελαγχολικοί?
Είναι οι ρυθμοί κ ο τρόπος ζωής μας? Η αίσθηση του ανικανοποίητου που νιώθουμε? Ή όντως πάσχουμε από κάποια μορφή κατάθλιψης? Αλλά, έχει η κατάθλιψη επίπεδα?
Διαβάζοντας το θέμα, παρατήρησα ότι πολύς κόσμος νιώθει στα πρόθυρα της κατάθλιψης, ακόμη κι όταν οι ειδικοί απορρίπτουν αυτήν τη διάγνωση. Πολλοί άλλοι έχουν διαγνωσμένη κατάθλιψη και παίρνουν χάπια. Ποιος είναι άραγε ο λόγος που η ασθένεια αυτή τείνει ν' αποκτήσει διαστάσεις πανδημίας στο Δυτικό κόσμο; Φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο θα πρέπει ν' αποδοθεί στην όλο και αυξανόμενη απομάκρυνση απ' οτιδήποτε φυσικό, αλλά και σε άλλα δομικά στοιχεία του πολιτισμού μας, αφού πλέον δεν αποτελεί ατομικό αλλά πληθυσμιακό φαινόμενο.
Ο καταναλωτικός πολιτισμός στηρίζεται στην καλλιέργεια του εγωκεντρισμού, ώστε να διευκολύνεται η κατανάλωση. Μαζί καλλιεργεί και τη μόνιμη αίσθηση του ανικανοποίητου, όπως μας έγραψε η Niyia. Επίσης υποδαυλίζει την αδρανοποίηση των συναισθηματικών μας εκδηλώσεων, ταυτόχρονα με την έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας και την απομόνωση, ώστε οι συναισθηματικές μας ανάγκες να διοχετεύονται στην κατανάλωση αγαθών. Η καλλιέργεια φοβικών συναισθημάτων και συνεχούς ανασφάλειας είναι ακόμη ένα συστατικό του κοινωνικού μας γίγνεσθαι, που σχετίζεται άμεσα με τα παραπάνω. Η πώληση υπηρεσιών ασφαλείας θα είναι ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος κλάδος της οικονομίας τον 21ο αιώνα.
Πόσο μας θυμίζει άραγε η αναφορά της Niyia για έλλειψη συναισθήματος και αναζήτηση ακραίων συμπεριφορών με σκοπό τη διέγερση πρόσκαιρων συναισθημάτων, την σύγχρονη τάση προς οτιδήποτε το "extreme"; Ακόμη, ο σκληρός ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα, από το Δημοτικό σχολείο κιόλας, η μη δημιουργική, άχαρη, καταπιεστική και υπερεντατικοποιημένη εργασία, με τις εξουσιαστικές δομές και την τρομοκρατία της απόλυσης υπό το βάρος του μπαμπούλα της ανεργίας, η κονσερβαρισμένη διασκέδαση και η ψυχαγωγία της αφασίας, η με νοσηρό κι υπερβολικό τρόπο παρουσίαση από την τηλεόραση κάθε μικρού ή μεγάλου δράματος, πιστεύω ότι συμβάλλουν στην ολοένα αυξανόμενη επίπτωση της κατάθλιψης.
Πολλά απ' αυτά που γράφετε μου θυμίζουν την ταινία Fight Club, όπου ο πρωταγωνιστής έπασχε από αϋπνία κι αδιαφορία, έτσι ώστε αρχικά για ν' ανταπεξέλθει πήγαινε στις συναντήσεις διαφόρων "Ανώνυμων καρκινοπαθών, τοξικομανών, αλκοολικών" κλπ, για να διεγείρει το απρόσφορο συναίσθημά του και να τον πιάσουν τα κλάματα. Μόνο έτσι κατάφερνε να κοιμηθεί.
Στο βιβλίο του Άλντους Χάξλεϋ "Brave New World" ("Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος" ήταν η κλασική μετάφραση στα Ελληνικά), ο συγγραφέας προβλέπει μια δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος (από το 1914), η οποία προσεγγίζει κατά πολύ τη σημερινή μας κοινωνία καθώς κι αυτήν που προδιαγράφεται για το προσεχές μέλλον. Η ζωή σ' αυτήν την κοινωνία ήταν κενή οποιουδήποτε νοήματος, οι άνθρωποι ζούσαν για να δουλεύουν και να καταναλώνουν, οι ερωτικές σχέσεις αποθαρρύνονταν, ενώ ενθαρρύνονταν μόνο οι πρόσκαιρες σεξουαλικές, η οικογένεια είχε εκλείψει ως έννοια κλπ. Σ' αυτήν την κοινωνία, είχε προβλέψει ο συγγραφέας, δεν ήταν δυνατή η επιβίωση χωρίς κάποιου είδους ναρκωτικό. Είχαν λοιπόν κατασκευάσει ένα χημικό, το λεγόμενο Σόμα, που συνδύαζε όλα τα θετικά ενός ευφορικού-παραισθησιογόνου χωρίς τις παρενέργειες που συνήθως η χρήση του συνεπάγεται, το οποίο μέσω της υπνοπαιδείας (λέγε με διαφήμιση) διέδωσαν κι επέβαλαν στο κοινωνικό σύνολο. "Πιες Σόμα, για να μην είσαι χώμα" ήταν το σλόγκαν που εμφύτευαν στους ανθρώπους. Μπορείτε να το παραβάλετε με τη συνεχή αύξηση της χρήσης ναρκωτικών, παραισθησιογόνων και ψυχοφαρμάκων στη σύγχρονη εποχή. Αν λοιπόν όλα αυτά είχαν προβλεφτεί και τα βλέπουμε να συμβαίνουν με μαθηματική ακρίβεια, μήπως αυτό αποτελεί ένδειξη ότι ο πολιτισμός μας καταλήγει σε αδιέξοδο και μια καλή αιτία ν' αμφισβητίσουμε τα θέσφατα του σύγχρονου τρόπου ζωής;
Αρχική Δημοσίευση από Briki:Εύχομαι και ελπίζω να το ξεπεράσω - όχι τελείως αλλά ως ένα σημαντικό βαθμό- κάποια στιγμή
Προσέχω ότι δεν εύχεσαι να το ξεπεράσεις τελείως. Γιατί; Στα όνειρα δε ζει ντροπή. Μήπως τελικά η περιχαράκωση πίσω από μια ιατρική γνωμάτευση αποτελεί βολικό καταφύγιο για όσους απλά θέλουν να διατηρήσουν μια ερμηνεία της ζωής η οποία τους είναι κατανοητή; Δεν βλέπω το σπέρμα της αλλαγής μέσα σε μια τέτοια δήλωση. Το έχω ξαναγράψει, ότι για να ξεπεράσει κανείς ένα ψυχολογικό πρόβλημα θα πρέπει απαραιτήτως να το θέλει πολύ.
Τώρα για μένα τι να πω... Αν οι Suicidal Tendencies ήταν ένα από τ' αγαπημένα μου συγκροτήματα και το τελευταίο στου οποίου τη συναυλία έχω πάει, ε καταλαβαίνετε
EDIT: Και για του λόγου το αληθές, το παρακάτω δημοσιεύτηκε ενώ έγραφα το παρόν ποστ:
Αρχική Δημοσίευση από briki:Και επειδή ξέρω ότι μπορεί να φαίνεται κάπως αυστηρό ή επιθετικό το ποστ μου, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι μπορεί ο καθένας να το εκλάβει όπως θέλει, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, γιατί όταν μεταφέρω μία ιατρική άποψη και έρχεται μετά ο καθένας (που δεν είναι γιατρός) και γράφει ότι "ΔΕΝ είναι έτσι κλπ" αντί του "πιστεύω ή νομίζω ή έχω την άποψη" ή οτιδήποτε αυτού του πνεύματος, δεν είναι κάτι που χρήζει αποδοχής, αλλά αντιθέτως αντίδρασης.
Το να σου πει κανείς πως δεν πάσχεις από κατάθλιψη είναι επαρκής λόγος για αντίδραση και μάλιστα με επιθετικό πράγματι τρόπο. Αν πεις άλλες 100 φορές "Έχω κατάθλιψη, έχω κατάθλιψη, έχω κατάθλιψη" δεν θα γιατρευτείς ποτέ, ίσως και να μην το επιθυμείς σε τελική ανάλυση. Στην εποχή του Μεσοπολέμου, την εποχή της Πολυδούρη και του Καρυωτάκη, ήταν της μόδας να πάσχεις από μια ελαφρά φυματίωση, το ωχρό χρώμα στο πρόσωπο ήταν λέει πολύ ρομαντικό. Μήπως το ίδιο ισχύει και στις μέρες μας με την κατάθλιψη;
Άλλωστε, όπως έλεγε ο Α. Χάξλεϋ, "Τι είναι μια αλήθεια; 1000 επαναλήψεις ενός συνθήματος". Δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να μιλάς έτσι σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται για σένα και θέλουν, με το έστω φτωχό μυαλό τους, να σε βοηθήσουν.
Ζητώ συγνώμη για την παρέμβαση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.