Nelliel
Περιβόητο μέλος
Η Nelliel αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,061 μηνύματα.
06-10-15
22:19
Λοιπον, εχουμε και λεμε:
1. Ο Διας τελειωνει το πτυχιο του και φευγει Αγγλια για μεταπτυχιακο και την σχεση την γραφει στα @@ του.
2. Η κοπελα του θελει αλλα 2 χρονια για να παρει το πτυχιο της, οποτε μενει αναγκαστικα Ελλαδα (ή μηπως, κατα τα λεγομενα ορισμενων, πρεπει να παρατησει το πτυχιο της για να ακολουθησει τον ενα και μοναδικο της ερωτα; ).
3. Μετα απο 2 χρονια, οταν θα εχει τελειωσει το μεταπτυχιακο του ο Διας, θα τον ακολουθησει στην Αγγλια για να κανει και αυτη μεταπτυχιακο.
Και εδω καταληγουμε στην ερωτηση: Μετα απο 2 χρονια αν ο Διας θελησει να παει να κανει διδακτορικο στην Αυστραλια, θα τρεχει η κοπελα στην Αυστραλια; Γιατι να μη τρεξει αυτος απο πισω της αφου αυτος ηταν που την αφησε και εφυγε για Αγγλια εξ' αρχης. Το σωστο δεν θα ηταν να εχει και η κοπελα την ευκαιρια να ακολουθησει τα ονειρα της και να κανει υπομονη ο Διας αυτη τη φορα για 2 χρονια;
Επισης μη ξεχνατε οτι για τα περισσοτερα πανεπιστημια των ΗΠΑ, πρεπει να κανεις αιτηση περιπου 1 χρονο νωριτερα. Ο Διας θα εχει μπει στο 2ο ετος του μεταπτυχιακου του και ισως ακομα να μη γνωριζει τι πορεια θα ακολουθησει αργοτερα και αν θα θελησει να μεινει στην Αγγλια. Θα βασιστει η κοπελα στο τι θα κανει ο Διας μετα απο 1 χρονο; Δεν ειναι λιγο ριψοκινδυνο αυτο; Αν περιμενει να τελειωσει τις σπουδες του ο Διας, θα χασει 1 χρονο περιμενωντας. Δεν ειναι εντελως ηλιθιο να βασιζεις το μελλον σου σε κατι που μπορει να αλλαξει ανα πασα στιγμη; Και τι θα γινει αν σε αυτα τα 2 χρονια που θα βρισκονται αναγκαστικα χωρια, χωρισουν οι δρομοι τους; Θα τρεχει η κοπελα στην Αγγλια, ενω ειχε την ευκαιρια να παει στις ΗΠΑ; Δεν ειναι πια παρορμητικοι εφηβοι, μεγαλωσαν και λιγο προγραμματισμος στις ζωες τους δεν βλαπτει.
1. Ο Διας τελειωνει το πτυχιο του και φευγει Αγγλια για μεταπτυχιακο και την σχεση την γραφει στα @@ του.
2. Η κοπελα του θελει αλλα 2 χρονια για να παρει το πτυχιο της, οποτε μενει αναγκαστικα Ελλαδα (ή μηπως, κατα τα λεγομενα ορισμενων, πρεπει να παρατησει το πτυχιο της για να ακολουθησει τον ενα και μοναδικο της ερωτα; ).
3. Μετα απο 2 χρονια, οταν θα εχει τελειωσει το μεταπτυχιακο του ο Διας, θα τον ακολουθησει στην Αγγλια για να κανει και αυτη μεταπτυχιακο.
Και εδω καταληγουμε στην ερωτηση: Μετα απο 2 χρονια αν ο Διας θελησει να παει να κανει διδακτορικο στην Αυστραλια, θα τρεχει η κοπελα στην Αυστραλια; Γιατι να μη τρεξει αυτος απο πισω της αφου αυτος ηταν που την αφησε και εφυγε για Αγγλια εξ' αρχης. Το σωστο δεν θα ηταν να εχει και η κοπελα την ευκαιρια να ακολουθησει τα ονειρα της και να κανει υπομονη ο Διας αυτη τη φορα για 2 χρονια;
Επισης μη ξεχνατε οτι για τα περισσοτερα πανεπιστημια των ΗΠΑ, πρεπει να κανεις αιτηση περιπου 1 χρονο νωριτερα. Ο Διας θα εχει μπει στο 2ο ετος του μεταπτυχιακου του και ισως ακομα να μη γνωριζει τι πορεια θα ακολουθησει αργοτερα και αν θα θελησει να μεινει στην Αγγλια. Θα βασιστει η κοπελα στο τι θα κανει ο Διας μετα απο 1 χρονο; Δεν ειναι λιγο ριψοκινδυνο αυτο; Αν περιμενει να τελειωσει τις σπουδες του ο Διας, θα χασει 1 χρονο περιμενωντας. Δεν ειναι εντελως ηλιθιο να βασιζεις το μελλον σου σε κατι που μπορει να αλλαξει ανα πασα στιγμη; Και τι θα γινει αν σε αυτα τα 2 χρονια που θα βρισκονται αναγκαστικα χωρια, χωρισουν οι δρομοι τους; Θα τρεχει η κοπελα στην Αγγλια, ενω ειχε την ευκαιρια να παει στις ΗΠΑ; Δεν ειναι πια παρορμητικοι εφηβοι, μεγαλωσαν και λιγο προγραμματισμος στις ζωες τους δεν βλαπτει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Nelliel
Περιβόητο μέλος
Η Nelliel αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,061 μηνύματα.
02-10-15
21:05
Να σου απαντήσω με κάτι δικό σου!
Μονο που στο εξωτερικο αν κοπεις για 2η φορα σε ενα μαθημα αποβαλλεσαι απο την σχολη και συνεπως δεν κρατανε ατομα που δινουν 20 φορες το καθε μαθημα μεχρι να το περασουν. Μονο οι δυνατοι μαθητες καταφερνουν να αποφοιτησουν. Κατι τετοιο δεν ισχυει στα δικα σας πανεπιστημια, αφου ο αλλος μπορει να δινει 20 χρονια το ιδιο μαθημα και να παιρνει πτυχιο.
Δεν διαφωνω σε καμια περιτπωση οτι εχει και η Μ. Βρετανια καλα πανεπιστημια, αλλα αν μπορει να παει σε κατι καλυτερο γιατι να μη το κανει; Αν εχει την ευκαιρια να εχει προσβαση σε μεγαλυτερη αγορα εργασιας γιατι να μη το κανει; Ειχα την τυχη να φοιτησω σε πολυ δυνατα πανεπιστημια και στην Β. Αμερικη και στην ΕΕ (και τα 2 στο τοπ 30 στην γενικη καταταξη) και η εκπαιδευση στην Αμερικη μου φανηκε καλυτερη. Στην ΕΕ ηταν σαν να εκανα επαναληψη αυτα που εμαθα στην Αμερικη. Δεν ειναι τυχαιο το γεγονος οτι για το διδακτορικο μου επελεξα ξανα πανεπιστημιο της Β. Αμερικης. Στην Μ. Βρετανια δεν γνωριζω πως ειναι, αλλα πιστευω οτι τα καλα της πανεπιστημια προσφερουν πολλα. Μπορει ομως η κοπελα να παει εκει; Στην Αμερικη θα εχει funding, στην Αγγλια θα εχει; Ποιος θα την συντηρει; Σε πολλα πανεπιστημια στην Β. Αμερικη πληρωνεσαι οταν κανεις μεταπτυχιακο. Στην ΕΕ πληρωνεσαι συνηθως στα διδακτορικα μονο. Στην τελικη 2-3 χρονια θα ειναι χωρια, δεν χαλασε και ο κοσμος. Αν δεν αντεξει η σχεση παμε παρακατω. Τι γινεται ομως αν δεν καταφερουν να αποκατασταθουν επαγγελματικα; Στον τομεα τους τα δυνατα χαρτια εχουν αρκετη βαρυτητα και δυστυχως οι αρχιτεκτονες και πολ. μηχανικοι στις μερες μας δεν βρισκουν ευκολα δουλεια σε σχεση με 10 χρονια πριν (εχω 2 φιλους στην Ελλαδα αρχιτεκτονες απο ΕΜΠ και ΑΠΘ και 1 πολ. μηχανικο απο ΑΠΘ με τον 1 αρχιτεκτονα να ειναι ανεργο και τους αλλους 2 να τα βγαζουν περα με δυσκολια). Στις μερες που ζουμε η αναγκη για επαγγελματικη αποκατασταση ειναι μεγαλυτερη απο το να εισαι μαζι με τον συντροφο σου. Το τελευταιο πραγμα που θελει ενας νεος ειναι να μην εχει δουλεια, να δουλευει part time ή να παιρνει εναν μισθο που δεν αρκει ουτε για τα βασικα. Οταν σου δινονται τετοιες καλες ευκαιριες, τις αρπαζεις και δεν τις πετας. Ακομα και αν επιλεξει να επιστρεψει στην ΕΕ, θα εχει αποκτησει πολυτιμο US experience, οποτε θα ειναι αρκετα πιο ευκολο να βρει δουλεια στην ΕΕ.Πολύ καριερίστες κάποιοι, πεταμένες ευκαιρίες και κατεστραμμένες διαδρομές και δεν ξέρω κι εγώ τι. Η Μ. Βρετανία έχει καταπληκτικά πανεπιστήμια και πολλά κάνουν πολύ καλή έρευνα - είναι εύκολο να βρεις ποια είναι τα πιο "ερευνητικά" πανεπιστήμια με ψάξιμο στο ιντερνετ, ώστε να συνεχίσεις με μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε ένα βαρβάτο ίδρυμα. Δεν είπαν ότι θα τα παρατήσουν όλα και θα πάνε στην Κωλοπετινίτσα, είπαν ότι σκέφτονται να συνδυάσουν τα πλάνα τους. Σιγά κάποιοι εδώ μέσα κιλερς της ακαδημαϊκής πορείας μη σας φύγει κάνας πόντος.
Η ζωή δεν είναι μόνο καριέρα και αν πετάξεις μια σχέση επειδή "γιατί να μην πάω στο ακόμα πιο καλυτερότερο πανεπιστήμιο, μιας και τα πανεπιστήμια της Βρετανίας, εκ των οποίων κάποια είναι κορυφαία στον κόσμο και την Ευρώπη*, μου βρωμάνε; Για έναν απλό ΓΚΟΜΕΝΟ θα πετάξω την ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ;!", όλη αυτή η σκέψη μου κάνει σενάριο καλημέρας ζωής. Είπαμε, ακαδημαϊκή καριέρα στη Βρετανία κάνεις γαμάτη αν θες. Τώρα τις καταστροφές της καριέρας δεν ξέρω πού τις είδατε. Η σχέση είναι το ίδιο σημαντική στη ζωή κάποιου, τι να κάνουμε. Κάποιοι είμαστε και κορόιδα, απ' ό,τι φαίνεται, και το βράδυ γυρνάμε σπίτι απ΄το πανεπιστήμιο και θέλουμε να κοιμηθούμε με το σύντροφό μας που τον αγαπάμε. Δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι και για μια ζωή σχέση από απόσταση ούτε όλοι θέλουν να πετάξουν μια σχέση καλή επειδή αρνούνται να αλλάξουν το παραμικρό στα πλάνα τους.
Όσοι κοπανάτε το "πρώτα ο εαυτός μας" σκεφτείτε ότι ο "εαυτός" κάποιων είναι ευτυχισμένος μέσα σε μια σταθερή σχέση, οπότε όντως νιώθουν ότι βοηθάνε περισσότερο τον εαυτό τους κάνοντας αλλαγές και διατηρώντας τη σχέση και όχι πετώντας τη.
Καλή η καριέρα και μπορείς να την κάνεις στη Βρετανία (ξαναλέω σε περίπτωση που νομίζετε ότι εδώ πέρα κολλάμε μπρίκια και μόνο οι Αμερικάνοι κάνουν δουλειά στο πανεπιστήμιο) όμως, επίσης ξαναλέω, κάποιοι από μας (όχι όλοι που γράφουν σ' αυτό το θέμα, σεβαστό) θέλουμε το βράδυ να γυρνάμε και να λέμε μια κουβέντα με το σύντροφό μας και να περνάμε τα Σαββατοκύριακα μαζί και να ζούμε τη σχέση μας, όχι να μιλάμε απ' το σκάιπ και να στέλνουμε φιλιά απ' το γουατσάπ. Δεκτές όλες οι απόψεις ζωής και όλες οι επιλογές, αλλά αυτά τα "κάποιοι είναι σε ροζ συννεφάκι" τα ακούω βερεσέ.
* το δικό μου πανεπιστήμιο είναι ένα περιφερειακό τμήμα σε μικρή πόλη, ούτε καν διάσημο, και στην έρευνα είναι σταθερά στα 75 τοπ του κόσμου. Φέτος ανεβήκαμε και λίγο. Το τμήμα μου μάλιστα είναι στα τοπ 3 της Αγγλίας και στα τοπ 10 του κόσμου αν θυμάμαι καλά. Δεν είναι μόνο η Αμερική που κάνει δουλειά, ούτε το Imperial στο Λονδίνο.
εδιτ: Συν το ότι αυτά τα τοπ και τα ξετόπ είναι επίσης για κατανάλωση. Αν είσαι σε ένα σοβαρό ίδρυμα, ακόμα κι αν στα rankings δεν είναι πολύ ψηλά, όπως το δικό μου πχ, γιατί άλλο 75 άλλο 5 θα σου πει κάποιος που έχει κόλλημα μ' αυτά, και έχεις ένα καλό θέμα και το μυαλό την όρεξη και την τύχη, θα πας καλά. Αν περιμένεις ότι απλά επειδή ήρθες στο Χάρβαρντ ή στο Κέημπριτζ ή στην Οξφόρδη και έκανες ένα μάστερ ενάμιση χρόνο ότι τώρα τελείωσες, έγινες, τότε είσαι γελασμένος και θα στενοχωρηθείς πολύ. Η ακαδημαϊκή καριέρα θέλει κόπο και επιμονή και μυαλό, αυτά τα τρία. Και τύχη. Τα βαρβάτα ονόματα καλά είναι φυσικά αλλά όχι καθοριστικά. 3 χρόνια σχεδόν εδώ πέρα έχω δει ένα σωρό κόσμο, κι απ' τα UCL και από πανεπιστήμια που δεν ξέρει ούτε η μάνα τους, και έχουν όλοι παρόμοια σταθερά καλή πορεία. Ορισμένοι και πέρα απ' το διδακτορικό τους, με συνεργασίες με εταιρείες κλπ. Αυτά τα ολίγα από μένα.
edit 2: Όσοι λέτε ότι τα προπτυχιακά στην Ελλάδα είναι κατώτερα, για ποιες σχολές μιλάτε; Εγώ μπορώ να σας πω με ασφάλεια για κάποιες σχολές και ειδικότητες (περιλαμβάνουν και του Δία) ότι δεν ισχύει με καμία παναγία. Έχω γνωρίσει και συναδέλφους και έχω διδάξει και στα εργαστήρια των προπτυχιακών εδώ, και στους χημικούς και στους χημικούς μηχανικούς. Το επίπεδο είναι τελείως ίδιο. Τα προγράμματά τους είναι πολύ πιο ελαφριά και πιο προσεγμένα όμως σαν επίπεδο του τι διδάσκονται και του τι μένει στο τέλος, είναι το ίδιο. Και γραπτά έχω δει και reports και εργαστήρια έχω κάνει με προπτυχιακούς εδώ (Chemical Engineering) και παρότι δεν είμαι μηχανικός αλλά απλός χημικός, μπορώ να καταλάβω γιατί είμαι στον τομέα που έχει πιο πολύ σχέση με τη Χημεία και να πω μετά βεβαιότητος ότι είναι τα επίπεδά μας ίδια.
Επίσης επειδή μιλάω με πολλούς ακαδημαϊκούς εδώ, οι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων είναι πολύ ελκυστικοί για να τους πάρουν για μαστερ και διδακτορικά γιατί όπως μου λένε ξέρουν ότι έχουν πολλές γνώσεις και δουλεύουν πολύ. Θύμα κι εγώ της λογικής "τα πανεπιστήμια της Ελλάδας είναι μάπα!!!111!!", όταν μου είπε ένας ακαδημαϊκός ενθουσιασμένος ότι έχει αρκετούς Έλληνες applicants, απόρησα αρχικά με τη χαρά του και μάλλον φάνηκε στο ύφος μου, όπου ο άνθρωπος ψιλοέκπληκτος μου είπε ότι έχει την καλύτερη εντύπωση απ' τα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι όσοι Έλληνες πέρασαν απ' το supervision του είχαν πολλές γνώσεις και δούλευαν πολύ σωστά.
Ας ξεκουμπιστώ να πάω σχολή όμως, λολ.
Υπαρχει επισης ενα ακομα πλεονεκτημα αν η κοπελα παει Αμερικη και αντεξει η σχεση τους στο περασμα του χρονου. Θα δωσει την ευκαιρια ή τουλαχιστον θα κανει πιο ευκολη την διαδικασια στον Δια να παει και αυτος Αμερικη αν το επιθυμησει (αν παντρευτουν θα ειναι πιο ευκολο να παει εκει ο Διας για δουλεια). Γιατι να μην εχουν αλλη μια τεραστια αγορα εργασιας ανοιχτη για το μελλον τους;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Nelliel
Περιβόητο μέλος
Η Nelliel αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,061 μηνύματα.
01-10-15
20:11
Βρε παιδιά λέτε για χαμένες ευκαιρίες... Συγγνώμη αλλά δεν το θεωρώ χαμένη ευκαιρία. Δε θεωρώ χαμένη ευκαιρία πως τα παιδιά έμειναν εδώ για τις σπουδές τους. Κατά τη γνώμη μου, το πρώτο πτυχίο πάνω-κάτω παντού το ίδιο είναι, μην είμαστε υπερβολικοί. Δεν έχουμε πια τόσο χαμηλό επίπεδο στα πανεπιστήμιά μας! Αντίθετα, υπάρχουν αρκετά αξιόλογα άτομα, που είτε φοιτούν είτε διδάσκουν εκεί. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Δεν θελω να σε ριξω απο το ροζ συννεφακι σου, αλλα το επιπεδο ειναι εξαιρετικα χαμηλο. Οχι μονο ειναι χαμηλο, αλλα δεν σου δινονται ευκαιριες να αναπτυχθεις επαγγελματικα πριν ακομα παρεις το πτυχιο σου. Στο εξωτερικο εχεις ευκαιριες co-op, εχεις την δυνατοτητα να παιρνεις μερος σε ερευνες και να αποκτας authorship πριν ακομα παρεις πτυχιο, εχεις την δυνατοτα να εργαζεσαι στον τομεα σου μεσα στο πανεπιστημιο πριν ακομα παρεις πτυχιο και φυσικα με τοσα clubs που υπαρχουν στα πανεπιστημια του εξωτερικου αποκτας πολυτιμες γνωριμιες που θα σε βοηθησουν να εξελιχθεις επαγγελματικα μετα την αποφοιτηση. Επισης στα πανεπιστημια του εξωτερικου ξεσκιζεσαι στο διαβασμα, στις εξετασεις και στις εργασιες, με την αντιγραφη να τιμωρειται πολυ σκληρα. Στα ελληνικα πανεπιστημια δυστυχως η αντιγραφη πεφτει συννεφο, οι εργασιες αγοραζονται και πολλοι φοιτητες παιρνουν ενα χαρτι που δεν ανταποκρινεται στν πραματικοτητα. Εγω σπουδασα σε ξενο πανεπιστημιο και συγκρινω τον εαυτο μου με την παρεα μου στην Ελλαδα που σπουδασαν σε ελληνικα πανεπιστημια και η διαφορα ειναι η μερα με την νυχτα. Απο οτι φαινεται τα πτυχια σε εσας τα μοιραζουν απλοχερα.
Στο θέμα μας: Τα παιδιά μετά από τόσα χρόνια δεν είναι ότι έχουν κάποιο πρόβλημα (όπως μας τα παρουσιάζει ο Δίας), όμως προβληματίζονται για την κοινή τους πορεία. Η απόσταση δεν είναι λόγος να χωρίσουν (από ότι κατάλαβα δεν το έχουν σκεφτεί σαν ενδεχόμενο). Το θέμα είναι να συνδυαστεί και η προσωπική ζωή και η εκπαίδευση. Δία 2 χρόνια το μεταπτυχιακό σου έτσι; Μετά, θα το σκεφτόσουν να πας ΗΠΑ αντί για να μείνεις Μ. Βρετανία;
Το να παει στις ΗΠΑ, δεν ειναι και τοσο ευκολο. Θα μπορεσει να παρει πρασινη καρτα; Δεν ειναι τοσο απλο οσο το 'παιρνω ενα αεροπλανο και εφτασα'. Αν γινουμε λιγο ρεαλιστες, γνωριζουμε πολυ καλα οτι οι σχεσεις απο αποσταση δεν διαρκουν πολυ. Το προβλημα ομως δεν ειναι εκει, αλλα στο γεγονος οτι θα συνεχισουν να καθοριζουν την ζωη τους με βαση την σχεση και οχι την επαγγελματικη τους αναπτυξη. Αν ειχαν ηδη αναπτυχθει επαγγελματικα, ισως να ειχε νοημα να καθορισουν καποια πραγματα με βαση την σχεση τους, αλλα σε αυτο το πρωιμο σταδιο δεν εχει απολυτως κανενα νοημα να καταστραφουν επαγγελματικα για κατι προσκαιρο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Nelliel
Περιβόητο μέλος
Η Nelliel αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,061 μηνύματα.
01-10-15
06:03
Ναι, ειναι ρομαντικο που και οι 2 πεταξαν τις ευκαιριες τους για κατι καλυτερο, αλλα αν το σκεφτεις με βαση την λογικη και οχι το συναισθημα, ηταν εντελως βλακωδες αυτο που εκαναν. Καποιος ειπε οτι ηταν πολυ ωριμο. Θα διαφωνησω καθετα γιατι αυτο που εκαναν και οι 2 ηταν εντελως ανωριμο. Δεν εβαλαν την λογικη πανω απο ολα αλλα το συναισθημα. Που ηταν η ωριμοτητα στην αποφαση τους; Οτι δεν ηθελαν να χωριστουν; Ωριμη θα ηταν η αποφαση τους αν εβαζαν κατω τα υπερ και τα κατα και διαπιστωναν οτι τα κατα στην αποφαση τους να μεινουν ηταν πολυ περισσοτερα, ειδικα με την οικονομικη κριση που διανυει η χωρα.
Οι σχεσεις δυστυχως ερχονται και φευγουν. Η καριερα και το να καταφερεις να σταθεις καλα στα ποδια σου δεν ειναι κατι που ερχονται τοσο συχνα οσο οι σχεσεις. Αν οντως ηταν τοσο δυνατη η σχεση μεταξυ σας, θα αντεχε στον χρονο και στην αποσταση. Σε μια φαση οταν ημουν φοιτητρια ειχα σχεση με ενα παιδι το οποιο καποια στιγμη αναγκαστηκε να φυγει αλλου για να συνεχισει τις σπουδες του. Αυτος ειχε να ακολουθησει τον δικο του δρομο και εγω τον δικο μου. Τι να εκανα σε αυτη την περιπτωση; Να παρατουσα το αντικειμενο μου και να τον ακολουθουσα ή να παρατουσε αυτος την ευκαιρια του; Τελικα κρατησαμε σχεση απο αποσταση για ενα αρκετα μεγαλο διαστημα και μετα χωρισαμε και πηρε ο καθενας τον δρομο του. Μεταννοιωσα για την αποφαση μου; Φυσικα και οχι γιατι δεν κατεστρεψα την καριερα μου για μια επιπολαιοτητα της στιγμης. Η σχεση αυτη βεβαια μου εχει αφησει μια γλυκια αναμνηση. Εννοειται πως δεν καταστραφηκε ο κοσμος επειδη χωρισα. Γνωρισα και αλλα παιδια και χαιρομαι που το εκανα και δεν εμεινα εγκλωβισμενη σε 1 σχεση για πολλα χρονια. Η καθε σχεση σου αφηνει το δικο της αποτυπωμα. Αποκτας ξεχωριστες εμπειριες οι οποιες σε κατατοπιζουν και σε διαμορφωνουν μεχρι να βρεις τον καταλληλο συντροφο.
Οι σχεσεις δυστυχως ερχονται και φευγουν. Η καριερα και το να καταφερεις να σταθεις καλα στα ποδια σου δεν ειναι κατι που ερχονται τοσο συχνα οσο οι σχεσεις. Αν οντως ηταν τοσο δυνατη η σχεση μεταξυ σας, θα αντεχε στον χρονο και στην αποσταση. Σε μια φαση οταν ημουν φοιτητρια ειχα σχεση με ενα παιδι το οποιο καποια στιγμη αναγκαστηκε να φυγει αλλου για να συνεχισει τις σπουδες του. Αυτος ειχε να ακολουθησει τον δικο του δρομο και εγω τον δικο μου. Τι να εκανα σε αυτη την περιπτωση; Να παρατουσα το αντικειμενο μου και να τον ακολουθουσα ή να παρατουσε αυτος την ευκαιρια του; Τελικα κρατησαμε σχεση απο αποσταση για ενα αρκετα μεγαλο διαστημα και μετα χωρισαμε και πηρε ο καθενας τον δρομο του. Μεταννοιωσα για την αποφαση μου; Φυσικα και οχι γιατι δεν κατεστρεψα την καριερα μου για μια επιπολαιοτητα της στιγμης. Η σχεση αυτη βεβαια μου εχει αφησει μια γλυκια αναμνηση. Εννοειται πως δεν καταστραφηκε ο κοσμος επειδη χωρισα. Γνωρισα και αλλα παιδια και χαιρομαι που το εκανα και δεν εμεινα εγκλωβισμενη σε 1 σχεση για πολλα χρονια. Η καθε σχεση σου αφηνει το δικο της αποτυπωμα. Αποκτας ξεχωριστες εμπειριες οι οποιες σε κατατοπιζουν και σε διαμορφωνουν μεχρι να βρεις τον καταλληλο συντροφο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.