06-10-15
16:29
Γενικά μιλωντας, νομιζω οτι οι σχεσεις σε νεαρες ηλικιες δεν είναι και πολύ βασιμες, αν κρινει κανεις απο το γεγονος οτι μεχρι να κατασταλαξουμε στον ανθρωπο της ζωης μας οι περισσοτεροι εχουμε κανει καμποσους δεσμους και καθε φορα ήμασταν σιγουροι για το ατομο, εφοσον αποφασιζαμε να κανουμε δεσμο μαζι του. Θα έλεγα οτι ειναι αφελες να χτιζεις ονειρα ζωης και να κανεις πλανα με βαση ενα άλλο ατομο, καθως ειναι μια παραμετρος που δεν ελεγχεις.
Από την άλλη αυτο που εχω καταλαβει, ειναι οτι δεν υπαρχει μεγαλυτερη τυχη απο το να βρεις σωστο ατομο. Το σωστο ατομο ειναι ειδος που σπανιζει. Αν πετυχεις την ευκαιρια την αρπαζεις με νυχια και με δοντια. Προσωπικά δεν δινω σημασια σε καριερες, λογω αντικονφορμισμου κι ετσι εχω ενα προβλημα λιγοτερο σε σχεση με αυτους που πανε για καριερα. Μου φαινεται αστειο κι αδυνατο να επιλεξω αναμεσα στη γυναικα μου και σε μια καριερα.
Παρολα αυτα η ιστορια μου δεν ξεκινησε σαν του Δια και για πολλα χρονια ηταν μια περιεργη σχεση στην οποια δεν εδινα και πολλη σημασια. Γνωρισα τη γυναικα μου σε ενα χιονοδρομικο οπου δουλευε ρεσεψιον και την ειδα σαν εφημερη περιπετεια. Αργοτερα ηρθε στην πολη μου και μεναμε μαζι. Η παρουσια της ομως μου άλλαζε τα σχεδια. Ειχα κανει κατι χρονια στην Αφρική και ελεγα να αραξω Γαλλια και ειχα βρει και δουλεια σε επιχειρηση ακινητων. Ομως ειχα μαθει σε στυλ επιβιωσης με συνεχη δραση και δεν μπορουσα να προσαρμοστω στην κυριλεδικη ζωη μου και τα παρατησα. Αρχισα λοιπον να φευγω σε διαφορες αποστολες και παλι που κραταγαν μηνες, ενω αυτη αλλοτε δουλευε στην πολη κι εμενε στο σπιτι, κι αλλοτε ευρισκε δουλεια μακρια και μετακομιζε εκει. Καποιες φορες προσπαθησαμε να δουλεψουμε στο ιδιο μερος αλλα χωρις επιτυχια. Μια φορα ειχε βρει δουλεια σε ενα ξενοδοχειο στην Ιρλανδια και πηγα να δουλεψω κι εγω, αλλα σαπισαν τα κοκαλα μου απο τις βροχες και λογω και της μηδενικης ζωης (ηταν και χειμωνας) ψυχοπλακωθηκα και δεν εμεινα δευτερη σεζον. Μια φορα που ημουνα στη Γαλλική Γουιανα ηρθε κι αυτη με σκοπο να δουλεψει στην αποστολη, αλλα μολις μπηκαμε στο δασος λιποθυμουσε καθε φορα που ακουγε κραυγες ζωων κι εβλεπε ερπετα. Γυρισε λοιπον στην Καγιενη (πρωτευουσα) και δουλευε ξεναγος.
Απο τα 15 χρονια σχεσης ζητημα να ειμαστε μαζι τα μισα, λογω απουσιων του ενος ή του άλλου. Βασικά απο το 2013 εστρωσε η κατασταση, γιατι εφτιαξε μια μικρη ξενοδοχειακη μοναδα κι αραξε εκει. Μετα απο τη δικη μου εμπειρια, εχω λογο να πιστευω οτι η αποσταση δεν παιζει και τοσο μεγαλο ρολο, αμα βρεις αυτον που σου ταιριαζει. Απλως εγω δεν το ειχα συνειδητοποιησει απο την αρχη κι εχασα πολλα χρονια λογω απουσιων.
Από την άλλη αυτο που εχω καταλαβει, ειναι οτι δεν υπαρχει μεγαλυτερη τυχη απο το να βρεις σωστο ατομο. Το σωστο ατομο ειναι ειδος που σπανιζει. Αν πετυχεις την ευκαιρια την αρπαζεις με νυχια και με δοντια. Προσωπικά δεν δινω σημασια σε καριερες, λογω αντικονφορμισμου κι ετσι εχω ενα προβλημα λιγοτερο σε σχεση με αυτους που πανε για καριερα. Μου φαινεται αστειο κι αδυνατο να επιλεξω αναμεσα στη γυναικα μου και σε μια καριερα.
Παρολα αυτα η ιστορια μου δεν ξεκινησε σαν του Δια και για πολλα χρονια ηταν μια περιεργη σχεση στην οποια δεν εδινα και πολλη σημασια. Γνωρισα τη γυναικα μου σε ενα χιονοδρομικο οπου δουλευε ρεσεψιον και την ειδα σαν εφημερη περιπετεια. Αργοτερα ηρθε στην πολη μου και μεναμε μαζι. Η παρουσια της ομως μου άλλαζε τα σχεδια. Ειχα κανει κατι χρονια στην Αφρική και ελεγα να αραξω Γαλλια και ειχα βρει και δουλεια σε επιχειρηση ακινητων. Ομως ειχα μαθει σε στυλ επιβιωσης με συνεχη δραση και δεν μπορουσα να προσαρμοστω στην κυριλεδικη ζωη μου και τα παρατησα. Αρχισα λοιπον να φευγω σε διαφορες αποστολες και παλι που κραταγαν μηνες, ενω αυτη αλλοτε δουλευε στην πολη κι εμενε στο σπιτι, κι αλλοτε ευρισκε δουλεια μακρια και μετακομιζε εκει. Καποιες φορες προσπαθησαμε να δουλεψουμε στο ιδιο μερος αλλα χωρις επιτυχια. Μια φορα ειχε βρει δουλεια σε ενα ξενοδοχειο στην Ιρλανδια και πηγα να δουλεψω κι εγω, αλλα σαπισαν τα κοκαλα μου απο τις βροχες και λογω και της μηδενικης ζωης (ηταν και χειμωνας) ψυχοπλακωθηκα και δεν εμεινα δευτερη σεζον. Μια φορα που ημουνα στη Γαλλική Γουιανα ηρθε κι αυτη με σκοπο να δουλεψει στην αποστολη, αλλα μολις μπηκαμε στο δασος λιποθυμουσε καθε φορα που ακουγε κραυγες ζωων κι εβλεπε ερπετα. Γυρισε λοιπον στην Καγιενη (πρωτευουσα) και δουλευε ξεναγος.
Απο τα 15 χρονια σχεσης ζητημα να ειμαστε μαζι τα μισα, λογω απουσιων του ενος ή του άλλου. Βασικά απο το 2013 εστρωσε η κατασταση, γιατι εφτιαξε μια μικρη ξενοδοχειακη μοναδα κι αραξε εκει. Μετα απο τη δικη μου εμπειρια, εχω λογο να πιστευω οτι η αποσταση δεν παιζει και τοσο μεγαλο ρολο, αμα βρεις αυτον που σου ταιριαζει. Απλως εγω δεν το ειχα συνειδητοποιησει απο την αρχη κι εχασα πολλα χρονια λογω απουσιων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
02-10-15
16:20
Δεν χρειαζεται να εχεις τετοιες σκοτουρες. Η ζωη σου εξελισσεται φυσιολογικα και ακολουθεις τα σχεδια σου, δεν κανεις κανενα εγκλημα. Απο κει και περα οσο θα λειπεις θα ζυγισει κι αυτη την κατασταση ψυχραιμοτερα και θα παρει τις αποφασεις της. Απλως πρεπει να εισαι κατανοητικος και να μην την επηρεασεις σε ο,τι κι αν αποφασισει.Το θέμα δεν είναι ούτε η απόσταση, ούτε αν θα συνεχιστεί ή όχι η σχέση. Εδώ ισχύει ότι "Que Sera, Sera (Whatever Will Be, Will Be)". Αν είναι να χαλάσει μια σχέση, αυτό μπορεί να γίνει και από κοντά.
Αυτό που με απασχολεί, είναι οι συμβιβασμοί που έγιναν ως τώρα και ενδέχεται να γίνουν στο μέλλον, κυρίως από τη μεριά του κοριτσιού. Συμβιβασμοί σε σχέση με τις παραπέρα σπουδές της. Απορρίπτει χωρίς συζήτηση την προοπτική υποτροφίας στις ΗΠΑ και κατεβάζει τον πήχη. Εδώ αισθάνομαι άσκημα και νοιώθω τύψεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.