Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
17-02-08
18:08
Τι είναι η σκέψη;
Μια στιγμή να το σκεφτώ για ν' απαντήσω...
Όπως φαίνεται από το παραπάνω, η ίδια η ερώτηση που απευθύνεται προς τη σκέψη, ζητώντας της να περιγράψει τον εαυτό της, τον οποίο η ίδια θεωρεί αξιωματικά ως δεδομένο, είναι κατά βάθος ειρωνική. Φυσικά και δεν είναι καθόλου εύκολο στη σκέψη ν' αυτοπροσδιοριστεί, με τον ίδιο τρόπο που σε κανέναν μας δεν επιτρέπεται εύκολα από την εκάστοτε εξουσία, η ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού.
" Ενώ η σκέψη απορεί κι ό,τι γεννήσει τιμωρεί..." (Ενδελέχεια).
Η σκέψη είναι ο κώδικας με τον οποίο το συνειδητό τμήμα του εγκεφάλου μας προσπαθεί να κατανοήσει, να περιγράψει, να οριοθετήσει, ν' αξιολογήσει και γενικά να τακτοποιήσει, τα αποτελέσματα της επεξεργασίας της πληροφορίας, που το όλον του εγκεφάλου συγκεντρώνει ή παράγει, μέσω των αισθήσεων, των εμπειριών, της ενόρασης, της φαντασίας, της δημιουργικότητας, του συναισθήματος κλπ. Έχει κι αυτή την χρησιμότητά της, όπως και να το κάνουμε.
Εδώ λοιπόν μπορούμε να θέσουμε ένα κοινωνιολογικό μοντέλο που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα την ορθή ή την εσφαλμένη χρήση της. Ας φανταστούμε ότι μέσα στο κεφάλι μας έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο, πράγμα που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, όπως πολλοί έχουν μέχρι σήμερα επισημάνει.
Ένας ολόκληρος κόσμος, μια μεγάλη κοινωνία, όπου μέσα της ενυπάρχουν όλες οι τάσεις, οι οποίες παλεύουν διαρκώς για να εκφραστούν και να ισορροπήσουν. Υπάρχουν επιστήμονες, καλλιτέχνες, κάφροι, εγκληματίες, άγιοι, πόρνες και παρθένες, ψυχαναγκαστικοί και καταθλιπτικοί, δημιουργικοί με φρέσκες ιδέες και κατεστημένοι με παλιές κι αραχνιασμένες, όλα όσα μπορεί κανείς να βρει σε μια κοινωνία. Σε μια κοινωνία υπάρχει η πάλη των τάξεων, όπου οι ισχυρότεροι προσπαθούν να επιβάλλουν την δύναμή τους και την άποψή τους στους υπόλοιπους. Εδώ θα θυμίσω μια παραφρασμένη ρήση του Μαρκήσιου, από την ταινία "120 μέρες στα Σόδομα": "Εμείς οι φασίστες είμαστε οι μεγαλύτεροι αναρχικοί, αφού δεν δεχόμαστε την εξουσία κανενός, μέχρι να επιβάλλουμε σε όλους τη δική μας".
Όμως τι είναι αυτό που δίνει την εξουσία σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα; Η ίδια η ετυμολογία της λέξης μπορεί να μας βοηθήσει ν' απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα. Εξ-ουσία... Εκ της ουσίας...Δηλαδή Εξουσία κατέχει αυτός που μπορεί να ορίζει την ουσία των πραγμάτων. Επίσης, όπως έχει γράψει ο Κούντερα, "Εξουσία έχει αυτός που θέτει τις ερωτήσεις κι όχι αυτός που δίνει τις απαντήσεις", πράγμα που ουσιαστικά λέει το ίδιο ακριβώς.
Η σκέψη μέσα στο κοινωνιολογικό μοντέλο κατέχει το ρόλο του κυβερνήτη, ή αλλιώς το αρχέτυπο του "Αυτοκράτορα" των Ταρώ. Αυτός είναι που τελικά αποφασίζει με ποιον τρόπο θα κυβερνηθεί η υποκείμενη κοινωνία, με ποιο πολίτευμα και σε ποιες κοινωνικές τάξεις ή ομάδες θα δοθεί ο πρώτος λόγος. Ο κυβερνήτης αποφασίζει αν θα επιδιώξει το κράτος του την επεκτατικότητα και τον πόλεμο, συνεπώς αν θα διατηρεί στρατό, αν θα έχει αστυνομία και αν αυτή θα βασανίζει και θα δέρνει τους πολίτες ή όχι, αν οι ομοφυλόφιλοι και οι άλλες αποκλίνουσες κοινωνικές ομάδες θα καταπιέζονται και θα γίνονται αντικείμενο διακρίσεων ή αν θα υπάρχει ανοχή κι ελευθερία.
"Ο φωτισμένος ηγέτης γνωρίζει πώς να χρησιμοποιεί την αυστηρότητα και το έλεος με φωτισμένο τρόπο" (Σουν Τζου). Αυτό βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τη φιλοσοφία του Δέντρου της Ζωής, το οποίο αποτελεί αντικείμενο μελέτης στο θέμα των Ταρώ.
Αν η σκέψη επιθυμεί για τον εαυτό της, σαν δικτάτορας και μέγας καταπιεστής, το απόλυτο προνόμιο να αποφασίζει από μόνη της για όλα, να ταΐζει και να προστατεύει μόνο τις κοινωνικές ομάδες που την κολακεύουν, ν' αποφασίζει, να διατάσσει και να πράττει χωρίς ν' αφουγκράζεται τις κοινωνικές ανάγκες και τάσεις, τότε πράγματι καταλήγει σε μια κοινωνία-φυλακή, ένα ολοκληρωτικό καθεστώς δυστοπίας, που δεν διαθέτει καμμία γονιμότητα, εκτός από την επιδίωξη περισσότερου πλούτου κι επακολούθως περισσότερης δύναμης κι εξουσίας.
Αν όμως επιλέξει να γίνει ο φιλόσοφος-κυβερνήτης της Πολιτείας του Πλάτωνα, αν η επιδίωξή της είναι να βελτιώσει και να δώσει λόγο κι έκφραση σε όλες τις πλευρές που αποτελούν τον κοινωνικό ιστό, αν αφήσει ελεύθερες τις κοινωνικές συγκρούσεις και ζυμώσεις μέχρις ότου καταλήξουν σε σύνθεση και δημιουργία νέων ιδεών και τάσεων, τότε έχουμε μια κοινωνία ελεύθερη, προοδευτική και παραγωγική από κάθε άποψη, μια κοινωνία όπου θα χαίρεται κανείς να είναι μέλος της. Ας μην ξεχνάμε ότι ο "Αυτοκράτορας" των Ταρώ, εκτός των άλλων, συμβολίζει την επιδίωξη του ακατόρθωτου, κάτι που με τον όμιλό μας, ουσιαστικά επιχειρούμε κι εμείς. "Πέτυχε κάθε δυνατότητα" είναι το κεντρικό σύνθημα που διατρέχει το αρχέτυπο. "Ο Αυτοκράτορας παίρνει την εξουσία του από το Χόχμα, τη δημιουργική σοφία, το λόγο και την ασκεί στο Τίφαρετ (ομορφιά), δηλαδή τον οργανωμένο άνθρωπο". Το Τίφαρετ σχετίζεται και με την συμπαντική ισορροπία της Προσαρμογής, καθώς αποτελεί το κέντρο βάρους του Δένδρου της Ζωής, όπως έχουμε αναλύσει στην ομόνυμη κάρτα.
Μας κάνει άραγε εντύπωση πως ο τρόπος που έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε το μέσα μας, έχει άμεσες προεκτάσεις στον τρόπο που δομούμε τις πολιτείες μας; Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που το λεγόμενο "Κοινωνιολογικό Μοντέλο" έχει βάση και λειτουργεί.
Όποτε χρησιμοποίησα τη σκέψη μου ως δυνάστη και την έβαλα να εργάζεται αδιάκοπα για να κρίνει και ν' αποφασίσει, αυτή και μόνο αυτή τι πρέπει να πράξω και τι όχι, οδηγήθηκα σε λανθασμένα συμπεράσματα και σε αδιέξοδες ατραπούς. Κάθε φορά που κατάφερα να την πείσω να σταθεί στη γωνιά και να περιμένει τις άλλες μου λειτουργίες, τις μη συνειδητές, να στείλουν τις αναφορές τους και τις αναλύσεις τους, ώστε η σκέψη απλά να τις αξιολογήσει και να τις συνθέσει, τότε με έναν "μαγικό" και "παράλογο" τρόπο όλα αποδείχτηκαν σωστά.
Με βάση αυτά που έγραψε ο Νωεύς (του Νωέως αγαπητέ Φαντασμένε) στο εναρκτήριο ποστ του θέματος, η ίδια η δομή του ομίλου στον οποίον ήδη συμμετέχουμε δεν μπορεί να είναι εξουσιαστική. Σωστά κατανόησε ο Φαντασμένος, ότι η στρογγυλή τράπεζα είναι προτιμώτερη από την πυραμιδοειδή δομή. Ας βάλουμε λοιπόν τη σκέψη στη θέση του Βασιλιά Αρθούρου του μύθου, με τους γενναίους και τίμιους ιππότες να παρακάθονται ισότιμα γύρω του, τη φαντασία, την ιδιαιτερότητα, τη δημιουργικότητα, το ένστικτο, το Θέλημα κλπ κι ας γίνουμε έτσι άξιοι ν' αναζητήσουμε το Ιερό Δισκοπότηρο...
Μια στιγμή να το σκεφτώ για ν' απαντήσω...
Όπως φαίνεται από το παραπάνω, η ίδια η ερώτηση που απευθύνεται προς τη σκέψη, ζητώντας της να περιγράψει τον εαυτό της, τον οποίο η ίδια θεωρεί αξιωματικά ως δεδομένο, είναι κατά βάθος ειρωνική. Φυσικά και δεν είναι καθόλου εύκολο στη σκέψη ν' αυτοπροσδιοριστεί, με τον ίδιο τρόπο που σε κανέναν μας δεν επιτρέπεται εύκολα από την εκάστοτε εξουσία, η ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού.
" Ενώ η σκέψη απορεί κι ό,τι γεννήσει τιμωρεί..." (Ενδελέχεια).
Η σκέψη είναι ο κώδικας με τον οποίο το συνειδητό τμήμα του εγκεφάλου μας προσπαθεί να κατανοήσει, να περιγράψει, να οριοθετήσει, ν' αξιολογήσει και γενικά να τακτοποιήσει, τα αποτελέσματα της επεξεργασίας της πληροφορίας, που το όλον του εγκεφάλου συγκεντρώνει ή παράγει, μέσω των αισθήσεων, των εμπειριών, της ενόρασης, της φαντασίας, της δημιουργικότητας, του συναισθήματος κλπ. Έχει κι αυτή την χρησιμότητά της, όπως και να το κάνουμε.
Εδώ λοιπόν μπορούμε να θέσουμε ένα κοινωνιολογικό μοντέλο που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα την ορθή ή την εσφαλμένη χρήση της. Ας φανταστούμε ότι μέσα στο κεφάλι μας έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο, πράγμα που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, όπως πολλοί έχουν μέχρι σήμερα επισημάνει.
Ένας ολόκληρος κόσμος, μια μεγάλη κοινωνία, όπου μέσα της ενυπάρχουν όλες οι τάσεις, οι οποίες παλεύουν διαρκώς για να εκφραστούν και να ισορροπήσουν. Υπάρχουν επιστήμονες, καλλιτέχνες, κάφροι, εγκληματίες, άγιοι, πόρνες και παρθένες, ψυχαναγκαστικοί και καταθλιπτικοί, δημιουργικοί με φρέσκες ιδέες και κατεστημένοι με παλιές κι αραχνιασμένες, όλα όσα μπορεί κανείς να βρει σε μια κοινωνία. Σε μια κοινωνία υπάρχει η πάλη των τάξεων, όπου οι ισχυρότεροι προσπαθούν να επιβάλλουν την δύναμή τους και την άποψή τους στους υπόλοιπους. Εδώ θα θυμίσω μια παραφρασμένη ρήση του Μαρκήσιου, από την ταινία "120 μέρες στα Σόδομα": "Εμείς οι φασίστες είμαστε οι μεγαλύτεροι αναρχικοί, αφού δεν δεχόμαστε την εξουσία κανενός, μέχρι να επιβάλλουμε σε όλους τη δική μας".
Όμως τι είναι αυτό που δίνει την εξουσία σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα; Η ίδια η ετυμολογία της λέξης μπορεί να μας βοηθήσει ν' απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα. Εξ-ουσία... Εκ της ουσίας...Δηλαδή Εξουσία κατέχει αυτός που μπορεί να ορίζει την ουσία των πραγμάτων. Επίσης, όπως έχει γράψει ο Κούντερα, "Εξουσία έχει αυτός που θέτει τις ερωτήσεις κι όχι αυτός που δίνει τις απαντήσεις", πράγμα που ουσιαστικά λέει το ίδιο ακριβώς.
Η σκέψη μέσα στο κοινωνιολογικό μοντέλο κατέχει το ρόλο του κυβερνήτη, ή αλλιώς το αρχέτυπο του "Αυτοκράτορα" των Ταρώ. Αυτός είναι που τελικά αποφασίζει με ποιον τρόπο θα κυβερνηθεί η υποκείμενη κοινωνία, με ποιο πολίτευμα και σε ποιες κοινωνικές τάξεις ή ομάδες θα δοθεί ο πρώτος λόγος. Ο κυβερνήτης αποφασίζει αν θα επιδιώξει το κράτος του την επεκτατικότητα και τον πόλεμο, συνεπώς αν θα διατηρεί στρατό, αν θα έχει αστυνομία και αν αυτή θα βασανίζει και θα δέρνει τους πολίτες ή όχι, αν οι ομοφυλόφιλοι και οι άλλες αποκλίνουσες κοινωνικές ομάδες θα καταπιέζονται και θα γίνονται αντικείμενο διακρίσεων ή αν θα υπάρχει ανοχή κι ελευθερία.
"Ο φωτισμένος ηγέτης γνωρίζει πώς να χρησιμοποιεί την αυστηρότητα και το έλεος με φωτισμένο τρόπο" (Σουν Τζου). Αυτό βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τη φιλοσοφία του Δέντρου της Ζωής, το οποίο αποτελεί αντικείμενο μελέτης στο θέμα των Ταρώ.
Αν η σκέψη επιθυμεί για τον εαυτό της, σαν δικτάτορας και μέγας καταπιεστής, το απόλυτο προνόμιο να αποφασίζει από μόνη της για όλα, να ταΐζει και να προστατεύει μόνο τις κοινωνικές ομάδες που την κολακεύουν, ν' αποφασίζει, να διατάσσει και να πράττει χωρίς ν' αφουγκράζεται τις κοινωνικές ανάγκες και τάσεις, τότε πράγματι καταλήγει σε μια κοινωνία-φυλακή, ένα ολοκληρωτικό καθεστώς δυστοπίας, που δεν διαθέτει καμμία γονιμότητα, εκτός από την επιδίωξη περισσότερου πλούτου κι επακολούθως περισσότερης δύναμης κι εξουσίας.
Αν όμως επιλέξει να γίνει ο φιλόσοφος-κυβερνήτης της Πολιτείας του Πλάτωνα, αν η επιδίωξή της είναι να βελτιώσει και να δώσει λόγο κι έκφραση σε όλες τις πλευρές που αποτελούν τον κοινωνικό ιστό, αν αφήσει ελεύθερες τις κοινωνικές συγκρούσεις και ζυμώσεις μέχρις ότου καταλήξουν σε σύνθεση και δημιουργία νέων ιδεών και τάσεων, τότε έχουμε μια κοινωνία ελεύθερη, προοδευτική και παραγωγική από κάθε άποψη, μια κοινωνία όπου θα χαίρεται κανείς να είναι μέλος της. Ας μην ξεχνάμε ότι ο "Αυτοκράτορας" των Ταρώ, εκτός των άλλων, συμβολίζει την επιδίωξη του ακατόρθωτου, κάτι που με τον όμιλό μας, ουσιαστικά επιχειρούμε κι εμείς. "Πέτυχε κάθε δυνατότητα" είναι το κεντρικό σύνθημα που διατρέχει το αρχέτυπο. "Ο Αυτοκράτορας παίρνει την εξουσία του από το Χόχμα, τη δημιουργική σοφία, το λόγο και την ασκεί στο Τίφαρετ (ομορφιά), δηλαδή τον οργανωμένο άνθρωπο". Το Τίφαρετ σχετίζεται και με την συμπαντική ισορροπία της Προσαρμογής, καθώς αποτελεί το κέντρο βάρους του Δένδρου της Ζωής, όπως έχουμε αναλύσει στην ομόνυμη κάρτα.
Μας κάνει άραγε εντύπωση πως ο τρόπος που έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε το μέσα μας, έχει άμεσες προεκτάσεις στον τρόπο που δομούμε τις πολιτείες μας; Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που το λεγόμενο "Κοινωνιολογικό Μοντέλο" έχει βάση και λειτουργεί.
Όποτε χρησιμοποίησα τη σκέψη μου ως δυνάστη και την έβαλα να εργάζεται αδιάκοπα για να κρίνει και ν' αποφασίσει, αυτή και μόνο αυτή τι πρέπει να πράξω και τι όχι, οδηγήθηκα σε λανθασμένα συμπεράσματα και σε αδιέξοδες ατραπούς. Κάθε φορά που κατάφερα να την πείσω να σταθεί στη γωνιά και να περιμένει τις άλλες μου λειτουργίες, τις μη συνειδητές, να στείλουν τις αναφορές τους και τις αναλύσεις τους, ώστε η σκέψη απλά να τις αξιολογήσει και να τις συνθέσει, τότε με έναν "μαγικό" και "παράλογο" τρόπο όλα αποδείχτηκαν σωστά.
Με βάση αυτά που έγραψε ο Νωεύς (του Νωέως αγαπητέ Φαντασμένε) στο εναρκτήριο ποστ του θέματος, η ίδια η δομή του ομίλου στον οποίον ήδη συμμετέχουμε δεν μπορεί να είναι εξουσιαστική. Σωστά κατανόησε ο Φαντασμένος, ότι η στρογγυλή τράπεζα είναι προτιμώτερη από την πυραμιδοειδή δομή. Ας βάλουμε λοιπόν τη σκέψη στη θέση του Βασιλιά Αρθούρου του μύθου, με τους γενναίους και τίμιους ιππότες να παρακάθονται ισότιμα γύρω του, τη φαντασία, την ιδιαιτερότητα, τη δημιουργικότητα, το ένστικτο, το Θέλημα κλπ κι ας γίνουμε έτσι άξιοι ν' αναζητήσουμε το Ιερό Δισκοπότηρο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
01-02-08
02:07
Αγαπητέ φίλε, διάβασα με προσοχή και επανειλημμένως το κείμενό σου πριν αποφασίσω να απαντήσω, για να δηλώσω κι εγώ τη συμμετοχή μου, στον όμιλο που προτείνεις.
Μόνο ένας όμιλος με τον τρόπο που το θέτεις θα μπορούσε να εγγυηθεί την ελευθερία της σκέψης και την αγαθή χρήση των ιδεών και των ανακαλύψεων που θα μπορούσε να δημιουργήσει η αλληλεπίδραση ανθρώπων ίσων μεταξύ ίσων, σε μια οριζόντια δομή που μπορεί να γεννήσει αέναη κίνηση.
Δυστυχώς η επιβολή των Ιουδαϊκών προτύπων, χωρίς την παραμικρή διάθεση ρατσισμού, αλλά με τη διαλεκτική θέση και αντίθεση του όρου, έχει εμπεδωθεί τόσο βαθιά και έχει γαλουχήσει με τόσο εθιστικό τρόπο τις μέχρι τούδε γενεές, που η έννοια της ομάδας με την πρώτο-ελληνική της απόδοση, αποτελεί για κάποιους από μας, μια αχνή παιδική ανάμνηση, από την εποχή που δεν είχαμε ακόμη την ανάγκη για εξουσία.
Κάποια γεγονότα των τελευταίων ημερών μου έδειξαν ότι πολύ λίγοι μπορούν να συνυπάρξουν μέσα σε έναν Όμιλο και να δεχθούν τους αξίους στους κόλπους τους.
Ας δοκιμάσουμε λοιπόν να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι. Άλλωστε είμαστε ήδη συνταξιδιώτες στις άγριες θάλασσες της νόησης, έτσι που άλλη μια επικίνδυνη απόπειρα δε θα 'ναι για μας υπερβολή.
Δεν πιστεύω πως θα βρεθούν πολλοί που θα θελήσουν να συμμετάσχουν αν όμως υπάρξουν κάποιοι, θα τους καλούσα να διαβάσουν προσεκτικά το κείμενό σου και να δηλώσουν συμμετοχή, μόνο εφ' όσον κατανοούν ξεκάθαρα το νόημά του.
Και μια προειδοποίηση: Η συμμετοχή σε έναν όμιλο που απαρνείται κάθε μορφής εξουσιαστική δομή, ενέχει σοβαρότατους κινδύνους μιας και κάτι τέτοιο θεωρείται αιρετικό και υπερφίαλο. Ας μην ξεχνάμε πως η μοίρα του Στεφάνου ήταν δημόσιος λιθοβολισμός...
Μόνο ένας όμιλος με τον τρόπο που το θέτεις θα μπορούσε να εγγυηθεί την ελευθερία της σκέψης και την αγαθή χρήση των ιδεών και των ανακαλύψεων που θα μπορούσε να δημιουργήσει η αλληλεπίδραση ανθρώπων ίσων μεταξύ ίσων, σε μια οριζόντια δομή που μπορεί να γεννήσει αέναη κίνηση.
Δυστυχώς η επιβολή των Ιουδαϊκών προτύπων, χωρίς την παραμικρή διάθεση ρατσισμού, αλλά με τη διαλεκτική θέση και αντίθεση του όρου, έχει εμπεδωθεί τόσο βαθιά και έχει γαλουχήσει με τόσο εθιστικό τρόπο τις μέχρι τούδε γενεές, που η έννοια της ομάδας με την πρώτο-ελληνική της απόδοση, αποτελεί για κάποιους από μας, μια αχνή παιδική ανάμνηση, από την εποχή που δεν είχαμε ακόμη την ανάγκη για εξουσία.
Κάποια γεγονότα των τελευταίων ημερών μου έδειξαν ότι πολύ λίγοι μπορούν να συνυπάρξουν μέσα σε έναν Όμιλο και να δεχθούν τους αξίους στους κόλπους τους.
Ας δοκιμάσουμε λοιπόν να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι. Άλλωστε είμαστε ήδη συνταξιδιώτες στις άγριες θάλασσες της νόησης, έτσι που άλλη μια επικίνδυνη απόπειρα δε θα 'ναι για μας υπερβολή.
Δεν πιστεύω πως θα βρεθούν πολλοί που θα θελήσουν να συμμετάσχουν αν όμως υπάρξουν κάποιοι, θα τους καλούσα να διαβάσουν προσεκτικά το κείμενό σου και να δηλώσουν συμμετοχή, μόνο εφ' όσον κατανοούν ξεκάθαρα το νόημά του.
Και μια προειδοποίηση: Η συμμετοχή σε έναν όμιλο που απαρνείται κάθε μορφής εξουσιαστική δομή, ενέχει σοβαρότατους κινδύνους μιας και κάτι τέτοιο θεωρείται αιρετικό και υπερφίαλο. Ας μην ξεχνάμε πως η μοίρα του Στεφάνου ήταν δημόσιος λιθοβολισμός...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.