Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
05-04-08
03:05
Από ένα blog:
Ούτε το νερό χάνεται στο χώμα όταν σκύβει να πιει, ούτε τα κλαδιά τα παίρνει ο αέρας όταν απλώνει το χέρι του να κόψει τους καρπούς τους. Πίνει και τρωει ώσπου να χορτάσει, μα το επόμενο κιόλας λεπτό ξαναπεινάει και ξαναδιψάει. Η τιμωρία του είναι να χάνει το χρόνο του ικανοποιώντας ορέξεις οι οποίες αναζωπυρώνονται αμέσως. Ο Τάνταλος είναι ο Σίσυφος και ο δικός του βράχος είναι η επιθυμία.
Ούτε το νερό χάνεται στο χώμα όταν σκύβει να πιει, ούτε τα κλαδιά τα παίρνει ο αέρας όταν απλώνει το χέρι του να κόψει τους καρπούς τους. Πίνει και τρωει ώσπου να χορτάσει, μα το επόμενο κιόλας λεπτό ξαναπεινάει και ξαναδιψάει. Η τιμωρία του είναι να χάνει το χρόνο του ικανοποιώντας ορέξεις οι οποίες αναζωπυρώνονται αμέσως. Ο Τάνταλος είναι ο Σίσυφος και ο δικός του βράχος είναι η επιθυμία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
05-04-08
02:34
Ας σκεφτούμε τις Δαναΐδες, αλλά και τον Προμηθέα, που αποτελούν άλλες παραλλαγές του ίδιου θέματος.
Η τιμωρία του Προμηθέα κάποια στιγμή έλαβε τέλος αφού ο Δίας τον συγχώρεσε. Θα ʽλεγε κανείς, πως η μόνη «υποχρέωση» του Προμηθέα ήταν να μην ξεχάσει τη δοκιμασία του φορώντας το δακτυλίδι με την Καυκάσια πέτρα. Άραγε είναι τυχαίο που ως τις μέρες μας, το δαχτυλίδι συμβολίζει τη δέσμευση;
Πίσω στο θέμα μας:
Θεωρώ την τιμωρία του Ταντάλου χειρότερη από εκείνη του Σίσυφου διότι το γεγονός ότι είναι δέσμιος των ορέξεων και επιθυμιών του τον καθιστά άβουλο και ανίκανο να τις τιθασεύσει είτε πρόκειται για πραγματικές ανάγκες είτε μόνον ο ίδιος τις αντιλαμβάνεται έτσι. Στην ουσία ο Τάνταλος δεν έχει να παλέψει με την Ανάγκη τόσο, όσο με τη δική του αντίληψη της Ανάγκης. Αυτή άλλωστε δεν είναι και η πλάνη που υφιστάμεθα εμείς οι άνθρωποι όταν αναζητούμε την ευτυχία;
Μέσω της αέναης επανάληψης της τιμωρίας του Σίσυφου, η έννοια του Στόχου αποδυναμώνεται αφού ο ήρωας γνωρίζει τη ματαιότητα του πονήματός του.
Με την ίδια σχεδόν λογική οι Θιβετάνοι μοναχοί, δημιουργούν περίτεχνα σχήματα με άμμο, τις λεγόμενες Μαντάλες, οι οποίες αφήνονται να παρασυρθούν από τον άνεμο, υπογραμμίζοντας την παροδικότητα της ύπαρξης αλλά και τη ματαιότητα κάθε δημιουργήματος.
Παρʼ όλʼ αυτά, ο Σίσυφος, συνεχίζει εν γνώση του να σπρώχνει την πέτρα στην κορυφή του λόφου όπως ένα μικρό παιδί αρέσκεται να χρησιμοποιεί την τσουλήθρα ξανά και ξανά αντλώντας ευχαρίστηση από μια πράξη που επιφανειακά μοιάζει ανούσια.
Δεν είμαι σίγουρη πως δεν υπάρχει εξέλιξη στο μαρτύριο του Σίσυφου. Επαναλαμβάνοντας την ίδια πράξη μπορεί κανείς να βρει κάμποσους διαφορετικούς τρόπους να την τελειοποιήσει ακόμα κι αν η πράξη αυτή δεν οδηγεί σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Κάθε φορά που ο Σίσυφος επιστρέφει στη βάση του λόφου για να σπρώξει το βράχο του απʼ την αρχή, του δίνεται η δυνατότητα να πειραματιστεί με τις αντοχές αλλά και την εφευρετικότητά του, ώστε να κάνει το μαρτύριό του, ευκολότερο και γιατί όχι, περισσότερο ευχάριστο τροποποιώντας (άρα εξελίσσοντας) την τεχνική με την οποία επιλέγει κάθε φορά να τη μετακινήσει. Πιθανότατα έπειτα από άπειρες δοκιμές θα μπορούσε ίσως να αναφωνεί: «Πέτρα ανέβα το λόφο» κι εκείνη να ανεβαίνει με τη δύναμη της σκέψης του και μόνο...
Τελικά το κοινό μαρτύριο που οι δύο ήρωες έχουν να υπομείνουν είναι αυτό της αιωνιότητας... Μήπως τελικά ακόμα και η ύστατη ευχαρίστηση μετατρέπεται σε μαρτύριο όταν δεν υπάρχει αρχή και τέλος;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
03-04-08
22:37
Ο Σίσυφος και ο Τάνταλος δοκίμασαν να ξεγελάσουν τους θεούς και τιμωρήθηκαν.
Ο Τάνταλος, κατ΄ εντολή των θεών, τοποθετήθηκε σε λάκκο γεμάτο νερό κάτω ακριβώς από κλώνους δένδρων κατάφορτων με ποικίλους καρπούς. Πεινώντας όμως και διψώντας αφόρητα μόλις άπλωνε το χέρι του να κόψει καρπούς τα κλαδιά ανέρχονταν αμέσως σε μεγάλο ύψος, όταν δε έσκυβε να πιει νερό αυτό εξαφανιζόταν ή απομακρύνονταν από τα πόδια του.
Στον Σίσυφο, οι Κριτές των Νεκρών ανέθεσαν να ανεβάζει σπρώχνοντας στην κορυφή ενός λόφου έναν τεράστιο βράχο. Κάθε φορά που πλησίαζε στην κορυφή, ο βράχος κυλούσε πίσω και η δοκιμασία του ξεκινούσε απʼ την αρχή.
Ανεκπλήρωτη επιθυμία ή μάταιη επανάληψη; Ποια είναι άραγε «χειρότερη τιμωρία»;
Ο Τάνταλος, κατ΄ εντολή των θεών, τοποθετήθηκε σε λάκκο γεμάτο νερό κάτω ακριβώς από κλώνους δένδρων κατάφορτων με ποικίλους καρπούς. Πεινώντας όμως και διψώντας αφόρητα μόλις άπλωνε το χέρι του να κόψει καρπούς τα κλαδιά ανέρχονταν αμέσως σε μεγάλο ύψος, όταν δε έσκυβε να πιει νερό αυτό εξαφανιζόταν ή απομακρύνονταν από τα πόδια του.
Στον Σίσυφο, οι Κριτές των Νεκρών ανέθεσαν να ανεβάζει σπρώχνοντας στην κορυφή ενός λόφου έναν τεράστιο βράχο. Κάθε φορά που πλησίαζε στην κορυφή, ο βράχος κυλούσε πίσω και η δοκιμασία του ξεκινούσε απʼ την αρχή.
Ανεκπλήρωτη επιθυμία ή μάταιη επανάληψη; Ποια είναι άραγε «χειρότερη τιμωρία»;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.