Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,622 μηνύματα.
13-08-18
12:10
Σωστά.
Εκείνοι που τα λένε αυτά, ξεχνούν οτι στην εποχή τους ήταν άλλο το περιβάλλον. Η Ελλάδα στερούνταν βασικών, παιδιά γύριζαν ξυπόλητα και το χειμώνα, χωρίς ωστόσο να ζηλεύουν το διπλανό παιδάκι, γιατί ήταν κι εκείνο ξυπόλητο, ενώ δεν είχαν γνώση περί σωστής διατροφής.
Σε αντιστάθμισμα και σε σχέση με τα τρόφιμα, ήταν μεν πολύ λιγότερα, όμως πιο αγνά.
Ήταν κι άλλες οι ιδέες τότε, γεννούσαν πολλά παιδιά (ιδιαίτερα στην επαρχία) γιατί το παιδί θεωρούνταν ένα "κεφάλαιο", όπως το χωράφι. Τους έδιναν ένα ξεροκόμματο "κι έξω από την παράγκα", με την προοπτική "αύριο" να έχουν έναν καλό εργάτη για τα χωράφια (αν υπήρχαν), ή έστω, μια καλή νοσοκόμα για τα γεράματά τους "να τους φέρνει ένα ποτήρι νερό"
Εκείνοι που τα λένε αυτά, ξεχνούν οτι στην εποχή τους ήταν άλλο το περιβάλλον. Η Ελλάδα στερούνταν βασικών, παιδιά γύριζαν ξυπόλητα και το χειμώνα, χωρίς ωστόσο να ζηλεύουν το διπλανό παιδάκι, γιατί ήταν κι εκείνο ξυπόλητο, ενώ δεν είχαν γνώση περί σωστής διατροφής.
Σε αντιστάθμισμα και σε σχέση με τα τρόφιμα, ήταν μεν πολύ λιγότερα, όμως πιο αγνά.
Ήταν κι άλλες οι ιδέες τότε, γεννούσαν πολλά παιδιά (ιδιαίτερα στην επαρχία) γιατί το παιδί θεωρούνταν ένα "κεφάλαιο", όπως το χωράφι. Τους έδιναν ένα ξεροκόμματο "κι έξω από την παράγκα", με την προοπτική "αύριο" να έχουν έναν καλό εργάτη για τα χωράφια (αν υπήρχαν), ή έστω, μια καλή νοσοκόμα για τα γεράματά τους "να τους φέρνει ένα ποτήρι νερό"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,622 μηνύματα.
13-08-18
11:56
Ναι ρε συ αλλά μπορούν να τα μεγαλώσουν έτσι όπως πρέπει ή απλά κάνουν μόνο για να κάνουν ;
Οι περισσότεροι φέρνουν παιδιά στον κόσμο, ως μέσον κοινωνικής καταξίωσης.
Αν δεν το κάνεις, θα αρχίσουν να σε ρωτούν (όπως προτού παντρευτείς: "Τι θα γίνει με σένα; Δεν θα νοικοκυρευτείς, να ανοίξεις σπίτι, να κάνεις οικογένεια;" και άλλα τέτοια χαριτωμένα). Αν τύχει δε και παντρευτείς, αρχίζουν "Πότε με το καλό ο διάδοχος; Τι περιμένετε;" και αν προκύψει και τέκνο, αρχίζουν να ρωτούν πότε το δεύτερο "για να έχει το παιδί ένα αδερφάκι παρέα...".
Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι, εξίσου πολλοί, που το ένστικτο της αναπαραγωγής συνδυαζόμενο με το υπαρξιακό, τους ωθούν στη γέννηση παιδιών, χωρίς να καλοσκεφτούν (ποτέ δεν είναι νωρίς) να φέρουν απογόνους στο μάταιο τούτο κόσμο.
Και βέβαια εδώ μπορεί κάλλιστα κάποιος να πει οτι αν είναι να το σκέφτονται τόσο, τότε ο πληθυσμός της γης λίγο-λίγο θα αφανιζόνταν, ιδιαίτερα στη χώρα μας που έχουμε και δημογραφικό θέμα.
Κι εδώ δεν μπορώ να πω οτι έχουν κι εντελώς άδικο, γιατί η αναπαραγωγική ηλικία (κυρίως στις γυναίκες) έχει συγκεκριμένα όρια, και μέχρι να ωριμάσει η ιδέα (και η υποψήφια γονιός), έρχεται η βιολογική φθορά και βάζει ένα τέλος στην ενδεχόμενη σύλληψη (τουλάχιστον με φυσιολογικό τρόπο). Ίσως κι η Φύση να είναι σοφή, γιατί και τα ανθρώπινα χρόνια ζωής έχουν ημερομηνία λήξης κι ως εκ τούτου έχει προνοήσει ώστε να μη μείνουν ορφανά παιδιά σε μικρή ηλικία, ούτε να πηγαίνει φερ'επείν να πάρει το παιδί από το νηπιαγωγείο και να του λένε "Ήρθε ο παππούς σου" (ή η γιαγιά αντίστοιχα).
Όσο για το αν οι σημερινοί γονείς μεγαλώνουν σωστότερα τα τέκνα τους, απ'ότι οι παλαιότεροι, πιστεύω οτι παραταύτα μεγάλο ρόλο παίζουν οι κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες. Σε άλλο περιβάλλον μεγάλωσαν οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας, σε άλλο οι γονείς και σε άλλο εμείς, οπότε είναι απίθανο έως αδύνατο να μην τους επηρεάζουν.
Η αμέσως μεταπολεμική γενιά, δεν έχει καμιά σχέση με την επόμενη, κι εκείνη με τη σειρά της με την επόμενή της κ.ο.κ.
Πιστεύω οτι κάθε φυσιολογικός γονιός προσπαθεί να κάνει για το παιδί του ότι νομίζει καλύτερο. Ίσως με λάθος τρόπο, όμως ούτε οι παλιοί με τις σωφρονιστικές τους μεθόδους ήταν καλύτεροι, ούτε οι σημερινοί με την αχαλίνωτη ελευθερία που διαπαιδαγωγούν. Κάθε "φουρνιά" γονέων έχει τα θετικά της και τις αδυναμίες της.
Αυτό που έχει σημασία είναι τα παιδιά να μη θεωρούνται συνεχιστές και εκπληρωτές του γονεϊκού ονείρου, ούτε να αποτελούν "υπαρξιακή χειρολαβή". Σε κάθε περίπτωση, το ζητούμενο δεν θα πρέπει να έιναι άλλο, από το να δημιουργούν ευτυχισμένους, ανεξάρτητους ανθρώπους. Αυτόνομους, με τη δική τους προσωπικότητα, ικανούς να σταθούν στα δικά τους πόδια, εμφορούμενοι από σταθερές αξίες, μέσα σε μια κοινωνία που αλλάζει διαρκώς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.