hameleon
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η hameleon αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 233 μηνύματα.
24-10-18
12:03
Του άντρα μου είναι βαθύτερα τα αίτια των νεύρων του γιαυτό και κάνω υπομονή επειδή τον αγαπώ πραγματικά. Και δεν αγαπώ εύκολα ούτε και χαρίζομαι εύκολα. Οι φίλοι μου είναι ελάχιστοι και θεωρώ την οικογένεια ιερό θεσμό.
Κι επειδή έχω δει αλλαγές θετικές του όλα αυτά τα χρόνια και βλέπω πως προσπαθεί να τα βρει με τον (δίκαιο) θυμό του. Όχι δεν του φταίω εγώ σίγουρα, αντιθέτως, εγώ μόνο καλό του κάνω στη ζωή του και ευτυχία, απλώς είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να βγάλει όλα του τα σωψυχα.. Αυτό είναι και καλό και κακό. Πολλες φορες με βαραίνει.. Γιατί κι εγώ άνθρωπος είμαι. Στις συζητήσεις που κάνουμε, μου πλέκει το εγκώμιο. Κι όταν του ζητάω κάτι σκιζεται να μου το ικανοποιήσει για να με ευχαριστήσει.
Καταλαβαίνει όταν κάνει λάθος. Πίσω από το σκληρό του προσωπείο βρίσκεται ένας χαρισματικός κι ευαίσθητος άνθρωπος. Πολλες φορες που τον έχω πιάσει να δακρύζει όταν κάτι τον συγκινεί και συγκινείται εύκολα (εγώ από την άλλη είμαι ικανή να βάλω τα γέλια όταν βλέπω να ζαρωνει το στόμα του-όταν με παίρνει χαμπάρι ότι τον κοροϊδεύω μαζεύεται...
Όταν θυμώνει μου θυμίζει άγριο ζώο που από τον φόβο του ουρλιάζει, από άμυνα.. Γιατί ουσιαστικά όλα αυτά προέρχονται από φοβερή ανασφάλεια.
Είναι όμως και ο αντρικός εγωισμός που δεν επιτρέπει πολλά πολλά θαρρετά. Έχω προσέξει πως όταν του μιλάω στα ίσα - όταν έχουμε ηρεμήσει - και αντρίκια, ένα συν ένα κάνουν δύο δλδ, με κατανοεί περισσότερο. Όταν "γκρινιάζω, παραπονιέμαι" λίγη σημασία εισπράττω. Δυστυχώς είναι η φύση των δύο φύλων αυτή.
Άνδρες από τον Άρη, γυναίκες από την Αφροδίτη. Κάποτε μου το είχε κάνει δώρο αυτό το βιβλίο...
Δεν μπορούμε όλα να τα έχουμε... Γιαυτό και όπως βελτιώθηκαν πολλά στη σχέση μας με τα χρόνια και δυνάμωσε πολύ, έτσι πιστεύω θα συνεχίσει να γίνεται. Το πρόβλημα το έχω εγώ όταν παύει η λογική μου να δουλεύει και με πιάνει κι εμένα το συναίσθημα. Εκεί χάνουμε την μπάλα. Γιαυτό κι εγω ως πιο δυνατή σε αυτές τις συνθήκες, πρέπει να κρατώ τα ηνία.
Είναι πολλά που μπορεί και είναι πολλά που δεν μπορεί. Καλά λένε πως οι άντρες είναι μεγάλα παιδιά. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να νταντευει και τα παιδιά και εκείνον.
Απλώς να.. Με πιάνει καμία φορά το παράπονο και θέλω να ακουμπήσω, να γκρινιάξω. Όμως είναι τόσο ατσάλινος πιά ο χαρακτήρας μου που και να θέλω, δε θα το κάνω.
Θα ήθελα να βελτιωθούμε κι άλλο. Πρώτα εγώ μετά εκείνος. Όσο εγώ είμαι εντάξει μαθαίνει κι εκείνος. Σε αυτό το κομμάτι. Σε άλλα συμβαίνει το αντίθετο. Μου έχει διδάξει τη λογική και την σταθερότητα. Μου έχει μάθει το πρέπει, γιατί εγώ προηγουμένως ήξερα μόνο το θέλω. Αλληλοσυμπληρωνουμε. Και θέλει πολύ ο ένας τον άλλο. Πιστεύω όλες οι σχέσεις έχουν ένα θέμα που είναι δύσκολο να λυθεί. Και ψάχνουν τη λύση. Άλλοι το διαλύουν. Άλλοι προσπαθούν. Εγώ είμαι στη δεύτερη κατηγορία, είμαι άτομο που παλεύει για τις σχέσεις του με νύχια και με δόντια, αρκεί να το αξίζουν. Κι αυτός ο άνθρωπος το αξίζει. Έχω αλλάξει χαρακτήρα μαζί του και αλλάζω κι άλλο...
Επίσης πέραν κουβέντας είναι και το σςξουαλικο κομμάτι ένας βασικός παράγων, μην πω ο βασικότερος. Όταν έχεις περάσει εγκυμοσύνες κι άλλους πόσους μήνες λοχειας κι άλλο πόσο διάστημα αποχής μια λόγω κούρασης (μωρά να ξυπνάνε ανά πάσα ώρα μέσα στη νύχτα και σεξ ζευγαριού δεν πάνε..)Καπου κι εκεί λοιπόν βρίσκεται η απάντηση. Το ζήτημα είναι να υπάρχει ο πόθος και να ψάχνουμε λύσεις. Πως όλα είναι περαστικά και διαχείρισημα αρκεί να αγαπάς και να θέλεις τον άλλο.
Όσο κι θυμώνω κι εγώ μαζι του λοιπόν πολλές φορές, παρόλαυτα νομίζω πως μαζί του θα γεράσω..
Προσπαθώ πάντα να θυμάμαι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή...και εύκολο βεβαιώς βεβαίως.. Και πως αγαθά κοποις κτώνται και ούτω καθεξής..
Με βοηθάει η πίστη γενικώς.
Και θα ήθελα να διδάξω και τα παιδιά μου να πιστεύουν. Πρώτα από όλα στην αγάπη, μετά όλα τα άλλα..
Ακούω γύρω μου για πολλά διαζύγια, ακούω συνεχώς πόσο εύκολο το έχουν. Παντρεψου κι αμα δε σου κάνει χώρισε. Αναρωτιέμαι πόσα από αυτά τα διαζύγια τελικά ήταν γιατί έπρεπε πραγματικά να παρθούν η απλά δεν προσπάθησαν. Γιατί Το να αγαπάς πραγματικά έναν "ξένο" άνθρωπο(δεν είναι ούτε η μάνα σου ούτε το παιδί σου) και να προσπαθείς, θέλει δύο δυνατές προσωπικότητες, όχι μία, ούτε καμία... Κι αν ο ένας σπάσει τότε αυτό ήταν.
Γιαυτό όπως είπα τίποτα δε θεωρώ δεδομένο.
Έλεγε κάποτε η γιαγιά μου και δεν την καταλάβαινα "ο γάμος είναι λαχείο". Τώρα νομίζω πως την καταλαβαίνω καλύτερα..
Συμφωνώ απόλυτα ειδικά στο τελευταίο σκέλος.Περιγράφεις έναν καλό σύζυγο και πατέρα και εφόσον αγαπάει ο ένας τον άλλο και προσπαθείτε ,θα μακροημερεύσει.Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ελαττώματα,δεν είναι και τρομερό να του δίνεις λίγο χρόνο όταν νευριάζει με την προϋπόθεση οτι θα ακούει/σέβεται και τα δικά σου συναισθήματα.Όλοι κάνουμε υποχωρήσεις ακόμα και σε μία απλή σχέση γιατί αλλιώς δεν γίνεται να είναι μαζί δύο άνθρωποι.Δεν πρόκειται για συγγενείς που ο,τι και να γίνει οι δεσμοί αίματος δεν αλλάζουν.Μια σχέση ή ο γάμος θέλει πολύ προσπάθεια και απο τους δύο,αλλιώς καταλήγουν ξένοι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.