20-04-08
09:54
Η κούρσα
Με τη Μαρία είχαμε μια ανταγωνιστικά φιλική σχέση όταν ήμασταν παιδιά και συμμετείχαμε σε διάφορους χαζούς διαγωνισμούς: σπαγγάτο, μεγαλύτερο ρούφηγμα του στομαχιού, κράτημα αναπνοής, λάστιχο ασταμάτητα με ύψος μασχάλες.
Θυμάμαι όταν προκριθήκαμε και οι δύο να τρέξουμε στα 100 μέτρα στους σχολικούς αγώνες της πόλης. Από κάποιο «λάθος» -από αυτά τα ιδιαίτερα «λάθη» που πάντα συμβαίνουν σε αγώνες όταν τρέχει η κανακάρισσα του προπονητή- δεν έφταναν όλοι οι διαδρόμοι για όλους μας, και προκειμένου να μην αφήσουν κάποιο παιδί που προκρίθηκε στην απʼέξω, ο κοιλαράς υπεύθυνος του χώρου, είπε στη Μαρία κοιτάζοντας την με εκείνα τα υποχθόνια μικρά του λαμπερά μάτια μπηγμένα στο σκαμμένο ηλιοκαμένο γλοιώδες δέρμα, αργά και με διάθεση αυτό που λέει να το πει μια φορά και να γίνει κατανοητό: «Εσύ Μαριγώ θα τρέξεις στον ίδιο διάδρομο με τη Χριστίνα, θα σου αφήνει χώρο να περνάς». Εγώ βέβαια την είχα έγνοια που μου έπιανε χώρο για να μην χτυπήσουμε κιόλας η μία την άλλη με καμιά αγκωνιά ή μην επέλθει καμιά κωμικοτραγική σύγκρουση κώλων, αλλά δεν μπορούσα να μην αναπτύξω και την ταχύτητα που ήθελα. Εμένα ο παιδικός μου εγωϊσμός δεν μου επέβαλε τότε «μην τρέξεις ούτε εσύ για συμπαράσταση ή άσε την να τρέξει αυτή που έχει και όνειρα σχετικά με τον αθλητισμό» ή κάτι άλλο. Τι βλακωδώς φαντασμένο νιάνιαρο υπήρξα.
Αυτό δηλαδή τώρα που το ξανασκέφτομαι, το «θα σου αφήνει χώρο να περνάς», θα μπορούσε να καθορίσει πολλά στη ζωή ενός παιδιού, να γίνει η βάση για την ανάπτυξη ολόκληρου συνδρόμου, θα μπορούσε να νιώθει η αποσυνάγωγη της παρέας, η περιττή, η ενοχλητική, το παράσιτο, να συνθλίψει κάθε αγωνιστική διάθεση και πνεύμα. "Θα σου αφήνει χώρο να περνάς".
Η Μαρία τελικά κέρδισε πολλές κούρσες γιατί παρέμεινε αθλήτρια. Όταν την θυμάμαι χαμογελώ.
Με τη Μαρία είχαμε μια ανταγωνιστικά φιλική σχέση όταν ήμασταν παιδιά και συμμετείχαμε σε διάφορους χαζούς διαγωνισμούς: σπαγγάτο, μεγαλύτερο ρούφηγμα του στομαχιού, κράτημα αναπνοής, λάστιχο ασταμάτητα με ύψος μασχάλες.
Θυμάμαι όταν προκριθήκαμε και οι δύο να τρέξουμε στα 100 μέτρα στους σχολικούς αγώνες της πόλης. Από κάποιο «λάθος» -από αυτά τα ιδιαίτερα «λάθη» που πάντα συμβαίνουν σε αγώνες όταν τρέχει η κανακάρισσα του προπονητή- δεν έφταναν όλοι οι διαδρόμοι για όλους μας, και προκειμένου να μην αφήσουν κάποιο παιδί που προκρίθηκε στην απʼέξω, ο κοιλαράς υπεύθυνος του χώρου, είπε στη Μαρία κοιτάζοντας την με εκείνα τα υποχθόνια μικρά του λαμπερά μάτια μπηγμένα στο σκαμμένο ηλιοκαμένο γλοιώδες δέρμα, αργά και με διάθεση αυτό που λέει να το πει μια φορά και να γίνει κατανοητό: «Εσύ Μαριγώ θα τρέξεις στον ίδιο διάδρομο με τη Χριστίνα, θα σου αφήνει χώρο να περνάς». Εγώ βέβαια την είχα έγνοια που μου έπιανε χώρο για να μην χτυπήσουμε κιόλας η μία την άλλη με καμιά αγκωνιά ή μην επέλθει καμιά κωμικοτραγική σύγκρουση κώλων, αλλά δεν μπορούσα να μην αναπτύξω και την ταχύτητα που ήθελα. Εμένα ο παιδικός μου εγωϊσμός δεν μου επέβαλε τότε «μην τρέξεις ούτε εσύ για συμπαράσταση ή άσε την να τρέξει αυτή που έχει και όνειρα σχετικά με τον αθλητισμό» ή κάτι άλλο. Τι βλακωδώς φαντασμένο νιάνιαρο υπήρξα.
Αυτό δηλαδή τώρα που το ξανασκέφτομαι, το «θα σου αφήνει χώρο να περνάς», θα μπορούσε να καθορίσει πολλά στη ζωή ενός παιδιού, να γίνει η βάση για την ανάπτυξη ολόκληρου συνδρόμου, θα μπορούσε να νιώθει η αποσυνάγωγη της παρέας, η περιττή, η ενοχλητική, το παράσιτο, να συνθλίψει κάθε αγωνιστική διάθεση και πνεύμα. "Θα σου αφήνει χώρο να περνάς".
Η Μαρία τελικά κέρδισε πολλές κούρσες γιατί παρέμεινε αθλήτρια. Όταν την θυμάμαι χαμογελώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
29-03-08
14:32
Διαδρομές
- Έχω καλοσαπουνίσει αυτή τη σκέψη και παρόλο που ακόμα νιώθω μουδιασμένη τολμώ να ξεστομίσω ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να «εμπεδωθεί» κανείς είναι να εξαφανιστεί. Η απουσία έχει τόσο χοντροκομμένο και άτσαλο περίγραμμα, είναι τόσο βαρυά και δυσκίνητη που μπορώ να νιώσω σχεδόν πλήρη την «εγκατάσταση». Ένα αδιόρθωτο ενοχλητικό βαθούλωμα στον καναπέ. Όσες φορές είπες «φεύγω» ήτανε ένα «σου αδειάζω το οπτικό πεδίο και σου καταλαμβάνω το μυαλό». Όχι γιατί το επεδίωξες και έβγαλες τον άσσο από το μανίκι, απλά συνέβη. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή ακόμα κι αν δεν το έλεγες τόσο φωναχτά και πεντακάθαρα σαν χοτ θέμα της ημέρα «φεύγω», ακόμα κι αν το σφράγιζες και το άφηνες να αφομοιωθεί μέσα το πέρασμα του χρόνου ή μέσα τη φασαρία του κόσμου, κι αν το χορηγούσες το φευγιό σου αυτό με μικρές ανεπαίσθητες καθημερινές δόσεις.
- Η κατηφόρα, το ντέρτι κι ο «χατάς» δεν έχουν κατάληξη, δεν υπάρχει αυτό που λέμε «έπιασα πάτο», μην ακούς που λένε και μην περιμένεις να πιάσεις αυτό τον περιβόητο πάτο, η κάθοδος είναι πραγματικά απύθμενη. Όχι γιατί τυγχαίνει να ρίχνεις στο τραπέζι πάντα και το συγκριτικό σου μέτρο, αλλού δίνονται γενναιόδωρα από τον «Κύριο μας», σεισμοί, καταποντισμοί, δευτέρες παρουσίες, εμείς είμαστε καλά. Με την πολλή τη χρήση τα δόντια αυτού του συγκριτικού μέτρου κάποτε εξασθενούν και γίνονται και ο καταποντισμός και το κακό σπυρί στον πισινό το ίδιο και το αυτό, σε μια εγκεφαλική άνοστη σούπα. Αν χρειαστεί να πνιγείς σε μια κουταλιά νερό να το κάνεις. Να ζήσεις την κάθε δική σου στιγμή με ό,τι διαθέτει η καρδιά σου χωρίς να της επιβάλλεις άλλα γυμνάσια. Αυτό μου συμβαίνει, τα έχω και τα δίνω, γιατί να τα φυλάω για όταν μου δώσει κι εμένα ο γενναιόδωρος Κύριος μας τον δικό μου καταποντισμό; Γιατί να ζω με τη συνεχή άσκηση «υπάρχουν και χειρότερα»; Τι υποτίμηση και τι ασέβεια είναι αυτή; Τι υπεροψία; Η δική μου ζωή είναι εδώ, με τα καλά της, με τα κακά της. Η δική μου ψυχή είναι εδώ, ζω στο φουλ, δεν αφήνω το παραμικρό σε αδράνεια για τον ενδεχόμενο καταποντισμό στην τελευταία σελίδα του πεπρωμένου, του κάρμα ή του κισμέτ μου. Υπάρχει – για να επιστρέψω στο θέμα - ένα σημείο κρύου και σκοτεινού βάθους όπου αρχίζει να σου τελειώνει ο αέρας και τότε σχεδόν αυτόματα, σαν φυσική άμυνα αυτής της καλοφτιαγμένης πολύπλοκης μηχανής σου, αρχίζεις να ανεβαίνεις με ευκολία, συμβαίνει αυτό που λέμε «συναισθηματική άνωση».
- Έχει μεγάλη σημασία το πότε και πού τσαλαπατάς το παραβάν και δείχνεις τον πόνο σου, τη θλίψη σου, τα αρνητικά τέλος πάντων συναισθήματα σου. Κάποιοι αποδέκτες έχουν την ικανότητα να στα κρατάνε σφιχτά εκεί στη μούρη και να στα μονιμοποιούν με μια διαδικασία μάλλον ύπουλη, γεμάτη ψευδαισθήσεις, μαστούρα, εθισμό. Ο πόνος τʼαλλουνού είναι σαν το καλό το μέλι, τραβάει, δίνει αφορμές, ανοίγει δρόμους και βγάζει κοπάδι ιδίους πόνους. Συχνά συνηθίζεται το «κι εγώ το έπαθα αυτό και και και». Αυτή η ψευδοσυμπαράσταση, η ΣΥΝπόνια και τα λοιπά εις «συμ/συν» δεν είναι τρόπος να συνέρχεσαι όταν αυτό θες (γιατί να ανακουφίζει η σκέψη «περισσότεροι από εμένα έχουν υποφέρει;»), είναι τρόπος να τονίσεις, να μεγενθύνεις ή να φουσκώσεις διπλασιάζοντας αυτό που σου συμβαίνει για να το κατανοήσεις όπως όταν υπογραμμίζεις σε ένα βιβλίο με κόκκινο μελάνι μια φράση και κάθεσαι και την κοιτάς. Όταν θες να καταπιείς και να χωνέψεις τα πράγματα και τελικά να προχωρήσεις πάρα κάτω κλείσε τα μάτια και κυρίως τα αφτιά, απομακρύνσου άμεσα από τους «αγαπημένους», τους φίλους, τους γνωστούς, απέφευγε να μιλάς για το θέμα. Αλλιώς; Ξέχνα εντελώς τα δικά σου μαράζια κι άρχισε να τους παρηγορείς εσύ για τα όποια δικά τους ή πολύ πιο τραγελαφικά γιʼαυτά που συνέβησαν σε σένα. Δεν ξέρω τι σημαίνει πραγματικά συμπαράσταση, συμπόνια και όλα αυτά που μπορεί να φαίνεται ότι δέχτηκαν μόλις την φοβάμαι αλαζονεία μου. Δεν ξέρω. Μπορεί να σημαίνουν την απόλυτη σιωπή ή κάτι εντελώς αναπάντεχο όπως ένα παγωτό φυστίκι μέσα στο καταχείμωνο. Αν ήταν τόσο γνωστό το θέμα θα ήταν όλα πανεύκολα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-12-07
06:27
ΜΕΛΕΤΗ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΤΙΚΑ (Βάλια Θ. Κουτράκου, Αθήνα 1974) Ι'
Το ιδανικό μας μια ευθεία
που κρύβει στην ακινησία της
ένα σωρό ελπίδες μεταχειρισμένες,
επιθυμίες που αποσιωπήθηκαν
κι όνειρα που αγαπήθηκαν πολύ
κι όμως ματαιώθηκαν
γιατί κρίθηκαν ακατάλληλα
ή ασυνήθιστα.
--------------------------------------------------------------
Τι είναι αυτό το "ιδανικό" τέλος πάντων;
Το ιδανικό μας μια ευθεία
που κρύβει στην ακινησία της
ένα σωρό ελπίδες μεταχειρισμένες,
επιθυμίες που αποσιωπήθηκαν
κι όνειρα που αγαπήθηκαν πολύ
κι όμως ματαιώθηκαν
γιατί κρίθηκαν ακατάλληλα
ή ασυνήθιστα.
--------------------------------------------------------------
Τι είναι αυτό το "ιδανικό" τέλος πάντων;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.