Πουπουλίνα
Επιφανές μέλος
Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,442 μηνύματα.
06-10-23
20:10
Σαν σημερα ξεκιναει ο δρομος για την πανωλεθρια της Μ.Ασιας και ο ξερηζωμος των ελληνων απο την Μ.Ασια..χανοντας και αυτα που ειχαμε,διοτι ως γνωστον οποιος θελει τα πολλα χανει και τα λιγα ευχαριστω.
Πουπουλίνα
Επιφανές μέλος
Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,442 μηνύματα.
14-08-22
11:33
Το θυμαμαι και ειχα συγκλονιστει.
Σαν σήμερα: Η 14η Αυγούστου στην Iστορία - Γιατί έπεσε τελικά το «Helios»
Στην Αττική συνέβη ένα από τα πιο πολύνεκρα και παράξενα αεροπορικά δυστυχήματα στην ιστορία, αυτό της πτήσης 522 της Helios Airways.
Στις 14 Αυγούστου 2005, στο Γραμματικό, λίγο πάνω από το Μαραθώνα, στις 12:03 ώρα Ελλάδας, συνετρίβη η πτήση 522 της Helios Airways, παίρνοντας μαζί της 121 ανθρώπους, 115 επιβάτες και το εξαμελές πλήρωμα.
Η «πτήση-φάντασμα»
Όσοι παρακολουθούν φανατικά -και είναι πάρα πολλοί- εκείνην την τηλεοπτική σειρά με τα αεροπλάνα που πέφτουν, το Mayday, θα έχουν μάθει εκτός από διάφορες απίθανες τεχνικές λεπτομέρειες για τα αεροσκάφη, και ένα πολύ βασικό πράγμα:
Όταν πέφτουν τα αεροπλάνα φταίνει πάντα κάποιος άνθρωπος.
Είτε είναι αυτός που τα κατασκεύασε, είτε εκείνος που τα συντήρησε, είτε ο πιλότος, είτε ο ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας, είτε -σε ορισμένες περιπτώσεις- κάποιος που θέλησε να τα ρίξει επί τούτου.
Η περίπτωση του Helios δεν διαφέρει από τον κανόνα. Μάλλον τον επιβεβαιώνει με τον πλέον τραγικό τρόπο, καθώς για τη συντριβή της πτήσης 522 δεν έφταιξε ένας, αλλά μερικοί άνθρωποι μαζί.
Μια σειρά από αβλεψίες, οδήγησαν σε αποσυμπίεση την καμπίνα, το πλήρωμα και οι επιβάτες λιποθύμησαν από υποξαιμία και το αεροσκάφος άρχισε να πετάει ακυβέρνητο με 121 κοιμισμένους ανθρώπους.
Οι ανατριχιαστική πορεία του όπως και η απέλπιδα προσπάθεια του Κύπριου ιπτάμενου φροντιστή Ανδρέα Προδρόμου να αποτρέψει το αναπόφευκτο, είναι λίγο πολύ γνωστά. Επί μήνες, σοκαρισμένο το κοινό στην Ελλάδα και την Κύπρο, απ' όπου προέρχονταν οι περισσότεροι επιβαίνοντες στην πτήση, περίμενε να μάθει γιατί συνέβη το δυστύχημα.
Όταν, τον Οκτώβριο του 2006, ήρθε στο φως το πόρισμα της Ελληνικής Επιτροπής Διερεύνησης Ατυχημάτων και Ασφάλειας Πτήσεων υπό τον Ακριβό Τσολάκη, μπορεί να καταλάβαμε μεν, αυτά που καταλάβαμε δεν ήταν και τόσο καθησυχαστικά δε.
Μάλλον το αντίθετο.
Ένα θανατηφόρο ντόμινο
Το πόρισμα απέδιδε συνυπευθυνότητα στους μηχανικούς που έλεγξαν το αεροσκάφος για την τελευταία πτήση και τους χειριστές του αεροπλάνου, για διόρθωση των ρυθμίσεων -κυρίως της ρύθμισης manual στο ρυθμιστή συμπίεσης- που τροχοδρόμησαν τα επόμενα γεγονότα.
Το αεροσκάφος είχε φτάσει από το Λονδίνο στη Λάρνακα νωρίτερα το πρωί της 14ης Αυγούστου 2005 και το προηγούμενο πλήρωμα καμπίνας είχε παρατηρήσει ένα πρόβλημα στην πίσω δεξιά πόρτα εξυπηρέτησης, αναφέροντας ότι το στεγανωτικό παρέμβυσμα της πόρτας παγώνει και ακούγονται δυνατοί κτύποι κατά τη διάρκεια της πτήσης.
Η επιθεώρηση διεξήχθη από έναν μηχανικό εδάφους, ο οποίος πραγματοποίησε οπτικό έλεγχο και έλεγχο διαρροής συμπίεσης του θαλάμου επιβατών. Σύμφωνα με καταθέσεις του ίδιου του μηχανικού, προκειμένου να πραγματοποιηθεί ο έλεγχος, γύρισε το ρυθμιστή συμπίεσης στη χειροκίνητη θέση (Manual, MAN).
Όπως διαπιστώθηκε από την έρευνα που ακολούθησε το δυστύχημα, ο μηχανικός δεν επανέφερε το ρυθμιστή συμπίεσης στην αυτόματη (AUTO) θέση μετά την ολοκλήρωση του ελέγχου.
Η Boeing αποδέχτηκε, ότι στα καθοδηγητικά δεσμευτικά εγχειρίδια των μηχανικών και του συγκεκριμένου τύπου αεροσκάφους δεν υπήρχε σαφής υπόδειξη για τοποθέτηση του διακόπτη στο «manual».
Ευθύνη είχαν και οι χειριστές, επειδή δεν πραγματοποίησαν έγκαιρα τις διορθωτικές επεμβάσεις με βάση τις προειδοποιήσεις που ελάμβαναν, έχοντας όμως υπόψη τα όσα έγιναν γνωστά για τις «διπλές» ηχητικές προειδοποιήσεις και ενδείξεις, τις οποίες επίσης μετά την αεροπορική τραγωδία άλλαξε η Boeing.
Κατά την άνοδο του αεροσκάφους μετά την απογείωση, στις 09:12 ώρα Ελλάδας και σε ύψος περίπου 12.000 ποδών, ήχησε η Προειδοποιητική Σειρήνα Ύψους Θαλάμου. Αν και η αναμενόμενη αντίδραση του πληρώματος στον ήχο αυτής της σειρήνας θα ήταν να σταματήσει την άνοδο και να φορέσει τις μάσκες οξυγόνου, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι το έκανε.
Η ελληνική Επιτροπή Διερεύνησης Ατυχημάτων και Ασφάλειας Πτήσεων (ΕΔΑΑΠ) συμπέρανε στο πόρισμά της ότι οι δύο πιλότοι αντέδρασαν στο άκουσμα της σειρήνας σαν να ήταν η Προειδοποιητική Σειρήνα Διαμόρφωσης Απογείωσης, η οποία έχει τον ίδιο ήχο με την σειρήνα ύψους θαλάμου και η οποία όμως ηχεί μόνο στο έδαφος. Η λανθασμένη ερμηνεία της σειρήνας δημιούργησε σύγχυση στο πλήρωμα.
Με λίγα λόγια άκουσαν μια προειδοποίηση που την μπέρδεψαν με μια άλλη παρόμοια, αποτυγχάνοντας να εντοπίσουν εγκαίρως το πραγματικό πρόβλημα.
Διαπιστώθηκε επίσης ότι ήταν εντελώς λάθος και το σύστημα ενεργειών του πληρώματος και η συνεννόηση μεταξύ χειριστών στο πιλοτήριο και αεροσυνοδών στην καμπίνα, που δεν προέβλεπε καμία εκπαίδευση για ενέργειες, σε περίπτωση σοβαρού συμβάντος όπως το πέσιμο των μασκών οξυγόνου.
Οι πραγματικοί υπαίτιοι
Εν τέλει το πόρισμα απέδιδε ξεκάθαρα ευθύνες στους εξής:
Το Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας του οποίου η διαχρονική και συνεχιζόμενη ανεπάρκεια και ελλείψεις, δεν εξασφάλιζαν το απαραίτητο επίπεδο εποπτείας και ελέγχων, άρα και της ασφάλειας των πτήσεων.
Στην αεροπορική εταιρεία Helios και τις ελλείψεις σε θέματα εκπαίδευσης, διεύθυνσης και ελέγχου ποιότητας.
Στη Boeing η οποία παρά τα συναφή συμβάντα και τις υποδείξεις, δεν προχώρησε σε επαρκή και ικανοποιητικά διορθωτικά μέτρα, ώστε να αποτραπούν παρόμοια διαδοχικά γεγονότα που οδήγησαν στη συντριβή του Boeing 737-300 της Helios.
Στους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς JAA, ICAO και EASA, οι οποίοι ενώ από το 1999 μέχρι και τον Αύγουστο του 2005, σε ελέγχους διαπίστωναν πολλά, σοβαρά και επαναλαμβανόμενα προβλήματα, στο Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας και την αεροπορική βιομηχανία της Κύπρου, δεν έλαβαν αποτελεσματικά μέτρα, δείχνοντας ανοχή με συνέπεια τη συνέχιση της κατάστασης.
Στις 17 Σεπτεμβρίου 2009 άρχισε η δίκη πέντε στελεχών της εταιρίας με κατηγορίες ανθρωποκτονίας και πρόκλησης θανάτου λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης.
Το Πρωτοδικείο Αθηνών έκρινε ένοχους τους Δημήτρη Πανταζή, Γιώργο Κικκίδη, Ιάνκο Στοϊμένοβ και Άλαν Ίργουιν, στελέχη της «Ήλιος», χωρίς ελαφρυντικά. Το Πλημμελειοδικείο επέβαλε καταδίκη ενός χρόνου για κάθε απώλεια ζωής, συν τρία χρόνια ποινή βάσης για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Η συνολική ποινή των στελεχών της εταιρίας είναι 124 χρόνια.
Το Φεβρουάριο του 2013 το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων επέβαλε τελικά δεκαετείς ποινές φυλάκισης, εξαγοράσιμες έναντι 80.000 ευρώ εκάστη, σε τρεις από τους τέσσερις κατηγορουμένους.
240.000 ευρώ...
Κάτι λιγότερο από 20.000 ευρώ για κάθε χαμένη ζωή.
Σαν σήμερα: Η 14η Αυγούστου στην Iστορία - Γιατί έπεσε τελικά το «Helios»
Η 14η Αυγούστου είναι η 226η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και 227η σε δίσεκτα έτη. Είναι και η ημέρα που στην Αττική συνέβη ένα από τα πιο...
www.cnn.gr
Πουπουλίνα
Επιφανές μέλος
Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,442 μηνύματα.
12-08-22
20:20
Οι χειροτεροι σεισμοι της νεοτερης ελληνικης ιστοριας.Η καταστροφη Ζακυνθου και Κεφαλλονιας.
9 με 12 αυγουστου του 1953
Η ζακυνθος και η Κεφαλλονια βεβαια εχουν σημαδευτει απο τους καταστριφικοςυ σεισμους του 53 που δεν ηταν ενας αλλα πολλοι,διοτι ειχε προσεισμους.Απο τις 9 εως τις 12 οι μεγαλυτεροι ,μετα ειχαμε τους μετασεισμους,μεγαλοι και αυτοι.Ξεκινησαμε με 6μισαρια..αν θυμαμαι καλα(απο βιβλιο ...οχι..δεν ειχα γεννηθει τοτε.. ) μια μερα παυση...ακομα μεγαλυτερος και στις 12 αν θυμαμια καλα αυγουστου του 53 βαρεσε το 7,3!
Ολη η πολη της Ζακυνθιυ γκρεμιστηκε εκτος απο 3 κτηρια,και το χειροτερο καηκε,αφου
Οι μαρτυριες ειναι συγκλονιστικες,καθως κατω απο τα ερειπια δεν ειχαν σκοτωθει πολλοι αλλα καιγονταν και ακουγονταν τα ουρλιαχτα τους! Οτι χειροτερο
18 χρονια που εζησα στη Ζακυνθο αυτα τα ξερω πολυ καλα και καθε φορα συγκλονιζομαι οταν τα βλεπω.Εχω και ενα βιβλιο απο τον φιλο μου τον σεισμολογο Γιαννη Κοπανα,ζακυνθινος..που εχει λιγα αντιτυπα με τα ρηγματα της ζακυνθου και περιγραφες ακομα και απο την αρχαιοτητα με τους σεισμους της ζακυνθου.ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.
Εδω απο εφημεριδα της εποχης,Υπαρχουν στο Μουσειο Σολωμου,στις σκαλες ανεβαινοντας στον επανω οροφο.
Διαβαστε την συγκλονιστικη ιστορια.Εχει και συγκλονιστικο βιντεο απο ξενο καναλι.
Θεωρουνται οι καταστροφικοτεροι σεισμοι στην νεοτερη ιστορια της Ελλαδας.
Καθε χρονο τετοια εποχη συγκινουμαι.
Το ρηγμα που προκαλεσε τους καταστροφικους σεισμους του 53 εχει επαναλληψιμοτητα περιπου 60 χρονια.
Στα ποσα ειμαστε τωρα και ακομα δεν το εχει ριξει;
9 με 12 αυγουστου του 1953
Η ζακυνθος και η Κεφαλλονια βεβαια εχουν σημαδευτει απο τους καταστριφικοςυ σεισμους του 53 που δεν ηταν ενας αλλα πολλοι,διοτι ειχε προσεισμους.Απο τις 9 εως τις 12 οι μεγαλυτεροι ,μετα ειχαμε τους μετασεισμους,μεγαλοι και αυτοι.Ξεκινησαμε με 6μισαρια..αν θυμαμαι καλα(απο βιβλιο ...οχι..δεν ειχα γεννηθει τοτε.. ) μια μερα παυση...ακομα μεγαλυτερος και στις 12 αν θυμαμια καλα αυγουστου του 53 βαρεσε το 7,3!
Ολη η πολη της Ζακυνθιυ γκρεμιστηκε εκτος απο 3 κτηρια,και το χειροτερο καηκε,αφου
Οι μαρτυριες ειναι συγκλονιστικες,καθως κατω απο τα ερειπια δεν ειχαν σκοτωθει πολλοι αλλα καιγονταν και ακουγονταν τα ουρλιαχτα τους! Οτι χειροτερο
18 χρονια που εζησα στη Ζακυνθο αυτα τα ξερω πολυ καλα και καθε φορα συγκλονιζομαι οταν τα βλεπω.Εχω και ενα βιβλιο απο τον φιλο μου τον σεισμολογο Γιαννη Κοπανα,ζακυνθινος..που εχει λιγα αντιτυπα με τα ρηγματα της ζακυνθου και περιγραφες ακομα και απο την αρχαιοτητα με τους σεισμους της ζακυνθου.ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ.
Εδω απο εφημεριδα της εποχης,Υπαρχουν στο Μουσειο Σολωμου,στις σκαλες ανεβαινοντας στον επανω οροφο.
Διαβαστε την συγκλονιστικη ιστορια.Εχει και συγκλονιστικο βιντεο απο ξενο καναλι.
Θεωρουνται οι καταστροφικοτεροι σεισμοι στην νεοτερη ιστορια της Ελλαδας.
Δεν ξερετε ποσες ιστοριες εχω ακουσει απο τους ζακυνθινους 18 χρονια που εζησα εκει.Αύγουστος 1953: Φονικός σεισμός ισοπεδώνει Ζάκυνθο, Κεφαλονιά - «Είπαμε ότι ήρθε η συντέλεια»
Τον Αύγουστο του 1953 τρεις σεισμικές δονήσεις θα ισοπεδώσουν την πόλη της Ζακύνθου, την Κεφαλονιά και την Ιθάκη. Η οργή του Εγκέλαδου άφησε πίσω της 455 νεκρούς και 2.412 τραυματίες. Το έργο της ανασυγκρότησης, η συνδρομή από το εξωτερικό και η απαγόρευση μετανάστευσης από την κυβέρνηση Παπάγου.
Οι καταστροφικότεροι σεισμοί στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας συνέβησαν εκείνο το αναθεματισμένο καλοκαίρι του 1953, στα γραφικά νησιά του Ιονίου. Οι αριθμοί είναι ανατριχιαστικοί. Η οργή των σπλάχνων της γης άφησε πίσω της 455 νεκρούς, 2.412 τραυματίες και 21 αγνοουμένους. Η πολυτραγουδισμένη πόλη της Ζακύνθου, το ονομαστό Αργοστόλι και το γραφικό Ληξούρι κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν. ∆εν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα.
Επί συνόλου 33.000 οικοδομημάτων, τα 26.659 κατέρρευσαν και άλλα 2.780 υπέστησαν σοβαρές ζημιές, ενώ η μανία της φύσης ολοκληρώθηκε με τις πυρκαγιές που ξέσπασαν μετά το πέρασμα του Εγκέλαδου στη Ζάκυνθο και μαίνονταν επί μέρες, με αποτέλεσμα να παραδοθούν στις φλόγες μοναδικά μνημεία, όπως η εκκλησία Παναγία της Φανερωμένης που είχε χτιστεί τον 15ο αιώνα (απέμεινε μονάχα το καμπαναριό της) και το καλαίσθητο μέγαρο της ∆ημόσιας Βιβλιοθήκης με τους χιλιάδες τόμους βιβλίων που μετατράπηκαν δυστυχώς σε τέφρα.
Ολα ξεκίνησαν εκείνο το ανέμελο ζεστό πρωινό της Κυριακής 9 Αυγούστου 1953. Ωρα 09.41 π.μ., το έδαφος αρχίζει να τραντάζεται προκαλώντας πανικό. Ο σεισμός είναι εντάσεως 6,4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και έχει ως επίκεντρο τον Σταυρό, ένα χωριουδάκι στη βόρεια Ιθάκη. ∆ύο ημέρες αργότερα, στις 05.32 τα ξημερώματα, οι Επτανήσιοι ξυπνούν από το αποκρουστικό βουητό μιας νέας μεγάλης δόνησης που φθάνει τα 6,8 Ρίχτερ. Το έδαφος σείεται παρατεταμένα. Πολλοί άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να βγουν από τα σπίτια τους να σωθούν, καθώς οι τοίχοι γκρεμίζονται μέσα σε δευτερόλεπτα και τους θάβουν κάτω από τόνους χαλασμάτων. Το επίκεντρο της δόνησης αυτήν τη φορά βρίσκεται στη θαλάσσια περιοχή βορειοδυτικά της Ζακύνθου, προξενώντας σημαντικές καταστροφές στο νησί αλλά και στην όμορη Κεφαλονιά - ιδίως στο Αργοστόλι και στο Ληξούρι.
Την ίδια μέρα οι μετακινήσεις των τεκτονικών πλακών προκαλούν δέκα ακόμη μετασεισμούς εντάσεως έως και 5,3 Ρίχτερ. Οι κάτοικοι στο Ιόνιο μπορεί να έχουν μάθει να ζουν με τους σεισμούς, αλλά αυτό που ένιωσαν τώρα ήταν πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες φορές. ∆εν ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Λειτουργούν μηχανικά με το ένστικτο της επιβίωσης. Στα χωριά γονείς θάβουν πρόχειρα τα παιδιά τους και τανάπαλιν. Πριν προλάβουν να τους κλάψουν πρέπει να σκεφτούν πώς θα τα καταφέρουν να παραμείνουν ζωντανοί. Νοικοκυρές χώνονται στα χαλάσματα διακινδυνεύοντας τη ζωή τους προκειμένου να περισώσουν ό,τι μπορούν από το βιός τους και στις πλατείες μαζεύονται ολόκληρες οικογένειες στρώνοντας υποτυπωδώς στο έδαφος να κοιμηθούν το βράδυ. Οι μεγαλύτεροι προσπαθούν να καθησυχάσουν τα παιδιά λέγοντάς τους ότι το κακό πέρασε. Τα χειρότερα όμως έπονται εντός των επομένων ωρών.
Το φονικότερο χτύπημα
Ακριβώς στις 11.27 το πρωί της επόμενης μέρας, Τετάρτης 12 Αυγούστου 1953, στα αυτιά των ανθρώπων φτάνει πάλι εκείνο το γνώριμο πλέον υπόκωφο βογγητό που προμηνύει τον ερχομό του θανάτου. Αυτήν τη φορά, όμως, είναι πιο δυνατό. Θυμίζει την τραγική περιγραφή του ευαγγελιστή Ματθαίου όταν ο Ιησούς αφήνει την τελευταία του πνοή πάνω στον Σταυρό: «Και ιδού το καταπέτασμα το ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω, και η γη εσείσθη και αι πέτραι εσχίσθησαν, και τα μνημεία ανεώχθησαν». Ο σεισμός έχει ένταση 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ με επίκεντρο τη νοτιοανατολική Κεφαλονιά που υψώθηκε... 60 εκατοστά. Από παντού ακούγονται ουρλιαχτά: «Παναγία μου!». Η γη έτρεμε και σου ανακάτευε τα σωθικά. Κραυγές αγωνίας, κρότοι από τοίχους που γκρεμίζονται, ήχοι από τζάμια που σπάνε και ξύλα που θρυμματίζονται, συνθέτουν ένα απόκοσμο σκηνικό. «Ηταν αδύνατον να σταθείς όρθιος. Η γη κυμάτιζε όπως η θάλασσα. Πιστεύαμε ότι είχε έρθει η συντέλεια του κόσμου» θα πουν όσοι κατόρθωσαν να βγουν ζωντανοί από αυτή την κόλαση.
Ενα τεράστιο σύννεφο από τη σκόνη των καταρρεύσεων σκέπασε μεμιάς τον ήλιο και έγινε σχεδόν νύχτα, κι ας ήταν μεσημέρι. «Το απερίγραπτο τούτο ξέσπασμα κράτησε δέκα δευτερόλεπτα που φάνηκαν σαν δέκα αιώνες. Αμέσως μετά επικράτησε απόλυτη ησυχία. Σαν να πέθαναν όλα και είσαι εσύ ο μόνος ζωντανός, τυλιγμένος σε ένα πηχτό σύννεφο που έχει τη μυρωδιά ξερού ασβέστη, καμένης πίσσας, θειαφιού και νωπού χώματος» θα γράψει χαρακτηριστικά ο απεσταλμένος του «Βήματος» στην Κεφαλονιά Π. Λινάρδος (φύλλο 14ης Αυγούστου 1953). Σχεδόν κανένα κτίριο δεν έμεινε όρθιο. Στην πρωτεύουσα του νησιού, το Αργοστόλι, διασώθηκαν μόνο δύο σπίτια, το ισόγειο του αρχοντικού της οικογένειας Γκιντιλίνη - Κοσμετάτου και ακόμη ένα δίπλα στην Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη η οποία επίσης κατέρρευσε. Στο Ληξούρι παρέμεινε στη θέση του μόνο το τοπικό γηροκομείο και το αρχοντικό της οικογένειας Ιακωβάτων που στεγάζει τη βιβλιοθήκη της περιοχής, ενώ ανάμεσα στα ελάχιστα εναπομείναντα οικήματα στη Λιβαθώ ήταν και αυτό του Βρετανού φιλέλληνα λόρδου Βύρωνα.
Ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Παπάγος αιφνιδιάζεται από το μέγεθος της καταστροφής και αναζητεί τρόπους αντιμετώπισης της δραματικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει τα νησιά του Ιονίου. Υπό τον φόβο ξεσπάσματος ενός νέου προσφυγικού κύματος μετά τον εμφύλιο πόλεμο (1946-1949), ανακοινώνεται πως απαγορεύεται τον πρώτο καιρό η απομάκρυνση του πληθυσμού από τα πληττόμενα νησιά, προκαλώντας με αυτό τον τρόπο αισθήματα οργής και απογοήτευσης. Σε Κεφαλονιά, Ιθάκη και Ζάκυνθο μεταβαίνουν μονάδες των Ενόπλων ∆υνάμεων και του Ερυθρού Σταυρού. Οπως αναφέρουν τα κινηματογραφικά επίκαιρα της εποχής, «ενώ το έδαφος ακόμη σείεται, ο Ελληνικός Στρατός, άξιος φρουρός και προστάτης της πατρικής γης, εκπληροί με υπέροχη αυτοθυσία το καθήκον του. Με τον άρτιο τεχνικό του εξοπλισμό, εκκαθαρίζει τα ερείπια, διανοίγει τους δρόμους, διασώζει ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί».
Η πρώτη δύναμη που σπεύδει να συνδράμει από το εξωτερικό είναι το Ισραήλ, που παρεμπιπτόντως έχει συγκροτηθεί σε κράτος μόλις πέντε χρόνια νωρίτερα. Πλοία του Πολεμικού Ναυτικού του καταπλέουν στο λιμάνι του ισοπεδωμένου Αργοστολίου και ακολουθούν αυτά της Μεγάλης Βρετανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Νέας Ζηλανδίας. Ολοι μαζί βοήθησαν στο έργο της διάσωσης και της περίθαλψης, ενώ η μεταφορά σοβαρά τραυματιών, προμηθειών και υγειονομικού υλικού γινόταν με εναέρια μέσα.
Χτίσιμο από το μηδέν
Το έργο της ανασυγκρότησης δεν ήταν εύκολο. ∆ημιουργούνται πρόχειροι καταυλισμοί για τη στέγαση όσων κατάφεραν να σωθούν, ξεκινά ο καθαρισμός των ερειπίων και σύντομα επαναλειτουργούν τα κύρια δίκτυα ηλεκτροδότησης και ύδρευσης. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950 είχαν κατασκευαστεί 27.394 νέες κατοικίες, βάσει των νέων, αυστηρότερων αντισεισμικών κανονισμών. Με αρωγή της Μεγάλης Βρετανίας ανοικοδομήθηκαν στην Κεφαλονιά η Σάμη και τα Βλαχάτα και με τη βοήθεια της Γαλλίας η Αγία Ευφημία και η Λακήθρα. Η αλήθεια είναι ότι οι νέοι οικισμοί οικοδομήθηκαν με γνώμονα τα σύγχρονα σχεδιαστικά πρότυπα, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να αγνοηθεί η ιστορική τους φυσιογνωμία, με εξαίρεση τα δημόσια κτίρια της πόλης της Ζακύνθου που διατήρησαν την επτανησιακή αρχιτεκτονική. Το ίδιο συνέβη και με τον πολεοδομικό σχεδιασμό οικισμών που σχεδιάστηκαν ευθύς εξαρχής (όπως π.χ. η Σάμη).
Εξαίρεση αποτελούν τα Κουρκουμελάτα, καθώς ο Κεφαλονίτης εφοπλιστής Γιώργος Βεργωτής αποφάσισε να ξαναχτίσει το χωριό του από το μηδέν, λαμβάνοντας υπόψη την ιστορία του τόπου του, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι ένας από τους ωραιότερους οικισμούς του νησιού.
Οι μετασεισμοί συνεχίστηκαν στα Ιόνια Νησιά μέχρι και τα τέλη Σεπτεμβρίου του 1953, πολλοί από τους οποίους ήταν άνω των 5 Ρίχτερ, ενώ στις 16 Οκτωβρίου καταγράφηκε δόνηση 5,2 Ρίχτερ και στις 20 Οκτωβρίου 5,1 Ρίχτερ. Τα προσωρινά καταλύματα όπου ζούσε ο κόσμος ήταν ξύλινα και άντεξαν αυτήν τη φορά. Οταν πέρασε όμως ο καιρός και ήρθη η κυβερνητική απαγόρευση μετανάστευσης από Κεφαλονιά, Ιθάκη και Ζάκυνθο, πολλοί ήταν αυτοί που αποφάσισαν να φύγουν οικογενειακώς αναζητώντας μια ασφαλέστερη περιοχή. Μετέβησαν στην Πάτρα, στα Ιωάννινα, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στις άλλες μεγάλες πόλεις.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 1951 ο πληθυσμός των τριών νησιών ανερχόταν σε 92.706 κατοίκους. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1971, η απογραφή έδειξε ότι είχαν μείνει 66.929, τουτέστιν υπήρχε μια μείωση του πληθυσμού της τάξης του 27,8%. Τα νησιά όσο περνούσαν τα χρόνια άρχιζαν σταδιακά και πάλι να αναπτύσσονται. Νέες πόλεις όπως αυτή της Ζακύνθου πήραν εξ ολοκλήρου τη θέση των παλαιών, που θα ζουν για πάντα στην ανάμνηση και στη φαντασία μας. Μετά τον άγριο χαλασμό, οι νέοι οικισμοί είναι αυτοί που δέχονται τώρα το μυρωμένο αγέρι του Ιονίου Πελάγους.
Αύγουστος 1953: Φονικός σεισμός ισοπεδώνει Ζάκυνθο, Κεφαλονιά - «Είπαμε ότι ήρθε η συντέλεια»
67 χρόνια από τους φονικούς σεισμούς στα Επτάνησαwww.ethnos.gr
Καθε χρονο τετοια εποχη συγκινουμαι.
Το ρηγμα που προκαλεσε τους καταστροφικους σεισμους του 53 εχει επαναλληψιμοτητα περιπου 60 χρονια.
Στα ποσα ειμαστε τωρα και ακομα δεν το εχει ριξει;
Πουπουλίνα
Επιφανές μέλος
Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,442 μηνύματα.
09-10-15
22:28
Σαν σημερα,πεθανε αυτο το απιστευτο συμβολο της επαναστασης,αυτος απιστευτος Ανθρωπος..ο Τσε...
Η τελευταία ημέρα του Τσε Γκεβάρα
9 Οκτωβρίου 1967. Ο υπαξιωματικός του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν, πυροβολεί και σκοτώνει τον αιχμάλωτο Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα. Ο θάνατός του σημειώθηκε λίγο μετά τη 1:00 το μεσημέρι. Πίσω στην Κούβα, η στάση του Φιντέλ Κάστρο ήταν αρχικά επιφυλακτική, καθώς δεν υπήρχαν σαφείς ενδείξεις για το θάνατο του Κομαντάντε. Ωστόσο, στις 15 Οκτωβρίου, αποδέχτηκε το γεγονός, μετά από την εμφάνιση φωτογραφικών αποδείξεων.
Με αυτόν τον σύντομο και βάναυσο τρόπο (αιμορραγία από 9 σφαίρες στο στήθος), έσβησε ο άνθρωπος πίσω από την κουβανική επανάσταση της 26ης Ιουλίου, την κατάκτηση της Σάντα Κλάρα, ο γιατρός και φωτογράφος "Τσε".
Το χρονικό
Έχουν περάσει περίπου 2 χρόνια από τότε που ο Κομαντάντε εγκατέλειψε την Κούβα και βρέθηκε, με μια στάση στο Κογκό, στη Βολιβία. Το σπίτι του βρίσκεται πλέον στην περιοχή Νιανκαουασού, που θεωρούταν ο πυρήνας του αντάρτικου που ετοιμαζόταν. Οι συγκρούσεις με το βολιβιανό στρατό είναι συχνές, ενώ η βοήθεια που ο τελευταίος είχε από τις ΗΠΑ, καθώς και η παντελής απουσία του βολιβιανού Κομμουνιστικού Κόμματος στην υποστήριξη του αγώνα του Τσε, οδήγησαν στην αποτυχία της επανάστασης.
Στις 8 Οκτωβρίου, οι αντάρτες περικυκλώνονται και σφαγιάζονται. Αναγκάζονται να σκορπιστούν για να γλιτώσουν, ενώ στη μάχη ο Τσε τραυματίζεται στο πόδι. Συλλαμβάνεται από το στρατό και μεταφέρεται στο σχολείο του κοντινότερου οικισμού, Λα Ιγκέρα, όπου και ανακρίνεται για μία μέρα. Στις 9 Οκτωβρίου, ο Μάριο Τεράν λαμβάνει εντολή δολοφονίας. Στην αρχή διστάζει, όπως λέγεται, αλλά τελικά πυροβολεί τον Κομαντάντε στο στήθος.
Η σορός του έπρεπε για τους στρατιωτικούς να χαθεί δίχως κανένα ίχνος και θάφτηκε κρυφά κοντά στο αεροδρόμιο, 30 χλμ. από την Λα Ιγκέρα. Νωρίτερα, στο νοσοκομείο, οι γιατροί έκοψαν τα χέρια του, τα οποία διατηρήθηκαν σε φορμόλη προκειμένου να γίνει αργότερα η οριστική αναγνώρισή του.
Το πτώμα του έμεινε στον μυστικό του τάφο μέχρι που ανακαλύφθηκε στις 12 Ιουλίου 1997 στο Βαγιεγκράντε της Βολιβίας. Αφού μεταφέρθηκε στην Κούβα, κηδεύτηκε στη Σάντα Κλάρα, την πόλη που ο ίδιος είχε κατακτήσει το 1958 ανοίγοντας το δρόμο για την τελική νίκη του Κάστρο.
Πηγη
Η τελευταία ημέρα του Τσε Γκεβάρα
Με αυτόν τον σύντομο και βάναυσο τρόπο (αιμορραγία από 9 σφαίρες στο στήθος), έσβησε ο άνθρωπος πίσω από την κουβανική επανάσταση της 26ης Ιουλίου, την κατάκτηση της Σάντα Κλάρα, ο γιατρός και φωτογράφος "Τσε".
Το χρονικό
Έχουν περάσει περίπου 2 χρόνια από τότε που ο Κομαντάντε εγκατέλειψε την Κούβα και βρέθηκε, με μια στάση στο Κογκό, στη Βολιβία. Το σπίτι του βρίσκεται πλέον στην περιοχή Νιανκαουασού, που θεωρούταν ο πυρήνας του αντάρτικου που ετοιμαζόταν. Οι συγκρούσεις με το βολιβιανό στρατό είναι συχνές, ενώ η βοήθεια που ο τελευταίος είχε από τις ΗΠΑ, καθώς και η παντελής απουσία του βολιβιανού Κομμουνιστικού Κόμματος στην υποστήριξη του αγώνα του Τσε, οδήγησαν στην αποτυχία της επανάστασης.
Στις 8 Οκτωβρίου, οι αντάρτες περικυκλώνονται και σφαγιάζονται. Αναγκάζονται να σκορπιστούν για να γλιτώσουν, ενώ στη μάχη ο Τσε τραυματίζεται στο πόδι. Συλλαμβάνεται από το στρατό και μεταφέρεται στο σχολείο του κοντινότερου οικισμού, Λα Ιγκέρα, όπου και ανακρίνεται για μία μέρα. Στις 9 Οκτωβρίου, ο Μάριο Τεράν λαμβάνει εντολή δολοφονίας. Στην αρχή διστάζει, όπως λέγεται, αλλά τελικά πυροβολεί τον Κομαντάντε στο στήθος.
Η σορός του έπρεπε για τους στρατιωτικούς να χαθεί δίχως κανένα ίχνος και θάφτηκε κρυφά κοντά στο αεροδρόμιο, 30 χλμ. από την Λα Ιγκέρα. Νωρίτερα, στο νοσοκομείο, οι γιατροί έκοψαν τα χέρια του, τα οποία διατηρήθηκαν σε φορμόλη προκειμένου να γίνει αργότερα η οριστική αναγνώρισή του.
Το πτώμα του έμεινε στον μυστικό του τάφο μέχρι που ανακαλύφθηκε στις 12 Ιουλίου 1997 στο Βαγιεγκράντε της Βολιβίας. Αφού μεταφέρθηκε στην Κούβα, κηδεύτηκε στη Σάντα Κλάρα, την πόλη που ο ίδιος είχε κατακτήσει το 1958 ανοίγοντας το δρόμο για την τελική νίκη του Κάστρο.
Πηγη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Πουπουλίνα
Επιφανές μέλος
Η Πουπουλίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος και μας γράφει απο Κόρινθος (Κόρινθος). Έχει γράψει 29,442 μηνύματα.
04-04-13
15:45
Σαν σημερα..
4 Απριλίου 1968,δολοφονήθηκε ο Μαρτιν Λουθερ Κινγκ.
Ο άνθρωπος που τολμούσε να ονειρεύεται, ο ηγέτης των Αφροαμερικανών που πυροβόλησε εξ επαφής τον εφιάλτη του ρατσισμού, ο εφημέριος από την Τζόρτζια που έβγαλε από την Αμερική τη θλιβερή λευκή κουκούλα της γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1929. Οι Κινγκ ήταν μια μεσοαστική οικογένεια της Τζόρτζια γαλουχημένη στην παράδοση του μαύρου κλήρου των Νότιων Πολιτειών.
Ο πατέρας και ο παππούς του ήταν βαπτιστές ιεροκήρυκες· το δεύτερο όνομα προστέθηκε όταν ο Μάρτιν ήταν μόλις πέντε ετών, ως φόρος τιμής στον Λούθηρο της θρησκευτικής Μεταρρύθμισης.
Ηδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του το προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον δεν κατόρθωσε να τον κρατήσει μακριά από τον ζόφο της λευκής μισαλλοδοξίας. Πολύ αργότερα θα μιλήσει εκτενώς για τις κουρτίνες που στοίχειωσαν τα παιδικά χρόνια του, εκείνες που χρησιμοποιούσαν στις τραπεζαρίες των τρένων για να χωρίσουν τους λευκούς από τους μαύρους. «Ημουν πολύ μικρός όταν βίωσα την πρώτη μου εμπειρία πίσω από την κουρτίνα. Ενιωσα σαν να είχε πέσει μια κουρτίνα πάνω σε όλη μου τη ζωή».
Σε ηλικία 15 ετών ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ξεκίνησε να φοιτά στο Κολέγιο Μόρχαουζ της Ατλάντας, με βάση ειδικό πρόγραμμα για ταλαντούχους μαθητές. Στο τελευταίο έτος των σπουδών του εγκατέλειψε διά παντός το ενδιαφέρον του για την ιατρική και τη νομική και επέλεξε, υπό την έντονη ψυχολογική πίεση του πατέρα του, τη σταδιοδρομία του κληρικού. Τα επόμενα τρία χρόνια σπούδασε στο Θεολογικό Σεμινάριο του Κρόζερ στο Τσέστερ της Πενσυλβανίας από όπου αποφοίτησε το 1951 με δίπλωμα θεολογίας.
Τεράστια επίδραση στην ήδη αφυπνισμένη σκέψη του άσκησε η φιλοσοφία της «πολιτικής ανυπακοής» και της «μη βίας» του Μαχάτμα Γκάντι καθώς και οι θεωρίες των σύγχρονων προτεσταντών θεολόγων. Από το Κρόζερ βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης όπου και γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του Κορέτα Σκοτ. Εκεί εξάλλου εναγκαλίστηκε και μια στέρεη βάση για τις δικές του θεολογικές και ηθικές αρχές πάνω στην οποία έχτισε και τη διδακτορική διατριβή του «Συγκριτική μελέτη των ιδεών περί Θεού στη σκέψη του Πάουλ Τίλιχ και του Χένρι Νέλσον Βίμαν». Ο Κινγκ αντιλαμβανόταν τον θεό ως μια εμπρόσωπη οντότητα· ο άνθρωπος εκαλείτο να οδηγηθεί από τον θεό.
Ηταν σχεδόν ένα χρόνο εφημέριος της εκκλησίας των Βαπτιστών της λεωφόρου Ντέξτερ στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, όταν η ολιγομελής ομάδα οπαδών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα της πόλης εγκαινίασε τον αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων στα δημόσια λεωφορεία. Αφορμή η σύλληψη την 1η Δεκεμβρίου του 1955 της μοδίστρας Ρόζας Παρκς, η οποία αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε ένα λευκό επιβάτη όπως όριζε η νομοθεσία φυλετικών διακρίσεων. Ενθερμοι εκπρόσωποι του ντόπιου μαύρου πληθυσμού έσπευσαν να ιδρύσουν την «Ενωση για την Πρόοδο» του Μοντγκόμερι με επικεφαλής τον Κινγκ.
Στη διάρκεια της παρθενικής ομιλίας του ως προέδρου της οργάνωσης επέδειξε την εξέχουσα ρητορική του δεινότητα: «Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να διαμαρτυρηθούμε. Επί πολλά χρόνια έχουμε δείξει απίστευτη υπομονή. Εχουμε δημιουργήσει μερικές φορές στους λευκούς αδελφούς μας την εντύπωση ότι μας άρεσε ο τρόπος με τον οποίο μας μεταχειρίζονταν. Ηρθαμε όμως εδώ για να λυτρωθούμε από την υπομονή εκείνη που μας κάνει να υπομένουμε οτιδήποτε το λιγότερο από την ελευθερία και τη δικαιοσύνη». Το αμερικανικό έθνος είχε μόλις αποκτήσει μια νέα φωνή· 382 μέρες αργότερα οι μαύροι του Μοντγκόμερι είχαν αποκτήσει τη δική τους θέση στο λεωφορείο.
Αναγνωρίζοντας την ανάγκη ενός μαζικού μαύρου κινήματος, ο Κινγκ δημιούργησε την οργάνωση «Συνδιάσκεψη της Χριστιανικής Ηγεσίας των Πολιτειών του Νότου» εγκαινιάζοντας πλέον και επίσημα τον ισόβιο αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων. Εχοντας εξασφαλίσει ένα ισχυρό βήμα στον Νότο ξεκινά τις ανθρωπιστικές περιοδείες του ανά τις ΗΠΑ, συζητεί με τους μαύρους για τα πολιτικά τους δικαιώματα, ακολουθεί την πολιτική της ενεργού μη βίας διοργανώνοντας καθιστικές διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας, συναντά ξένους ηγέτες, δίνει πύρινους λόγους (εκείνο το θεόπνευστο «Εχω ένα όνειρο» στη διάρκεια μιας ειρηνικής «διαφυλετικής» συγκέντρωσης στην Ουάσιγκτον στις 28 Αυγούστου 1963 θα μείνει στην Ιστορία), διακηρύσσει ότι «έχει φθάσει η κατάλληλη στιγμή που μια συντονισμένη εξόρμηση εναντίον της αδικίας θα μπορούσε να αποφέρει μεγάλα και χειροπιαστά οφέλη».
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960 η δημοτικότητά του φθάνει στο αποκορύφωμά της. Το 1964 του απονέμεται το Νομπέλ Ειρήνης ενώ ψηφίζεται ο Νόμος περί Πολιτικών Δικαιωμάτων που εξουσιοδοτεί την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να επιβάλλει την απάλειψη των φυλετικών διακρίσεων στους δημόσιους χώρους και να διώκει ποινικά τις διακρίσεις τόσο στα κρατικά μέσα κοινής ωφέλειας όσο και στην απασχόληση. Σε λίγο όμως θα εμφανιστούν τα πρώτα σημεία αντιπολίτευσης στους κόλπους του μαύρου κινήματος· η φιλοσοφία της μη βίας «σκοντάφτει» όλο και συχνότερα σε εξαγριωμένους ριζοσπάστες που δεν αργούν να του «κολλήσουν» και το άκρως ειρωνικό προσωνύμιο «de Lawd» («ο κ. Προσευχόμενος»). Ο Κινγκ προσπαθεί να διευρύνει τη βάση της οργάνωσής του: συγκροτεί ένα μέτωπο των φτωχών πληθυσμών από όλες τις φυλές, τάσσεται κατά του Πολέμου του Βιετνάμ, πολεμά πλέον «για μια ριζική αναδιάρθρωση ολόκληρης της κοινωνίας, μια επανάσταση αξιών».
Στις 4 Απριλίου 1968 ο μαύρος ηγέτης δολοφονείται σε ηλικία 39 ετών από έναν λευκό «αδελφό» ενώ στεκόταν στο μπαλκόνι του μοτέλ στο οποίο είχε καταλύσει με τους στενούς συνεργάτες του στο Μέμφις του Τενεσί. Στις 10 Μαρτίου 1969 ο δολοφόνος του Τζέιμς Ιρλ Ρέι ομολογεί και καταδικάζεται σε 99 ετών ειρκτή.
ΤΟ ΒΗΜΑ – ΕΙΔΙΚΟ ΕΝΘΕΤΟ – ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ | Κυριακή 16 Ιουνίου 2002
Πηγη
4 Απριλίου 1968,δολοφονήθηκε ο Μαρτιν Λουθερ Κινγκ.
Ο άνθρωπος που τολμούσε να ονειρεύεται, ο ηγέτης των Αφροαμερικανών που πυροβόλησε εξ επαφής τον εφιάλτη του ρατσισμού, ο εφημέριος από την Τζόρτζια που έβγαλε από την Αμερική τη θλιβερή λευκή κουκούλα της γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1929. Οι Κινγκ ήταν μια μεσοαστική οικογένεια της Τζόρτζια γαλουχημένη στην παράδοση του μαύρου κλήρου των Νότιων Πολιτειών.
Ο πατέρας και ο παππούς του ήταν βαπτιστές ιεροκήρυκες· το δεύτερο όνομα προστέθηκε όταν ο Μάρτιν ήταν μόλις πέντε ετών, ως φόρος τιμής στον Λούθηρο της θρησκευτικής Μεταρρύθμισης.
Ηδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του το προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον δεν κατόρθωσε να τον κρατήσει μακριά από τον ζόφο της λευκής μισαλλοδοξίας. Πολύ αργότερα θα μιλήσει εκτενώς για τις κουρτίνες που στοίχειωσαν τα παιδικά χρόνια του, εκείνες που χρησιμοποιούσαν στις τραπεζαρίες των τρένων για να χωρίσουν τους λευκούς από τους μαύρους. «Ημουν πολύ μικρός όταν βίωσα την πρώτη μου εμπειρία πίσω από την κουρτίνα. Ενιωσα σαν να είχε πέσει μια κουρτίνα πάνω σε όλη μου τη ζωή».
Σε ηλικία 15 ετών ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ξεκίνησε να φοιτά στο Κολέγιο Μόρχαουζ της Ατλάντας, με βάση ειδικό πρόγραμμα για ταλαντούχους μαθητές. Στο τελευταίο έτος των σπουδών του εγκατέλειψε διά παντός το ενδιαφέρον του για την ιατρική και τη νομική και επέλεξε, υπό την έντονη ψυχολογική πίεση του πατέρα του, τη σταδιοδρομία του κληρικού. Τα επόμενα τρία χρόνια σπούδασε στο Θεολογικό Σεμινάριο του Κρόζερ στο Τσέστερ της Πενσυλβανίας από όπου αποφοίτησε το 1951 με δίπλωμα θεολογίας.
Τεράστια επίδραση στην ήδη αφυπνισμένη σκέψη του άσκησε η φιλοσοφία της «πολιτικής ανυπακοής» και της «μη βίας» του Μαχάτμα Γκάντι καθώς και οι θεωρίες των σύγχρονων προτεσταντών θεολόγων. Από το Κρόζερ βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης όπου και γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του Κορέτα Σκοτ. Εκεί εξάλλου εναγκαλίστηκε και μια στέρεη βάση για τις δικές του θεολογικές και ηθικές αρχές πάνω στην οποία έχτισε και τη διδακτορική διατριβή του «Συγκριτική μελέτη των ιδεών περί Θεού στη σκέψη του Πάουλ Τίλιχ και του Χένρι Νέλσον Βίμαν». Ο Κινγκ αντιλαμβανόταν τον θεό ως μια εμπρόσωπη οντότητα· ο άνθρωπος εκαλείτο να οδηγηθεί από τον θεό.
Ηταν σχεδόν ένα χρόνο εφημέριος της εκκλησίας των Βαπτιστών της λεωφόρου Ντέξτερ στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, όταν η ολιγομελής ομάδα οπαδών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα της πόλης εγκαινίασε τον αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων στα δημόσια λεωφορεία. Αφορμή η σύλληψη την 1η Δεκεμβρίου του 1955 της μοδίστρας Ρόζας Παρκς, η οποία αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε ένα λευκό επιβάτη όπως όριζε η νομοθεσία φυλετικών διακρίσεων. Ενθερμοι εκπρόσωποι του ντόπιου μαύρου πληθυσμού έσπευσαν να ιδρύσουν την «Ενωση για την Πρόοδο» του Μοντγκόμερι με επικεφαλής τον Κινγκ.
Στη διάρκεια της παρθενικής ομιλίας του ως προέδρου της οργάνωσης επέδειξε την εξέχουσα ρητορική του δεινότητα: «Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να διαμαρτυρηθούμε. Επί πολλά χρόνια έχουμε δείξει απίστευτη υπομονή. Εχουμε δημιουργήσει μερικές φορές στους λευκούς αδελφούς μας την εντύπωση ότι μας άρεσε ο τρόπος με τον οποίο μας μεταχειρίζονταν. Ηρθαμε όμως εδώ για να λυτρωθούμε από την υπομονή εκείνη που μας κάνει να υπομένουμε οτιδήποτε το λιγότερο από την ελευθερία και τη δικαιοσύνη». Το αμερικανικό έθνος είχε μόλις αποκτήσει μια νέα φωνή· 382 μέρες αργότερα οι μαύροι του Μοντγκόμερι είχαν αποκτήσει τη δική τους θέση στο λεωφορείο.
Αναγνωρίζοντας την ανάγκη ενός μαζικού μαύρου κινήματος, ο Κινγκ δημιούργησε την οργάνωση «Συνδιάσκεψη της Χριστιανικής Ηγεσίας των Πολιτειών του Νότου» εγκαινιάζοντας πλέον και επίσημα τον ισόβιο αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων. Εχοντας εξασφαλίσει ένα ισχυρό βήμα στον Νότο ξεκινά τις ανθρωπιστικές περιοδείες του ανά τις ΗΠΑ, συζητεί με τους μαύρους για τα πολιτικά τους δικαιώματα, ακολουθεί την πολιτική της ενεργού μη βίας διοργανώνοντας καθιστικές διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας, συναντά ξένους ηγέτες, δίνει πύρινους λόγους (εκείνο το θεόπνευστο «Εχω ένα όνειρο» στη διάρκεια μιας ειρηνικής «διαφυλετικής» συγκέντρωσης στην Ουάσιγκτον στις 28 Αυγούστου 1963 θα μείνει στην Ιστορία), διακηρύσσει ότι «έχει φθάσει η κατάλληλη στιγμή που μια συντονισμένη εξόρμηση εναντίον της αδικίας θα μπορούσε να αποφέρει μεγάλα και χειροπιαστά οφέλη».
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960 η δημοτικότητά του φθάνει στο αποκορύφωμά της. Το 1964 του απονέμεται το Νομπέλ Ειρήνης ενώ ψηφίζεται ο Νόμος περί Πολιτικών Δικαιωμάτων που εξουσιοδοτεί την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να επιβάλλει την απάλειψη των φυλετικών διακρίσεων στους δημόσιους χώρους και να διώκει ποινικά τις διακρίσεις τόσο στα κρατικά μέσα κοινής ωφέλειας όσο και στην απασχόληση. Σε λίγο όμως θα εμφανιστούν τα πρώτα σημεία αντιπολίτευσης στους κόλπους του μαύρου κινήματος· η φιλοσοφία της μη βίας «σκοντάφτει» όλο και συχνότερα σε εξαγριωμένους ριζοσπάστες που δεν αργούν να του «κολλήσουν» και το άκρως ειρωνικό προσωνύμιο «de Lawd» («ο κ. Προσευχόμενος»). Ο Κινγκ προσπαθεί να διευρύνει τη βάση της οργάνωσής του: συγκροτεί ένα μέτωπο των φτωχών πληθυσμών από όλες τις φυλές, τάσσεται κατά του Πολέμου του Βιετνάμ, πολεμά πλέον «για μια ριζική αναδιάρθρωση ολόκληρης της κοινωνίας, μια επανάσταση αξιών».
Στις 4 Απριλίου 1968 ο μαύρος ηγέτης δολοφονείται σε ηλικία 39 ετών από έναν λευκό «αδελφό» ενώ στεκόταν στο μπαλκόνι του μοτέλ στο οποίο είχε καταλύσει με τους στενούς συνεργάτες του στο Μέμφις του Τενεσί. Στις 10 Μαρτίου 1969 ο δολοφόνος του Τζέιμς Ιρλ Ρέι ομολογεί και καταδικάζεται σε 99 ετών ειρκτή.
ΤΟ ΒΗΜΑ – ΕΙΔΙΚΟ ΕΝΘΕΤΟ – ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ | Κυριακή 16 Ιουνίου 2002
Πηγη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.