GoddamnRight
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο GoddamnRight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 339 μηνύματα.
15-01-20
23:57
Καλά στα λόγια όλοι πρώτοι είμαστε. Συνήθως αυτοί που λένε "εγώ αυτό? Ποτέ!", η ζωή τα φέρνει έτσι και τα κάνουν. Και επίσης δεν γίνονται όλα μονοκοπανιά, αλλά σταδιακά. Οπότε ενδέχεται να έχεις προλάβει να αναπτύξεις αισθήματα και να σου είναι πιο δύσκολο. Άσε που όταν κάτι γίνεται λίγο λίγο, μπορείς να το διαχειρίζεσαι και πέφτεις στην παγίδα. Οπότε ναι, ας μην κρίνουμε έτσι απόλυτα.
Όταν κάτι όμως είναι απευθείας βαρύ, τότε σχετικά πιο εύκολα μπορείς να το τερματήσεις. Γιατί μερικά δύσκολα συνηθίζονται ή δεν συνηθίζονται καθόλου. π.χ. το να πάρει τηλέφωνο στη δουλειά για να δει αν είσαι εκεί? Πολύ βαρύ.
Όταν κάτι όμως είναι απευθείας βαρύ, τότε σχετικά πιο εύκολα μπορείς να το τερματήσεις. Γιατί μερικά δύσκολα συνηθίζονται ή δεν συνηθίζονται καθόλου. π.χ. το να πάρει τηλέφωνο στη δουλειά για να δει αν είσαι εκεί? Πολύ βαρύ.
GoddamnRight
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο GoddamnRight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 339 μηνύματα.
15-01-20
19:47
Κορίτσι μου καλό, πώς γίνεται να ταιριάξουν τα παραπάνω;
Φαντάζομαι ξέρεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι δύσκολο να παραδεχτούν τα ελαττώματά τους.
Στην πορεία της ζωής όμως και αφού έχεις σπάσει τα μούτρα σου (πολύ ή λιγότερο) εξαιτίας αυτού του ελαττώματος, αναγκάζεσαι να το παραδεχτείς.
Το τι κάνει ο καθένας από κει και πέρα εξαρτάται από τον ίδιο.
Ακόμα όμως και αν έχει αποφασίσει να το πολεμήσει όσο μπορεί, υπάρχει και η παροιμία που το λέει ότι "πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του".
΄Οταν με το καλημέρα, σου παραδέχεται ότι είναι ζηλιάρης δεν περιμένεις "να μην είναι και τόσο πολύ", το πολλαπλασιάζεις Χ 100 και αποφασίζεις αν μπορείς να το αντέξεις!
Δεν ξέρω αν συμφωνώ. Το να αναγνωρίσεις τα ελαττώματά σου και να έχεις το θάρρος να τα λες είναι θεμιτό. Το να λες "αυτά είναι τα ελαττώματά μου και σε όποιον αρέσω" είναι διαφορετική ιστορία.
Το ότι παραδέχτηκε αυτό, ανάλογα και με τι ύφος είχε εκείνη τη στιγμή βέβαια, μπορεί να το πάρει κανείς ως καλό. Να "έχει ελαττώματα, όλοι έχουμε, αλλά θα προσπαθεί ενεργά να τα διαχειριστεί και απλά ίσως με θέλει στον αγώνα μαζί του" σαν παράδειγμα.
Εγώ εκτιμώ όταν ο άλλος απέναντί μου, μού λέει τι αδυναμίες έχει. Γιατί είναι ειλικρινής απέναντί μου και μου βγάζει κάτι θετικό (πάλι ανάλογα με το ύφος που το λέει). Δεν πρέπει να περάσουν μήνες για να στα πει. Και στο πρώτο ραντεβού, πολύ εύκολα η συζήτηση μεταξύ 2 ανθρώπων που ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλον, μπορεί να πάει στα ελαττώματα, σε αρνητικά συμβάντα κ.λ.π. Έτσι μαθαίνεις τον άλλον κιόλας.
Οπότε δεν πολλαπλασιάζεις επί 100. Απλά είσαι πονηρεμένη, προσεκτική στην αρχή και βλέπεις πώς πάει. Δεν προκαταβάλεσαι αρνητικά και το ενισχύεις επί 100, καταδικάζοντας έτσι ευκαιρίες χωρίς πολλές φορές να υπάρχει λόγος. Να, άλλο ένα κλασικό παράδειγμα Λένω, που φοβάσαι να εκτεθείς και να ρισκάρεις. Στο άλλο άκρο είσαι και εσύ, πιο μακριά από το "πονηρεμένος και προσεκτικός" -μάλλον. (μην το σχολιάσεις, επειδή δεν σου αρέσει να μιλάμε για σένα, απλά άκουσέ το)
GoddamnRight
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο GoddamnRight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 339 μηνύματα.
15-01-20
14:46
Γενικά σε μια σχέση είμαι υπέρ τόσο των ορίων, δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει, πρέπει να μπαίνουν κάποια όρια, αλλά και των συμβιβασμών/επικοινωνίας. Αυτός εδώ ήταν κακής πάστας άνθρωπος. Ψυχολογικοί εκβιασμοί, απειλές και τέτοια δεν πρέπει να υπάρχουν σε μια σχέση. Σε μια σχέση πρέπει να βελτιώνονται και να ωριμάζουν και οι δύο πλευρές.
Ο συγκεκριμένος ήταν υπέρ του δέοντος κτητικός. Λόγω ανασφαλειών, φοβίων ή ό,τι άλλο θες, ήθελε να έχει εξουσία πάνω σου, να μην το κουνάς ρούπι. Αλλιώς αισθανόταν φόβο ότι θα τον απατήσεις. Και επειδή είχε κτητική συμπεριφορά, του έβγαινε και ένας εκδικητικός χαρακτήρας, όπου θα σε τιμωρούσε εσένα το κακό παιδί, που τον απογοήτευσες και τον πρόδωσες (στο δικό του μυαλό). Μπορεί να αναρωτιέσαι κατά καιρό, πώς γίνεται να είναι τόσο καλός και να περνάτε τόσο καλά από κοντά, αλλά μετά όχι. Επίσης μπορεί να σε έκανε να ελπίζεις πως μπορεί και να είναι έτσι η ζωή σας πάντα, αν έκανες υπομονή.
Αλλά το λάθος εδώ είναι, ότι περνούσατε καλά, ήταν τρυφερός κ.λ.π. επειδή είχε την αμέριστη προσοχή σου. Έπαιρνε την επιβεβαίωση που έψαχνε. Αν τυχόν τον έβαζες λίγο στην άκρη για να βγεις και να κάνεις κάτι άλλο μόνη σου, πάλι θα άρχιζε. Αν όχι έντονα, σίγουρα σε σημείο που να σου δείξει ότι κάτι έκανες και κάπου έφταιξες.
Επομένως, με αυτόν τον τρόπο, βάζοντας εσένα συνέχεια απέναντι στον τοίχο, σε κατηγορούσε, έλεγε ότι δεν νοιάζεσαι και ότι δεν είσαι καλή σύντροφος και εσύ, και λόγω του χαρακτήρα σου και επειδή είχατε και καλές στιγμές, ένιωθες τύψεις. Και όταν τον βλέπεις με άλλες, ενισχύονται, ότι κάπου εσύ έφταιξες, ή ότι θα μπορούσες να κάνεις κάτι διαφορετικό.
Επομένως γλίτωσες, πίστεψέ με. Ότι είναι κακή επιλογή συντρόφου, αυτό είναι δεδομένο.
Τώρα, για σένα, δεν θα μιλήσω για ανασφάλειες και τέτοια. Απλά έπεσες στην παγίδα που έστηνε ο πρώην σου. Ειδικά λίγο να ξέρει να χειρίζεται καλά τη γλώσσα και τη λογική και θα μπορεί να σου παρουσιάσει ό,τι θέλει, όπως θέλει και να σε τουμπάρει, αν δεν είσαι λίγο ξύπνια.
Τέλος πάντων, εγώ είμαι υπέρ των ορίων και στους 2 (να σημειωθεί). Απλά τα δικά του τα όρια ήταν υπερβολικά και τοξικά και η σχέση δεν θα κρατούσε eventually.
Ο συγκεκριμένος ήταν υπέρ του δέοντος κτητικός. Λόγω ανασφαλειών, φοβίων ή ό,τι άλλο θες, ήθελε να έχει εξουσία πάνω σου, να μην το κουνάς ρούπι. Αλλιώς αισθανόταν φόβο ότι θα τον απατήσεις. Και επειδή είχε κτητική συμπεριφορά, του έβγαινε και ένας εκδικητικός χαρακτήρας, όπου θα σε τιμωρούσε εσένα το κακό παιδί, που τον απογοήτευσες και τον πρόδωσες (στο δικό του μυαλό). Μπορεί να αναρωτιέσαι κατά καιρό, πώς γίνεται να είναι τόσο καλός και να περνάτε τόσο καλά από κοντά, αλλά μετά όχι. Επίσης μπορεί να σε έκανε να ελπίζεις πως μπορεί και να είναι έτσι η ζωή σας πάντα, αν έκανες υπομονή.
Αλλά το λάθος εδώ είναι, ότι περνούσατε καλά, ήταν τρυφερός κ.λ.π. επειδή είχε την αμέριστη προσοχή σου. Έπαιρνε την επιβεβαίωση που έψαχνε. Αν τυχόν τον έβαζες λίγο στην άκρη για να βγεις και να κάνεις κάτι άλλο μόνη σου, πάλι θα άρχιζε. Αν όχι έντονα, σίγουρα σε σημείο που να σου δείξει ότι κάτι έκανες και κάπου έφταιξες.
Επομένως, με αυτόν τον τρόπο, βάζοντας εσένα συνέχεια απέναντι στον τοίχο, σε κατηγορούσε, έλεγε ότι δεν νοιάζεσαι και ότι δεν είσαι καλή σύντροφος και εσύ, και λόγω του χαρακτήρα σου και επειδή είχατε και καλές στιγμές, ένιωθες τύψεις. Και όταν τον βλέπεις με άλλες, ενισχύονται, ότι κάπου εσύ έφταιξες, ή ότι θα μπορούσες να κάνεις κάτι διαφορετικό.
Επομένως γλίτωσες, πίστεψέ με. Ότι είναι κακή επιλογή συντρόφου, αυτό είναι δεδομένο.
Τώρα, για σένα, δεν θα μιλήσω για ανασφάλειες και τέτοια. Απλά έπεσες στην παγίδα που έστηνε ο πρώην σου. Ειδικά λίγο να ξέρει να χειρίζεται καλά τη γλώσσα και τη λογική και θα μπορεί να σου παρουσιάσει ό,τι θέλει, όπως θέλει και να σε τουμπάρει, αν δεν είσαι λίγο ξύπνια.
Τέλος πάντων, εγώ είμαι υπέρ των ορίων και στους 2 (να σημειωθεί). Απλά τα δικά του τα όρια ήταν υπερβολικά και τοξικά και η σχέση δεν θα κρατούσε eventually.