Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
07-04-20
14:50
Συνεχίζοντας λίγο τον προβληματισμό περί πατρότητας - και αφήνοντας κατά μέρους ποιος την έχει μεγαλύτερη τη διατροφή - μήπως, αντί να κοιτάμε πώς θα «διεκδικήσουμε» την «ισότητα» ( ; ) στις διατροφές και στις επιμέλειες, να κοιτάξουμε λίγο να θεσμοθετηθεί και να επιδιώξουμε να εφαρμοστεί ένα πιο σοβαρό πλαίσιο λ.χ. στις άδειες πατρότητας; Ή, γενικότερα, στην αναδιαμόρφωση της έννοιας της πατρότητας στην κοινωνία μας; Διότι, πολύ ωραία βλέπω ότι μπορούμε να κάτσουμε στη γωνίτσα μας και να «γκρινιάζουμε» για το «τα δικαστήρια δίνουν τις επιμέλειες στις γυναίκες» και άλλα τέτοια, αλλά μέχρι εκεί.
Αυτό με το επίθετο είναι πολύ πιο tricky από αυτό που ορθά αναφέρεις και κρύβει πολλά κομμάτια που δείχνουν πώς - τουλάχιστον κάποτε - η σύζυγος θεωρούνταν «ιδιοκτησία» του άνδρα. Πιο παλιά, στην Ελλάδα δινόταν το επίθετο του συζύγου στη σύζυγο κατ' υποχρέωση ενώ πια της δίνεται η επιλογή να επιλέξει αν θα κρατήσει ή όχι το πατρικό της επίθετο. Κάτι τέτοιο, προφανώς, δε δίνεται ως επιλογή στον σύζυγο - κομματάκι μειωτικό προς τις συζύγους αυτό από μόνο του.
Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, το επίθετο έχει πολύ έντονο χαρακτήρα κτητικότητας (για μία γυναίκα) στην ελληνική (δημοτική), λόγω του ότι εκφράζεται πάντα ως η γενική του πατρικού επιθέτου (ή του επιθέτου του συζύγου) ενώ δε συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με το επίθετο ενός άντρα, το οποίο είναι σε ονομαστική - εξαιρουμένων των κυπριακών που είναι, εν γένει, στη γενική για όλα τα άτομα.
Α καλά... μέχρι πριν μερικά χρόνια συνέχιζαν(και συνεχίζουν σε περιπτώσεις) να φωνάζουν τις γυναίκες ακόμα με το επίθετο του πρώην συζύγου τους, αν σου λέει κάτι αυτό. Τώρα τι ακριβώς συζητάμε; Η κοινωνιολογική μεριά του σαφώς και όσο περνάνε οι γενιές γίνεται λιγότερο άδικη αλλά όχι ότι είναι πάντα και παντού όλα μέλι γάλα.
Αυτό με το επίθετο είναι πολύ πιο tricky από αυτό που ορθά αναφέρεις και κρύβει πολλά κομμάτια που δείχνουν πώς - τουλάχιστον κάποτε - η σύζυγος θεωρούνταν «ιδιοκτησία» του άνδρα. Πιο παλιά, στην Ελλάδα δινόταν το επίθετο του συζύγου στη σύζυγο κατ' υποχρέωση ενώ πια της δίνεται η επιλογή να επιλέξει αν θα κρατήσει ή όχι το πατρικό της επίθετο. Κάτι τέτοιο, προφανώς, δε δίνεται ως επιλογή στον σύζυγο - κομματάκι μειωτικό προς τις συζύγους αυτό από μόνο του.
Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, το επίθετο έχει πολύ έντονο χαρακτήρα κτητικότητας (για μία γυναίκα) στην ελληνική (δημοτική), λόγω του ότι εκφράζεται πάντα ως η γενική του πατρικού επιθέτου (ή του επιθέτου του συζύγου) ενώ δε συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με το επίθετο ενός άντρα, το οποίο είναι σε ονομαστική - εξαιρουμένων των κυπριακών που είναι, εν γένει, στη γενική για όλα τα άτομα.