Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
12-05-20
20:28
Και ο νευρωτικός τι είναι; Δεν έχω σκοπό να σε μαλώσω Ενδιαφέρομαι γιατί δεν καταλαβαίνω πώς συνδέεται ο νευρωτικός με το "Βαριέμαι να το συζητήσω άλλο" (νεύρο και βαριέμαι είναι κάπως αντίθετες έννοιες), αλλά ακόμα περισσότερο πώς συνδέεται με το ghosting.Δεν ξέρω πως λέγεται ο ακριβής όρος, να με συγχωρείς νομικίνα μου. Εννοώ τους νευρωτικούς.
Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
12-05-20
20:08
Τι είναι ο νευρωτισμός;"Βαριέμαι να το συζητάω, τέλος" (νευρωτισμός)
Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
12-05-20
17:27
Άρα τελικά δεν αδιαφορείς και κρατάς κακία ελπίζοντας πως θα μείνουν ίδιοι ή θα γίνουν χειρότεροι;Δε γνωρίζω εάν κρατώ κακία.
Ούτε βέβαια εάν συγχωρώ.
Απλά έχω την τάση να αδιαφορώ. Σε ακραίο όμως σημείο.
Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει, είναι ότι άπαξ και μου κάνουν κακό, θέλω να μάθουν ότι im still standing and im better than ever you b*tch! (ΜΠΙΠ)
Πέραν από την πλάκα, απλά αδιαφορώ και κόβω κάθε επαφή ή επικοινωνία. Αδιάφορο για την κατάληξή τους έπειτα.
(Αρκεί να μην είναι καλύτερα από εμένα )
Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
12-05-20
16:58
Το ακριβώς αντίθετο, εννοώ ότι έχεις αρκετή φαντασία για να φτιάξεις μόνος σου τέτοια ιστορία και να μην αφηγηθείς μια κακή παραλλαγή από την πραγματική σου ζωή.Τι εννοείς? Δεν θα μπορούσα να την σκεφτώ εγώ?
Ον τοπικ εγώ κρατάω κακία καμιά φορά αλλά δεν το δείχνω συνήθως. Απλώς μου παίρνει λίγο παραπάνω χρόνο να ξεπεράσω τον θυμό μου και μένει αυτή η "κακία". Σχεδόν πάντα βέβαια εν ευθέτω χρόνο υποχωρεί από μόνη της, αφού έτσι κι αλλιώς τείνω να νευριάζω και να ξαναηρεμώ σε δευτερόλεπτα.
Ιππολύτη
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ιππολύτη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 24 ετών. Έχει γράψει 1,972 μηνύματα.
12-05-20
16:49
Πολύ ωραία ιστορία, 8/10!Όταν ήμουν μικρός μου είχανε κάνει δώρο ένα ελληνικό ποιμενικό κουτάβι. Πάντα το αγαπούσα πολύ αυτό το σκυλί. Είχα που λέτε ένα μακρινό ξάδερφο τρία χρόνια μεγαλύτερο και οι γονείς μας κάναν παρέα τότε οπότε ερχότανε συχνά σπίτι μου. Ως μεγαλύτερος αυτός ήταν πάντα καλύτερος σε όλα και εμένα με είχε του κλότσου και του μπάτσου. Όταν είδε λοιπόν το κουτάβι αποφάσισε πως έπρεπε να το εκπαιδεύσει οπότε άρχισε να του φωνάζει εντολές κάτσε τρέξε μίλα κτλ. Το κουτάβι φυσικά δεν είχε ιδέα τι του έλεγε και τον κοιτούσε περίεργα. Σε κάποια στιγμή νευρίασε και άρχισε να το κλωτσάει, το κουτάβι να κλαίει, εγώ να κλαίω αν δε τον έπαιρνε χαμπάρι ο πατέρας του το κουτάβι θα άφηνε τα κόκαλά του εκεί.
Τα χρόνια πέρασαν και το κουτάβι από πέντε κιλά έγινε σαράντα πέντε. Με το ξάδερφο αυτό είχαμε πολλά χρόνια να βρεθούμε από τότε μέχρι μια μέρα που παντρευόταν μια κοινή μας συγγενής και μετά το γάμο θα τους φιλοξενούσαμε σπίτι μας. Ο σκύλος μου ήτανε γενικά άκακος και δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν. Με το που είδε τον ξάδερφό μου μετά από οκτώ χρόνια άρχισε να γαβγίζει σαν λυσσασμένος. Από τη μανία του καταφέρνει να σπάσει την αλυσίδα του ορμάει και τον δαγκώνει στο χέρι σπάζοντας το και κάνοντας του τέσσερις μεγάλες τρύπες. Μετά από αυτό στείλανε το σκύλο για ευθανασία.
Από τότε αναρωτιέμαι αν έφταιγε πραγματικά ο σκύλος μου? Ένα μάθημα που μου έδωσε εκείνος ο σκύλος είναι πως δεν πρέπει να κάνεις κακό σε κανένα καθώς ακόμα και τα πιο αγαθά πλάσματα πολλές φορές δεν ξεχνούν.