Libertus
Συντονιστής
Ο Libertus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 10,251 μηνύματα.
15-05-20
23:35
Αρχικά ο βιασμός και η δολοφονία είναι ειδεχθή εγκλήματα ούτως ή άλλως. Δεν νομίζω ότι αυτό που συγκλόνισε τόσο είναι το πρόσωπο του θύματος, όσο ο τρόπος με τον οποίο εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα, όπως βγήκαν στη δημοσιότητα. Θα έλεγα ότι οι άνθρωποι αξιολογούν τη βαρύτητα ενός εγκλήματος περισσότερο με το πώς έγινε και για ποιο λόγο έγινε παρά κατά ποιου έγινε.Όσον αφορά τώρα το ποσό ειδεχθες ήταν το έγκλημα αυτού του τύπου. Πόσο ειδεχθες ήταν άραγε; Αν είχε σκοτώσει έναν άστεγο θα είχε γινει ντόρος; Οχι. Αν είχε σκοτώσει ένα πρεζόνι θα είχε γίνει ντόρος; Όχι. Αν είχε βιάσει μια πορνη θα είχε γίνει ντόρος; Οχι. Το πραγματικό έγκλημα του λοιπόν δεν ήταν ότι βίασε και σκότωσε. Ήταν βίασε και σκότωσε μια νεαρή κοπέλα της μεσαίας τάξης και ξαφνικά θύμισε στον κάθε νοικοκύρη και νοικοκυρά ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί και στην δική του κόρη. Του θύμιζε πως όταν είσαι κοινωνικά αδιάφορος και αφήνεις τον γείτονα σου να ξυλοκοπαει το γιο του, γιατί δεν είναι δικό σου παιδί και δεν είναι δική σου δουλειά, τότε αυτός ο γιος μπορεί να μεγαλώσει και να σου βιάσει και να σκοτώσει την κόρη. Αυτό ήταν το πραγματικό του έγκλημα. Θύμισε σε όλους πως όταν αδιάφορες και αφήνεις το κακό να διασπειρεται κάποια στιγμή θα σε βρει και εσένα.
Καλά, με αυτή τη λογική κανείς δεν ευθύνεται για τίποτα, γιατί οι πράξεις μας ετεροπροσδιορίζονται από τα βιώματά μας. Ατομική ευθύνη δεν υπάρχει;Γιατί είναι πάρα μα πάρα πολύ εύκολο και ωραίο να πούμε πως αυτός ο τύπος είναι απλά ένα ζώο και πρέπει να σαπίσει και να τον μαχαιρωσουν στην φυλακή. Γιατί έτσι δεν χρειάζεται να ψάξουμε πιο μέσα. Δεν χρειάζεται να ψάξουμε ας πούμε αν ο ίδιος βιάστηκε και κακοποιηθηκε σαν παιδί, γιατί αν ανακαλύψουμε κάτι τέτοιο μετά αλλάζουν τα πράγματα. Μετά ποιος είναι πραγματικά ο ηθικός αυτουργός; Μήπως όλοι εμείς συλλογικά; Και είναι βαρύ να το σκέφτεσαι αυτό. Πολύ βαρύ. Είναι πιο εύκολο να κάνεις dehimanize κάποιον και να τον υποβιβασεις στο επίπεδο ενός λυσασμενου σκύλου που χρίζει ευθανασίας. Και αντε επειδή είμαστε ανθρωπιστες δεν τον σκοτώνουμε αλλά σαν καλοί δειλοί καλούμε για ισόβιο εγκλεισμο και αφήνουμε τα άλλα ζώα του πάρκου να κάνουν την βρώμικη δουλειά.
Το ποσό άσχημη είναι η κοινωνία μας δεν περιγράφεται και δυστυχώς το καταλαβαίνει κανείς μόνο όταν βρεθεί από την πλευρά της ασχήμιας.
Οι δικαστές δεν έλαβαν απόφαση που δεν προβλέπεται από τον νόμο, οπότε πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την απόφαση "εκδικητική"; Θα έλεγα μάλιστα ότι συνήθως συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή σε υποθέσεις που έχουν πάρει δημοσιότητα οι ποινές είναι μικρότερες από αυτές που ήθελε ο κόσμος, γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει από νομικά και ζητάει τη μέγιστη δυνατή ποινή, γιατί έτσι θεωρεί ότι θα ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα.Διαβάζοντας τις αναρτήσεις σας περί εκδικητικής καταδίκης αναρωτιέμαι αν πράγματι θέλουμε ένα τέτοιο σύστημα απονομής δικαιοσύνης... Όταν δηλαδή η υπόθεση πάρει μία δημόσια διάσταση, όπως η υπόθεση της Ελένης, κατά πόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε το σύστημα απονομής δικαιοσύνης για μία δίκαιη δίκη (για όλες τις πλευρές); Κατά πόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε ότι τα όργανα της δικαιοσύνης θα παραμείνουν αντικειμενικά και δεν θα παρασυρθούν από το πλήθος που επιζητά την τιμωρία των κατηγορουμένων; Τότε ποια είναι η διαφορά του δικού μας συστήματος από τα λαϊκά δικαστήρια;