Alma Libre
Επιφανές μέλος
Η Sinéad αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Ιρλανδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 9,229 μηνύματα.
25-05-20
15:37
Καλημέρα! Χαχαχα ωραία φωτο Alma Libre πολύ καλά τα λες. Έπρεπε να είχα πατήσει πόδι εξαρχής πριν προχωρήσει σε τέτοιο στάδιο. Δεν ξερω πως το επέτρεψα να φτάσει μέχρι εδώ. Πάντα προσπαθούσα να τον δικαιολογήσω, είτε επειδή είχε οικονομικά προβλήματα, είτε επειδή ήταν ακόμα νωρίς στην συγκατοίκηση και σκεφτόμουν ότι ίσως φτιάξουν τα πράγματα και θα βρούμε μια ισορροπία, είτε επειδή με έκανε να νιώθω τύψεις πως αδερφός του είναι και πρέπει να τον βοηθήσει. Παρ’ολο που συνεισφέρω εγώ τα περισσότερα σε αυτό το σπίτι, νιώθω ξένη μερικες φορές γιατί είναι αυτοί οι δυο που είναι και αδέρφια. Και ο φίλος μου καλομαθαινει τον μικρό και δεν του χαλάει ποτε χατήρι, ακόμα κι αν σημαίνει πως θα ακυρώσει εμένα. Σαν χαζή ήλπιζα μήπως βελτιωθΕΙ η κατάσταση. Αλλά το ποτήρι ξεχείλισε όταν μου είπε ο φίλος μου πως ο αδερφός του θα μείνει εδώ μαζί μας και του χρόνου. Χωρίς να με υπολογίσει, χωρίς καν να με ρωτήσει αν συμφωνώ. Και όταν τον ρώτησα γιατί δεν μπήκε στη διαδικασία να το συζητήσει μαζί μου, η απάντηση που πηρα ήταν πως το θεωρούσε δεδομένο πως θα μείνει μαζί μας. Κι από τότε έχω ψυχρανθεί μαζί του, και το έχει καταλάβει. Συνέχεια κανει παρατηρήσεις του τύπου ‘είσαι ψυχρή μαζί μου, δεν μου μιλάς, δεν μ’αγαπας αλλο’. Αλλά εχω κουραστεί να λέω τα ίδια και τα ίδια. Αφού δεν θα το καταλάβει ποτε. Περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να μπορέσω να φύγω.
Ε βρε κορίτσι, για κάθε περίπτωση υπάρχει και ένα αντίστοιχο ριάξιο Ντένης.
Στα σχετικά τώρα - ακούγεται σα να περιγράφεις τη μάνα μου, μη ειρωνικά. Έτσι και αυτή στις αρχές ερωτευμένη κοπέλα (και ενδεχομένως τυφλή) τα έβλεπε όλα ρόδινα, και με την πρώτη στραβή έλεγε "α θα φτιάξουν τα πράγματα" και προοδευτικά καταλήξαμε να έχουμε τις γιαγιάδες μου δερβέναγες σε ο,τι και να κάνουμε (τόσο τη δική της μάνα που παρέμβαινε παντού, όσο και τη μάνα του πατέρα μου που δεν ήθελε ο κανακάρης της να παιδεύεται και εν τέλει έμεινε μαζί μας). Don't get me wrong, αγαπώ τους γονείς και τους παππούδες μου, αλλά μπορώ να δω τα λάθη τους και ξέρω οτι αν οι δικοί μου είχαν χωρίσει με την πρώτη στραβή μέσα στο γάμο τα πράγματα θα ήταν τώρα καλύτερα για όλους μας. Αντ'αυτού, τους πήρε 15 χρόνια να το καταλάβουν και αποφάσισαν να χωρίσουν τα τσανάκια τους πρόπερσι. Γι'αυτό κι εσύ φύγε όσο νωρίτερα γίνεται, θα προλάβεις πολλά κακά και κυρίως θα γλιτώσεις απο μια πεθερά που σε περίπτωση που κάνατε παιδιά κλπ θα είχε την εντύπωση οτι είναι δικά της παιδιά και όχι δικά σας και δε θα μπορούσες να της το κόψεις με τίποτα μετά.
Συνήθως μένουμε σε τέτοιες καταστάσεις επειδή ελπίζουμε για μια αλλαγή, ωστόσο, αν το πρόβλημα δε βρίσκεται σε εμάς τους ίδιους αλλά σε κάποιον άλλον, δεν μπορούμε και τόσο πολύ να το αλλάξουμε εμείς. Και κάπως έτσι αναλωνόμαστε σε τέτοιες σκατοκαταστάσεις και χαλάμε την υγεία μας. Μην ψάχνεις δικαιολογίες να μείνεις, αλλά λόγους για να φύγεις. Το "δε μ'αγαπάς άλλο" ακούγεται σαν ψυχολογικός εκβιασμός εδώ, μην το αφήσεις να περάσει. Η σωστή μάλλον απάντηση σε κάτι τέτοιο είναι το "επειδή σε αγαπάω αλλά αγαπάω εμένα περισσότερο (το οποίο θα έπρεπε να ισχύει) γι'αυτό φεύγω, δεν μπορώ να ανεχτώ το α, β, γ..." και ο,τι και να πει πως θα αλλάξει κλπ, θυμήσου πως είναι άμεσα εξαρτημένος απο την οικογένεια του και πάντα θα είναι, άρα δεν μπορεί να υπάρξει κάποια αλλαγή. Δεν είναι εύκολο να δώσουμε πόδι σε έναν σύντροφο τις περισσότερες φορές, αλλά έλα που πρέπει να γίνεται και αυτό (και ας κοστίσει, το πέρασμα του χρόνου θα μας ανταμείψει). Σκέψου μονάχα σε πόσα πράγματα σε κρατάει πίσω αυτός ο άνθρωπος.
Εμένα αν μου έλεγε ο δικός μου οτι θα μείνει ο αδερφός του μόνιμα μαζί μας θα είχα ήδη μαζέψει βαλίτσες και θα είχα φύγει.