RafAspa94
Περιβόητο μέλος
Η RafAspa94 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Καθηγητής/τρια. Έχει γράψει 4,733 μηνύματα.
03-04-22
11:09
Instantes -Jorge Luis Borges
Si pudiera vivir nuevamente mi vida,
en la próxima trataría de cometer más errores.
No intentaría ser tan perfecto, me relajaría más.
Sería más tonto de lo que he sido,
de hecho tomaría muy pocas cosas con seriedad.
Sería menos higiénico.
Correría más riesgos,
haría más viajes,
contemplaría más atardeceres,
subiría más montañas, nadaría más ríos.
Iría a más lugares adonde nunca he ido,
comería más helados y menos habas,
tendría más problemas reales y menos imaginarios.
Yo fui una de esas personas que vivió sensata
y prolíficamente cada minuto de su vida;
claro que tuve momentos de alegría.
Pero si pudiera volver atrás trataría
de tener solamente buenos momentos.
Por si no lo saben, de eso está hecha la vida,
sólo de momentos; no te pierdas el ahora.
Yo era uno de esos que nunca
iban a ninguna parte sin un termómetro,
una bolsa de agua caliente,
un paraguas y un paracaídas;
si pudiera volver a vivir, viajaría más liviano.
Si pudiera volver a vivir
comenzaría a andar descalzo a principios
de la primavera
y seguiría descalzo hasta concluir el otoño.
Daría más vueltas en calesita,
contemplaría más amaneceres,
y jugaría con más niños,
si tuviera otra vez vida por delante.
Pero ya ven, tengo 85 años...
y sé que me estoy muriendo.
Si pudiera vivir nuevamente mi vida,
en la próxima trataría de cometer más errores.
No intentaría ser tan perfecto, me relajaría más.
Sería más tonto de lo que he sido,
de hecho tomaría muy pocas cosas con seriedad.
Sería menos higiénico.
Correría más riesgos,
haría más viajes,
contemplaría más atardeceres,
subiría más montañas, nadaría más ríos.
Iría a más lugares adonde nunca he ido,
comería más helados y menos habas,
tendría más problemas reales y menos imaginarios.
Yo fui una de esas personas que vivió sensata
y prolíficamente cada minuto de su vida;
claro que tuve momentos de alegría.
Pero si pudiera volver atrás trataría
de tener solamente buenos momentos.
Por si no lo saben, de eso está hecha la vida,
sólo de momentos; no te pierdas el ahora.
Yo era uno de esos que nunca
iban a ninguna parte sin un termómetro,
una bolsa de agua caliente,
un paraguas y un paracaídas;
si pudiera volver a vivir, viajaría más liviano.
Si pudiera volver a vivir
comenzaría a andar descalzo a principios
de la primavera
y seguiría descalzo hasta concluir el otoño.
Daría más vueltas en calesita,
contemplaría más amaneceres,
y jugaría con más niños,
si tuviera otra vez vida por delante.
Pero ya ven, tengo 85 años...
y sé que me estoy muriendo.
Αν μπορούσα τη ζωή μου να ζήσω εξ’ αρχής,
στην επόμενη θα προσπαθούσα να κάνω λάθη πιο πολλά.
Τέλειος τόσο να ‘μαι δεν θα προσπαθούσα
και πιότερη ξεκούραση θ’ αποζητούσα.
Ανόητος θα ήμουν πιο πολύ απ’ ό,τι υπήρξα
και λίγα πράγματα στα σοβαρά θα έπαιρνα.
Πιο λίγο την υγεία μου θα πρόσεχα,
περισσότερο τον κίνδυνο θ’ αποζητούσα,
ταξίδια πιο πολλά θα έκανα.
Πιότερα δειλινά θ’ ατένιζα,
σε περισσότερα βουνά θ’ ανέβαινα,
σε περισσότερα ποτάμια θα βουτούσα.
Σε τόπους νέους πιο πολλούς θα πήγαινα,
θα ‘τρωγα παγωτά περισσότερα, λιγότερα κουκιά.
Προβλήματα θα είχα πιο πολλά πραγματικά
από εκείνα που στη φαντασία μόνο υπάρχουν.
Ήμουν απ’ τους ανθρώπους που έζησαν λογικά
και γόνιμα της ζωής κάθε στιγμή.
Είχα, βεβαίως, και στιγμές ευτυχισμένες.
Αν όμως ξαναγύριζα θα προσπαθούσα
μονάχα τις καλές στιγμές να έχω.
Γιατί, αν δεν το ξέρετε, μόνο από τούτες είν’ η ζωή φτιαγμένη:
από στιγμές. Το τώρα μην το χάνετε λοιπόν.
Ήμουνα ένας απ’ αυτούς που ποτέ τους,
πουθενά χωρίς θερμόμετρο δεν πάνε,
χωρίς τη θερμοφόρα,
χωρίς ομπρέλα κι αλεξίπτωτο.
Αν ζούσα τη ζωή ξανά, μ’ αποσκευές πιο λίγες θα ταξίδευα.
Αν ζούσα τη ζωή ξανά,
ξυπόλυτος θ’ άρχιζα να βαδίζω απ’ την αρχή της Άνοιξης
και θα συνέχιζα ξυπόλυτος ώς του φθινόπωρου το τέλος.
Πιότερες ώρες με τα περιστρεφόμενα αλογάκια θα βολτάριζα,
θ’ ατένιζα περισσότερες αυγές,
με περισσότερα παιδιά θα έπαιζα,
μια δεύτερη ζωή μπροστά μου αν είχα.
Μα είμαι, βλέπετε, ετών ογδόντα πέντε
και ξέρω πως πεθαίνω.
Απόδοση: Σπύρος Ηλιόπουλος
στην επόμενη θα προσπαθούσα να κάνω λάθη πιο πολλά.
Τέλειος τόσο να ‘μαι δεν θα προσπαθούσα
και πιότερη ξεκούραση θ’ αποζητούσα.
Ανόητος θα ήμουν πιο πολύ απ’ ό,τι υπήρξα
και λίγα πράγματα στα σοβαρά θα έπαιρνα.
Πιο λίγο την υγεία μου θα πρόσεχα,
περισσότερο τον κίνδυνο θ’ αποζητούσα,
ταξίδια πιο πολλά θα έκανα.
Πιότερα δειλινά θ’ ατένιζα,
σε περισσότερα βουνά θ’ ανέβαινα,
σε περισσότερα ποτάμια θα βουτούσα.
Σε τόπους νέους πιο πολλούς θα πήγαινα,
θα ‘τρωγα παγωτά περισσότερα, λιγότερα κουκιά.
Προβλήματα θα είχα πιο πολλά πραγματικά
από εκείνα που στη φαντασία μόνο υπάρχουν.
Ήμουν απ’ τους ανθρώπους που έζησαν λογικά
και γόνιμα της ζωής κάθε στιγμή.
Είχα, βεβαίως, και στιγμές ευτυχισμένες.
Αν όμως ξαναγύριζα θα προσπαθούσα
μονάχα τις καλές στιγμές να έχω.
Γιατί, αν δεν το ξέρετε, μόνο από τούτες είν’ η ζωή φτιαγμένη:
από στιγμές. Το τώρα μην το χάνετε λοιπόν.
Ήμουνα ένας απ’ αυτούς που ποτέ τους,
πουθενά χωρίς θερμόμετρο δεν πάνε,
χωρίς τη θερμοφόρα,
χωρίς ομπρέλα κι αλεξίπτωτο.
Αν ζούσα τη ζωή ξανά, μ’ αποσκευές πιο λίγες θα ταξίδευα.
Αν ζούσα τη ζωή ξανά,
ξυπόλυτος θ’ άρχιζα να βαδίζω απ’ την αρχή της Άνοιξης
και θα συνέχιζα ξυπόλυτος ώς του φθινόπωρου το τέλος.
Πιότερες ώρες με τα περιστρεφόμενα αλογάκια θα βολτάριζα,
θ’ ατένιζα περισσότερες αυγές,
με περισσότερα παιδιά θα έπαιζα,
μια δεύτερη ζωή μπροστά μου αν είχα.
Μα είμαι, βλέπετε, ετών ογδόντα πέντε
και ξέρω πως πεθαίνω.
Απόδοση: Σπύρος Ηλιόπουλος
RafAspa94
Περιβόητο μέλος
Η RafAspa94 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Καθηγητής/τρια. Έχει γράψει 4,733 μηνύματα.
24-11-21
15:48
Σὲ περιμένω παντοῦ (Τ. Λειβαδίτης)
Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.
Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.
Θὰ θυμᾶμαι πάντα τὰ μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.
Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.
Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο… ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!