Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
06-08-20
10:31
Κάνεις το ίδιο λάθος που έγινε και κάπου παραπάνω στη συζήτηση. Κρίνεις μία πολιτική - εν προκειμένω, το affirmative action - χρησιμοποιώντας ως μέτρο την ιδανική κατάσταση που θα έπρεπε να υπάρχει. Ωστόσο, αν κάνεις τον κόπο να κρίνεις και να αξιολογήσεις την κατάσταση πριν την εμφάνιση των affirmative actions θα έβλεπες ότι ήταν εξίσου ή/και περισσότερο κακή σε σχέση με το «ιδανικό» της αξιοκρατίας. Όπως έχει ειπωθεί και παραπάνω, τα affirmative actions έχουν ως στόχο να δώσουν χώρο σε ομάδες που δεν τον είχαν και, έπειτα, το ιδανικό θα ήταν να σταματήσουν όταν πλέον η κατάσταση θα είναι αρκετά πιο ισορροπημένη.
Αναλυτικότερα έχουν παρουσιαστεί όλα τα παραπάνω στις προηγούμενες σελίδες.
Ο λόγος που η κατάσταση ήταν χειρότερη πριν ήταν λόγω έλλειψης παιδείας και βελτιώθηκε με τους αγώνες των ιδίων των μειονοτήτων και λαμπρών εκπροσώπων τους (βλ. Nelson Mandela, Simone de Beauvoir, Madalyn Murray O'Hair κ.ά.), και όχι με παρεμβάσεις του κράτους ή εταιριών. Εάν πχ προσληφθεί κάποιος επειδή είναι έγχρωμος, ενώ δε διαθέτει τα απαιτούμενα προσόντα, τότε όλοι οι συνάδελφοί του θα τον στραβοκοιτάνε και θα είναι περιθωριοποιημένος. Κανείς δε συμπαθεί όσους έχουν ελαφρυντικά και κονέ, γι αυτό το σημαντικό είναι να καλλιεργείται η παιδεία των ανθρώπων και να μη γέρνει η ζυγαριά ούτε υπέρ ούτε κατά μιας ομάδας με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Επομένως, όχι, δε θεωρώ ότι τα affirmative actions βελτιώνουν την κατάσταση, με εξαίρεση μόνο τη χορήγηση συντάξεων σε όσους είναι πραγματικά ανήμποροι να ζήσουν τον εαυτό τους.
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
05-08-20
18:25
Θέτεις σαν βασική αρχή την ύπαρξη απόλυτης αξιοκρατίας στις διαδικασίες επιλογής εργαζομένων ,φοιτητών, κ.λπ.
Αλλά αυτό πρακτικά δεν ισχύει και δεν θα ισχύσει για πολλά χρόνια ακόμα, ίσως και πότε, και τα άτομα που (θα) κρίνουν πλήρως αξιοκρατικά υπέρ-σπανίζουν. Στους περισσότερους ακόμα και αν βάλλεται το συμφέρον τους, αν ένας δηλωμένος άθεος για παράδειγμα με πολλά προσόντα και εμπειρία τους στείλει αίτηση για εργασία μπορεί να επιλέξουν τον ανειδίκευτο χριστιανό με μέσα προσόντα, για καθαρά προσωπικούς λόγους -όταν υπάρχει ίδιο μισθολογικό- που επαφίονται στις κοινωνικές, πολιτικές και άλλες αντιλήψεις τους.
Το θέμα με το affirmative action είναι πως ασχολείται με σύνολα πληθυσμών και όχι με το κάθε άτομο ξεχωριστά.
Μπορεί ένας μεσοαστός λευκός με καλύτερες επιδόσεις να χάσει την είσοδο στο Harvard από έναν φτωχό μαύρο ή έναν λευκό που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, ενώ έχει καλύτερες επιδόσεις.
Από την άλλη ο φτωχός μαύρος ή ο ορφανός λευκός μπορεί να έχει το ίδιο ή και μεγαλύτερο potential και να μην κατάφερε να το εκφράσει λόγω των συνθηκών στις οποίες ανατράφηκε. Η αντίθετα ο λευκός μπορεί να έχει μεγαλύτερο potential.
Το affirmative action προσπαθεί να μπαλώσει καταστάσεις, χωρίς αυτό να μην δημιουργεί άλλες προβληματικές καταστάσεις.
Έτσι λειτουργούν τα κράτη σήμερα μέσα από την προοδευτική φορολογία, την κοινωνική πρόνοια και όλα τα συναφή, το ίδιο σκεπτικό βρίσκεται πίσω από αυτά.
Το αν είναι "ηθικό" ή όχι (ή κάτι ενδιάμεσο) είναι άλλο ζήτημα.
Σε σχέση με τα εβραϊκά συμφέροντα που λες, που το στηρίζεις αυτό;
Έχεις κάποια πηγή;
Μπορείς να την μοιραστείς;
Το ότι οι Εβραίοι π.χ. μονοπολούν σε κάποιον τομέα, δεν σημαίνει ότι έχουν "ύπουλα" συμφέροντα, συμφέροντα πέραν του προσωπικού κέρδους.
Και καμία υποχρέωση δεν έχεις ή έχω να ακολουθήσεις-ω τα "πατροπαράδοτα" έθιμα και αξίες, τους παραδοσιακούς θεσμούς.
Ας σταθούμε μία στιγμή έξω από αυτούς για να δούμε εν τέλει κατά πόσο είναι πράγματι δικοί μας, αν επιλέξαμε να τους ακολουθήσουμε, και αν όλοι ή ένας αριθμός εξ'αυτών μας εξυπηρετούν και οφελούν πραγματικά.
Την πραγματικότητα τη γνωρίζω, το σχόλιό μου είναι θεωρητικό έως ουτοπικό και εκφράζει πάντα τη δική μου άποψη για το πώς θα έπρεπε να είναι ο κόσμος. Από εκεί κι έπειτα δε διαφωνώ κάπου μαζί σου, αλλά όπως είπες "μπαλώνει", δεν επιλύει ουσιαστικά γιατί πολύ απλά δε θέλουν όλοι οι άνθρωποι να αλλάξει η τρέχουσα κατάσταση.
Για τα εβραϊκά συμφέροντα που λες, όχι, δεν μπορώ να σου παραθέσω κάποια πηγή, δε διάβασα μια μέρα ένα άρθρο και το αποστήθισα. Η αντίληψή μου αυτή είναι προϊόν χρόνων μελέτης και συζήτησης με την οικογένειά μου, αλλά όπως βλέπω το ίδιο πιστεύει και ο hack3r οπότε ίσως μπορεί να σε βοηθήσει αυτός. Αλλά ακόμη και αυτό να βάλουμε στην άκρη, νομίζω συμφωνούμε στο τι προβάλλει η τηλεόραση και ο κινηματογράφος.
Τέλος, όσον αφορά την παράδοση και τη σχέση σου με αυτή, εξαρτάται από το πόσο ικανοποιημένος είσαι με τους ανθρώπους που έπλασε και τη ζωή που σου προσφέρει. Προσωπικά δεν είμαι η επιτομή του παραδοσιακού ανθρώπου, αλλά ποτέ μου δεν υπήρξα ριζοσπαστική ούτε ονειρεύτηκα έναν κόσμο αποδομημένο και απαλλαγμένο απ' τις σημερινές του αρχές, όπως η μονογαμία, η πυρηνική οικογένεια, η εθνική ομοιογένεια και υπερηφάνεια, κ.ό.κ. Αυτό δε σημαίνει ούτε ότι αποδεχόμαστε αβίαστα όλα όσα μας έμαθαν από μικρά, ούτε ότι τα εκμηδενίζουμε και αρνούμαστε ότι έχουν λόγο ύπαρξης.
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
03-08-20
02:31
Μπορεί να επαναλάβω απόψεις που έχουν ήδη διατυπωθεί, δεν πρόλαβα να τα διαβάσω όλα, συγχωρέστε με.
Προσωπικά θεωρώ ότι η μοναδική λύση απέναντι σε οποιονδήποτε ρατσισμό είναι η υιοθέτηση της αξιοκρατίας. Θέτουμε πρώτα τα προαπαιτούμενα προσόντα (προσοχή - όχι με "φωτογραφικές" διατάξεις! ) και έπειτα όποιος τα πληροί, προσλαμβάνεται/εισάγεται στη σχολή/αναλόγως για τι μιλάμε. Τα χαρακτηριστικά του που είναι άσχετα με τα ζητούμενα, δε θα πρέπει να λαμβάνονται καθόλου υπόψιν, ούτε με αρνητικό ούτε με θετικό αντίκτυπο. Είναι εξίσου λάθος να προσλαμβάνεις έναν άχρηστο ανιψιό υπουργού μ' έναν άχρηστο έγχρωμο ομοφυλόφιλο επειδή θες το προφίλ της εταιρίας σου να μοιάζει με αφίσα της Benetton. Και οι δύο επιλογές είναι αντιπαραγωγικές και εντείνουν τη στερεοτυπική λήψη αποφάσεων.
Η αξιοκρατία, ωστόσο, δεν είναι απλώς ένα κριτήριο επιλογής σε οικονομικά - πολιτικά - κοινωνικά ζητήματα, είναι τρόπος ζωής. Πρέπει να μάθεις στο παιδί σου να είναι σωστό με τους ανθρώπους, να διεκδικεί τα δικαιώματά του και να τηρεί τις υποχρεώσεις του. Όχι να γκρινιάζεις στον δάσκαλο επειδή ο κανακάρης σου πήρε 12 στην ιστορία ενώ δεν άνοιξε ποτέ του βιβλίο και τώρα του χαλάει τον μέσο όρο. Όχι να λες στο παιδί σου ότι είναι αχαΐρευτο επειδή προτίμησε να γίνει καλλιτέχνης αντί για υπάλληλος του ΟΤΕ με "σταθερό μισθό και ωράριο". Όχι να το ενθαρρύνεις να κάνει παρέα με τα πλούσια κωλόπαιδα της τάξης του με την ελπίδα να "έρθουν κοντά" οι οικογένειές σας και να στραβομουτσουνιάζεις όποτε μιλά για το αλλοδαπό φιλαράκι του. Ειδικά τη στιγμή που θα πας μετά να καυχηθείς στις ξιπασμένες φίλες σου ότι "ο Αχμέτ είναι πολύ καλό παιδί, έρχεται και τρώει σπίτι μας πολλές φορές" με ύφος λες και ασκείς φιλανθρωπικό έργο.
Βλέπετε, οι διακρίσεις υπέρ των μειονοτήτων, που πολλοί υποστηρίζετε, δεν είναι τίποτα περισσότερο απ' την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, του ρατσισμού δηλαδή. Προσωπικά, αν ήμουν μέρος μιας μειονότητας και μου συμπεριφέρονταν ευνοϊκά για να με χρησιμοποιήσουν ως κράχτη, θα έφευγα με όλη μου την αξιοπρέπεια. Δε θα είχε νόημα για μένα μία θέση που την κέρδισα επειδή είμαι γυναίκα, ή έγχρωμη ή ορφανή, λεσβία ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Η ελεημοσύνη είναι εξίσου ταπεινωτική με τον ρατσισμό, απλώς έχει χρυσό περιτύλιγμα στο οποίο τσιμπάνε όσοι δεν έχουν την αξιοπρέπειά τους πάνω απ' το χρήμα, τον σταθερό μισθό και την ασφάλεια. Δεν τους κατηγορώ, αλλά ούτε ταυτίζομαι μαζί τους.
Να μου πείτε, αφού το σύστημα δεν είναι στημένο αξιοκρατικά, είναι ανθρώπινο να αδιαφορούμε και μη βοηθάμε όπως μπορούμε αυτούς που αντιμετωπίζουν έξτρα δυσκολίες στη ζωή λόγω της σωματικής τους διάπλασης, της νοητικής τους (αν)ικανότητας, της εμφάνισης ή της θρησκείας τους; Σαφώς και όχι. Να δοθούν θέσεις εργασίας κατάλληλες γι' αυτά τα άτομα που θέλουν να δουλέψουν και να ενταχθούν στην κοινωνία, είτε με φυσική παρουσία είτε με τηλ-εργασία, ή ακόμη και πλήρεις συντάξεις γι' αυτούς που δεν είναι σε θέση να εργαστούν.
Αλλά σ' εκείνους που απλά κάθονται σπίτι τους κι εκμεταλλεύονται την αδύναμη θέση τους; Στα απλώς ανορθόγραφα παιδιά που πάνε και βγάζουν χαρτί δυσλεξίας για να εξεταστούν προφορικά και με μεγαλύτερη επιείκεια στις Πανελλήνιες; Άσυλο κι επιδόματα στους "Σύριους πρόσφυγες" με καταγωγή απ' το Ιράκ, Πακιστάν, Αφγανιστάν, χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτα, τη στιγμή που πεινάει ο μέσος Έλληνας φορολογούμενος; Ε όχι.
Κι επειδή όπως, πολύ σωστά, ανέφερε ο hack3r ότι τα ΜΜΕ εξυπηρετούν εβραϊκά συμφέροντα, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από φιλελέ, δήθεν ανθρωποκεντρική προπαγάνδα που ουσιαστικά διαλύει όλους τους παραδοσιακούς θεσμούς και προσπαθεί να εγκαθιδρύσει τη νέα τάξη πραγμάτων. Ξεφεύγω λίγο σ' αυτό το σημείο, αλλά το αναφέρω επειδή για μένα επαφίεται της όλης "affirmative action" νοοτροπίας. Καριερίστες γονείς με τα παιδιά να μεγαλώνουν με νταντάδες, ευνουχισμένοι άντρες που τους βρέχουν τον καβάλο επειδή κάθονται με ανοιχτά πόδια στο λεωφορείο, μπαμπάδες που αποφάσισαν να κάνουν αλλαγή φύλου στα 60 τους και πρώην σύζυγοι και κόρες να συμπεριφέρονται λες και δεν τρέχει κάστανο, ελεύθερες σχέσεις, τρίτα άτομα στο κρεβάτι του ζευγαριού για να "σπάσει η ρουτίνα", οικογένειες με 3 μπαμπάδες 2 μαμάδες και το Τζέισον Αντιγόνη για θείο και δε συμμαζεύεται. Μπορεί κάποιος να τάσσεται υπέρ αυτής της αλλαγής και δε θα τον κατηγορήσω, όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα, την οικογένεια, την εργασία, την αυτοδιάθεση του σώματός τους κ.ό.κ. όμως αγνοούμε την ταυτότητά μας. Τις ρίζες μας, τα ήθη κι έθιμα που μας μεγάλωσαν, το πατρικό και το μητρικό πρότυπο του σπιτιού μας, την αίσθηση ασφάλειας που μας προσφέρει η αυστηρότητα των γονιών μας. Και η ταυτότητα αυτή μπορεί και πρέπει να προσαρμόζεται και να εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου, αλλά όχι να ισοπεδώνεται. Έχω πει πολλά και διαφορετικά πράγματα μες στο σχόλιό μου, οπότε οποιαδήποτε αντίρρηση ή απορία για περαιτέρω διευκρίνιση, είναι απολύτως δεκτή.
Προσωπικά θεωρώ ότι η μοναδική λύση απέναντι σε οποιονδήποτε ρατσισμό είναι η υιοθέτηση της αξιοκρατίας. Θέτουμε πρώτα τα προαπαιτούμενα προσόντα (προσοχή - όχι με "φωτογραφικές" διατάξεις! ) και έπειτα όποιος τα πληροί, προσλαμβάνεται/εισάγεται στη σχολή/αναλόγως για τι μιλάμε. Τα χαρακτηριστικά του που είναι άσχετα με τα ζητούμενα, δε θα πρέπει να λαμβάνονται καθόλου υπόψιν, ούτε με αρνητικό ούτε με θετικό αντίκτυπο. Είναι εξίσου λάθος να προσλαμβάνεις έναν άχρηστο ανιψιό υπουργού μ' έναν άχρηστο έγχρωμο ομοφυλόφιλο επειδή θες το προφίλ της εταιρίας σου να μοιάζει με αφίσα της Benetton. Και οι δύο επιλογές είναι αντιπαραγωγικές και εντείνουν τη στερεοτυπική λήψη αποφάσεων.
Η αξιοκρατία, ωστόσο, δεν είναι απλώς ένα κριτήριο επιλογής σε οικονομικά - πολιτικά - κοινωνικά ζητήματα, είναι τρόπος ζωής. Πρέπει να μάθεις στο παιδί σου να είναι σωστό με τους ανθρώπους, να διεκδικεί τα δικαιώματά του και να τηρεί τις υποχρεώσεις του. Όχι να γκρινιάζεις στον δάσκαλο επειδή ο κανακάρης σου πήρε 12 στην ιστορία ενώ δεν άνοιξε ποτέ του βιβλίο και τώρα του χαλάει τον μέσο όρο. Όχι να λες στο παιδί σου ότι είναι αχαΐρευτο επειδή προτίμησε να γίνει καλλιτέχνης αντί για υπάλληλος του ΟΤΕ με "σταθερό μισθό και ωράριο". Όχι να το ενθαρρύνεις να κάνει παρέα με τα πλούσια κωλόπαιδα της τάξης του με την ελπίδα να "έρθουν κοντά" οι οικογένειές σας και να στραβομουτσουνιάζεις όποτε μιλά για το αλλοδαπό φιλαράκι του. Ειδικά τη στιγμή που θα πας μετά να καυχηθείς στις ξιπασμένες φίλες σου ότι "ο Αχμέτ είναι πολύ καλό παιδί, έρχεται και τρώει σπίτι μας πολλές φορές" με ύφος λες και ασκείς φιλανθρωπικό έργο.
Βλέπετε, οι διακρίσεις υπέρ των μειονοτήτων, που πολλοί υποστηρίζετε, δεν είναι τίποτα περισσότερο απ' την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, του ρατσισμού δηλαδή. Προσωπικά, αν ήμουν μέρος μιας μειονότητας και μου συμπεριφέρονταν ευνοϊκά για να με χρησιμοποιήσουν ως κράχτη, θα έφευγα με όλη μου την αξιοπρέπεια. Δε θα είχε νόημα για μένα μία θέση που την κέρδισα επειδή είμαι γυναίκα, ή έγχρωμη ή ορφανή, λεσβία ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Η ελεημοσύνη είναι εξίσου ταπεινωτική με τον ρατσισμό, απλώς έχει χρυσό περιτύλιγμα στο οποίο τσιμπάνε όσοι δεν έχουν την αξιοπρέπειά τους πάνω απ' το χρήμα, τον σταθερό μισθό και την ασφάλεια. Δεν τους κατηγορώ, αλλά ούτε ταυτίζομαι μαζί τους.
Να μου πείτε, αφού το σύστημα δεν είναι στημένο αξιοκρατικά, είναι ανθρώπινο να αδιαφορούμε και μη βοηθάμε όπως μπορούμε αυτούς που αντιμετωπίζουν έξτρα δυσκολίες στη ζωή λόγω της σωματικής τους διάπλασης, της νοητικής τους (αν)ικανότητας, της εμφάνισης ή της θρησκείας τους; Σαφώς και όχι. Να δοθούν θέσεις εργασίας κατάλληλες γι' αυτά τα άτομα που θέλουν να δουλέψουν και να ενταχθούν στην κοινωνία, είτε με φυσική παρουσία είτε με τηλ-εργασία, ή ακόμη και πλήρεις συντάξεις γι' αυτούς που δεν είναι σε θέση να εργαστούν.
Αλλά σ' εκείνους που απλά κάθονται σπίτι τους κι εκμεταλλεύονται την αδύναμη θέση τους; Στα απλώς ανορθόγραφα παιδιά που πάνε και βγάζουν χαρτί δυσλεξίας για να εξεταστούν προφορικά και με μεγαλύτερη επιείκεια στις Πανελλήνιες; Άσυλο κι επιδόματα στους "Σύριους πρόσφυγες" με καταγωγή απ' το Ιράκ, Πακιστάν, Αφγανιστάν, χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτα, τη στιγμή που πεινάει ο μέσος Έλληνας φορολογούμενος; Ε όχι.
Κι επειδή όπως, πολύ σωστά, ανέφερε ο hack3r ότι τα ΜΜΕ εξυπηρετούν εβραϊκά συμφέροντα, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από φιλελέ, δήθεν ανθρωποκεντρική προπαγάνδα που ουσιαστικά διαλύει όλους τους παραδοσιακούς θεσμούς και προσπαθεί να εγκαθιδρύσει τη νέα τάξη πραγμάτων. Ξεφεύγω λίγο σ' αυτό το σημείο, αλλά το αναφέρω επειδή για μένα επαφίεται της όλης "affirmative action" νοοτροπίας. Καριερίστες γονείς με τα παιδιά να μεγαλώνουν με νταντάδες, ευνουχισμένοι άντρες που τους βρέχουν τον καβάλο επειδή κάθονται με ανοιχτά πόδια στο λεωφορείο, μπαμπάδες που αποφάσισαν να κάνουν αλλαγή φύλου στα 60 τους και πρώην σύζυγοι και κόρες να συμπεριφέρονται λες και δεν τρέχει κάστανο, ελεύθερες σχέσεις, τρίτα άτομα στο κρεβάτι του ζευγαριού για να "σπάσει η ρουτίνα", οικογένειες με 3 μπαμπάδες 2 μαμάδες και το Τζέισον Αντιγόνη για θείο και δε συμμαζεύεται. Μπορεί κάποιος να τάσσεται υπέρ αυτής της αλλαγής και δε θα τον κατηγορήσω, όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα, την οικογένεια, την εργασία, την αυτοδιάθεση του σώματός τους κ.ό.κ. όμως αγνοούμε την ταυτότητά μας. Τις ρίζες μας, τα ήθη κι έθιμα που μας μεγάλωσαν, το πατρικό και το μητρικό πρότυπο του σπιτιού μας, την αίσθηση ασφάλειας που μας προσφέρει η αυστηρότητα των γονιών μας. Και η ταυτότητα αυτή μπορεί και πρέπει να προσαρμόζεται και να εξελίσσεται με το πέρασμα του χρόνου, αλλά όχι να ισοπεδώνεται. Έχω πει πολλά και διαφορετικά πράγματα μες στο σχόλιό μου, οπότε οποιαδήποτε αντίρρηση ή απορία για περαιτέρω διευκρίνιση, είναι απολύτως δεκτή.