cap
Νεοφερμένος
Ο Σωτήρης! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 50 ετών και επαγγέλεται Μηχανικός λογισμικού. Έχει γράψει 80 μηνύματα.
02-05-08
21:16
Μην βασίζεστε στα προσωπικά μου λεγόμενα, αλλά έχω την εντύπωση οτι, όταν οι κρίσεις αυτές συμβαίνουν σε καταστάσεις που (φαινομενικά) δεν υπάρχει καμία πίεση ή / και άγχος, τότε μιλάμε για κάτι σοβαρότερο από μια απλή κρίση πανικού: Μιλάμε για αγχώδη διαταραχή ή διαταραχή πανικού.
Ο καλύτερος που μπορεί να το διαγνωσει αυτό είναι ένας ψυχολόγος. Ακόμα και σε αυτές τις διαταραχές υπάρχουν διαβαθμίσεις.
Αυτό που γνωρίζω είναι οτι αν δεν αντιμετωπιστούν μπορούν να οδηγήσουν σε κάτι ή σε όλα από τα εξής:
1. Αγοραφοβία (φοβάσαι να είσαι με κόσμο μπας και σου συμβεί κάτι, προτιμάς την ασφάλεια του σπιτιού σου).
2. Κατάθλιψη. Ο συνεχής φόβος, θανάτου ή γενικά για την υγεία μας, μας οδηγεί σε εσωστρέφεια η οποία εξελίσσεται σε κατάθλιψη. Παρατάμε τις δραστηριότητές μας, απομονωνόμαστε, αποξενωνόμαστε από φίλους και γνωστούς και κλαίμε μόνοι μας σαν emo στη γωνία.
3. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ παθολογικά ευρήματα. Οταν μας συμβαίνουν πράγματα για πολυ καιρό τα οποία μπορεί να προέρχονται από ψυχολογικά αίτια αλλά ταυτόχρονα επηρεάζουν την ψυχολογία μας, είναι (οχι πολύ πιθανό, αλλά πιθανό) να αναπτύξουμε τελικά πραγματικά παθολογικά ευρήματα ως αντίδραση του ίδιου μας του οργανισμού. Αν νομίζω οτι έχω πρόβλημα στην καρδιά (ενώ δεν έχω), στο τέλος θα αποκτήσω κάποιο, ίσως πιό γρήγορα από ο,τι αν διατηρούσα μια αισιόδοξη άποψη. Βεβαια, αυτό απαιτεί χρόνια και βαριάς μορφής διαταραχή συνοδευόμενη από κατάθλιψη κλπ.
Ολα αυτα είναι προσωπικές μου γνώσεις όπως τις έχω αποκομίσει διαβάζοντας / ρωτώντας και ενδέχεται να είναι λανθασμένες! Δεν αποσκοπώ στο να υποκαταστήσω τον ειδικό (ψυχολόγο), απλά να δώσω μια άλλη διάσταση! Συμβουλευτείτε έναν ειδικό, οχι εμένα!
Ο καλύτερος που μπορεί να το διαγνωσει αυτό είναι ένας ψυχολόγος. Ακόμα και σε αυτές τις διαταραχές υπάρχουν διαβαθμίσεις.
Αυτό που γνωρίζω είναι οτι αν δεν αντιμετωπιστούν μπορούν να οδηγήσουν σε κάτι ή σε όλα από τα εξής:
1. Αγοραφοβία (φοβάσαι να είσαι με κόσμο μπας και σου συμβεί κάτι, προτιμάς την ασφάλεια του σπιτιού σου).
2. Κατάθλιψη. Ο συνεχής φόβος, θανάτου ή γενικά για την υγεία μας, μας οδηγεί σε εσωστρέφεια η οποία εξελίσσεται σε κατάθλιψη. Παρατάμε τις δραστηριότητές μας, απομονωνόμαστε, αποξενωνόμαστε από φίλους και γνωστούς και κλαίμε μόνοι μας σαν emo στη γωνία.
3. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ παθολογικά ευρήματα. Οταν μας συμβαίνουν πράγματα για πολυ καιρό τα οποία μπορεί να προέρχονται από ψυχολογικά αίτια αλλά ταυτόχρονα επηρεάζουν την ψυχολογία μας, είναι (οχι πολύ πιθανό, αλλά πιθανό) να αναπτύξουμε τελικά πραγματικά παθολογικά ευρήματα ως αντίδραση του ίδιου μας του οργανισμού. Αν νομίζω οτι έχω πρόβλημα στην καρδιά (ενώ δεν έχω), στο τέλος θα αποκτήσω κάποιο, ίσως πιό γρήγορα από ο,τι αν διατηρούσα μια αισιόδοξη άποψη. Βεβαια, αυτό απαιτεί χρόνια και βαριάς μορφής διαταραχή συνοδευόμενη από κατάθλιψη κλπ.
Ολα αυτα είναι προσωπικές μου γνώσεις όπως τις έχω αποκομίσει διαβάζοντας / ρωτώντας και ενδέχεται να είναι λανθασμένες! Δεν αποσκοπώ στο να υποκαταστήσω τον ειδικό (ψυχολόγο), απλά να δώσω μια άλλη διάσταση! Συμβουλευτείτε έναν ειδικό, οχι εμένα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
cap
Νεοφερμένος
Ο Σωτήρης! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 50 ετών και επαγγέλεται Μηχανικός λογισμικού. Έχει γράψει 80 μηνύματα.
29-04-08
11:18
Πιστεύω οτι το σημαντικότερο σε αυτές τις καταστάσεις είναι να ξέρεις οτι δεν είσαι μόνη σου, οτι δεν είναι κατι "εξωτικό" αυτό που συμβαίνει και οτι δεν συμβαίνει μόνο σε σένα. Εμένα προσωπικά με βοήθησε πολύ όταν άκουσα και ιστορίες άλλων που είχαν παρόμοια περιστατικά, κατάλαβα οτι είναι κάτι που αντιμετωπίζεται και που μπορεί να ελεχθεί.
Παρένθεση: Πολύ θα με τιμούσε (ασχετα με το δυσάρεστο του πράγματος) αν όταν ήμουν φαντάρος η κοπελιά μου αντιδρούσε έτσι. Στην περίπτωσή μου βέβαια, τότε, τα πράγματα εξελίχθηκαν τελείως διαφορετικά
Παρένθεση: Πολύ θα με τιμούσε (ασχετα με το δυσάρεστο του πράγματος) αν όταν ήμουν φαντάρος η κοπελιά μου αντιδρούσε έτσι. Στην περίπτωσή μου βέβαια, τότε, τα πράγματα εξελίχθηκαν τελείως διαφορετικά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
cap
Νεοφερμένος
Ο Σωτήρης! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 50 ετών και επαγγέλεται Μηχανικός λογισμικού. Έχει γράψει 80 μηνύματα.
28-04-08
18:53
Εδώ και δύο χρόνια αντιμετωπίζω διάφορες "κρίσεις" όπως ζαλάδες, αποπροσανατολισμό, θωρακικές ενοχλήσεις, και, τελευταία, δύσπνοια. Αφού εξάντλησα όλες τις εξετάσεις που μπορούσα να κάνω, το πόρισμα ήταν ένα: Στρες. (Εχω πολύ από αυτό, ανάθεμά το).
Δεν έχω κάτι να σου προτείνω πέρα από το να το ρίξεις στην "τρελλή" και να ηρεμήσεις, η βοήθεια ενός ψυχολόγου σε τέτοιες καταστάσεις είναι, θεωρώ, πολύτιμη, και το λέω έχοντας πλήρη επίγνωση του οτι δεν φρόντισα (ακόμα) να δω εναν (πλην μιας και μοναδικής φοράς οπου μου διέγνωσε εν δυνάμει διαταραχή πανικού) - εννοώντας μια πλήρη σειρά θεραπευτικών συνεδριών.
Παντως περισσότερο γράφω τα παραπάνω για να δεις οτι υπάρχουν και άλλοι που αντιμετωπίζουν, αν όχι τα ίδια, παραπλήσια προβλήματα. Φιλικό μου πρόσωπο αντιμετώπισε σχετικά πρόσφατα μια παρόμοια κατάσταση λόγω εργασιακού άγχους και τελικά κατάφερε να επανέλθει στα φυσιολογικά με ένα συνδυασμό ήπιας φαρμακευτικής / ψυχολογικής αγωγής.
Ειναι δύσκολες καταστάσεις αυτές, ανεξάρτητα από την αιτία που τις έχει προκαλέσει, μια και σε κάθε άνθρωπο ο ψυχολογικός παράγοντας ο οποίος αποτελεί "όριο" για την εμφάνιση τέτοιων συμπτωμάτων είναι μάλλον υποκειμενικός. Ενα είναι σίγουρο: Οτι όταν η ψυχολογία μας βαρέσει "τιλτ", το σώμα μας ακολουθεί. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν είμαι πεπεισμένος οτι δεν υπαρχει τίποτα το παθολογικό, παρά τις άπειρες εξετάσεις που έχω κάνει. Ομως, αν το δω ως τρίτο πρόσωπο, αποστασιοποιημένα, μπορώ να καταλάβω πολύ καλα το οτι οφειλεται σε ψυχολογικούς παράγοντες.
Αποψή μου θα ήταν, αν δεν έχει όντως προκύψει κάτι το παθολογικό, να συμβουλευτείς επαγγελματία ιδιώτη ψυχολόγο ξεκινώντας συνεδρίες σε μόνιμη βάση. Μην το φοβάσαι (το λέω για να το ακούω και εγώ). Δεν ειναι πλέον "τρελλογιατροί", το άγχος και το στρες και η κατάθλιψη που δημιουργείται ως επακόλουθο είναι από τις πλέον συχνές παθήσεις για εμάς που ζούμε σε Δυτικές κοινωνίες και σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Δεν έχω κάτι να σου προτείνω πέρα από το να το ρίξεις στην "τρελλή" και να ηρεμήσεις, η βοήθεια ενός ψυχολόγου σε τέτοιες καταστάσεις είναι, θεωρώ, πολύτιμη, και το λέω έχοντας πλήρη επίγνωση του οτι δεν φρόντισα (ακόμα) να δω εναν (πλην μιας και μοναδικής φοράς οπου μου διέγνωσε εν δυνάμει διαταραχή πανικού) - εννοώντας μια πλήρη σειρά θεραπευτικών συνεδριών.
Παντως περισσότερο γράφω τα παραπάνω για να δεις οτι υπάρχουν και άλλοι που αντιμετωπίζουν, αν όχι τα ίδια, παραπλήσια προβλήματα. Φιλικό μου πρόσωπο αντιμετώπισε σχετικά πρόσφατα μια παρόμοια κατάσταση λόγω εργασιακού άγχους και τελικά κατάφερε να επανέλθει στα φυσιολογικά με ένα συνδυασμό ήπιας φαρμακευτικής / ψυχολογικής αγωγής.
Ειναι δύσκολες καταστάσεις αυτές, ανεξάρτητα από την αιτία που τις έχει προκαλέσει, μια και σε κάθε άνθρωπο ο ψυχολογικός παράγοντας ο οποίος αποτελεί "όριο" για την εμφάνιση τέτοιων συμπτωμάτων είναι μάλλον υποκειμενικός. Ενα είναι σίγουρο: Οτι όταν η ψυχολογία μας βαρέσει "τιλτ", το σώμα μας ακολουθεί. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν είμαι πεπεισμένος οτι δεν υπαρχει τίποτα το παθολογικό, παρά τις άπειρες εξετάσεις που έχω κάνει. Ομως, αν το δω ως τρίτο πρόσωπο, αποστασιοποιημένα, μπορώ να καταλάβω πολύ καλα το οτι οφειλεται σε ψυχολογικούς παράγοντες.
Αποψή μου θα ήταν, αν δεν έχει όντως προκύψει κάτι το παθολογικό, να συμβουλευτείς επαγγελματία ιδιώτη ψυχολόγο ξεκινώντας συνεδρίες σε μόνιμη βάση. Μην το φοβάσαι (το λέω για να το ακούω και εγώ). Δεν ειναι πλέον "τρελλογιατροί", το άγχος και το στρες και η κατάθλιψη που δημιουργείται ως επακόλουθο είναι από τις πλέον συχνές παθήσεις για εμάς που ζούμε σε Δυτικές κοινωνίες και σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.