Άλλα μηνύματα του μέλους YiannisM σε αυτό το thread

Αρχική Δημοσίευση από Aleksa:

Γιάννη, ήταν έτσι από πριν ή μετά που χώρισες σου παρουσίασε έναν άλλο εαυτό;
Νομίζω έχει σημασία.
Γιατί αν από πριν δεν σου έκρυψε την τάση για αυτονομία της, έχειν καλώς κι έπρεπε να το μετρήσεις κι αυτό, αν σου ταιριάζει δηλαδή ή όχι.
Αν όμως αφού χώρισες και μετά άρχισε να αλλάζει και να γίνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που έδειχνε, μάλλον παίζει και το ενδεχόμενο να μην ήταν τόσο τρελή μαζί σου, αλλά με το ...excitement, την πρόκληση να σε διεκδικήσει από τη γυναίκα σου, για να αυτοεπιβεβαιωθεί πιθανόν.
Κι όταν το κατάφερε της τελείωσε η όρεξη, έκανε πίσω και ψάχνει γι άλλες συγκινήσεις.

Click για ανάπτυξη...

Μα δεν έχω πρόβλημα με την αυτονομία, και εγώ αυτόνομος είμαι. Πριν αρχίσουν τα θέματα υγείας μου ποδηλατούσα 6000 χλμ τον χρόνο, αλλά ξυπνούσα στις 5:30 το πρωί για να μείνει χρόνος μετά για την οικογένεια.

Από κει και πέρα περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι μαζί κάνοντας σχέδια για το μέλλον. Μου γνώρισε όλους της τους φίλους μαγείρεψα για αυτούς. Με το που ξεκίνησε η σχολική χρονιά χάθηκε. Φρικάρει που με συμπαθεί η μάνα της, νιώθει πίεση λέει πως και καλα πρεπει να πετύχει η σχέση. Την ίδια και από μένα. Μα ευθύς εξαρχής εγώ είπα πως δεν θέλω κάτι φλου, και τότε έτσι ήταν. Στην αρχή όντως και εγώ με το ζόρι του χωρισμού πίεσα. Μου το υπέδειξε και έκανα πίσω. Ο μόνος όρος να την βλέπω και να νιώθω πως η σχέση προχωρά.


Έχει την επιλογή να έρθει σε μένα, μια ώρα δρόμος είναι. Είναι κουρασμένη. Εγώ δουλεύω 12ωρα αλλά δεν έχω θέμα να πάω. Και όλα αυτά ενώ βλέπω τα παιδιά μου τουλάχιστον 2 φορές την βδομάδα κάνοντας παράλληλα φυσιοθεραπεία για να επιστρέψω στο ποδήλατο.

Ο λόγος που χωρίσαμε τότε ήταν ακριβώς επειδή δεν μπορούσα να φύγω. Ενδεχομένως τώρα να ήρθε η απομυθοποίηση μου, αλλά ποτέ δεν έκρυψα το ποιος είμαι. Αυτά έχω αυτά μπορώ αυτά ζητώ.

Συνδικαλισμοί με την δουλειά της, παραγοντοποίηση παντού κλπ. Ο ίδιος ο πατέρας της μου λέει αν της το κόψεις αυτό θα σε παραδεχτώ.

Ο λόγος που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν όταν ενώ θα ερχόταν να μείνει σε μένα στην πόλη μου είναι άρρωστη, της είπε ο γιατρός να περιοριστεί, της λέω οκ, ας έρθω εγώ εκεί, θα φέρω το λαπτοπ μου να περνά η ώρα, να σε νιώθω όμως δίπλα μου. Η απάντηση της ήταν καλύτερα όχι. Μπορεί όμως εύκολα αν προκύψει κάποια ηλίθια συνεδρίαση να πει θα πάω, ή αν της πει καμιά φίλη της που την είχε γραμμένη να πάνε για καφέ.

Εγώ ως άτομο έχω ξεκάθαρες προτεραιότητες, δεν το έκρυψα ποτέ μου, την δουλειά μου, τα παιδιά μου, την υγεία μου και την προσωπική μου ζωή, με αυτή την σειρά. Αν κάτι μου τα στερεί όλα αυτά χωρίς δισταγμό τα κόβω. Στα 41 μου δεν έχω ούτε τις αντοχές ούτε την διάθεση να αναλώνομαι. Της τα είπα, ζητώντας να ξεκαθαρίσει την κατάσταση, να ξέρω που πατώ, πάντα αόριστες απαντήσεις, σταμάτα να με πρήζεις, αυτές οι συζητήσεις με κουράζουν κλπ. Για την ταμπακιέρα, απλά να πάμε αργά. Τι σημαίνει αυτό επιμένω; να με αγαπάς λιγότερο και τέτοια.

Το πρόβλημα όμως ρε συ είναι πως είμαι ερωτευμένος, και ναι, φοβάμαι και την μοναξιά, παρότι σαν άντρας δεν μου λείπει κάτι σοβαρό, έχω μια καλή δουλειά, μια καλούτσικη εμφάνιση, είχα τις επιτυχίες μου.

Έκλεισα αύριο να πάω σε ψυχολόγο, ίσως και να το χρειάζομαι τελικά. Απλά μετά από τόσα χρόνια που φλέρταρα θεωρούσα πως στα 40+ οι άνθρωποι ωριμάζουν, ξέρουν τι θέλουν γίνονται πιο ξεκάθαροι. Προφανώς και έσφαλα. Είπαμε όμως είμαι ερωτευμένος την τύχη μου #@##@%

Μάλλον θέλει τα καλά και των 2 κόσμων, κάποιον που της αρέσει, αλλά χωρίς τις υποχρεώσεις που σημαίνει αυτό, αλλά ναι υπάρχει και ο φόβος της δέσμευσης. Όταν χωρίσαμε τότε έμπλεξε με κάποιον πόνεσε. Είχε μείνει κάποια χρόνια μόνη της. Όταν βρεθήκαμε ξανά, μιλήσαμε για ένα κοινό μέλλον, με τα πράγματα να γίνουν στον χρόνο τους και όντως πήγαινε καλά, είχαμε μεν προβλήματα αλλά περνούσαμε πολύ όμορφα.

Από κει και πέρα ναι, δεν βλέπω κάτι άλλο από το να αφήσω χρόνο και χώρο, το είχα κάνει ήδη άλλωστε, αλλά ήταν τόσο απορροφημένη με τα chat της που δεν του έδωσε καν σημασία. Την μπλόκαρα από τα ΜΚΔ, και απλά της είπα πως μάλλον χρειαζόμαστε λίγο χρόνο. Ψυχρή αντίδραση, κάνε ότι θες.

Ο σοβαρότερος λόγος που χώρισα από την πρώην μου ήταν ακριβώς η χρόνια κατάθλιψη που περνούσε χωρίς να ζητά βοήθεια και η παραμέληση των πάντων, δουλειάς, παιδιών, συζύγου. Ουσιαστικά λοιπόν αυτά μου λείπουν, αυτή την ''υπόσχεση'' πήρα. Μου κόπηκαν τα πόδια όταν ξαφνικά εντός μερικών ημερών αυτά εξαφανίστηκαν. Ήταν λες και ήταν άλλος άνθρωπος.

Σας ευχαριστώ πάντως για τις απαντήσεις σας.

Ήμουν παντρεμένος με κάποιαν για 12 χρόνια, συνολικά 16. Κάπου πριν 6 χρόνια ο γάμος πήγαινε κατά διαόλου. Εκείνη την περίοδο γνώρισα κάποιαν (το ξέρω είμαι γουρούνι, αλλά δεν σας θέλω για αυτό) την ερωτεύτηκα. Μείναμε μαζί κάποιους μήνες, και παρότι ο γάμος μου ήταν νεκρός δεν μπορούσα να φύγω. Όταν τέλειωσε δοκίμασα ξανά να τον σώσω, πάλι δεν γινόταν.

Ξαφνικά εμφανίζεται εκείνος ο παλιός έρωτας, και κατάλαβα πως την ήθελα το ίδιο. Η απαίτηση η ίδια, για να ζήσουμε την σχέση μας έπρεπε να χωρίσω. Το έκανα, αυτή την φορά πολύ πιο σίγουρος (και δεν μετανιώνω που χώρισα). Περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι με την νέα,με έβαζε στην ζωή της γνώρισα την οικογένεια της τους φίλους της, το παιδί της (από την άλλη βέβαια δεν ήθελε να γνωρίσει κανέναν δικό μου).

Μέχρι που άνοιξαν τα σχολεία (εκεί δουλεύει), ζούμε μια ώρα δρόμο μακριά, προφανώς το να βρισκόμαστε κάθε μέρα είναι αδύνατον και το καταλάβαινα. Μόνο που πλέον είχα βγει εντελώς από τον χάρτη, ακόμα και ένα τηλεφώνημα είναι βάρος για αυτήν, να αλλάζει σχέδια τελευταία στιγμή για να βρεθούμε. Να πάει πιο αργά η σχέση, να μην συναντώ τους δικούς της. Εγώ τα δέκτηκα, μόνη μου απαίτηση να βρισκόμαστε έστω 2 φορές την βδομάδα, και από μένα οκ να πηγαίνω εγώ. Ακόμα όμως και για αυτό μάχη. Να λέει πως την κουράζει που τα ζητώ, πράγματα που θεωρώ αυτονόητα, αν έχεις μια σοβαρή σχέση που υποτίθεται πως έτσι ξεκίνησε. Αυτής της μπήκε η ιδέα πως αυτή είναι η ζωή μου, παρότι έχω μια δουλειά που μου τρώει πολλές ώρες την μέρα, 2 παιδιά, ένα χόμπι που προσπαθώ να επιστρέψω όταν το επιτρέψει η υγεία μου. 40+ είναι γελοίο θαρρώ να λες του άλλου πως δεν έχει ζωή, ενώ η ίδια έχει σχέσεις εξάρτησης από τους γονείς της.Όλα αυτά μου δημιουργούν μεγάλη ανασφάλεια. Να μου λέει να την αγαπώ λιγότερο. Μα αν την αγαπούσα λιγότερο θα έμενα στο βόλεμα του γάμου έστω και νεκρού.

Προχθές όταν ακόμα μια φορά ακύρωσε ραντεβού μας δεν άντεξα. Της είπα ως εδώ, δεν νιώθω να μαι προτεραιότητα (και σαφώς το παιδί της είναι πάνω από όλα, όχι όμως 1002 chat groups που όλη μέρα είναι κολλημένη σε αυτά. Η λογική μου λέει πως έκανα το σωστό, δεν είμαστε παιδάκια (40+), το συναίσθημα μου όμως την θέλει πίσω, και ναι είναι και η μοναξιά, αλλά αυτήν την πέρασα ξανά. Κάπου εδώ ακριβώς είναι που χρειάζομαι και την συμβουλή σας. Το ιδανικό σενάριο για μένα θα ήταν να είμαστε ξανά μαζί, να μπαίνει ο ένας στην ζωή του άλλου, αλλά το βασικότερο από όλα να την ΒΛΕΠΩ. Να νιώσω πως είμαι προτεραιότητα.

Υπάρχει ελπίδα σε όλο αυτό; ή απλά να κρατήσω το ότι μου έδωσε την δύναμη να φύγω από τον γάμο μου (που έπρεπε να κάνω) και απλά να συνεχίσω πάρακατω με την όποια φρίκη έχει όλο αυτό.