miss marple
Πολύ δραστήριο μέλος
Η miss marple αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 859 μηνύματα.
07-03-21
19:31
Θα δεις βελτίωση. Είμαι σίγουρη ότι θα καλυτερέψει, όσο δύσκολη περίπτωση κι αν είναι, κάτι θα γίνει. Αλλά συμφωνώ με αυτό που σου είπε ο χάκερ, δες το σαν μια ευκαιρία μέσα από αυτό να δεις τη βαθύτερη αιτία που στο προκαλεί και να ''βελτιώσεις'' αυτό που σπυ προκαλεί το άγχος.Προσπαθώ να το ξεχάσω όσο μπορώ.Δεν είναι τόσο εύκολο για μένα βέβαια.Γνωρίζω οτι δεν είναι καν τόσο σοβαρό.Απλά όταν ποτέ δεν είχες πρόβλημα με σπυράκια,δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί.Και όλο αυτό σε αγχώνει παραπάνω.Προσπαθώ γενικά να διαβάσω για τη σχολή,να δω καμιά ταινία να ησυχάσω,καμιά σειρά.Κάνω και γυμναστική πού και πού.Αλλά αυτό το αίσθημα όταν κοιτάς το πρόσωπο σου στο καθρέφτη και τα βλέπεις,είναι τόοοοσο ψυχοφθόρο.Θα μου πεις "καλά σιγά,τι να πει και η κοπέλα που της έριξαν οξύ στο πρόσωπο,εκείνης δε θα διορθωθεί ποτέ το πρόβλημα".Έχεις δίκιο θα σου πω.Είμαι αχάριστη.Θα έπρεπε να βλέπω και τη χειρότερη εκδοχή και όχι πάντα τη καλύτερη,που είναι να έχω αψεγάδιαστο δέρμα.
Τώρα σχετικά με τον αυτοσαρκασμό,αυτό προσπαθώ να κάνω.Το παίρνω λίγο στη πλάκα,λέω "χα έβγαλα κι άλλο σπυράκι".Οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν πόσο με ενοχλεί αλλά πλέον προσπαθώ να μη δείχνω οτι με πειράζει τόσο,ανεξάρτητα που όντως όταν βλέπω σπυράκι,νιώθω απογοήτευση.Τους έχω κουράσει και αυτούυυυυυυυυυς πάρα πολύ,ασυζητητί.Όλες μου οι φίλες εντωμεταξύ έχουν γυρίσει πίσω στη φοιτητούπολή,εγώ όμως το καθυστερώ όσο δε πάει,γιατί ενδόμυχα δε θέλω να με δουν έτσι.Κανείς βασικά-μήδε αυτές-μήδε οποιοσδήποτε άλλος εκεί πέρα.Η μία γνωρίζει το λόγο που συνέχεια αναβάλλω τον ερχομό μου ακόμα και αν δε το λέει ευθέως,το καταλαβαίνει.Είναι γενικά πολύ περίεργη κατάσταση.
Το ξέρω οτι αυτοκαταστρέφομαι.Και απομακρύνω άτομα από δίπλα μου.Αλλά με έχει καταβάλει τόσο πολύ η όλη φάση που και πίσω να γυρίσω(βλ.στη φοιτητούπολη) δε νομίζω οτι θα μου φτιάξει το κέφι.Πολύ απλά γιατί νιώθω ότι θα με βλέπουν σε αυτό το χάλι και θα με σχολιάζουν.Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω έτσι για τον εαυτό μου,πάντα είχα μικροανασφάλειες αλλά πλέον έχει καταντήσει κουραστικό.Στο μόνο που ελπίζω είναι όντως σταδιακά να δω βελτίωση.
Έχεις δίκιο.Υπάρχουν πολύ πιο σκληρά πράγματα από αυτό.Θανάτοι,οικονομικές δυσκολίες.Προσπαθώ να δω το λογικό της υπόθεσης,ότι όντως είναι κάτι το οποίο λογικά θα φύγει,και λύνεται.Αλλά ζω μέσα στην αβεβαιότητα,κανείς δε μπορεί να μου εγγυηθεί ότι θα φύγουν.Ξέρω ότι οι γιατροί θεοί δεν είναι.Ίσως και αυτό να με προβληματίζει πιο πολύ.
Ναι το ίδιο το άγχος είναι πιο επώδυνο από τα ίδια τα σπυράκια.Τα σπυράκια πονάνε σε ένα σημείο.Αλλά το άγχος και η στεναχώρια σε κάνουν εν μέρη να πονάς παντού.Απλά ίσως η όλη φάση με τα σπυράκια μαζί με την καραντίνα,μου δημιουργούν ένα αίσθημα ότι δεν αντέχω άλλο.Αυτό που σκέφτομαι είναι πως ίσως η ακμή είναι η αφορμή για το άγχος και η στεναχώρια αλλά δυστυχώς όχι η αιτία αυτού.Ίσως χρειάζεται ενδοσκόπηση.
Ίσως είναι κι η κατάσταση. Το κλείσιμο μέσα αναγκαστικά περιορίζει τα πράγματα με τα οποία ασχολούμαστε, άρα αντί να αγχωνόμαστε για 10 πράγματα αγχωνόμαστε για 2 κι αυτά στο μαξ.
miss marple
Πολύ δραστήριο μέλος
Η miss marple αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 859 μηνύματα.
05-03-21
19:22
Είναι τόοοοση η απελπισία μου που ξέθαψα το θέμα.
Θα ήθελα κάποια προσωπικά σας τιπς στη διαχείριση άγχους. Πάντα ήμουν αγχώδης, βασικά από τα 18, από το πανεπιστήμιο, στις πανελλήνιες ήμουν τέρας ψυχραιμίας, αλλά φέτος το κακό έχει παραγίνει. Ήδη από τον Αύγουστο, μετά από μια μέιτζορ αλλαγή στη ζωή μου και με πικ στην εξεταστική του μεταπτυχιακού, όπου το άγχος στην ξεπέρασε επίπεδο τελευταίας εξεταστικής για πτυχίο στο προπτυχιακό. Το θέμα είναι ότι πια έχω μόνιμο άγχος. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού (από τώρα, για το Μάη ), για κάτι που είπα στους φίλους μου και πώς θα το πάρουν, για το αν έκανα κάποιο λάθος στη δουλειά, για το αν θα μου φουσκώσει το κέικ (ξανά ). Με πιάνουν κλάματα αδικαιολόγητα σε άκυρες στιγμές και έχω μόνιμα έναν κόμπο στο λαιμό. Σίγουρα και η όλη κατάσταση δε βοηθάει με την καραντίνα.
Με τη λογική, καταλαβαίνω τον παραλογισμό μου, προσπαθώ να εκλογικεύσω, να με ηρεμήσω, μπλα, μπλα, μπλα... ε, εις μάτην, με τη λογική το καταλαβαίνω αλλά στην πράξη....δεν αλλάζει τίποτα. Επίσης, αν και τα τελευταία δύο χρόνια που ξεπέρασα αρκετά την κακή πλευρά της ιντροβερτοσύνης μου, είναι δύο φίλοι μου που βοηθούσαν πολύ σε τέτοιες φάσεις, για πρώτη φορά, δενεεεν...
Αλήθεια θέλω να ακούσω τιπς
Θα ήθελα κάποια προσωπικά σας τιπς στη διαχείριση άγχους. Πάντα ήμουν αγχώδης, βασικά από τα 18, από το πανεπιστήμιο, στις πανελλήνιες ήμουν τέρας ψυχραιμίας, αλλά φέτος το κακό έχει παραγίνει. Ήδη από τον Αύγουστο, μετά από μια μέιτζορ αλλαγή στη ζωή μου και με πικ στην εξεταστική του μεταπτυχιακού, όπου το άγχος στην ξεπέρασε επίπεδο τελευταίας εξεταστικής για πτυχίο στο προπτυχιακό. Το θέμα είναι ότι πια έχω μόνιμο άγχος. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού (από τώρα, για το Μάη ), για κάτι που είπα στους φίλους μου και πώς θα το πάρουν, για το αν έκανα κάποιο λάθος στη δουλειά, για το αν θα μου φουσκώσει το κέικ (ξανά ). Με πιάνουν κλάματα αδικαιολόγητα σε άκυρες στιγμές και έχω μόνιμα έναν κόμπο στο λαιμό. Σίγουρα και η όλη κατάσταση δε βοηθάει με την καραντίνα.
Με τη λογική, καταλαβαίνω τον παραλογισμό μου, προσπαθώ να εκλογικεύσω, να με ηρεμήσω, μπλα, μπλα, μπλα... ε, εις μάτην, με τη λογική το καταλαβαίνω αλλά στην πράξη....δεν αλλάζει τίποτα. Επίσης, αν και τα τελευταία δύο χρόνια που ξεπέρασα αρκετά την κακή πλευρά της ιντροβερτοσύνης μου, είναι δύο φίλοι μου που βοηθούσαν πολύ σε τέτοιες φάσεις, για πρώτη φορά, δενεεεν...
Αλήθεια θέλω να ακούσω τιπς