Άλλα μηνύματα του μέλους zeta5238 σε αυτό το thread

Παιδιά!! Τι έγινε το θέμα μου μπερδεύτηκε με άλλο θέμα?? Δεν καταλαβαίνω!

Cap,

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση..Ήταν όντως πολύ ευχάριστη και με τιμά το γεγονός που μου αναγνωρίζεις αυτό που ένιωσα όταν το αγόρι μου πήγε φαντάρος Έχεις δίκιο είναι πολύ σημαντκό να γνωρίζω ότι δεν είμαι μόνη μου..Απλά είναι κάτι σχετικά πρωτόγνωρο για μένα και γι'αυτό το λόγο έχω και πολλές απορίες!


Prime,

Έχεις απόλυτο δίκιο, θα πρέπει να μη σκέφτομαι το θάνατο, απλά κάποιες φορές έρχεται στο μυαλό μου χωρίς να το θέλω και πιάνω τον εαυτό μου να τρομοκρατείτε! Πολλές φορές έχω καταφέρει να σκεφτώ κάτι άλλο και ευτυχώς ξεχνιέμαι...Το παράξενο είναι ότι διανύω μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου αλλά δυστυχώς μου συνέβη αυτό που μου συνέβη...Πρέπει να ομολογήσω ότι φοβάμαι υπερβολικά ότι θα μου ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο ότι δηλαδή θα έρθει η στιγμή που θα δυσκολεύομαι να ανασάνω και θα πανικοβληθώ και αυτό γιατί μενθύνω το φόβο μου και αυτό το καταλαβαίνω...


Underwater,

Με ανησυχεί το γεγονός (όπως λές και συ) ότι οι κρίσεις αυτές είναι δύσκολο να σταματήσουν..Στο χει πει κάποιος ψυχολόγος? Και αν ναι πως μπορώ να βρω την ρίζα του προβλήματος? Δεν θα μπορέσω ποτέ να τα καταφέρω μόνη μου?? Δεν θα μπορέσω να κοντρολάρω αυτό το άγχος? Σε ευχαριστώ για την πρόταση του βιβλίου θα πάω να το πάρω..Ελπίζω να βοηθήσει! Έχεις δίκιο πρέπει να κάνω κάτι όσο προλαβαίνω ακόμη...

Cap,

Καταρχήν να σε ευχαριστήσω πολύ για την απάντση και να σου πω ότι και γω έχω επισκεφθεί καιτα καιρούς δίαφορους γιατρούς (ΩΡΛ, παθολόγο, καρδιολόγο, αλλεργιολόγο, πνευμονολόγο) και έχω κάνει διάφορες εξετάσεις ( αίματος, αλλεργιολογικές, σπειρομετρήσεις, καρδιογραφήματα, πλάκες θώρακος ) έτσι ώστε να βρω τι είναι αυτό που έχω. Τελικά όλες οι εξετάσεις μου είναι άριστες και έχω πλέον πεπειστεί ότι όντως το αίτιο είναι ψυχολογικό από αυτό που μου συνέβη προχθες! Πάντοτε ήμουν δυναμική και ψύχραιμη, τον τελευταίο χρόνο δεν ξέρω γιατί νιώθω τέτοια αδυναμία να βοηθήσω τον εαυτό μου. Αν και πιστεύω ότι έχω κάνει το πρώτο βήμα. Συζητάω με άτομα που έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις, έχουν να με συμβουλέψουν ή απλά θέλουν να σταθούν δίπλα μου και να με βοηθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο. Θέλω να σου πω ότι η απάντηση σου ήδη με ανακούφισε και το λέω ειλικρινά γιατί έως τώρα δεν ανοιγόμουν δεν έλεγα τι με ενοχλούσε ούτε καν στους γονείς μου και το αγόρι μου. Από προχθές δεν ντρέπομαι να πω ότι φοβάμαι και τι συγκεκριμένα φοβάμαι.........

Γεια σε όλους!

Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο forum και ο λόγος που ώθησε να το κάνω ήταν η επιθυμία να μοιραστώ με εσάς τον προβλημα το οποίο αντιμετώπισα χθες το βράδυ...

Πριν ένα χρόνο είχε φύγει το αγόρι μου φαντάρος..από τότε ξεκίνησαν τα προνλήματα μου..Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου γιατί όλα μου έφταιγαν, κλείστηκα στον εαυτό μου, δεν έβγαινα από το σπίτι μου, δεν σηκωνόμουν από το κρέβατι και γενικά δεν ήθελα να κάνω τίποτα, είχα αδρανήσει εντελώς..Όλα μου έφταιγαν..

Εν τω μεταξύ πέρναγε δύσκολα στο στρατό και αγχωνόμουν όλο και περισσότερο και το γεγονός ότι ήταν μακριά μου και τον έβλεπα σπάνια με κατέβαλαν ολοένα και περισσότερο, ώσπου ένα βράδυ εκεί που έβλεπα τηλεόραση και χωρίς να σκεφτομαι κάτι συγκεκριμένο με έπιασε δύσπνοια, φοβήθηκα και το είπα γονείς μου. Με πήγαν στο νοσοκομείο και εκ των υστέρων σε καρδιολόγο-παθολόγο όπου έκανε τη πρώτη διάγνωση και μου είπε ότι κάτι με άγχωνε και γι'αυτό μου συνέβησε αυτό.

Για να μην τα πολυλογώ αυτό το πράγμα ξεκίνησε τέλη Απριλίου του 2007 ακι συνεχίστηκε κατα διαστήματα μέχρι τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. 'Εκτοτε δεν αντιμετώπισα παρόμοια προβλήματα μέχρι πριν από 2 εβδομάδες που άρχισε να με ξαναπιάνει σε μικρό βαθμό. Το αποκορύφωμα όμως όλων ήταν το χθεσινό όπου γύρω στις 12 το βράδυ με έπιασε έντονη δύσπνοια και σπασμοί. Άρχισα να κρυώνω πολύ και από το άγχος μου με έπιασε 3 φορές και το στομάχι μου. Πήγα στο νοσοκομείο γιατί δεν μπορούσα να ανασάνω καθόλου, μου έβαλαν μάσκα οξυγόνου, μου έκαναν εξετάσεις αίματος και μου διέγνωσαν κρίση άγχους.

Να σημειώσω ότι δεν με είχε αγχώσει κάτι ιδιαίτερα απλά μου έχει γίνει έμμονη ι΄δέα ότι θα πάθω κάτι κακό και να πώ ότι φοβάμαι υπερβολικά το θάνατο..Μου πρότειναν να πάω σε ψυχολόγο..Άλλοι λένε ότι οι ψυχολόγοι το μόνο που κάνουν είναι να σου δίνουν κάποιες ασκήσεις ηρεμίας και τίποτα άλλο...

Πώς θα το καταβάλω..Φοβάμαι πολύ..Σας έχουν τύχει παρόμοια περιστατικά? Αν ναι τα αντιμετωπίσατε και πως??

Ευχαριστώ ιδιαίτερα για το χρόνο σας..
Ζέτα