09-10-23
13:54
Δε με καλύπτει αυτό. Ως ανθρωπότητα έχουμε εξελιχθεί, έχουμε μορφωθεί, έχουμε βρει φάρμακα, θεραπεύουμε ασθένειες, δίνουμε μάτια στους τυφλούς, δίνουμε πόδια στους ανάπηρους, δεν μπορώ να δεχτώ οτι οκ αυτή είναι η φύση του και σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Δε θα έπρεπε το αποτέλεσμα να μένει το ίδιο.Πάντα έτσι ήταν ο άνθρωπος, αυτή είναι η φύση του. Δημιουργία κοινοτήτων από τη μία (γιατί είμαστε κοινωνικά όντα) και από την άλλη επίθεση σε άλλες, για την κατοχή πόρων. Η μορφή των κοινοτήτων αλλάζει (ένωση λόγω έθνους, θρησκείας, τάξης, πολιτικής ή άλλης ιδεολογίας), αλλά το αποτέλεσμα μένει το ίδιο.
Τί διαφορά έχουν αυτά τα δύο;Η ανθρωπότητα θα εκλείψει όχι γιατί είναι έτσι η φύση της, αλλά όταν κάνει τον κύκλο της. Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή.
19-07-23
20:21
Είναι στη φύση του ανθρώπου να κάνει σχέδια. Εκεί που γίνεται αρνητικό όμως είναι όταν αρχίζει να τα χρησιμοποιεί (στο μυαλό του και στους άλλους) ως δικαιολογία για την παρούσα δυστυχία του. "θα ήμουν ευτυχισμένος αλλά δεν έχω έναν σύντροφο - μια καλή δουλειά - λεφτά - διακοπές κλπ κλπ οπότε βάζω τη ζωή μου σε pause μέχρι να τα έχω και να γίνω ΤΟΤΕ ευτυχισμένος".Εγώ πλέον δεν έχω πολύ συγκεκριμένα σχέδια και κυρίως δε θέτω συγκεκριμένες προθεσμίες, γτ μέχρι στιγμής έχω πέσει φριχτά έξω και είναι αρκετά επώδυνο. Έχω σχέδια, έχω όνειρα, αλλά έχω και στο πίσω μέρος του μυαλό μου ότι ίσως δεν πάνε όπως θέλω τα πράγματα.
Χάνεις όλο το ενδιάμεσο μέσα στο οποίο μπορεί να υπήρχε μια απρόβλεπτη, απροσδόκητη (για να θυμηθώ και το θρυλικό θρεντ του Ντέβιλ ) ευτυχία που δεν την έζησες γιατί ήσουν απασχολημένος να κοπιάζεις για μια μελλοντική ευτυχία που μπορεί να έρθει, μπορεί και όχι.
Και μετά βγαίνουν τα τσιτάτα "ποτέ μην παραιτείσαι", "αυτός που απέτυχε είναι αυτός που προσπάθησε", "μείνε και πάλεψε για να πετύχεις το στόχο σου" και λοιπές αηδίες που έχουν καταστρέψει κόσμο και ντουνιά.
Αν μπορούσα να δώσω συμβουλές σε νέα παιδιά θα ήταν, ναι κάνε όνειρα, βάλε στόχους, αλλά μην ξεχνάς να ζήσεις το τώρα. Η ζωή σου δε χρειάζεται να είναι διαρκώς γεμάτη από επιτυχίες. Στην ουσία δε χρειάζεσαι καμία επιτυχία. Μόνο ευτυχία χρειάζεσαι, όπως την ορίζει ο καθένας.
Πολύ χρήσιμα αυτά που γράφεις Ηλία μου.Ναι, να διαβάσεις -αν δεν το έχεις κάνει- Σαρτρ και όσα πρέσβευε με το περίφημο ρητό του «κόλαση είναι οι άλλοι», κάτι που το έκαναν σημαία οι αντικοινωνικοί στα σόσιαλ, αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποφεύγουμε τους άλλους. Αυτό που σημαίνει είναι κάτι κοντινό ως προς αυτό που λες. Παραθέτω, για να μην το σκοτώσω, αυτούσιο από την Ιστορία της Φιλοσοφίας του A.C. Grayling:
«... ο Σαρτρ χρησιμοποιεί το παράδειγμα ενός ανθρώπου που τον φέρνουν σε μια στιγμή αμηχανίας: η ντροπή που νιώθει είναι μια «φαινομενολογική αναγωγή» της συναίσθησης του ότι ο Άλλος είναι ένα διεαυτό, ένα υποκείμενο εμπειρίας. Έτσι ο άλλος μας αντικειμενοποιεί -είμαστε ένα αντικείμενο γι' αυτόν, υπάρχουμε στη συνείδηση του Άλλου-, και κατ' αυτόν τον τρόπο γνωρίζουμε αρχικά τον εαυτό μας. Επειδή, όμως, τα άτομα σχετίζονται πρωτίστως μέσα από τη σύγκρουση, ισχύει επίσης ότι «κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι» (η φράση συνιστά την κορύφωση του θεατρικού έργου του Σαρτρ Κεκλεισμένων των θυρών). Ο λόγος είναι ότι προτού συναντήσουμε τον Άλλο είμαστε ελεύθεροι και αυτοσυγκροτούμενοι και κοιτάζουμε, προς τα έξω, τον κόσμο, από τη σκοπιά του προαναστοχαστικού εαυτού. Οι άλλοι, άπαξ κι εμφανιστούν, λειτουργούν ως αντλία που μας ρουφάει μέσα σε αυτόν, γιατί μας κάνουν να δούμε τον εαυτό μας όπως μας βλέπει ο άλλος, αντικειμενοποιητικά - μια κατάσταση αλλοτριωτική, αφού μας καθιστά ένα καθαυτό* για τον Άλλο. Το βλέπουμε αυτό όταν συνειδητοποιούμε ότι συναισθήματα, όπως η ντροπή και η υπερηφάνεια προκύπτουν μόνο ως απόκριση στο «κοίταγμα» (στο «βλέμμα» le regard) ενός Άλλου. Το κοίταγμα δεν απαιτεί τη φυσική παρουσία ενός Άλλου. Αρκεί η εννοιολογική παρουσία του.»
*Κάτι σαν μη συνειδητό είναι
**Τα bold δικά μου.
Κανένας άνθρωπος δεν το κάνει αυτό, τουλάχιστον όχι όσο ζει σε μια κοινωνία. Έχω δει σε πολλούς ανθρώπους που εξανίστανται πως δεν τους νοιάζουν τι θα σκεφτούν ή τι θα πουν οι άλλοι, να δρουν ακριβώς γι' αυτό: με γνώμονα την αντίδραση των άλλων. Απλώς κάποιοι, όπως λες εσύ, το έχουν σε υπερβολικό βαθμό και η ζωή τους ορίζεται και διαμορφώνεται βάσει της εικόνας που έχουν οι άλλοι γι' αυτούς ή της εικόνας που νομίζουν ότι έχουν οι άλλοι γι' αυτούς.
Αν με γνώριζες από κοντά και με ζούσες για χρόνια θα έβλεπες οτι είμαι αρκετά κοντά στο να μην ενδιαφέρομαι για την κοινωνία. Είμαι ένας άνθρωπος που λίγο καιρό (κυριολεκτικά μήνες) πριν την πανδημία, έλεγα στο Δημήτρη (τον άντρα μου) μια μέρα "πω περιμένω έναν κούριερ και δεν έχω καμία όρεξη να δω άνθρωπο. δε γινόταν να έρχεται ο κούριερ και να αφήνει το δέμα κάτω και να πηγαίνω να το πάρω χωρίς να του μιλήσω;" και ο Δημήτρης με κορόιδευε. Και όταν ήρθε η πανδημία έλεγα δε γίνεται ρε φίλε, εγώ την δημιούργησα τελικά. Η πανδημία μου ΚΑΛΥΤΕΡΕΥΣΕ τη ζωή. Τώρα έχω αφορμή και αιτία να μη βλέπω αυτούς που δε θέλω. Δεν είμαι απλά αντικοινωνική. Είμαι στο ακόμα πιο βαθύ άκρο αλλά δε θέλω να σας φρικάρω κι άλλο.
19-07-23
18:46
Φώτη ωραία τα σχέδια αλλά μην ξεχνάς και ενδιάμεσα να ζεις.
19-07-23
17:59
Για μένα οι καλύτερες ηλικίες ξεκινούν όταν ο καθένας σταματήσει να ενδιαφέρεται ειλικρινά για το τί θα πει ο κόσμος.κι εγώ πιστεύω ότι είναι οι πιο παραγωγικές ηλικίες, επίσης σε αυτό το διάστημα έχεις ακόμα τα θετικά της νεότητας (πνευματική και σωματική αντοχή, όρεξη, διαύγεια κ.α.) και αρχίζεις να καλλιεργείς τα αντίστοιχα καλά ωριμότερων ηλικιών (ηρεμία, ορθή κρίση, σοφία κ.λπ.)
Και κάποιοι άνθρωποι δεν το κάνουν ποτέ αυτό.
Ζωή χαμένη.
04-01-22
13:58
Έχεις δίκιο και αυτή είναι για μένα η παγίδα της κοινωνίας που μού θυμίζει το δίλημμα του σκατζόχοιρου, θες να ανήκεις σε αυτή γιατί εκεί υπάρχουν άνθρωποι και πράγματα που αγαπάς αλλά ταυτόχρονα σε φυλακίζει και σού στενεύει τις ελευθερίες και τα θέλω σου πασάροντάς σου έτοιμες default ανάγκες και απαιτώντας να τις ακολουθήσεις.Καπου εχουν μπερδευτει καποιες εννοιες για το ζητημα, κυριως απο την δικαιωματιστικη προσεγγυση, και υπαρχει η πεποιθηση πως ετσι και δεν εχω αυτα που θελω ή πιστευω οτι δικαιουμαι ή, ακομη χειροτερα, με κριτικαρουν, δεν ειμαι ελευθερος. Αυτο δεν ισχυει, για τον απλουστατο λογο οτι και η αλλη πλευρα πρεπει να εχει ελευθερια, που περιλαμβανει τον σχολιασμο και την απορριψη σου, οπως και το οτι υπαρχουν πολυ χειροτερα πραγματα απο το κοινωνικο "καλουπι", οπως η φυλακιση. Η εννοια του θεματος δεν ειναι το αν θα παρεις αυτο που θελεις, αλλα αρχες που διεπουν τις ανθρωπινες σχεσεις. Ελευθερια ειναι ο ελεγχος που εχεις στον εαυτο σου και την περιουσια σου και το οριο της ειναι η βια, τουλαχιστον για τα γουστα μου
Εσύ πιστεύεις οτι υπάρχει αυτή η ελευθερία όπως την εννοείς;
03-01-22
20:07
Ναι εγώ το βλέπω από την πλευρά της παραίτησης, ας παραιτηθούμε όσο γίνεται νωρίτερα να σωθούν όσο γίνεται περισσότεροι. Αντιλαμβάνομαι όμως και είναι και το πιο λογικό ο άνθρωπος να ελπίζει και να θέλει να παλέψει αντί να παραιτηθεί.Το ίδιο πράγμα ακριβώς για καππιους άλλους μπορεί να είναι αβάσταχτο αλλά όλο αυτό τους γεμίζει ακόμα περισσότερο πείσμα και αισιοδοξία ότι με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους κάποια στιγμή θα φτάσουν σε μια φάση που δεν θα χρειάζεται ούτε ένας ακόμα άνθρωπος να θυσιαστεί..
@Margarita 00 έχεις δίκιο, το οτι είμαι απαισιόδοξη είναι γνωστό.Όλο αυτό έχει να κάνει καθαρά με την ψυχολογία ενός ανθρώπου και σε τι φάση είναι.
Όχι σε αυτό το σημείο δεν έχω φτάσει. Δεν προτείνω κάτι τέτοιο. Αλλά το οτι εμένα μού φαίνεται πολύ βαριά η θυσία είναι αλήθεια.και για όλο αυτό τι προτεινεις ?
Να σταματήσουμε την αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους
03-01-22
19:21
Έλα Χριστέ μου. Το ΑΚΡΙΒΩΣ ανάποδο είπα στο ποστ μου. Οτι θεωρώ όλες αυτές τις θυσίες αβάσταχτες, δεν μπορώ να ανεχτώ οτι κάποιοι άνθρωποι θυσιάστηκαν για να ζήσω εγώ καλά και οτι κάποιοι άνθρωποι της δικής μου εποχής θυσιάζονται για να ζήσουν οι επόμενοι καλά. Αυτό δεν έχει τελειώσει, εξακολουθεί να συμβαίνει και θα συμβαίνει για πολλούς αιώνες με την αβεβαιότητα για το αν ποτέ ο κόσμος θα πλησιάσει έστω στο τέλειο.Κάθε γενιά από εδώ και πέρα πρπει να μάθει να τιμά ακόμα περισσότερο όλους αυτούς τους ανθρώπους και όχι να τους απαξιώνει..
Τέλος πάντων οκ, ξέρω οτι δεν θα πείσω κανέναν, απλά εξέθεσα μια φιλοσοφική άποψη.
03-01-22
17:29
Ναι ακριβώς αυτό σκέφτηκα κι εγώ και έχεις δίκιο όπως το θέτεις. Αλλά σε ρωτώ, έστω λοιπόν οτι από την επόμενη γενιά ο κόσμος θα είναι κάποιο ποσοστό καλύτερος, και λογικά αυτό θα συμβεί. Άξιζε όμως; Όλες οι θυσίες που πέρασαν άνθρωποι που υπέφεραν στην εποχή τους λόγω καταγωγής, χρώματος, θρησκείας, σεξουαλικότητας, φύλου κλπ κλπ; Πόσοι θάνατοι, δολοφονίες, κατακραυγές, λιθοβολισμούς, ψυχολογικά θέματα, και πόσα και πόσα ακόμα έγιναν στο παρελθόν; Γι' αυτό συμφωνώ με αυτό που λέει, οτι ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που έχει το μυαλό να σκεφτεί κι έτσι γνωρίζει τα δεινά που πέρασαν οι προηγούμενες γενιές κι αυτό εμένα προσωπικά μού φαίνεται αβάσταχτο. Δηλαδή εγώ ως γυναίκα πάω για καφέ μόνη μου όποτε θέλω κι είμαι ευτυχισμένη εξ' αυτού. Πόσες γυναίκες όμως από την αρχή της ανθρωπότητας δεν μπορούσαν και δεν είχαν δικαιώματα και πέθαναν γι' αυτό, για να μπορώ εγώ τώρα να πάω τον καφέ μου; Όσο το σκέφτομαι βλέπω οτι δεν αξίζει όλο αυτό γιατί δεν έχει τελειώσει, εξακολουθεί και θα εξακολουθεί για αιώνες ακόμα για διάφορα ζητήματα. Ακόμα κι όταν η κοινωνία γίνει τέλεια θεωρητικά, πόσο αίμα θα έχει χυθεί για να γίνει αυτό;Να βάλω μια ερώτηση εδώ όποιος όποια θέλει απαντάει.
Δεν είναι λιγάκι εγωιστικό αυτό που λέει ο Zapffe?
Γιατί τότε να υπήρξαν όλα τα δραματικά συμβάντα που ξέρουμε από την ιστορία και από ένα α χρονικό σημείο να θέσουμε τέρμα?
Και γιατί να μην έρθουν επόμενες γενιές?
Ίσως αυτές αποδειχτούν καλύτερες από εμάς.
Δεν είναι λιγάκι εγωιστικό?
Το εγώ έφαγα χόρτασα ζωή αλλά τέρμα τώρα δεν επιτρέπω σε άλλον να ζήσει.
Πάντα στη ζωή μου θυμάμαι μια παροιμία που λέει, σε όποιο σημείο του κακού σταματήσεις το κακό, είναι κέρδος.
03-01-22
16:47
Εγώ θεωρώ πλέον σε αυτή την ηλικία που είμαι οτι ο άνθρωπος είναι ένα εν τη γενέσει του δυστυχισμένο ον που γεννήθηκε για να ζήσει και να σκορπίσει τη δυστυχία.
Μετά από λίγη φιλοσοφική αναζήτηση το τελευταίο διάστημα βρίσκω τον εαυτό μου να συμφωνεί απόλυτα με τον παρακάτω κύριο:
Μετά από λίγη φιλοσοφική αναζήτηση το τελευταίο διάστημα βρίσκω τον εαυτό μου να συμφωνεί απόλυτα με τον παρακάτω κύριο:
Peter Wessel Zapffe
Ο Peter Wessel Zapffe έβλεπε τους ανθρώπους ως βιολογικό παράδοξο. Σύμφωνα με τον ίδιο, η συνείδηση έχει εξελιχθεί υπερβολικά στους ανθρώπους, κάνοντάς μας έτσι ανίκανους να λειτουργούμε κανονικά όπως τα άλλα ζώα: η νόηση μας δίνει περισσότερα από όσα μπορούμε να διαχειριστούμε. Η αδυναμία και η ασημαντότητα μας στον κόσμο είναι ορατά σε εμάς. Θέλουμε να ζήσουμε, αλλά λόγω της εξέλιξής μας, είμαστε τα μόνα είδη που γνωρίζουμε ότι προοριζόμαστε να πεθάνουμε. Είμαστε σε θέση να αναλύσουμε το παρελθόν και το μέλλον, τόσο την κατάστασή μας όσο και την κατάσταση των άλλων, καθώς και να φανταστούμε τα δεινά δισεκατομμυρίων άλλων ανθρώπων (καθώς και άλλων ζωντανών όντων) και να αισθανθούμε συμπόνια για τα δεινά τους. Λαχταρούμε δικαιοσύνη και νόημα σε έναν κόσμο που δεν έχει κανένα από τα δύο. Αυτό επιβεβαιώνει ότι οι ζωές των ατόμων με συνείδηση είναι τραγικές. Έχουμε επιθυμίες: πνευματικές ανάγκες τις οποίες η πραγματικότητα δεν μπορεί να ικανοποιήσει, και το είδος μας εξακολουθεί να υπάρχει μόνο επειδή περιορίζουμε την επίγνωσή μας για το τι συνεπάγεται αυτή η πραγματικότητα. Η ανθρώπινη ύπαρξη ισοδυναμεί με ένα μπλεγμένο δίκτυο αμυντικών μηχανισμών, οι οποίοι μπορούν να παρατηρηθούν τόσο ατομικά όσο και κοινωνικά, στα καθημερινά μας μοτίβα συμπεριφοράς. Σύμφωνα με τον Zapffe, η ανθρωπότητα πρέπει να σταματήσει αυτήν την αυταπάτη και η φυσική συνέπεια θα ήταν η εξαφάνισή της μέσω της αποχής από την αναπαραγωγή. Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/Αντιναταλισμός#Peter_Wessel_Zapffe
Ξέρω οτι θα σας φανώ τρελή, ίσως είμαι.
03-01-22
10:26
Η κοινωνία είναι έτσι διαμορφωμένη ώστε να μην μπορούμε να έχουμε ατομική ελευθερία. Από νήπια πρέπει να συμβιβαζόμαστε με τους κανόνες της κοινωνίας, να πάμε στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο, να σπουδάσουμε, να δουλέψουμε, να κάνουμε οικογένεια, να αντέξουμε όλα αυτά. Αυτός που θα αντισταθεί και θα προσπαθήσει να κάνει αυτά που θέλει θα είναι ο εκκεντρικός κι η κοινωνία θα τον απομονώσει, θα τον χλευάσει και θα τον φτύσει σαν κουκούτσι. Πού είναι λοιπόν η ατομική ελευθερία;
16-03-21
12:22
Και πού ξέρεις οτι αν δεν κάνεις υπομονή και instead αρχίσεις να ψάχνεις εσύ αυτόν τον κάποιο εν τέλει θα τον βρεις; Δηλαδή εσύ παίρνεις ως δεδομένα [κάνω υπομονή --> δε βρίσκω], [δεν κάνω υπομονή αλλά ψάχνω --> βρίσκω]. Οπότε με αυτή τη λογική, μπορεί και να χάσεις χρόνια ψάχνοντας και να μη βρεις. Αυτά τα χρόνια δεν τα θεωρείς χαμένα;Θέλεις για παράδειγμα να παντρευτείς και ψάχνεις έναν σωστό άνθρωπο. Τι κανεις; Θα κάνεις υπομονή μέχρι να εμφανιστεί κάποιος στην ζωή σου; Η θα τον αναζητήσεις; Κάποιος μπορεί να πει "γίνε εσύ σωστός άνθρωπος και απλά κάνε υπομονή και κάποιος θα εμφανιστεί". Ναι ε; Και αν δεν εμφανιστεί; Θα σου δώσει αυτά τα χρόνια πίσω αυτός ο κάποιος που άκουσες;
Πάντως εγώ όταν έλεγα υπομονή εννοούσα κάτι άλλο. Να είναι κάποιος υπομονετικός, να μην εξάπτεται, να μην αντιδρά εν βρασμώ, οπότε λέμε άλλο πράγμα.
Γενικά κι εγώ δε συμφωνώ οτι η υπομονή προσφέρει κάτι. Αν πράγματι θες κάτι πολύ, πρέπει να πέσεις με τα μούτρα για να το αποκτήσεις. Θεωρώ χαζό να κάνεις υπομονή για κάτι που θες πολύ, και δεν είναι και του χαρακτήρα μου αυτό. Θα προσπαθήσω για κάτι κι ας αποτύχω, κι ας πιστεύω οτι αν περίμενα λίγο τα πράγματα ίσως ήταν καλύτερα. Με αυτή την έννοια ίσως η υπομονή είναι αρετή.
Να μην ξεχνάμε και το αγαπημένο μου μότο όμως @hack3r : Ό,τι δε συνέβη ποτέ είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά. Μπορεί λοιπόν πίσω από την υποτιθέμενη υπομονή που κάνει κάποιος να κρύβεται μια ολιγωρία που οφείλεται στο οτι τελικά αυτό το κάτι δεν το θέλει και τόσο πολύ...
15-03-21
22:45
Απλά αποτελεσματική.Είναι η υπομονή αρετή;
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.