Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
24-03-21
10:18
Πρώτων έχω ελληνική υποικοτητα, τους βλέπω τους Έλληνες Γερμανίας που ζω, ολω κάτι ταβέρνες ανοίγουνε, εκμεταλεβοντε τους ομοεθνείς τους κτλπ οι Τούρκοι από την άλλοι έχουν από της πιο οργανωμένες κοινότητες και βγάζουν αθληταραδες που εκπροσωπούν την εθνική Γερμανίας πχ στο ποδόσφαιρο , κορυφαίους σκηνοθέτες κτλπ Τι περήφανος να είσαι για μια τέτοια χώρα σαν την Ελλάδα get serious will ya? Σαπίλα παντού, στο εκπαιδευτικό σύστημα, στον αθλητισμό και βάλε Οσω για την Αλβανία, πέρασε βαρύ κομμουνισμό, θα κάνει χρόνια να σύνελθη και να αναπτυχθεί!
1. Η ταβέρνα είναι μια αξιοπρεπέστατη δουλειά στην οποία έχουμε παράδοση ως χώρα με ανεπτυγμένο τουρισμό και εστίαση. Και τι πάει να πει "εκμεταλλεύονται"; Υπηρεσίες παρέχουν κι όποιος θέλει τις χρησιμοποιεί (και όχι μόνο ομοεθνείς, πχ μια Ολλανδή φίλη μου στο Hilversum έλεγε ότι το αγαπημένο της φαγητό είναι το πιτογυρο και παραγγελνε όλη την ώρα). Και παρόλο που διαφωνώ με τον τοπικισμό όταν μεταναστεύεις, μου φαίνεται απόλυτα λογικό αν το κάνεις για οικονομικούς αποκλειστικά λόγους και όχι πολιτισμικούς ή κοινωνικούς πχ. Όπως κι εδώ αντίστοιχα υπάρχουν ρουμανικά ή πακιστανικά μαγαζιά, όπως δημιουργήθηκαν οι πρώτες πιτσαρίες, τα σουσαδικα, τα πρώτα μαγαζιά με φαλαφελ κ.ό.κ. Η κουζίνα είναι και αυτή μέρος του πολιτισμού και δεν βρίσκω κανένα λόγο να μην εξάγεται.
2. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τη σωματική διάπλαση για να γίνουν αθλητές ή την πνευματική ευχέρεια για να γίνουν διακεκριμένοι επιστήμονες, υπάρχουν και οι απλοί άνθρωποι που στελεχώνουν την παραγωγή με χειρωνακτική ή μη εργασία. Και αν στην Ελλάδα μεταναστεύει μία φορά η "αφρόκρεμα" των νέων της, τότε αυτό στην Τουρκία συμβαίνει δέκα, οπότε είναι λογικό να τους βλέπεις να διακρίνονται. Μη μου συγκρίνεις τον 20αρη Τούρκο που θέλει να δυτικοποιηθεί με τον 60αρη Έλληνα που προσπαθεί απλώς να θρέψει στόματα. Ας μην ξεχνάμε ότι Τουρκία δεν είναι μόνο η Κωνσταντινούπολη και τα παράλια, αν προχωρήσεις λίγο πιο μέσα είναι το χάος, οι περισσότεροι ούτε καν δεύτερη γλώσσα δε μιλάνε.
3. Όλες οι χώρες περνούν περιόδους ύφεσης και κρίσης, κανείς δεν αμφισβητεί τη "σαπίλα" της πολιτικής ηγεσίας ή τα τρωτά σημεία του οικονομικού, εκπαιδευτικού, συστήματος υγείας κλπ. Με το να κράζεις απλώς για να κράξεις, όμως, δεν προσφέρεις τίποτα ουσιαστικό. Δεν αγαπάς τη χώρα σου επειδή λειτουργεί άψογα, αλλά προσπαθείς να βελτιώσεις τη χώρα σου επειδή την αγαπάς, προηγείται δηλαδή το συναισθηματικό δέσιμο. Και όσο κι αν πονάει να γεννηθείς σε μια παρηκμασμενη χώρα, η αγάπη σου προς αυτή δεν προκύπτει ούτε απ το εκπαιδευτικό σύστημα ούτε απ' τη φορολογία της. Προκύπτει απ' τις παιδικές σου αναμνήσεις, απ' τους φίλους σου, τα μέρη που σύχναζες με τους δικούς σου και όλα όσα σου προκαλούν ευχάριστα συναισθήματα. Γι' αυτό μπορεί να πας σε μια φτωχή αλλά φιλόξενη χώρα και να περάσεις υπέροχα, και μπορεί να πας και σε μια προηγμένη χωρίς καθόλου κοινωνική ζωή και να νιώθεις πάντα ξένος. Κλασικό παράδειγμα που επαληθεύει τη σκέψη μου, οι πόλεις που σπουδάσαμε όσοι φύγαμε απ' τη γενέτειρά μας. Ελάχιστοι είναι οι φοιτητές που δεν αγάπησαν την πόλη που σπούδασαν γιατί οι περισσότεροι περάσαμε τα πιο γαμάτα χρόνια μας εκεί. Γι' αυτό όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια ταυτότητα κι ας μην είναι απαραίτητα "εθνική" με την κυριολεκτική σημασία της λέξης.