harry akritas
Διάσημο μέλος
Ο harry akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 2,099 μηνύματα.
04-04-21
17:54
Δεν διαφέρουν και πολύ.Αν και η προσωπική μου εμπειρία δείχνει πως δεν είναι οι αριστεροί που βολεύονται στο δημόσιο αλλά οι άριστοι παρστρεχάμενοι της εξουσίας τόσα χρόνια τώρα.
Διαφωνούμε αρκετά στον τρόπο αντιμετώπισης και στα σημεία που δίνουμε βαρύτητα though. Αλλά δεν θέλω να επεκταθώ, γιατί εγώ διαμαρτυρήθηκα που το θέμα για τη Θάτσερ της καρδιάς μας βγήκε off topic οπότε ας μην κάνω τα ίδια.Χαίρομαι πάντως που κάποιος αντιλήφθηκε πως αυτά που λέω πάνε κόντρα στο ισχύον συντεχνιακό status quo του κράτους.
harry akritas
Διάσημο μέλος
Ο harry akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 2,099 μηνύματα.
04-04-21
16:52
Θέλετε να συζητήσουμε περί των ενδυματολογικών της επιλογών δηλαδή και όχι περί του πολιτικού κεφαλαίου που η ίδια φέρει; Εγώ κατά τα άλλα απλώς απαντάω σε απορίες των φίλων εδώ. Τώρα για τις αναθεωρήσεις του ΔΝΤ για την πανδημία ναι δε ξέρω τι φάση.
Δεν σε έθεσα προσωπικά υπεύθυνο για κάτι. Απλά η συζήτηση ιδιωτικό vs δημόσιο που ακολούθησε ήταν γενική και φιλοσοφική και εγώ δεν βρίσκω νόημα αν δεν υπάρχει κάποιο context από πίσω.
Για παράδειγμα, η Θάτσερ ανήλθε σε μια Αγγλία όπου ο μεταπολεμικός κεϋνσιανισμός είχε φτάσει στο peak του, μπορεί να θύμιζε και σοφτ σοσιαλισμό σε κάποια σημεία. Αυτό που έκανε ήταν να ιδιωτικοποιήσει κρατικά μονοπώλια που εκτός από ζημιογόνα παρείχαν και άθλιες υπηρεσίες, γιατί το κάθε τσιφλίκι-συνδικάτο νοιαζόταν μόνο να αρμέξει το κράτος για την πάρτη του και τα αποτελέσματα αυτής της λογικής φαίνονταν τη δεκαετία του 70. Και δεν τις έδωσε σε τίποτα τσιράκια της μεγαλοκαρχαρίες για να κάνουν απλά το μονοπώλιο ιδιωτικό, αλλά υπήρχαν εργαζόμενοι-μέτοχοι και δημιουργήθηκαν ρυθμιστικές αρχές για να εξασφαλιστεί πράγματι ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Αντίθετα δεν υπήρξε κάποια μεγάλη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της παιδείας και της υγείας, δεν εφάρμοζε δα και τις θεωρίες του Ρόθμπαρντ. Οπότε η συζήτηση για την αμερικανική παιδεία και υγεία (το σύστημα των οποίων δομήθηκε εξαρχής να είναι φιλελεύθερο λόγω των συνθηκών δημιουργίας του αμερικανικού έθνους- κάτι που δεν ανέφερε κανείς) δεν είναι πολιτικό κεφάλαιο της Θάτσερ, ούτε καν του Ρήγκαν.
Δηλαδή το κρατικό-ιδιωτικό δεν δουλεύει μονόπλευρα αλλά εξαρτάται από τις συνθήκες στις οποίες εφαρμόζεται. Άλλο η Ελλάδα με τον στρεβλό κρατικό μηχανισμό και τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα κι άλλο η Σουηδία. Γενικά σε χώρες οπως η δικιά μας είναι πιο πιθανό να πιάσει μια ριζική αλλαγή όπως αυτή που έφερε η Θάτσερ γιατί θα αλλάξει εντελώς τη νοοτροπία και τον τρόπο σκέψης. Μακάρι το θέμα να ήταν οι εφοπλιστές και οι καναλάρχες αλλά είναι πολύ πολύ πιο βαθύ. Για να φανταστείς κάποια από αυτά που λες εσύ ακόμα κι αν θεωρείς πως είσαι αριστερός, για να τα υλοποιήσεις θα σε φέρουν κόντρα στους Έλληνες αριστερούς και κρατιστές συριζοκουκουενουδουπασόκους που κάνουν κουμάντο στον κρατικό μηχανισμό.
harry akritas
Διάσημο μέλος
Ο harry akritas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 2,099 μηνύματα.
27-03-21
01:22
Συμφωνώ με τον @akikos ότι δεν γίνεται να πιστεύει κάποιος ότι παρέδωσε τη χώρα χειρότερη από αυτήν που βρήκε. Η Βρετανία ήταν σε βαθιά κρίση από το ‘70, υπήρχαν πάρα πολλά κρατικά μονοπώλια, οι υπηρεσίες των οποίων ήταν από τραγικές έως απούσες, τα συνδικάτα ουσιαστικά συγκυβερνούσαν με τις κατά συρροή απεργίες σε ό,τι τομέα μπορούσε να φανταστεί κανείς που παρέλυαν τη χώρα και κόστιζαν δισεκατομμύρια, ο πληθωρισμός κάλπαζε με αυξανόμενη ανεργία (στασιμοπληθωρισμός), η χώρα από παγκόσμια αυτοκρατορία είχε γίνει διεθνώς ρεζίλι με την προσφυγή στο Δ.Ν.Τ και ο διεθνής της ρόλος γινόταν όλο και πιο ασήμαντος.
Η Θάτσερ κατάφερε πολλά σημαντικά. Μείωσε την ανώτατη φορολογία που έφτανε μέχρι και πάνω από 90% τα προηγούμενα χρόνια στο 40%. Αύξησε σε μία μόνο δεκαετία το ΑΕΠ της χώρας κατά σχεδόν 30% και έκανε ξανά τη Βρετανία κυρίαρχο της διεθνούς σκηνής. Κατάφερε να μειώσει τον πληθωρισμό κάτω από 5% από εκεί που ήταν 20-25%. Μείωσε την καταστροφική πολλές φορές δύναμη των συνδικάτων με μέτρα όπως η μυστική ψηφοφορία σε αυτά. Η οικονομική πολιτική με τις ιδιωτικοποιήσεις φαίνεται πως τελικά απέδωσε και έφερε ανάπτυξη, με τους Βρετανούς να είναι πρώτοι σε κατοχές μετόχων και εργαζομένους να κατέχουν σημαντικό ποσοστό μετοχών αρκετών ιδιοτικοποιημένων εταιριών. Αυξήθηκε σημαντικά και το ποσοστό των Βρετανών που ήταν ιδιοκτήτες των σπιτιών τους. Και αν σκεφτεί κανείς ότι η μείωση των κρατικών δαπανών επί του ΑΕΠ δεν ήταν τόσο μεγάλη (τουλάχιστον όσο φαντάζονται ορισμένοι), ενώ σε ορισμένους τομείς όπως η υγεία παρέμεινε σταθερό, τα παραπάνω είναι σημαντικά επιτεύγματα. Γενικά στη Βρετανία της Θάτσερ ο πλούτος αυξήθηκε.
Το βασικό μειονέκτημα ήταν η αύξηση της ανεργίας, στη βάση της λογικής ότι η μείωση του πληθωρισμού είναι σημαντικότερη από την ανεργία, αν και μειώθηκε στη συνέχεια ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης που έφερε. Το βασικότερο πλην για μένα βέβαια, που συνέβαλε και στην αύξηση της ανεργίας, ήταν η ανισόρροπη και ξαφνική μετάβαση από τον παραγωγικό στον χρηματοπιστωτικό τομέα, που έπληξε τις περιοχές που ήταν εξαρτώμενες από τον πρώτο, κάτι που έφερε περιττές ανισότητες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Πάντως η Θάτσερ μια χαρά αύξησε φόρους και κυρίως έμμεσους κυρίως στην πρώτη της θητεία και ούτε ήταν τόσο νεοφιλελεύθερη στην αρχή (σε σύγκριση με τον Ρήγκαν πχ), αλλά με τις ιδιωτικοποιήσεις κτλ άρχισε κυρίως στη δεύτερη θητεία της. Επίσης, ήταν υπέρ της αποποινικοποίησης της ομοφυλοφιλίας, της νομιμοποίησης των αμβλώσεων, της λήψης μέτρων κατά της κλιματικής αλλαγής.
Και το καλύτερο είναι ότι η δημοφιλία της στο τέλος δεν έπεσε από τίποτα “ανάλγητα” νεοφιλελεύθερα μέτρα, αλλά από την επιβολή ενός άδικου φόρου για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της αύξησης των επιτοκίων. Μέτρο που θεωρείται μάλλον το πιο αντιδημοφιλές της πολιτικής της καριέρας. Σε συνδυασμό με τη διαίρεση που υπήρχε στο κόμμα της για τις σχέσεις με την ΕΕ κτλ έφεραν το τέλος της πολιτικής της καριέρας.
Μερικοί νομίζετε ότι όλος ο αγγλικός λαός την έβλεπε σαν τον Άνταμ Σμιθ με κέρατα. Τρεις φορές την εξέλεξε ο λαός με ποσοστά άνω του 40% και μεγάλες διαφορές από τους Εργατικούς. Ακόμα και όταν αποσύρθηκε, εξελέγη ο συντηρητικός υποψήφιος που στήριξε. Δημοσκοπήσεις από τότε ως τώρα δείχνουν ότι εν τέλει ο βρετανικός λαός εκτιμά θετικά το έργο της και τη συγκαταλέγει στους καλύτερους πρωθυπουργούς της μεταπολεμικής εποχής (μπορείτε να γκουγκλάρετε όλα τα παραπάνω). Προφανώς από τη στιγμή που συγκρούστηκε με ένα ολόκληρο κατεστημένο έκανε φαντικούς εχθρούς που ήταν βολεμένοι μέσα σε αυτό. Ναι αν ήσουν αρχισυνδικαλιστής στην Αγγλία, η ζωή σου θα χειροτέρευε και η Θάτσερ θα γινόταν η μητέρα σου.
Η Θάτσερ κατάφερε πολλά σημαντικά. Μείωσε την ανώτατη φορολογία που έφτανε μέχρι και πάνω από 90% τα προηγούμενα χρόνια στο 40%. Αύξησε σε μία μόνο δεκαετία το ΑΕΠ της χώρας κατά σχεδόν 30% και έκανε ξανά τη Βρετανία κυρίαρχο της διεθνούς σκηνής. Κατάφερε να μειώσει τον πληθωρισμό κάτω από 5% από εκεί που ήταν 20-25%. Μείωσε την καταστροφική πολλές φορές δύναμη των συνδικάτων με μέτρα όπως η μυστική ψηφοφορία σε αυτά. Η οικονομική πολιτική με τις ιδιωτικοποιήσεις φαίνεται πως τελικά απέδωσε και έφερε ανάπτυξη, με τους Βρετανούς να είναι πρώτοι σε κατοχές μετόχων και εργαζομένους να κατέχουν σημαντικό ποσοστό μετοχών αρκετών ιδιοτικοποιημένων εταιριών. Αυξήθηκε σημαντικά και το ποσοστό των Βρετανών που ήταν ιδιοκτήτες των σπιτιών τους. Και αν σκεφτεί κανείς ότι η μείωση των κρατικών δαπανών επί του ΑΕΠ δεν ήταν τόσο μεγάλη (τουλάχιστον όσο φαντάζονται ορισμένοι), ενώ σε ορισμένους τομείς όπως η υγεία παρέμεινε σταθερό, τα παραπάνω είναι σημαντικά επιτεύγματα. Γενικά στη Βρετανία της Θάτσερ ο πλούτος αυξήθηκε.
Το βασικό μειονέκτημα ήταν η αύξηση της ανεργίας, στη βάση της λογικής ότι η μείωση του πληθωρισμού είναι σημαντικότερη από την ανεργία, αν και μειώθηκε στη συνέχεια ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης που έφερε. Το βασικότερο πλην για μένα βέβαια, που συνέβαλε και στην αύξηση της ανεργίας, ήταν η ανισόρροπη και ξαφνική μετάβαση από τον παραγωγικό στον χρηματοπιστωτικό τομέα, που έπληξε τις περιοχές που ήταν εξαρτώμενες από τον πρώτο, κάτι που έφερε περιττές ανισότητες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Πάντως η Θάτσερ μια χαρά αύξησε φόρους και κυρίως έμμεσους κυρίως στην πρώτη της θητεία και ούτε ήταν τόσο νεοφιλελεύθερη στην αρχή (σε σύγκριση με τον Ρήγκαν πχ), αλλά με τις ιδιωτικοποιήσεις κτλ άρχισε κυρίως στη δεύτερη θητεία της. Επίσης, ήταν υπέρ της αποποινικοποίησης της ομοφυλοφιλίας, της νομιμοποίησης των αμβλώσεων, της λήψης μέτρων κατά της κλιματικής αλλαγής.
Και το καλύτερο είναι ότι η δημοφιλία της στο τέλος δεν έπεσε από τίποτα “ανάλγητα” νεοφιλελεύθερα μέτρα, αλλά από την επιβολή ενός άδικου φόρου για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της αύξησης των επιτοκίων. Μέτρο που θεωρείται μάλλον το πιο αντιδημοφιλές της πολιτικής της καριέρας. Σε συνδυασμό με τη διαίρεση που υπήρχε στο κόμμα της για τις σχέσεις με την ΕΕ κτλ έφεραν το τέλος της πολιτικής της καριέρας.
Μερικοί νομίζετε ότι όλος ο αγγλικός λαός την έβλεπε σαν τον Άνταμ Σμιθ με κέρατα. Τρεις φορές την εξέλεξε ο λαός με ποσοστά άνω του 40% και μεγάλες διαφορές από τους Εργατικούς. Ακόμα και όταν αποσύρθηκε, εξελέγη ο συντηρητικός υποψήφιος που στήριξε. Δημοσκοπήσεις από τότε ως τώρα δείχνουν ότι εν τέλει ο βρετανικός λαός εκτιμά θετικά το έργο της και τη συγκαταλέγει στους καλύτερους πρωθυπουργούς της μεταπολεμικής εποχής (μπορείτε να γκουγκλάρετε όλα τα παραπάνω). Προφανώς από τη στιγμή που συγκρούστηκε με ένα ολόκληρο κατεστημένο έκανε φαντικούς εχθρούς που ήταν βολεμένοι μέσα σε αυτό. Ναι αν ήσουν αρχισυνδικαλιστής στην Αγγλία, η ζωή σου θα χειροτέρευε και η Θάτσερ θα γινόταν η μητέρα σου.