annfire
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η annfire αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 262 μηνύματα.
27-04-21
23:35
Το γενίκευσα λίγο, επειδή αναφέρθηκαν στην κριτική των γηραιότερων απέναντι στους νέους, ως προς την αδράνεια ή τις κακές επιλογές τους. Αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν ευθύνονται μόνο οι "σαθρές" βάσεις της οικονομίας /κοινωνίας που μας έδωσαν οι προηγουμενες γενιές αλλά και το πως εμείς προσαρμοζόμαστε πάνω σε αυτές.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Όπως προανέφερε και κάποιος οι μόνη ανάδειξη σ αυτή τη χώρς είναι η συνταξιοδότηση αντί της υποστήριξης των εγχειρημάτων των νέων ατόμων. Γι αυτο και τα νέα άτομα καταλήγουν να σιτίζονται είτε μέσω των συντάξεων είτε μέσα απο περιστασιακές εργασίες.Αρχικά, θεωρείς ότι παρέχεται η κατάλληλη υποστήριξη απο τό κράτος σε ο, τι αφορά τον επαγγελματικό προσανατολισμό; Ή μήπως θεωρείς ότι ένα 17χρονο είναι σε θέση να γνωρίζει τι θέλει να κάνει στη ζωή του επαγγελματικά πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει κατάλληλη καθοδήγηση;
Αυτό που λένε "τα επαγγέλματα του μέλλοντος" για εμένα είναι μεγάλη μπαρουφα, πόσο μάλλον στην Ελλάδα που υπάρχει τόσο μεγάλο ποσοστό ανεργίας ή όταν τα χρήματα που λαμβάνεις από την εργασία δεν φτάνουν για έναν νέο να είναι ανεξάρτητος. Εκτός αν όλοι πρέπει να γίνουμε αστυνομικοί, στρατιωτικοί και πυροσβέστες γιατί μόνο αυτό στην Ελλάδα είναι σίγουρο ότι θα σου εξασφαλίζει ένα decent μισθό αμέσως μετά την αποφοίτησή .
Θέλω να καταλήξω ότι για το κομμάτι επάγγελμα και ανεργία οι νέοι είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης της ευθύνης που υπάρχει γι αυτό το χάλι
annfire
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η annfire αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 262 μηνύματα.
27-04-21
23:16
Δε διαφωνώ ως προς αυτό, ωστόσο και οι νέοι ευθυνόμαστε εν μερει..Διότι οι επιλογές τις οποίες κάνουμε σε επίπεδο σπουδών-επαγγελματικό διαμορφώνουν αμιγώς τις επαγγελματικές προοπτικές , δεδομένου πως βασίζονται σε ανάλογο δυσπεπτο οικονομικό υπόβαθρο. Δε λέω πως είμαστε η μαύρη πτυχή της υπόθεσης όμως μια ευθύνη την έχουμε και εμείς.Και κάτι άλλο που θα ήθελα να πω επειδή βλέπω ότι γενικά υπάρχει η τάση να κουνάμε το δάχτυλο στους νέους και να τους κατηγορουμε ότι δεν ασχολούνται αρκετά με "σημαντικά" θέματα. Μήν ξεχνάμε ότι δεν ευθύνονται αυτοί για το ότι ζούμε σε μία κοινωνία "προβληματική" από πολλές απόψεις. Και σε καμία περίπτωση αυτός ο τρόπος δεν είναι ούτε σωστός ούτε αποτελεσματικός.
annfire
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η annfire αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 262 μηνύματα.
27-04-21
12:55
Νομίζω πως όπως ισχύει με τα πάντα ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση. Έχουμε δράση(αδράνεια στην πραγματικότητα του κράτους) και αντίδραση των άτομων που διαμορφώνουν αυτο που ονομάζουμε δημοκρατία.
Ονομαζόμαστε δημοκρατία επειδή "κρατούμε" δηλαδή ελέγχουμε τις αποφάσεις των εχόντων τα ηνία, και αναλόγως τις καταγγέλουμε/καταδικάζουμε /απαξιούμε για αυτές κλπ.
Η προαναφερθείσα αντιδραστικότητα του λαού κατ εμέ βασίζεται όχι στο αν βλέπουμε με ρομαντικη θέαση όσα συμβαίνουν αλλά βασίζεται στο ποσοστό αισιοδοξιας που έχουμε απέναντι στα πραγματα ή πόσο τα βιώνουμε σαν να μην πρόκειται να διαφοροποιηθεί οτιδηποτε.(πνιγόμαστε δηλαδή στη δίνη της ματαιότητας)
Όσοι είμαστε νέοι,μάλλον -όσο- είμαστε σαφως αντιδρούμε, σχολιάζουμε κλπ τα κακώς κείμενα του κόσμου.
Δε διαφωνώ καν με τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητηρια και ούτε με οτιδήποτε συμπεριλαμβάνεται στην έννοια "ενεργός πολίτης".
Επίσης ενεργητική παρουσία στα κοινά είναι ο εθελοντισμός.
Προσωπικά έχω αισθανθεί άνθρωπος με ήθος και στην προκειμένη περίπτωση.
Ηθική των νέων επιπλέον, θεωρώ όταν οι ίδιοι εργάζονται εστω και ημιαπασχόληση για να συμβάλλουν στις σπουδές τους ή γενικότερα στις ανάγκες τις οικογένειας.
Ναι το θεωρώ πιο ηθικό , πιο άμεσα αποτλεσματικό, πιο πρακτικό βρε παιδί μου,όταν βλέπω την οικογένεια κάποιου να βουλιάζει στα χρεη και τις υποχρεώσεις και ο ίδιος αντί για πορείες κλπ αναλαμβάνει να θέσει σαν προτεραιότητα την οικογενειά του( γιατι όχι και όλ μαζί)
Θεωρώ ευθύνη του νέου να αποδειχθεί αρχικά αξιόλογος στο πλάισιο της οικογενειακής προσφοράς.
Ναι γνωρίζω πως κάποιος θα βγει να πει πως "ε ναι έτσι σκέφτεστε οι νοικοκυραίοι και όσοι είστε παρτάκηδες" , δυστυχώς όμως αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς αποτελεί μια γενική αναμφισβήτητη πραγματικοτητα.
Εννοείται πως αποτελεί προσωπική επιλογή του καθενος η συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες απέναντι σε καταστάσεις που δε γουστάρουμε να υπομείνουμε.
(ας μην ξεχνάμε πάντως πως ενέργειες όπως η προσφορά, η ανακύκλωση, η προστασία του περιβάλλοντος συνιστούν επίσης συλλογικές προσεγγίσεις).
*Προσωπικά τίθεμαι υπερ της ενεργητικής παρουσίας στα κοινωνικά δρώμενα απο κάθε άποψη, απλώς είμαι αρκετά απαισιόδοξη για να νιώσω πως πρόκειται να διαφοροποιηθούν τα κακώς κείμενα μιας σαπιας -απο τις βάσεις- της χώρας, μέσω πορειων ,μαζικών διαμαρτυριών κλπ. I mean , χαίρομαι που υπάρχουν ιδεαλιστές, ονειροπόλοι, μη υπαρξιστές, ρομαντικοί απλώς δε με παίρνει να ενστερνιστώ την συγκεκριμένη ιδέα ως φάρμακο στα προβλήματά μου..
Ονομαζόμαστε δημοκρατία επειδή "κρατούμε" δηλαδή ελέγχουμε τις αποφάσεις των εχόντων τα ηνία, και αναλόγως τις καταγγέλουμε/καταδικάζουμε /απαξιούμε για αυτές κλπ.
Η προαναφερθείσα αντιδραστικότητα του λαού κατ εμέ βασίζεται όχι στο αν βλέπουμε με ρομαντικη θέαση όσα συμβαίνουν αλλά βασίζεται στο ποσοστό αισιοδοξιας που έχουμε απέναντι στα πραγματα ή πόσο τα βιώνουμε σαν να μην πρόκειται να διαφοροποιηθεί οτιδηποτε.(πνιγόμαστε δηλαδή στη δίνη της ματαιότητας)
Όσοι είμαστε νέοι,μάλλον -όσο- είμαστε σαφως αντιδρούμε, σχολιάζουμε κλπ τα κακώς κείμενα του κόσμου.
Δε διαφωνώ καν με τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητηρια και ούτε με οτιδήποτε συμπεριλαμβάνεται στην έννοια "ενεργός πολίτης".
Επίσης ενεργητική παρουσία στα κοινά είναι ο εθελοντισμός.
Προσωπικά έχω αισθανθεί άνθρωπος με ήθος και στην προκειμένη περίπτωση.
Ηθική των νέων επιπλέον, θεωρώ όταν οι ίδιοι εργάζονται εστω και ημιαπασχόληση για να συμβάλλουν στις σπουδές τους ή γενικότερα στις ανάγκες τις οικογένειας.
Ναι το θεωρώ πιο ηθικό , πιο άμεσα αποτλεσματικό, πιο πρακτικό βρε παιδί μου,όταν βλέπω την οικογένεια κάποιου να βουλιάζει στα χρεη και τις υποχρεώσεις και ο ίδιος αντί για πορείες κλπ αναλαμβάνει να θέσει σαν προτεραιότητα την οικογενειά του( γιατι όχι και όλ μαζί)
Θεωρώ ευθύνη του νέου να αποδειχθεί αρχικά αξιόλογος στο πλάισιο της οικογενειακής προσφοράς.
Ναι γνωρίζω πως κάποιος θα βγει να πει πως "ε ναι έτσι σκέφτεστε οι νοικοκυραίοι και όσοι είστε παρτάκηδες" , δυστυχώς όμως αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς αποτελεί μια γενική αναμφισβήτητη πραγματικοτητα.
Εννοείται πως αποτελεί προσωπική επιλογή του καθενος η συμμετοχή σε συλλογικές διαδικασίες απέναντι σε καταστάσεις που δε γουστάρουμε να υπομείνουμε.
(ας μην ξεχνάμε πάντως πως ενέργειες όπως η προσφορά, η ανακύκλωση, η προστασία του περιβάλλοντος συνιστούν επίσης συλλογικές προσεγγίσεις).
*Προσωπικά τίθεμαι υπερ της ενεργητικής παρουσίας στα κοινωνικά δρώμενα απο κάθε άποψη, απλώς είμαι αρκετά απαισιόδοξη για να νιώσω πως πρόκειται να διαφοροποιηθούν τα κακώς κείμενα μιας σαπιας -απο τις βάσεις- της χώρας, μέσω πορειων ,μαζικών διαμαρτυριών κλπ. I mean , χαίρομαι που υπάρχουν ιδεαλιστές, ονειροπόλοι, μη υπαρξιστές, ρομαντικοί απλώς δε με παίρνει να ενστερνιστώ την συγκεκριμένη ιδέα ως φάρμακο στα προβλήματά μου..
annfire
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η annfire αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 262 μηνύματα.
27-04-21
12:12
(Μπήκα στο ποστ με την πεποίθηση πως έχουν γραφτεί σχόλια αναφορικά με.το πως οι νέοι πρέπει να καταβάλλουμε μόχθο και προσπάθειες για να κατακτούμε προσωπικούς στόχους , να.στηριζόμαστε στις.δυνάμεις μας και όχι σε βολές και έτοιμες παροχές από τις πατρικές/μητρικές/οικογενειακές βάσεις, πως να εργαζόμαστε οι ίδιοι πνευματικά κ χειρωνακτικά χωρίς
Παιδιά αν σας κάνει να νιώθετε καλά το να κρύβετε το σταρχιδισμό σας πίσω από έωλες θεωρίες περί της συμπεριφοράς του ανθρώπου, με γεια σας. Εγώ στη θέση σας δε θα μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια, that's
Συγγνώμη αλλά από πότε μια επιλογή κρίνει τις εν γενει πεποιθήσεις ενος ατόμου;
Ένας ηλικιακά νέος ανθρωπος που επιλέγει να εργάζεται προκειμένου να καλύψεις πάγιες ανάγκες σημαίνει πως δεν έχει πεποιθήσεις ή ιδεολογίες για το πως πορεύεται η κοινωνία;
Όταν απέναντι σε εκπαιδευτικά-οικονομικά-διοικητικά ζητήματα τα οποία αποδεικνύονται προβληματικά, ολόκληρες κυβερνήσεις επιλέγουν να εθελοτυφλούν, με συγχωρείς αλλά είναι άμεση ανάγκη του καθενος πολίτη ξεχωριστά να σώζει τον εαυτό του μόνος του.
Όταν ο διπλανός μου υστερείται κάλυψης βασικών αναγκών , περιθαλψης κλπ , εφόσον ενα ολόκληρο κράτος απαξιεί στην επίλυση του ζητήμτος, επαφίεται καθαρά στον ίδιο η σωτηρια του εαυτού του.
Αν εγώ έχω την ηθική να του προσφέρω μια κάποια βοήθεια, μπράβο μου καθως πράττω οικειοθελώς για το κοινό καλό βοηθώντας κάποιον συνάνθρωπό μου.
Το λιγότερο που μπορώ να κάνω όταν βλεπω κάποιον να πεινάει ή να στερείται βασικών αγαθών είναι να προσφέρω κάτι από τη δική μου"περίσσεια" ωστε να τον ανορθώσω και εκεινον.
Γιατί να γκρινιάξω,να είμαι μοιρολάτρισσα, να διαμαρτυρηθώ προκειμένου να με σώσει κάποιος;(ειτε εμένα είτε τον "άλλο")
.
Και για να πάμε και στο θέμα της συλλογικότητας. Συλλογικότητα ονομάζω αυτό ακριβώς. Την απουσία ωχαδερφισμού που έχουμε μεταξύ μας. Να αναλαμβάνει ο καθένας την πρωτοβουλία να κάνει ένα καλό για τον ίδιο και αν μπορεί να "ευεργετεί" και τον πλησίον.
Όταν νίπτουν τας χείρας τους κυβερνώντες, με παροχή εξευτελιστικής πρόνοιας απέναντι στον λαό,τότε το "ο σωζων εαυτόν σωθήτω" είναι προφανές πως θα λειτουργήσει, καθως είναι τέτοια η ανάγκη του ανθρώπου. Πρωτίστως να δρα για την προσωπική του επιβίωση και έπειτα για το συλλογικό καλό.
Πιο λακωνικά,σε μια χώρα όπου οι έχοντες τα ηνία δεν ανορθώνουν τον λαό ΟΥΤΕ στο επίπεδο των βασικών παροχών το να αναφερόμαστε σε πορείες συλλογικοτήτων ακούγεται μάταιο από μόνο του.
Η χώρα είναι πληγμένη από.τις ρίζες της.
Σόρρι αλλά ο μέσος άνθρωπος που έχει πληγεί από την πανδημία , θα λειτουργήσει έτσι προκειμένου να θρέψει την οικογένεια του όχι για να διαμαρτυρηθεί σκεπτόμενος και το κοινωνικό σύνολο.