Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
01-12-21
16:47
Πως ρε συ Αγαπη ?
οταν πονας σωματικα θα παρεις ενα δυνατο παυσιπονο και θα περασει εστω και για καποιες ωρες, θα περασει ομως και μπορει να επιστρεψει μπορει και οχι .
Ο ψυχικος ομως ,πως ?
Δεν υπαρχει παυσιπονο γι αυτο και δυστηχως δεν περναει ευκολα , θελει πολυ δουλεια ,
μαθαινεις ειτε να ζεις με αυτο ειτε να τον διαχειριζεσαι σε βαθμο που να μην σε επηρεαζει και τοσο πολυ..
Νομιζεις οτι μπορουμε να τα βαλουμε στην ιδια μοιρα ?
Ενας σωματικος τραυματισμος θα φερει καποιο διαστημα ενα πονο που θα περασει με τα παυσιπονα ..
Ενα θανατος με ποια παυσιπονα να περασει και ποσο χρονος θα χρειαστει ?
Ακομα και αντιλαταθλιπτικα να παρει καποιος " εικονικα" δεν θα ποναει ...
Δεν είναι πάντα παροδικός ο σωματικός πόνος, όπως αντίστοιχα δεν είναι πάντα χρόνιος ο ψυχικός.
Μπορεί να τσακωθείς με μια φίλη σου, να κλαις 1-2 μέρες, αλλά μετά να τα ξαναβρείτε.
Μπορεί να βγάλεις έναν φρονιμίτη, να σε πονάει λίγες μέρες αλλά μετά να σου περάσει.
Μπορεί να πάσχεις από χρόνια κατάθλιψη ή πένθος που δεν ξεπερνιέται με τίποτα και να υποφέρεις για χρόνια.
Μπορείς να πάθεις ρευματοειδή αρθρίτιδα (παράδειγμα που το έχω στον κύκλο μου), να μη σε πιάνει κανενα παυσίπονο και να πονάς στα κόκαλα για όλη σου τη ζωή, σε βαθμό που δεν μπορείς ούτε να εργαστείς εκτός γραφείου.
Ο πόνος σε κάθε περίπτωση είναι προειδοποίηση για να μας επιστήσει την προσοχή ότι κάτι δεν πάει καλά. Αν επιμένει κι εσύ απλώς τον καταστέλλεις, το πρόβλημα δεν πρόκειται να θεραπευτεί από μόνο του.
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
01-12-21
13:07
Αν και συμφωνώ απόλυτα ότι οι μικρές χαρές της καθημερινότητας μας χαρίζουν στιγμές που νιώθουμε ένα τσικ πιο ευτυχισμένοι, δε θεωρώ ότι η ευτυχία μας εξαρτάται από αυτές. Η ευτυχία για μένα είναι ένα πηγαίο συναίσθημα που προκύπτει εν μέρει απ' τον χαρακτήρα μας κι εν μέρει από τις καταστάσεις που βιώνουμε μικροί (οι οποίες μας εκπαιδεύουν στο πώς να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας). Ως εκ τούτου, αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της ζωής με θετικότητα ή αρνητισμό, αντίστοιχα. Το περιβάλλον και τα γεγονότα της ζωής μας μπορούν να επηρεάσουν φυσικά την ψυχική μας κατάσταση, αλλά έως έναν βαθμό. Δε θεωρώ δηλαδή ότι όλοι οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στην κατάθλιψη εάν τους συμβούν πολλά τραγικά γεγονότα ταυτόχρονα, ούτε πως η ευζωΐα σου εγγυάται την ευτυχία.
Μάλιστα πιστεύω το αντίθετο, ότι δηλαδή ευτυχία χωρίς δυστυχία και πόνο δεν υφίσταται, και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σημερινής κοινωνίας είναι αυτό, ότι προσπαθεί να αποτάξει τα αρνητικά συναισθήματα, να θωρακίσει τους ανθρώπους στον πόνο και να τους μάθει ότι η μόνη υγιής ψυχική κατάσταση είναι η υπερχαρούμενη και υπεραισιόδοξη.
Ξεχνάμε όμως το πιο σημαντικό. Ο ψυχικός πόνος δε διαφέρει σε τίποτα απ' τον σωματικό· και στις δύο περιπτώσεις είναι μια προειδοποίηση του οργανισμού ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Αν όμως καταπιέζεις τον ψυχικό πόνο, τη θλίψη, τη δυσφορία, το πένθος, για να εκβιάσεις την ευθυμία (πχ με μεθύσια, άσκοπο σεξ, άπειρη δουλειά και διάβασμα για να σε αποσπά από το πρόβλημα), είναι σαν να σε πονάει το πόδι σου κι αντί να ερευνήσεις από τι προέρχεται ο πόνος, κανεις όλη μέρα παυσίπονες ενέσεις. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις θα είναι να μη νιώθεις τίποτα στο τέλος. Η χαρά σου να εξαρτάται από τα πάρτυ, τις ουσίες, το σεξ, τις παυσίπονες ενέσεις και μετά επιστροφή στο μούδιασμα, το κενό συναίσθημα που προσπαθεί να πνίξει το κακό. Και το πρόβλημα από μέσα χειροτερεύει, κι εμείς συνηθίζουμε να είμαστε άρρωστοι και το θεωρούμε το νέο μας normal, και ότι η ευτυχία τελικά δεν είναι και κάτι σπουδαίο, παρά μια ψευδαίσθηση.
Γι αυτό πιστεύω ότι για να μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, πρέπει πρώτα να αποδεχτείς ότι ευτυχισμένη ζωή δε σημαίνει "όλα ρόδινα κι ωραία" .
Μάλιστα πιστεύω το αντίθετο, ότι δηλαδή ευτυχία χωρίς δυστυχία και πόνο δεν υφίσταται, και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σημερινής κοινωνίας είναι αυτό, ότι προσπαθεί να αποτάξει τα αρνητικά συναισθήματα, να θωρακίσει τους ανθρώπους στον πόνο και να τους μάθει ότι η μόνη υγιής ψυχική κατάσταση είναι η υπερχαρούμενη και υπεραισιόδοξη.
Ξεχνάμε όμως το πιο σημαντικό. Ο ψυχικός πόνος δε διαφέρει σε τίποτα απ' τον σωματικό· και στις δύο περιπτώσεις είναι μια προειδοποίηση του οργανισμού ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Αν όμως καταπιέζεις τον ψυχικό πόνο, τη θλίψη, τη δυσφορία, το πένθος, για να εκβιάσεις την ευθυμία (πχ με μεθύσια, άσκοπο σεξ, άπειρη δουλειά και διάβασμα για να σε αποσπά από το πρόβλημα), είναι σαν να σε πονάει το πόδι σου κι αντί να ερευνήσεις από τι προέρχεται ο πόνος, κανεις όλη μέρα παυσίπονες ενέσεις. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις θα είναι να μη νιώθεις τίποτα στο τέλος. Η χαρά σου να εξαρτάται από τα πάρτυ, τις ουσίες, το σεξ, τις παυσίπονες ενέσεις και μετά επιστροφή στο μούδιασμα, το κενό συναίσθημα που προσπαθεί να πνίξει το κακό. Και το πρόβλημα από μέσα χειροτερεύει, κι εμείς συνηθίζουμε να είμαστε άρρωστοι και το θεωρούμε το νέο μας normal, και ότι η ευτυχία τελικά δεν είναι και κάτι σπουδαίο, παρά μια ψευδαίσθηση.
Γι αυτό πιστεύω ότι για να μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, πρέπει πρώτα να αποδεχτείς ότι ευτυχισμένη ζωή δε σημαίνει "όλα ρόδινα κι ωραία" .