Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,880 μηνύματα.
10-01-22
18:00
Δύσκολα να αλλάξει εκτός και αν προσπαθήσει να το δει με ψυχολόγο,νομίζω αυτή η ανάγκη της θυματοποίησης πηγάζει από την μη επαρκή προσοχή των γονέων σε μικρές ηλικίες ή σε γενικότερες ανασφάλειες ότι μόνο έτσι θα κερδίσει τη συμπάθεια του κόσμου.Άρα ήταν μια ανωριμη από πάντα.
Από ένα σημείο κι έπειτα όλη αυτή η ιστορία που έφτιαξε έγινε εξευτελισμός της.
Και σιγά το πράγμα επειδή τη χώρισε ο άλλος έπρεπε να κάτσει να κάνει ολόκληρο θέατρο?
Το συνηθίζουν δυστυχώς πολλοί και πολλές αυτό.
Τη θυματοποιηση.Ή θέλουν να έχουν όλη την προσοχή 100% του άλλου της άλλης.
Ας ελπίσουμε μεγαλώνοντας να βάλει μυαλό. Και να αλλάξει.
Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,880 μηνύματα.
10-01-22
00:23
Καλησπέρα παιδιά.Και εκεί που καθόμουν και έκανα τις εργασίες μου και ψιλοδιάβασα γιατί το Σάββατο δίνουμε πρόοδο(ναι καλά είδατε Σαββατιάτικα θα μας κουβαλήσουν στο πανεπιστήμιο) είπα να τσιλάρω λίγο στο Instagram.Εκεί που βλέπω τις ιστορίες,μου βγαίνει φάτσα φόρα η ιστορία μιας γνωστής που παλιά κάναμε παρέα(χρόνια γυμνασίου).Το στόρυ ήταν quotακι του στυλ,"σε έχασα,αλλά βρήκα εμένα,οπότε κέρδισα".Προφανώς πήγαινε για το γκομενάκι που είχε και χώρισαν.Εκείνη τη στιγμή τρώω φλασιά και θυμάμαι ότι πριν 1,5 μήνα περίπου ανέβαζε φωτογραφίες από νοσοκομεία,με ορούς κτλ και την παγκόσμια μέρα κατά του καρκίνου του μαστού ανέβασε στόρυ που με λίγα λόγια έλεγε πως υπέφερε και εκείνη από αυτόν.Εγώ επειδή παρότι σταματήσαμε τα κολλητιλίκια από το γυμνάσιο λόγω του ότι ήταν πολύ τόξικ,αποφάσισα να της στείλω,όχι για να ψαρέψω κάτι,αλλά για να της πω κουράγιο(αν και κάτι μου βρωμούσε από την αρχή).Εκείνη από μόνη της άρχισε να λέει ότι είναι πολύ άσχημο και ότι πρέπει να κάνει χημειοθεραπείες κάθε μέρα. Κρατήστε το αυτό,είναι σημαντικό.Κάθε μέρα χημειοθεραπείες,σκέφτηκα:"Τι διάολο ακόμα και σε τελικό στάδιο καρκίνου να είσαι κάθε μέρα δεν παίζουν τέτοια πράγματα,μιλάμε για τοξικές ουσίες,τι φάση;".Ωστόσο για να μη τη φέρω σε δύσκολη θέση δεν ρώτησα κάτι παραπάνω.Λίγο αργότερα αποφασίζω να μιλήσω σε μια φίλη μου που οι γονείς της κάνουν κολλήτη παρεά με τους γονείς αυτής της κοπέλας.Ταυτόχρονα ρωτάω και μια άλλη φίλη μου, που και οι δυο γονείς είναι γιατροί,για το πόσο εφικτό είναι να γίνεται καθημερινά χημειοθεραπεία.Και τότε η αλήθεια απεφάνθη.Η κυρία έλεγε ψέματα ότι είχε καρκίνο ώστε να το δει ο πρώην της(!!!!!)και προφανώς να τη λυπήθει και να γυρίσει πίσω.Το πιο τραγικό από όλα,είπε τέτοιο ψέμα και δε φιλοτιμήθηκε να ζητήσει ένα συγνώμη,που προσπάθησε να υποτιμήσει την νοημοσύνη μας.Είναι δυνατόν ρε κοπέλα να έχεις τέτοιο καρκίνο και πρώτον,να μην κάνεις μαστεκτομή;Να κάνεις κάθε μέρα χημειοθεραπείες;Να κάνεις δήθεν κάθε μέρα χημειοθεραπείες και να μη χάνεις ούτε τρίχα από τα μαλλιά σου;Να κάνεις τις χημειοθεραπείες μόνη σου στην φοιτητική σου πόλη,και οι γονείς σου να σε αφήνουν μόνη;Τελικά θυμήθηκα και για ποιον άλλον λόγο σταμάτησα να τη κάνω παρέα...ήταν τέρμα βλήτο.(Είχα ελπίδες μπας και άρχισε να της "κόβει" με τα χρόνια αλλά αμ δε)
Τέλος πάντων,εκεί που θέλω να καταλήξω...είναι δυνατόν η απελπισία μας να μας φτάνει σε τέτοιο σημείο που να προφασιζόμαστε τέτοιες δικαιολογίες;Είναι δηλαδή οκ για κάποιους ο άλλος να είναι δίπλα τους από λύπηση και όχι από πραγματικό ενδιαφέρον;Σίγουρα όταν αγαπάς κάποιον,δε μπορείς εύκολα να ξεπεράσεις τον χωρισμό σου μαζί του,αλλά να φτάνεις σε τέτοιο σημείο;Πιστεύετε παίζει ρόλο και η ηθική που έχει το εκάστοτε άτομο ή και πάλι λόγω απελπισίας η ηθική πάει περίπατο;Θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας,και αν έχετε ακούσει παρόμοια σκηνικά να τα παραθέσετε.
Τέλος πάντων,εκεί που θέλω να καταλήξω...είναι δυνατόν η απελπισία μας να μας φτάνει σε τέτοιο σημείο που να προφασιζόμαστε τέτοιες δικαιολογίες;Είναι δηλαδή οκ για κάποιους ο άλλος να είναι δίπλα τους από λύπηση και όχι από πραγματικό ενδιαφέρον;Σίγουρα όταν αγαπάς κάποιον,δε μπορείς εύκολα να ξεπεράσεις τον χωρισμό σου μαζί του,αλλά να φτάνεις σε τέτοιο σημείο;Πιστεύετε παίζει ρόλο και η ηθική που έχει το εκάστοτε άτομο ή και πάλι λόγω απελπισίας η ηθική πάει περίπατο;Θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας,και αν έχετε ακούσει παρόμοια σκηνικά να τα παραθέσετε.