parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,934 μηνύματα.
02-05-22
11:50
Στο δικό μου ποστ, χαμογελάκια και γελάκια.
Εσείς λοιπόν οι λεφτοευτυχισμένοι ακόμα και οι μετριοπαθείς, βρήκατε το χρήμα απ' το λεφτόδενδρο ή νομίζετε ότι θα πέσει "μάνα εξ ουρανού;"
Υπάρχει και το "αμέρικαν ντριμ" που πρέπει να είσαι πολύ κοιμισμένος για να το πιστέψεις.
Πλούσιοι εκ γεννησιμιού ή τυχεροί του τζόκερ, πόσοι είναι;
Αν θέλετε πάντως να βγάλετε χρήματα να σας πω πως γίνεται. Πρέπει να δώσετε, χρήμα και χρόνο κατά το προτεσταντικό "ο χρόνος είναι χρήμα".
Σε τι βαθμό είστε διατεθειμένοι να το κάνετε;
Εγώ βγάζω 2500 καθαρά και τα έξοδά μου είναι 2600!
Φως, νερό, ρεύμα, ενοίκιο, παιδί, σκυλί, γατιά, διατροφές, φροντιστήρια, μαθήματα.
Μήπως νομίζετε ότι κάνω καμιά ζωάρα με ταξιδάκια;
Μα αν την έκανα δεν θα σκότωνα το χρόνο μου στο e-steki.
Όταν ήμουνα πιο νέος βέβαια με λιγότερα λεφτά και ευθύνες ζούσα πιο άνετα.
Θέλετε να μείνετε έτσι για μια ζωή;
Είναι μια επιλογή κι αυτή.
Κάποιοι βγάζουν λεφτά ναι, πολλά. Είναι αυτοί που βάζουν άλλους να δουλεύουν γι' αυτούς και καρπώνονται την υπεραξία τους. Μπορείτε να γίνετε κι εσείς εκμεταλλευτές κάποια στιγμή αν το θελήσετε.
Αν είστε βέβαια ολίγον τίμιοι θα πρέπει να είστε και υπεύθυνοι για τους εργαζομένους σας.
Κι εκεί αρχίζουν άλλα βάσανα.
Υπάρχει επίσης μια μικρή κατηγορία "προικισμένων" ελευθεροεπαγγελματιών.
Σαν την οδοντίατρο που πήγα πρόσφατα, 180άρα, τα 80 μπροστά χωρίς απόδειξη.
Μόλις επιστρέψει η κρίση για τα καλά, θα ξύνεται στον τροχό της.
Στη δουλειά μου, ως πιο senior με βάζουν συχνά σε συνεντεύξεις.
Έρχονται 25άχρονα γαλαζοαίματα, φιλόδοξα που έχουν κάνει και δικά τους σταρτ-απ, ξεψάρωτα, λένε διάφορα που δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές συνθήκες και ζητάνε 1500.
Έχουν και βραβεία λέει σε διαγωνισμούς coding.
Φυσικά και δεν έχουν πρόβλημα τα αφεντικά να δώσουν αυτό το ποσό. Τίποτα δεν είναι μπροστά στα εκατομμύρια που βγάζουν.
Αλλά θέλουν αποτέλεσμα και άμεσα. Τα contracts έχουν μια σκληράδα, πρέπει να είσαι ολίγον one-man-show. Δεν φτάνεις με τη μία σε αυτό το επίπεδο. Το χτίζεις με την εμπειρία.
Κάποια παιδάκια λοιπόν πιο έξυπνα έρχονται με λιγότερα, αποκτούν μία σχετική εμπειρία και μετά την κάνουν στον πρώτο που θα τους δώσει 2, 3 κατοστάρικα παραπάνω.
Μετά όμως είναι μόνα τους χωρίς βοήθειες, τρέχουν σαν τα παλαβά και βαράνε μπιέλες.
Τους σκάει το πρώτο bug και πανικοβάλλονται. Και μετά φυσικά φταίνε οι άλλοι, το σύστημα, η εκμετάλλευση, οι συνθήκες εργασίας, κοκ.
Αν τα λεφτά είναι ο μόνος τρόπος για να σωθείς απ' την ένδοια, εντάξει ρε φίλε, ας υπάρχουν.
Σαν τον καραγκιόζη που είπε ότι οι άνθρωποι με φιλότιμο δεν τρώνε για να πληρώσουν το ρεύμα τους
(τι ψηφίσατε ρε μ@λ@κες; )!
Η ανθρωπότητα είναι ανίκανη να φανταστεί έναν άλλο τρόπο ζωής οπότε θα πληρώνει το τίμημα.
Εσείς λοιπόν οι λεφτοευτυχισμένοι ακόμα και οι μετριοπαθείς, βρήκατε το χρήμα απ' το λεφτόδενδρο ή νομίζετε ότι θα πέσει "μάνα εξ ουρανού;"
Υπάρχει και το "αμέρικαν ντριμ" που πρέπει να είσαι πολύ κοιμισμένος για να το πιστέψεις.
Πλούσιοι εκ γεννησιμιού ή τυχεροί του τζόκερ, πόσοι είναι;
Αν θέλετε πάντως να βγάλετε χρήματα να σας πω πως γίνεται. Πρέπει να δώσετε, χρήμα και χρόνο κατά το προτεσταντικό "ο χρόνος είναι χρήμα".
Σε τι βαθμό είστε διατεθειμένοι να το κάνετε;
Εγώ βγάζω 2500 καθαρά και τα έξοδά μου είναι 2600!
Φως, νερό, ρεύμα, ενοίκιο, παιδί, σκυλί, γατιά, διατροφές, φροντιστήρια, μαθήματα.
Μήπως νομίζετε ότι κάνω καμιά ζωάρα με ταξιδάκια;
Μα αν την έκανα δεν θα σκότωνα το χρόνο μου στο e-steki.
Όταν ήμουνα πιο νέος βέβαια με λιγότερα λεφτά και ευθύνες ζούσα πιο άνετα.
Θέλετε να μείνετε έτσι για μια ζωή;
Είναι μια επιλογή κι αυτή.
Κάποιοι βγάζουν λεφτά ναι, πολλά. Είναι αυτοί που βάζουν άλλους να δουλεύουν γι' αυτούς και καρπώνονται την υπεραξία τους. Μπορείτε να γίνετε κι εσείς εκμεταλλευτές κάποια στιγμή αν το θελήσετε.
Αν είστε βέβαια ολίγον τίμιοι θα πρέπει να είστε και υπεύθυνοι για τους εργαζομένους σας.
Κι εκεί αρχίζουν άλλα βάσανα.
Υπάρχει επίσης μια μικρή κατηγορία "προικισμένων" ελευθεροεπαγγελματιών.
Σαν την οδοντίατρο που πήγα πρόσφατα, 180άρα, τα 80 μπροστά χωρίς απόδειξη.
Μόλις επιστρέψει η κρίση για τα καλά, θα ξύνεται στον τροχό της.
Στη δουλειά μου, ως πιο senior με βάζουν συχνά σε συνεντεύξεις.
Έρχονται 25άχρονα γαλαζοαίματα, φιλόδοξα που έχουν κάνει και δικά τους σταρτ-απ, ξεψάρωτα, λένε διάφορα που δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές συνθήκες και ζητάνε 1500.
Έχουν και βραβεία λέει σε διαγωνισμούς coding.
Φυσικά και δεν έχουν πρόβλημα τα αφεντικά να δώσουν αυτό το ποσό. Τίποτα δεν είναι μπροστά στα εκατομμύρια που βγάζουν.
Αλλά θέλουν αποτέλεσμα και άμεσα. Τα contracts έχουν μια σκληράδα, πρέπει να είσαι ολίγον one-man-show. Δεν φτάνεις με τη μία σε αυτό το επίπεδο. Το χτίζεις με την εμπειρία.
Κάποια παιδάκια λοιπόν πιο έξυπνα έρχονται με λιγότερα, αποκτούν μία σχετική εμπειρία και μετά την κάνουν στον πρώτο που θα τους δώσει 2, 3 κατοστάρικα παραπάνω.
Μετά όμως είναι μόνα τους χωρίς βοήθειες, τρέχουν σαν τα παλαβά και βαράνε μπιέλες.
Τους σκάει το πρώτο bug και πανικοβάλλονται. Και μετά φυσικά φταίνε οι άλλοι, το σύστημα, η εκμετάλλευση, οι συνθήκες εργασίας, κοκ.
Αν τα λεφτά είναι ο μόνος τρόπος για να σωθείς απ' την ένδοια, εντάξει ρε φίλε, ας υπάρχουν.
Σαν τον καραγκιόζη που είπε ότι οι άνθρωποι με φιλότιμο δεν τρώνε για να πληρώσουν το ρεύμα τους
(τι ψηφίσατε ρε μ@λ@κες; )!
Η ανθρωπότητα είναι ανίκανη να φανταστεί έναν άλλο τρόπο ζωής οπότε θα πληρώνει το τίμημα.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,934 μηνύματα.
29-04-22
20:23
Τα λεφτά φέρνουν μόνο δυστυχία.
Όσα περισσότερα έρχονται, τόσα περισσότερα φεύγουν. Κανόνας.
Σε κάνουν πιο εγωιστή για να τα αποκτήσεις.
Σε κάνουν πιο εξαρτημένο να μην τα χάσεις.
Στο κυνήγι για λεφτά παραμελείς την υγεία σου. Είτε γιατί αγχώνεσαι του θανατά, ή γιατί οδηγείς την πορσάρα με 250+ και σε "κλαίει" ο τζάμπομπαμπάς σου.
Ευκολότατα θα καταστρέψουν τη σχέση σου.
Θα αγοράζεις παιχνίδια στο παιδί σου αλλά αυτό θα θέλει αγάπη και χρόνο που δεν θα έχεις να δώσεις.
Θα απομονωθείς απ' τους φίλους σου.
Θα ξεχάσεις παντελώς τι σημαίνει έρωτας, αυτό το αγνό συναίσθημα που τελικά το ζεις ελάχιστες φορές στη ζωή σου.
Αντίθετα αν δεν έχεις πολλά λεφτά, συμβαίνουν συνήθως τα εξής.
Αναγκάζεσαι να ζεις πιο ορθολογικά.
Ανακαλύπτεις διασκεδάσεις που κοστίζουν λιγότερο και είναι ασύγκριτα ποιοτικότερες.
Επενδύεις στην ψυχαγωγία. Μία βόλτα, ένα βιβλίο, ένα παρτάκι με φίλους στην παραλία.
Γνωρίζεσαι με περισσότερος ανθρώπους αφού όλοι πια βράζουμε στο ίδιο καζάνι.
Προσέχεις τον εαυτό σου και την υγεία σου αφού έχεις μεγαλύτερο κίνητρο να ζεις καλύτερα.
Γίνεσαι πιο πολυμήχανος και δημιουργικός.
Απολαμβάνεις περισσότερο και καλύτερο σεξ. Τσάμπα είναι, δώρο απ' τη φύση για όλους.
Αν δεν φοβάσαι τα λεφτά, είτε τα έχεις ή όχι, τότε ζεις πραγματικά ελεύθερα.
Αξιοποιείς ένα ταλέντο σου και γίνεσαι πολίτης του κόσμου.
Όσα περισσότερα έρχονται, τόσα περισσότερα φεύγουν. Κανόνας.
Σε κάνουν πιο εγωιστή για να τα αποκτήσεις.
Σε κάνουν πιο εξαρτημένο να μην τα χάσεις.
Στο κυνήγι για λεφτά παραμελείς την υγεία σου. Είτε γιατί αγχώνεσαι του θανατά, ή γιατί οδηγείς την πορσάρα με 250+ και σε "κλαίει" ο τζάμπομπαμπάς σου.
Ευκολότατα θα καταστρέψουν τη σχέση σου.
Θα αγοράζεις παιχνίδια στο παιδί σου αλλά αυτό θα θέλει αγάπη και χρόνο που δεν θα έχεις να δώσεις.
Θα απομονωθείς απ' τους φίλους σου.
Θα ξεχάσεις παντελώς τι σημαίνει έρωτας, αυτό το αγνό συναίσθημα που τελικά το ζεις ελάχιστες φορές στη ζωή σου.
Αντίθετα αν δεν έχεις πολλά λεφτά, συμβαίνουν συνήθως τα εξής.
Αναγκάζεσαι να ζεις πιο ορθολογικά.
Ανακαλύπτεις διασκεδάσεις που κοστίζουν λιγότερο και είναι ασύγκριτα ποιοτικότερες.
Επενδύεις στην ψυχαγωγία. Μία βόλτα, ένα βιβλίο, ένα παρτάκι με φίλους στην παραλία.
Γνωρίζεσαι με περισσότερος ανθρώπους αφού όλοι πια βράζουμε στο ίδιο καζάνι.
Προσέχεις τον εαυτό σου και την υγεία σου αφού έχεις μεγαλύτερο κίνητρο να ζεις καλύτερα.
Γίνεσαι πιο πολυμήχανος και δημιουργικός.
Απολαμβάνεις περισσότερο και καλύτερο σεξ. Τσάμπα είναι, δώρο απ' τη φύση για όλους.
Αν δεν φοβάσαι τα λεφτά, είτε τα έχεις ή όχι, τότε ζεις πραγματικά ελεύθερα.
Αξιοποιείς ένα ταλέντο σου και γίνεσαι πολίτης του κόσμου.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,934 μηνύματα.
09-01-22
16:06
Κάθε κοινωνία έχει ανά εποχή τις νόρμες της. Η Ελλάδα του μεσοπολέμου ήταν μια πολύ φτωχή χώρα.
Υπήρχαν άνθρωποι ευτυχισμένοι; Υπήρχαν.
Δεν είχαν χρήματα, είχαν το Θεό τους, την επιστήμη τους, τον έρωτα, την ελπίδα ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν.
Τώρα τι έχουμε;
Μια κατάσταση που χρόνο με το χρόνο γίνεται χειρότερη και τα περιθώρια προσωπικής βελτίωσης σε βιοποριστικό επίπεδο ολοένα και λιγοστεύουν.
Οι αυταπάτες από την προσδοκία μιας άνετης ζωής καταρρίπτονται.
Η ελπίδα απουσιάζει.
Το αγαθό της υγείας υπονομεύεται από την ακρίβεια, την εταιριοκρατία, την ελίτ και τη διαφθορά.
Η έλλειψη πίστης σε κάτι καλύτερο κάνει τα πράγματα να φαίνονται δυσκολότερα και η αγάπη, όπως λέει ο ποιητής, "λυγίζει και διαλύεται".
Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο ευτυχισμένος μπορεί να αισθανθεί κάποιος μόνο μέσα στην ατομικότητά του.
Είναι το τελευταίο καταφύγιο της ύπαρξης.
Εκεί δεν μετράνε τα λεφτά αλλά ο πλούτος της καρδιάς.
Θα σκεφτεί δικαιολογημένα κάποιος: μα έχω υποχρεώσεις, παιδιά, σκυλιά, ενοίκια, διατροφή, έξοδα, πως θα τα καλύψω;
Έχεις όμως και ψευδείς ανάγκες που λειτουργούν σαν βαρίδια.
Νομίζεις ότι αν προσφέρεις το 150% στα παιδιά σου σε υλικά αγαθά, εκπαίδευση και φροντίδα, θα γίνουν ευτυχισμένα.
Νομίζεις ότι με ένα μακρινό ταξίδι θα ανανεωθείς.
Νομίζεις πως με καταθέσεις στην τράπεζα θα έχεις ασφάλεια.
Νομίζεις πως με πλούσια δώρα και καλοπέραση θα κρατήσεις τη σχέση σου.
Όλα αυτά όμως ανήκουν στη φαντασία σου.
Ζουν στο μυαλό σου και σε κατευθύνουν παρασιτικά προς ένα συμφέρον που δεν είναι δικό σου.
Υπήρχαν άνθρωποι ευτυχισμένοι; Υπήρχαν.
Δεν είχαν χρήματα, είχαν το Θεό τους, την επιστήμη τους, τον έρωτα, την ελπίδα ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν.
Τώρα τι έχουμε;
Μια κατάσταση που χρόνο με το χρόνο γίνεται χειρότερη και τα περιθώρια προσωπικής βελτίωσης σε βιοποριστικό επίπεδο ολοένα και λιγοστεύουν.
Οι αυταπάτες από την προσδοκία μιας άνετης ζωής καταρρίπτονται.
Η ελπίδα απουσιάζει.
Το αγαθό της υγείας υπονομεύεται από την ακρίβεια, την εταιριοκρατία, την ελίτ και τη διαφθορά.
Η έλλειψη πίστης σε κάτι καλύτερο κάνει τα πράγματα να φαίνονται δυσκολότερα και η αγάπη, όπως λέει ο ποιητής, "λυγίζει και διαλύεται".
Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο ευτυχισμένος μπορεί να αισθανθεί κάποιος μόνο μέσα στην ατομικότητά του.
Είναι το τελευταίο καταφύγιο της ύπαρξης.
Εκεί δεν μετράνε τα λεφτά αλλά ο πλούτος της καρδιάς.
Θα σκεφτεί δικαιολογημένα κάποιος: μα έχω υποχρεώσεις, παιδιά, σκυλιά, ενοίκια, διατροφή, έξοδα, πως θα τα καλύψω;
Έχεις όμως και ψευδείς ανάγκες που λειτουργούν σαν βαρίδια.
Νομίζεις ότι αν προσφέρεις το 150% στα παιδιά σου σε υλικά αγαθά, εκπαίδευση και φροντίδα, θα γίνουν ευτυχισμένα.
Νομίζεις ότι με ένα μακρινό ταξίδι θα ανανεωθείς.
Νομίζεις πως με καταθέσεις στην τράπεζα θα έχεις ασφάλεια.
Νομίζεις πως με πλούσια δώρα και καλοπέραση θα κρατήσεις τη σχέση σου.
Όλα αυτά όμως ανήκουν στη φαντασία σου.
Ζουν στο μυαλό σου και σε κατευθύνουν παρασιτικά προς ένα συμφέρον που δεν είναι δικό σου.