Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,632 μηνύματα.
06-06-22
23:23
Δεν έχεις ιδέα πόσες φορές έχω πει στον εαυτό μου «Τι χαζή που είμαι» όταν περνάει όλο αυτό. Θα το συνηθίσεις.τι ακριβώς να αποδεχτείς; ότι σε πιάνει η .. Βλακεία ;
Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,632 μηνύματα.
06-06-22
23:13
Εμένα κράταγαν και 10-15 λεπτά. Πλέον μπορώ και το κουμαντάρω καλύτερα. Τελευταία φορά (3 μήνες πριν) και γενικότερα τις τελευταίες φορές με χτυπάει «αλλιώς». Ασπρίζουν όλα, οπότε είμαι με μισόκλειστα μάτια, βουλώνουν τα αυτιά και νιώθω ότι έχω βγει από το σώμα μου. Παλαιότερα ήταν πιο ήπιο το πως εκδηλωνόταν αλλά κράταγε παραπάνω.Να κάνω λιγάκι τώρα μία ερώτηση αυτή η κρίση άγχους εσείς που το έχετε βιώσει και το περνάτε πόση ώρα σας κρατάει και πόσο είναι το συνηθισμένο ;Δηλαδή υπάρχει ένας μέσος όρος μία χρονική διάρκεια ένα Max;;
Συνήθως θα έλεγα από όσο ξέρω, η διάρκεια πρέπει να είναι από 5 μέχρι και 25 λεπτά. Διαφέρει όμως σημαντικά. Ακόμα και στον ίδιο τον άνθρωπο. Άλλες φορές 5, άλλες 10, άλλες 3 κτλ.
Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,632 μηνύματα.
06-06-22
23:07
Δημόσιο, καλή επιλογή αν θέλεις να νιώσεις χειρότερα!
Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,632 μηνύματα.
06-06-22
03:08
Βάζω τους ψυχιάτρους στην κορυφή. Για πολλούς λόγους τους οποίους δεν ξέρω αν υπάρχει λόγος να αναλύσω. Στην δίκη μου περίπτωση πάντως, μόνο ο ψυχίατρος βοήθησε, οι ψυχολόγοι όχι. Για άλλον μπορεί να συνέβαινε το αντίστροφο ή να μην χρειαζόταν να μεταβεί σε ψυχίατρο.Ανέφερες ψυχιατρο. Οχι ψυχολόγο ;
Με παρέπεμψε ένας άγγελος στον συγκεκριμένο, να είναι καλά όπου βρίσκεται. Οι συνεδρίες γενικά διαφέρουν, από την σοβαρότητα, από το τι θα κρίνει ο ίδιος αναγκαίο. Εγώ πήγαινα 2 φορές αν θυμάμαι καλά την εβδομάδα. Όταν ελαττωθήκαν οι κρίσεις μου σε 2-3 τον μήνα (ενώ πάθαινα καθημερινά), σιγά σιγά ελαττώναμε και τις συνεδρίες. Πλέον δεν πηγαίνω, μπορώ να το χειριστώ μόνη μου αρκετά καλά. Δεν το βλέπω ως εχθρό, όπως τότε, ξέρω ότι έχω ευαισθησία στο κεφάλαιο άγχος και το πόσο εύκολα μπορεί να επηρεαστώ από κάτι που δεν θα επηρεάσει κάποιον άλλο οπότε πράττω ανάλογα. Φέρνω τα πράγματα στα μέτρα μου. Και έχω αρχίσει να υπερβαίνω τα όρια μου.
Επιμένω σε προκλήσεις αντί να αποχωρώ, και κάνω βήματα μπροστά και όχι πίσω πλέον. Να τεστάρεις τον εαυτό σου που και που.
Αυτό είναι πάρα πολύ καλό, οπότε δεν θα έχεις τόσο μεγάλη δυσκολία στο κομμάτι αυτό, αν τείνεις προς την λογική παραπάνω από τον συναισθηματισμό να το πω απλά.Πιστευω αμυνθηκε ο οργανισμός μου από μόνος του πολλες φορες. Είμαι και άτομο λογικό οπότε βοηθάει.
Ανθρώπινο είναι, δεν είναι λάθος. Και μην κοιτάς να πιέζεις τον εαυτό σου να το εξαλείψεις. Όσο το διώχνεις με το ζόρι, τόσο θα επιμένει. Πολλές σκέψεις μου πήγαν περίπατο όταν σταμάτησα να τους δίνω αξία. Και σε αυτό βοήθησε ότι επικεντρώθηκα σε άλλα πράγματα. Π.χ. σηκώνομαι κάθε πρωί και διαβάζω επί ώρες, το μυαλό μου είναι εκεί και μόνο εκεί. Κάνω μερικά διαλείμματα και μετά συνεχίζω. Γενικά είμαι και λίγο άνθρωπος που λειτουργεί καλύτερα έχοντας ένα συγκεκριμένο task στο νου.Απλώς το λάθος μου είναι ότι δεν το κρατάω και με παρασέρνει παλι
Στόχοι στόχοι στόχοι. Δεν είχα παλιά, τώρα έχω. Σωτήριο πράγμα, αλήθεια. Έχει ο εγκέφαλος κάτι να ασχοληθεί και δεν δολιχοδρομεί.
Το θέμα είναι να μην νιώθεις ότι πρέπει μονίμως να προσπαθείς. Αν εμμένεις στο άγχος, θα εμμένει πίσω. Θα έρχεται και θα φεύγει θα έρχεται και θα φεύγει, συμπεριφέρσου του σαν guest, όσο γίνεται τουλάχιστον. Μερικές φορές θα σε επηρεάζει παραπάνω, άλλες λιγότερο. Ανάλογα την περίπτωση κιόλας. Επίσης, είναι και βοηθός, σε ορισμένες περιστάσεις.Απ'οτι καταλαβαίνω είναι κάτι που δεν περναει αλλά φτάνεις ποτε σε στιγμή να σταματήσεις να προσπαθείς και να ρχεται η λυση μηχανικά
Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,632 μηνύματα.
06-06-22
02:31
Αυτό είναι πολύ καλό. Σημαίνει ότι είσαι συνειδητοποιημένη, «αυτή τη στιγμή έχω αγχωθεί, δεν πάει κάτι στραβά». Επίσης καλό είναι να αναγνωρίζεις τα συμπτώματα με τα οποία εμφανίζεται, όπως αναφέρεις εδώ:Ξέρω από που πηγάζει δηλαδή έχω βρει τη ρίζα. Την ώρα που το παθαινω κατανοώ πως είναι ένα λάθος που δε θα πρεπε να συμβαίνει
Και το ότι παίζεις με τα χέρια σου είναι coping mechanism, εκείνη την στιγμή η ανδρεναλίνη φτάνει στα ύψη, ιδρώνεις, ανασαίνεις γρήγορα πολλές φορές, τα χέρια τρέμουν, ή όπως είπες θα παίζεις μαζί τους διότι σε πιάνει υπερκινητικότητα, να βγάλεις κάπως όλη αυτή την ξαφνική ενέργεια. Εγώ π.χ. έκοβα βόλτες σε όλο το σπίτι, επί 30 λεπτά κάθε φορά, και όταν «πέρναγε» αυτό το κύμα, έπεφτα τέζα για ύπνο.σα να σκιρτάει η καρδιά μου εκείνη την ώρα και αρκετές φορές ιδρώνω. Μπορεί να παίζω με τα χέρια μου.
Ναι, αντιδρά ο εγκέφαλος σε αυτό το ερέθισμα και το βλέπει ως κίνδυνο, νιώθεις ότι συμβαίνει εκείνη την στιγμή γιατί δεν μπορεί να το διαχωρίσει από την πραγματικότητα. Οπότε αν σκεφτείς ένα κακό σενάριο είναι πολύ πιθανόν να σε πιάσει τρέμουλο κ.ο.κ.Με πιανει άγχος (ανέκαθεν το παθαινα δεν είναι τωρινό είναι χρονιο δηλαδή) με πράγματα που δεν υπάρχει λόγος να με αγχώνουν. Μπορεί δηλαδή να πλάσω ένα σενάριο στο μυαλό μου ότι κάτι μπορεί να συμβεί ότι κάτι μπορεί να γίνει ίσως επειδή στο παρελθόν Μπορεί κάτι να έχει γίνει και με πιάνει ας πούμε να φοβάσαι ότι μπορεί να ξαναγίνει Τέλος πάντων πλασέ την ιστορία στο κεφάλι μου που δημιουργεί άγχος και τελικά τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει
Η αγχώδης διαταραχή, αν και δεν ξέρω αν είναι όντως αυτό στην περίπτωσή σου, καθώς δεν έχει διαγνωστεί, κάνει τους ανθρώπους πιο επιρρεπείς σε αντιδράσεις πανικού, άγχους, σε περιστάσεις που κανονικά δεν θα τους επηρέαζαν ή δεν επηρεάζουν τον μέσο άνθρωπο. Και αυτό μπορεί με την σειρά του να δράσει αρνητικά στην καθημερινότητα κάποιου.
Μπορεί να κάθομαι σε πλήρη ηρεμία και ξαφνικά ντουπ ντουπ η καρδιά, η ανδρεναλίνη χτυπάει ταβάνι, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, χωρίς να το έχει προξενήσει κάτι ή αυτό το κάτι να είναι μηδαμινής σημασίας.
Απ’ότι καταλαβαίνω όμως πάντα θα υπάρχει κάτι που προξενεί το δικό σου. Και συνήθως είναι οι ίδιες σου οι σκέψεις.
Πρέπει να προσπαθήσεις να δουλέψεις, στο μυαλό, αν αυτά τα σενάρια περιτριγυρίζουν ένα συγκεκριμένο θέμα π.χ. δουλειά, οικογένεια, φίλοι, υγεία, και από εκεί και πέρα αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα (π.χ. το παιδί είναι άρρωστο, δεν κατεβαίνει ο πυρετός και ωχ Παναγία μου τι θα κάνω) ή τέρμα μη λογικά πράγματα (π.χ. μπορεί τώρα που θα οδηγήσω να τρακάρω και μου έχει γίνει εμμονή οπότε αποφεύγω το να οδηγώ για 5-10 μέρες, μέχρι να ξεχαστώ) <= Αυτό είναι επίσης χαρακτηριστικό της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, μιας και αναφέρθηκες σε αυτή στο πρώτο σου μήνυμα, αλλά αφού δεν ξέρω τόσα σε αυτό το κομμάτι, δεν θα το αναλύσω περαιτέρω.
Για εμένα όλα «καλυτέρευσαν» όταν άρχισα να εκλογικεύω κάθε μου σκέψη. Κάθε «σενάριο» αν θες. Έλεγα στον εαυτό μου, αποτελεί απειλή αυτή τη στιγμή; Ή στο κοντινό μέλλον; Μήπως αγχώνομαι άδικα; Όπως και να ‘χει, το άγχος πως μπορεί να με βοηθήσει όσο δεν πρόκειται για άμεσο κίνδυνο, όπως να με κυνηγούσε ένας σκύλος, όπου εκεί η ανδρεναλίνη βοηθάει και με το παραπάνω. Fight or flight response, το πρώτο πράγμα που μου είπε ο ψυχίατρος στην πρώτη μας συνέδρια, ήταν αυτό. Το πως το σώμα αντιδρά σε ένα ερέθισμα το οποίο δεν θα μας βλάψει όντως, αλλά παρ’όλα αυτά, μας προστατεύει. Άλλες φορές γίνεται φαύλος κύκλος.
Μπορείς και να το «κουμαντάρεις» κάνοντας πράγματα όταν νιώθεις ότι χειροτερεύει, για να μην έχεις χρόνο να κανείς σκέψεις πάνω σε αυτό. Εγώ βάζω μουσική στο τέρμα, άλλες φορές πιάνω ένα μαξιλάρι και αρχίζω να το πιέζω με τα δάχτυλα για να φύγει όλο αυτό το «βάρος» που νιώθω εκείνη τη στιγμή.
Όμως ναι, η κυρία συμβουλή μου είναι να εκλογικεύεις οτιδήποτε σκέφτεσαι. Έχω γλιτώσει κρίσεις για κρίσεις από όταν άρχισα να το εφαρμόζω. Θα πάρει κάποιο καιρό να βρεις τα κουμπιά, αλλά όταν το κάνεις αυτό, θεωρώ θα είσαι εντάξει.
Δεν είμαι σίγουρη αν μπορείς ποτέ να το ξεπεράσεις στο 100%, εμένα είναι γενετικό, το έχει και η μάνα μου η οποία έπαιρνε και φαρμακευτική αγωγή γιατί δεν μπορούσε να κάνει τα βασικά πράγματα της καθημερινότητας. Κάθε άνθρωπο τον χτυπάει με άλλη ισχύ, αν και η πλειοψηφία μοιράζεται κοινά στοιχεία.
Σκέψου και το ενδεχόμενο της γιόγκα. Είναι απίστευτο stress relief. Και να αφήνεις τον εαυτό σου να νιώσει πράγματα, ακόμη και δυσάρεστα, μην τα πατάς κάτω. Αλλά μην τους δίνεις και πολύ αξία. Έχουμε την τάση πολλές φορές να μεγαλοποιούμε τα πράγματα, που ναι μεν λογικό, αλλά όταν βλάπτει πιο πολύ από όσο βοηθάει, δεν έχει και λόγο ύπαρξης η διόγκωση.
Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,632 μηνύματα.
06-06-22
01:23
Ναι. Έχω GAD, γι’αυτό ήθελα να μιλήσω πάνω στο θέμα αυτό. Έχω ψαχτεί πάνω-κάτω αρκετά.Για μένα μιλάω, ναι! Εχεις ασχοληθεί αν επιτρεπεται επί του θέματος, γνωρίζεις πιο ουσιαστικά ας πουμε ; νομίζω πως είσαι μικρουλα, γι'αυτό σε ρωτάω
Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,632 μηνύματα.
06-06-22
01:15
Μιλάς για εσένα; Ή ρωτάς γενικά ή εκ μέρους κάποιου άλλου ανθρώπου; Για να ξέρω πως να απαντήσω χωρίς να βγω εκτός.Γνωρίζει κάποιος από εσάς τη διαφορά ιδεοψυχαναγκαστικης και γενικευμένης αγχωδης διαταραχής;
Επίσης για κάποιον που το έχει βιώσει η το βιώνει η γνωρίζει επ αυτου, κάποιο βιβλίο υπάρχει με βοήθεια να κανει δηλαδή δουλειά μόνο του το άτομο ΧΩΡΙΣ να απευθυνθεί σε ψυχολόγο ; με πρακτικες δηλαδή.
Επίσης, από τις γνώσεις σας τι είναι προτιμοτερο σε αυτές τις διαταραχές; πρακτικες να εμβαθυνεις εκείνη την ώρα ώστε να το λυσεις η να βρίσκεις τρόπους να το ξεγελάς, πχ σκεπτοντας κατι αλλο η κάνοντας γυμναστικη κοκ;
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.