Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
10-06-08
00:34
Σε μια εποχή που ο εγωισμός κυριαρχεί, πώς να σταθεί όμως ο θεσμός του γάμου; "Εγώ είμαι Εγώ, βοά ο Κύριος της Αβύσσου"...Θέλω, θέλω, θέλω, βοάν συνεχώς οι διαφημίσεις. Άντε να μείνει κανένας παντρεμένος τελικά...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
06-06-08
23:03
Το ίδιο αγαπητέ μου Λόρυ, διακρίνω (ας μου επιτραπεί το θάρρος) και στις απαντήσεις της dooo. Γιατί τελικά ο γάμος να είναι ένας τόσο αποτυχημένος θεσμός, μια αρένα, μια σύγκρουση...(συγνώμη, μιλάω κι από προσωπική εμπειρία, που υπήρξε ιδιαίτερα οδυνηρή); Γιατί τελικά όλοι εκεί καταλήγουμε; Μακάρι να ήταν μόνο ο δικός μου γάμος αποτυχία, όμως φαίνεται πως ο θεσμός δεν στέκεται πια καθόλου στα πόδια του. Φτάνει ο συμβιβασμός για να στηρίξει μια σχέση του στυλ "για πάντα"; Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποτε νομίζαμε πως αγαπιόμασταν ή τουλάχιστον έτσι θέλαμε να παραμυθιάζουμε τους εαυτούς μας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
06-06-08
22:07
Εάν λοιπόν τολμούσα να βγω στο άσχετο και να γράψω ότι το "Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα" ("φοβείται" = σέβεται) όχι μόνο αποδεικνύεται σωστό (κι εγώ το θωρούσα βλακεία κάποτε) αλλά είναι και η μόνη συνθήκη ισορροπίας για μακροχρόνια συμβίωση μέσα σ' ένα γάμο, ή ακόμη πως όσο καλώς νοούμενος κι αν είναι ο γυναικείος δυναμισμός, δεν θα πρέπει σε καμμία περίπτωση να φτάσει ο άντρας να γίνει γυναίκα και η γυναίκα άντρας μέσα στη σχέση, θα είχα χαρακτηριστεί ως φρικτός φαλλοκράτης, θα με είχατε κρεμάσει ανάποδα και οι αρνητικές ψήφοι θα έπεφταν βροχή. Άσε που η Μισέλ θα αναλάμβανε προσωπικά το ban μου...
Ωστόσο, η περίπτωση που περιγράφει η Κουέ είναι τυπική και πολύ χαρακτηριστική, την έχω συναντήσει δε τόσες πολλές φορές, που πλέον για μένα δεν χωρά αμφιβολία. Σε κάθε περίπτωση που η γυναίκα επιδεικνύει περισσότερο δυναμισμό απ' όσο χρειάζεται, ο άντρας φτάνει να νιώθει "ευνουχισμένος", ν' "αποσύρεται", να χάνει το ενδιαφέρον του για τη γυναίκα και τελικά να καταλήγει ακατάλληλος για κάθε χρήση. Μετά, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, βρίσκει μια γυναίκα που τον κάνει να αισθάνεται "άντρας" και μην τον είδατε...
Το γιατί; Δεν μπορώ να το πω μετά βεβαιότητος. Θα ήταν σαν να με ρωτάτε να εξηγήσω ως βιολόγος, γιατί ένα αρσενικό ψάρι του Χ είδους, δεν αντέχει σε αύξηση της θερμοκρασίας των υδάτων πάνω από δύο βαθμούς, ενώ το θηλυκό του ίδιου είδους αντέχει μέχρι τέσσερις. Μια μερική εξήγηση είναι η εξής: Το θηλυκό είναι το ισχυρό φύλο, όχι μόνο στον άνθρωπο. Διαθέτει από τη φύση του τις απαραίτητες προσαρμογές, ώστε να ανταπεξέλθει στο δύσκολο ρόλο της αναπαραγωγής, για να μπορεί να κάνει όλα όσα χρειάζονται για την επιβίωση των μικρών της και πάνω απ' όλα, το θηλυκό είναι αυτοπροσδιοριζόμενο, ενώ το αρσενικό όχι μόνο είναι αδύναμο, αλλά για να οριστεί ως φύλο και ως ρόλος (ειδικά στον άνθρωπο) χρειάζεται κάποιες παραδοχές. Όταν αυτές οι παραδοχές καταρρίπτονται, το αρσενικό νιώθει ότι απλά πιάνει τόπο. Μετά απλά πιάνει πάτο...
Η πραγματικά έξυπνη και δυναμική γυναίκα, ξέρει πως πάνω απ' όλα πρέπει να διατηρήσει τη συνθήκη ισορροπίας και όχι να ικανοποιεί σε κάθε περίπτωση τον εγωισμό της. Δίνει στον άντρα της την εντύπωση πως έχει κι αυτός λόγο (ακόμη κι όταν δεν έχει ), τον κινητοποιεί, του αφήνει περιθώρια ν' αποφασίσει κι αυτός για κάποια πράγματα, ακόμη κι όταν αυτή διαφωνεί (δεν θα της πέσει δα και ο λώλος ) τουλάχιστον σε θέματα που δεν είναι ζωής και θανάτου, τον ρωτάει γι' αυτά που θέλει να κάνει και λαμβάνει σοβαρά υπόψιν τη γνώμη του, δεν μπορεί, κάτι καλό ίσως της πει κι αυτός ο καψερός. "Ο άντρας είναι το κεφάλι, όμως η γυναίκα είναι ο σβέρκος, που στρέφει το κεφάλι όπου θέλει αυτή", έλεγαν οι παλιές και μάλλον ήξεραν τι έλεγαν, ακόμη κι αν η ιδεολογίες του σήμερα μπορεί να θεωρούν "κάπως" αυτήν την άποψη.
Το ότι δόθηκε στο παρελθόν στον άντρα το δικαίωμα να έχει τον τελευταίο λόγο δεν είναι και τόσο αβάσιμο. Οι γυναίκες, όσο κι αν είναι ώριμες, λογικές, καλλιεργημένες, από την άλλη πλευρά είναι περισσότερο επιρρεπείς στο συναίσθημα, το οποίο όταν ξεσπάσει δεν συμμαζεύεται, αλλά αντίθετα αποδεικνύει το γιατί το θηλυκό είναι το ισχυρό φύλο. Επίσης, επηρεάζονται περιοδικά από τις ορμόνες τους, πράγμα που έχω δει πολλές γυναίκες να παραδέχονται αλλά καμμία να το αξιολογεί επαρκώς. Ο άντρας λοιπόν, παίζει το ρόλο του εγγυητή της σταθερότητας κι αυτό θα πρέπει να γίνεται σεβαστό, ακριβώς για μια δύσκολη κι οριακή στιγμή.
Σε τελική ανάλυση, ποιος νομίζετε πως έχει καθημερινά τη διάθεση να αντιπαραθέτει επιχειρήματα και να κάνει debate μέσα στο σπίτι του, για κάθε πιθανό θέμα που θα προκύψει; Μέσα στο σπίτι μου, χρειάζομαι κατανόηση και ηρεμία κι όχι ν' αγορεύω σαν να βρίσκομαι στη βουλή των στεκιτών. Το ζευγάρι θα πρέπει να συνεννοείται με κλειστά μάτια και χωρίς να μιλήσει κανείς μερικές φορές. Ποιος αρέσκεται να έχει πάντα μέσα στο προσωπικό του καταφύγιο κάποιον που θα του λέει τι θα κάνει, πώς θα το κάνει και γιατί θα το κάνει; Έχω την εντύπωση πως μερικές φορές βλέπουμε τα πράγματα πολύ μονόπλευρα. Πολύ φοβάμαι πως αυτό το περιβόητο "Μοντέλο Σύγχρονης Γυναίκας" τελικά θ' αποδειχθεί περισσότερο καταστροφικό για το "περιβάλλον" κι από τη διαγονιδιακή σόγια...
Αυτή είναι μια από τις πιο απίστευτες δηλώσεις που έχω ακούσει ποτέ και να με συγχωρεί πολύ η φίλη μου η Αναστασία, όμως θέλω να πιστεύω ότι το έγραψε υπό το κράτος συναισθηματικής φόρτισης, ίσως γιατί νιώθει πως έχει προσφέρει πολλά στη σχέση της και ότι έχει πιθανόν αδικηθεί. Το έχω γράψει και άλλη φορά: Πάντα δίκιο δεν έχει ούτε ο Πάπας, ούτε ο Θεός (απόδειξη ότι έφτιαξε εμένα), ούτε καν Εγώ ο ίδιος (me, myself and I)!!! Καλή μου Κουέ, στις δύσκολες στιγμές χρειάζεται πάνω απ' όλα ψυχραιμία. Είδες τι εννοώ παραπάνω όταν λέω ότι οι γυναίκες επηρεάζονται υπερβολικά από το συναίσθημα, ώστε να τους επιτρέπεται να έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο; Ε, έχει και ο άντρας τα δυνατά του σημεία, όσο κι αν είναι το "αδύνατο φύλο".
Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι όλα τα παραπάνω τα γράφω από βαθύτατο προσωπικό ενδιαφέρον για την αγαπητή μου φίλη Αναστασία (αλλιώς θα προτιμούσα να σιωπήσω παρά να εκτεθώ δημοσίως) και σε καμμία περίπτωση δεν θα ήθελα να τη θίξω ή να τη στεναχωρήσω. Αν καλή μου εμπιστεύεσαι έστω και στο ελάχιστο τη γνώμη και την εμπειρία μου (ευνουχίζεται το Χάος; Μα φυσικά, αφού ο Θεός τον κατασκεύασε άντρα, μάλλον κάνοντάς του πλάκα), θα σου ήταν ίσως χρήσιμο να διαβάσεις τα όσα (πολλά) έγραψα με ανοιχτό μυαλό και καθαρή καρδιά, όσο κι αν δεν σου δίνω δίκιο σε κάποια πράγματα. Επίσης, θα σου συνιστούσα να διαβάσεις ξανά και πολύ προσεκτικά, τα όσα έχουμε γράψει περί της κάρτας της "Προσαρμογής".
Ωστόσο, η περίπτωση που περιγράφει η Κουέ είναι τυπική και πολύ χαρακτηριστική, την έχω συναντήσει δε τόσες πολλές φορές, που πλέον για μένα δεν χωρά αμφιβολία. Σε κάθε περίπτωση που η γυναίκα επιδεικνύει περισσότερο δυναμισμό απ' όσο χρειάζεται, ο άντρας φτάνει να νιώθει "ευνουχισμένος", ν' "αποσύρεται", να χάνει το ενδιαφέρον του για τη γυναίκα και τελικά να καταλήγει ακατάλληλος για κάθε χρήση. Μετά, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, βρίσκει μια γυναίκα που τον κάνει να αισθάνεται "άντρας" και μην τον είδατε...
Το γιατί; Δεν μπορώ να το πω μετά βεβαιότητος. Θα ήταν σαν να με ρωτάτε να εξηγήσω ως βιολόγος, γιατί ένα αρσενικό ψάρι του Χ είδους, δεν αντέχει σε αύξηση της θερμοκρασίας των υδάτων πάνω από δύο βαθμούς, ενώ το θηλυκό του ίδιου είδους αντέχει μέχρι τέσσερις. Μια μερική εξήγηση είναι η εξής: Το θηλυκό είναι το ισχυρό φύλο, όχι μόνο στον άνθρωπο. Διαθέτει από τη φύση του τις απαραίτητες προσαρμογές, ώστε να ανταπεξέλθει στο δύσκολο ρόλο της αναπαραγωγής, για να μπορεί να κάνει όλα όσα χρειάζονται για την επιβίωση των μικρών της και πάνω απ' όλα, το θηλυκό είναι αυτοπροσδιοριζόμενο, ενώ το αρσενικό όχι μόνο είναι αδύναμο, αλλά για να οριστεί ως φύλο και ως ρόλος (ειδικά στον άνθρωπο) χρειάζεται κάποιες παραδοχές. Όταν αυτές οι παραδοχές καταρρίπτονται, το αρσενικό νιώθει ότι απλά πιάνει τόπο. Μετά απλά πιάνει πάτο...
Η πραγματικά έξυπνη και δυναμική γυναίκα, ξέρει πως πάνω απ' όλα πρέπει να διατηρήσει τη συνθήκη ισορροπίας και όχι να ικανοποιεί σε κάθε περίπτωση τον εγωισμό της. Δίνει στον άντρα της την εντύπωση πως έχει κι αυτός λόγο (ακόμη κι όταν δεν έχει ), τον κινητοποιεί, του αφήνει περιθώρια ν' αποφασίσει κι αυτός για κάποια πράγματα, ακόμη κι όταν αυτή διαφωνεί (δεν θα της πέσει δα και ο λώλος ) τουλάχιστον σε θέματα που δεν είναι ζωής και θανάτου, τον ρωτάει γι' αυτά που θέλει να κάνει και λαμβάνει σοβαρά υπόψιν τη γνώμη του, δεν μπορεί, κάτι καλό ίσως της πει κι αυτός ο καψερός. "Ο άντρας είναι το κεφάλι, όμως η γυναίκα είναι ο σβέρκος, που στρέφει το κεφάλι όπου θέλει αυτή", έλεγαν οι παλιές και μάλλον ήξεραν τι έλεγαν, ακόμη κι αν η ιδεολογίες του σήμερα μπορεί να θεωρούν "κάπως" αυτήν την άποψη.
Το ότι δόθηκε στο παρελθόν στον άντρα το δικαίωμα να έχει τον τελευταίο λόγο δεν είναι και τόσο αβάσιμο. Οι γυναίκες, όσο κι αν είναι ώριμες, λογικές, καλλιεργημένες, από την άλλη πλευρά είναι περισσότερο επιρρεπείς στο συναίσθημα, το οποίο όταν ξεσπάσει δεν συμμαζεύεται, αλλά αντίθετα αποδεικνύει το γιατί το θηλυκό είναι το ισχυρό φύλο. Επίσης, επηρεάζονται περιοδικά από τις ορμόνες τους, πράγμα που έχω δει πολλές γυναίκες να παραδέχονται αλλά καμμία να το αξιολογεί επαρκώς. Ο άντρας λοιπόν, παίζει το ρόλο του εγγυητή της σταθερότητας κι αυτό θα πρέπει να γίνεται σεβαστό, ακριβώς για μια δύσκολη κι οριακή στιγμή.
Σε τελική ανάλυση, ποιος νομίζετε πως έχει καθημερινά τη διάθεση να αντιπαραθέτει επιχειρήματα και να κάνει debate μέσα στο σπίτι του, για κάθε πιθανό θέμα που θα προκύψει; Μέσα στο σπίτι μου, χρειάζομαι κατανόηση και ηρεμία κι όχι ν' αγορεύω σαν να βρίσκομαι στη βουλή των στεκιτών. Το ζευγάρι θα πρέπει να συνεννοείται με κλειστά μάτια και χωρίς να μιλήσει κανείς μερικές φορές. Ποιος αρέσκεται να έχει πάντα μέσα στο προσωπικό του καταφύγιο κάποιον που θα του λέει τι θα κάνει, πώς θα το κάνει και γιατί θα το κάνει; Έχω την εντύπωση πως μερικές φορές βλέπουμε τα πράγματα πολύ μονόπλευρα. Πολύ φοβάμαι πως αυτό το περιβόητο "Μοντέλο Σύγχρονης Γυναίκας" τελικά θ' αποδειχθεί περισσότερο καταστροφικό για το "περιβάλλον" κι από τη διαγονιδιακή σόγια...
well, αυτό που είδα στις απαντήσεις των αντρών βασικά είναι ότι το πρόβλημα είναι όταν ο δυναμισμός τις γυναίκας μεταφράζεται ως "η γυναίκα θέλει να γίνεται συνέχεια το δικό της"
σωστό και δίκαιο ομολογώ.... τι γίνεται όμως αν πραγματικά η γυναίκα έχει τελικώς - αποδεδειγμένα- συνεχώς δίκιο κι άρα σωστά πρέπει να γίνεται το δικό της?
(το πως φτάνει στο σημείο να έχει συνεχώς η γυναίκα δίκιο είναι άλλο σημείο συζήτησης)
Αυτή είναι μια από τις πιο απίστευτες δηλώσεις που έχω ακούσει ποτέ και να με συγχωρεί πολύ η φίλη μου η Αναστασία, όμως θέλω να πιστεύω ότι το έγραψε υπό το κράτος συναισθηματικής φόρτισης, ίσως γιατί νιώθει πως έχει προσφέρει πολλά στη σχέση της και ότι έχει πιθανόν αδικηθεί. Το έχω γράψει και άλλη φορά: Πάντα δίκιο δεν έχει ούτε ο Πάπας, ούτε ο Θεός (απόδειξη ότι έφτιαξε εμένα), ούτε καν Εγώ ο ίδιος (me, myself and I)!!! Καλή μου Κουέ, στις δύσκολες στιγμές χρειάζεται πάνω απ' όλα ψυχραιμία. Είδες τι εννοώ παραπάνω όταν λέω ότι οι γυναίκες επηρεάζονται υπερβολικά από το συναίσθημα, ώστε να τους επιτρέπεται να έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο; Ε, έχει και ο άντρας τα δυνατά του σημεία, όσο κι αν είναι το "αδύνατο φύλο".
Πάλι "πρέπει"; Αμάν μ' αυτό το "πρέπει" οι γυναίκες, έλεοοοοος. Τι μου θυμίζεις τώρα...Αφού χώρισα, η πρώην μου μου έστειλε ένα sms το οποίο υπέγραφε: "Χίτλερ, σύζυγος, ελέυθερη"!!! Χε Σε Μες δηλαδή. Ακόμη αναρωτιέται πού εξαφανίστηκε ο αγαπημένος της σύζυγος...Πρέπει προφανώς να βρει έναν όμορφο τρόπο ώστε ο άλλος να το δει και να το αναγνωρίσει από μεριάς του ότι η άλλη δε γουστάρει να είναι ο δερβέναγας στη σχέση αλλά ότι κι αυτός έχει ευθύνες και ότι αν δεν βελτιώσει αυτός τη στάση του η άλλη θα είναι υποχρεωμένη αιωνίως να δίνει εντολές και να μην υπάρχει οικογένεια αλλά το 3ο Ράιχ
Πρέπει, πρέπει, πρέπει πάση θυσία να καταλάβει... Κι όταν τελικά καταλάβει πάση θυσία (that means the hard way I suppose), είναι και κατώτερος...Μετά αναρωτιούνται πού πήγαν οι άντρες!!άρα η "λύση" στο πρόβλημα είναι αρχικά μια καλή και ώριμη συζήτηση
αυτό φυσικά δεν λύνει το πρόβλημα από τη μία στιγμή στην άλλη αλλά τουλάχιστον θέτει κάποιες καλές βάσεις για τη λύση του προβλήματος
ο άλλος, πρέπει να καταλάβει πάσει θυσία ότι ο δυναμισμός της γυναίκας δεν σημαίνει ότι η γυναίκα πρέπει να δίνει εντολές κι ο άλλος να εκτελεί σαν καλός στρατιώτης
ο άλλος, πρέπει να καταλάβει ότι στην πραγματικότητα, καμία δυναμική γυναίκα δεν θέλει δίπλα της έναν άντρα που για να λειτουργήσει χρειάζεται εντολές... γιατί αυτός ο άντρας είναι "κατώτερος"
Το "άθελά μου" δεν ισχύει, όταν το έχεις καταλάβει και το συνεχίζεις, σωστά; Αν αυτός λοιπόν, καλώς ή κακώς νιώθει να φρικάρει, η δική σου "σωστή" αντιμετώπιση είναι να τον ακυρώνεις ακόμη περισσότερο, λέγοντας ότι δεν έχεις δίπλα σου έναν άντρα; Δηλαδή, "Όσο κι αν σε πονάει εσένα, εγώ το δικό μου θα το πω"; Και πώς να μην είναι παιδάκι, όταν εσύ του φέρεσαι σαν "Μαμά";στη δική μου περίπτωση το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι ο άντρας μου ανέκαθεν ήταν πολύ ήπιων τόνων
σε συνδυασμό με το δικό μου εκρηκτικό ταπεραμέντο, αυτό που τελικά συμβαίνει είναι ότι άθελα μου τον καπελώνω
και δεν φτάνει που αυτός φρικάρει που νοιώθει όπως σωστά ειπώθηκε να ευνουχίζεται, κι εγώ απ τη μεριά μου όταν συμβαίνει αυτό, νοιώθω ότι δεν έχω δίπλα μου άντρα αλλά ένα ακόμα παιδάκι
κάτι που καθόλου δεν ήθελα να συμβεί στη ζωή μου
"Πολύ ωραία λοιπόν", απαντά εκείνος. "Εγώ νοιώθω λαλάκας, εσύ νοιώθεις ότι είμαι πράγματι λαλάκας, άρα επιτέλους συμφωνούμε σε κάτι. Άσε με τώρα στην ησυχία μου, να πάω στη γωνιά μου και φώναξέ με όταν αποφασίσεις πως κάτι "πρέπει πάση θυσία" να το κάνω"...με μία καλή συζήτηση λοιπόν, όταν υπάρχει η διάθεση κι απ τους δύο φυσικά, αν μπουν στη θέση τους κάποια πράγματα και καταλάβει κι ο άλλος ότι ξέρεις... δεν γουστάρω ρε φίλε να σου δίνω εντολές αλλά πρέπει να αναλλάβεις κι από μόνος σου κάποια πράγματα και έτσι θα βγούμε απ τη φάση του εσύ να νοιώθεις μ@λ@κ@ς αλλά κι εγώ να νοιώθω ότι εσύ είσαι μ@λ@κ@ς νομίζω ότι θα βρεθεί η λύση κάποια στιγμή...
Ποιος σου είπε καλή μου φίλη ότι έχει κάποιος τη διάθεση να διεκδικεί με τσαμπουκά τα αυτονόητα μέσα μάλιστα στο σπίτι του; Δεν του φτάνει το αφεντικό του, η δουλειά του, οι μαμημένοι συνάδελφοι που τον ανταγωνίζονται και του σκάβουν το λάκκο καθημερινά, ο μισθός που δεν φτάνει ούτε για ζήτω, το κυκλοφοριακό χάος (όχι δεν είμαι υπουργός συγκοινωνιών, αν και κανείς δεν θα καταλάβαινε τη διαφορά αν ήμουν), το άγχος και η ασχήμια της μεγαλούπολης, πρέπει να μαλλιοτραβιέται και στο καταφύγιό του; Κάποιο λάθος υπάρχει σ' όλα αυτά.Φίλες μου, η λύση δεν είναι να κάνω εγώ ένα βήμα πίσω και να καταπιέσω εγώ τη δική μου ορμή γιατί μετά θα έχουμε τα ανάποδα αποτελέσματα.... ο άλλος θα είναι καλά κι εγώ τελικώς καταπιεσμένη
Κι αυτό νομίζω ισχύει για όλες τις σχέσεις
Αυτό το "δως του αέρα" δε με πείθει... ο άλλος πρέπει να τον πάρει μόνος του τον αέρα... με τον τσαμπουκά του να τον τραβήξει απ τα μαλλιά
Για το "άθελα" το σχολίασα παραπάνω. Το λες δεύτερη φορά, όμως δεν δείχνεις καμμία διάθεση να το αλλάξεις. Πάλι η ευθύνη στον άλλο δηλαδή... Πώς να πάρει ο άλλος τα πάνω του Αναστασία μου γλυκιά, όταν νιώθει ότι έχει ξεπέσει στα μάτια σου;Η λύση είναι να δραστηριοποιηθεί κι ο άλλος
Δε θέλω και δεν πιστεύω ότι πρέπει να ρίξω εγώ τους τόνους για να μην καπελώνεται ο άλλος
Πιστεύω ότι το σωστό είναι να ξέρει ο άλλος ότι αυτό το καπέλωμα που γίνεται άθελα μου, τελικώς τον ρίχνει και στα μάτια μου, και πρέπει να ανασκουμπωθεί να πάρει λίγο τα πάνω του
Άλλαξε πρώτα εσύ και μετά μπορείς να το απαιτείς και απ' τους άλλους. Πάντως, ποτέ δεν θα έμενα με μια γυναίκα που θέλει να με αλλάξει κι αυτό δεν είναι προσωπικό προς εσένα καλή μου...Εν κατακλείδι...
δεν (μου) αρκεί να αλλάξω εγώ... θέλει κι απ τους δύο προσπάθεια ο καθένας στον τομέα που υστερεί και να το συνειδητοποιήσουν/με και οι δύο αυτό καλά
Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι όλα τα παραπάνω τα γράφω από βαθύτατο προσωπικό ενδιαφέρον για την αγαπητή μου φίλη Αναστασία (αλλιώς θα προτιμούσα να σιωπήσω παρά να εκτεθώ δημοσίως) και σε καμμία περίπτωση δεν θα ήθελα να τη θίξω ή να τη στεναχωρήσω. Αν καλή μου εμπιστεύεσαι έστω και στο ελάχιστο τη γνώμη και την εμπειρία μου (ευνουχίζεται το Χάος; Μα φυσικά, αφού ο Θεός τον κατασκεύασε άντρα, μάλλον κάνοντάς του πλάκα), θα σου ήταν ίσως χρήσιμο να διαβάσεις τα όσα (πολλά) έγραψα με ανοιχτό μυαλό και καθαρή καρδιά, όσο κι αν δεν σου δίνω δίκιο σε κάποια πράγματα. Επίσης, θα σου συνιστούσα να διαβάσεις ξανά και πολύ προσεκτικά, τα όσα έχουμε γράψει περί της κάρτας της "Προσαρμογής".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.