Dias
Επιφανές μέλος
Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,063 μηνύματα.
18-02-24
19:53
.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Xμμμ... Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Πράγματι ο πόνος των εθνικών καταστροφών μπορεί να είναι δημιουργικός για την τέχνη. Στη χούντα ο Θεοδωράκης συνέθεσε "τα τραγούδια του αγώνα", "τα τραγούδια του Ανδρέα", "επιφάνεια Αβέρωφ", "τα 18 λιανοτράγουδα" και άλλα πολλά. Ακόμα και με τη λογοκρισία κάποιοι πέρναγαν κρυφά μηνύματα μέσα από τα τραγούδια τους, π.χ. "άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη". Επίσης, κάποιοι τολμηροί επί χούντας ανέβασαν θεατρικά έργα (π.χ. "Το μεγάλο μας τσίρκο") που φυσικά η χούντα κατέβασε. Με την τραγωδία της Κύπρου η Μαρίζα Κώχ τραγούδησε στη Γιουροβίζιον το "Ωι, ωι, μάνα μου" και οι Τούρκοι απειλούσαν να τη δολοφονήσουν. Αλλά και πιο παλιά. Στην κατοχή με την εθνική αντίσταση δημιουργήθηκαν τα περίφημα αντάρτικα τραγούδια. Πάμε πιο παλιά; Η πτώση της Πόλης έδωσε στην τέχνη πολλές αφορμές δημιουργίας. Ποιήματα, τραγούδια, ζωγραφική θρήνησαν το χαμό της Πόλης. Το ίδιο και μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Ποιος δεν ξέρει το έργο του Καλδάρα "Μικρά Ασία" με το Νταλάρα και την Αλεξίου;Θα διαφωνήσω με τη χούντα γιατί εξαιτίας της χούντας δημιουργήθηκαν εξαιρετικά αντικαθεστωτικά τραγούδια. Γενικά σε κάθε εθνική καταστροφή (μικρασιατική καταστροφή, χούντα, κυπριακό δημιουργήθηκαν εξαιρετικά κομμάτια)