camil
Πολύ δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 806 μηνύματα.
16-04-23
10:09
Και αυτό μέσα από τη ζωή .
camil
Πολύ δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 806 μηνύματα.
16-04-23
09:19
Αλλά από πού είναι βγαλμένες οι ταινίες, ε ;
camil
Πολύ δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 806 μηνύματα.
12-04-23
14:10
Μου θύμισες τώρα την τελευταία γυναίκα του Βαμβακάρη, που τα συγχωρούσε όλα στον "Μάρκο" της.
Αλλά κοίτα ποια είναι η ουσιώδης διαφορά. Κι ο Βαμβακάρης στα νιάτα του συγχωρούσε ξανά και ξανά την Ζινγκουάλα που τον κεράτωνε. Ήταν ερωτευμένος, έλεγε "δεν μπορεί, θα γυρίσει σε μένα"... Δεν έβαλε ποτέ την συνθήκη της πίστης στο μυαλό του, άκουγε μόνο την καρδιά του.
Έτσι είναι οι σπάνιοι, ξεχωριστοί άνθρωποι.
Οι σχέσεις εμάς των κοινών ανθρώπων είναι μια μοιρασιά και μόνο με το κορμί δεν φτάνει.
Κάθε "άδειασμα" φέρνει κένωση, είναι κάτι σαν φυσικός νόμος.
Αν γεμίσεις το κενό με ψέμματα, το ψέμμα θα κυριαρχήσει το θέλημά σου.
Ως αποτέλεσμα, θα έχεις μόνο επιθυμίες και δεν θα ικανοποιήσε ποτέ.
Η απιστία είναι το "έγκλημα και τιμωρία", βλάπτει κυρίως εσένα, όχι τον άλλο.
Ο άλλος γλιτώνει μια και καλή απ' το ψέμμα. Αν του αρέσει τώρα συνειδητά το παραμύθι, ας κάτσει να το απολαύσει.
Και ο Χορν σε συνέντευξή του είχε πει ότι ήταν άπιστος στην πρώτη γυναίκα του, της το έλεγε και εκείνη του απαντούσε "αν είσαι εσύ ευχαριστημένος εσύ είμαι και εγώ"! Χώρισαν ωστόσο.
Δεν ξέρω αν είναι ξεχωριστοί αυτοί οι άνθρωποι (αυτούς τους θείους δεν τους είχα ζήσει) ή παίζει κάτι άλλο (π.χ. εξάρτηση). Αν νιώθουν καλά με αυτό, εμάς μας περισσεύει...
camil
Πολύ δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 806 μηνύματα.
12-04-23
10:56
Αμ δεν το ξεκαθαρίζουν συνήθως! Αν δύο ενήλικες θέλουν να πηγαίνουν και με άλλους ή επιλέγουν οποιοδήποτε άλλο είδος σχέσης πέρα από τη συνηθισμένη, δικό τους θέμα, να μην υπάρχει όμως απάτη και νιώθει και ο άλλος εξευτελισμένος.
camil
Πολύ δραστήριο μέλος
Η camil αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 806 μηνύματα.
12-04-23
10:33
Θα πάω λίγο πίσω στη συζήτηση, σχετικά με τις ηλικίες. Φυσικά η απιστία πονάει και στα 20, και όχι μόνο πονάει αλλά μπορεί να δημιουργήσει τραύμα για την υπόλοιπή σου ζωή. Μιλούσα με φίλη (και όχι κολλητή) και μου πέταξε την απιστία του φίλου της σε εκείνη περίπου την ηλικία, κατάλαβα την είχε πληγώσει πολύ, της καθόρισε τη ζωή και είχαν περάσει πια 20 χρόνια. Η επιλογή της από τότε; Το καλό παιδί, που φυσικά είναι βασικό να είναι κάποιος καλό παιδί, τι να το κάνεις όμως αν δε σου δίνει κάτι περισσότερο;
Πρέπει να έχεις το υπόβαθρο να μην το πάρεις προσωπικά, ναι εσένα απάτησε, αλλά είναι ο τύπος του και θα το έκανε σε όλες, δεν είσαι εσύ ανεπαρκής, χαζή ή μη ελκυστική, ο άλλος είναι λακαμάς.
Εννοείται ότι δε χαλά η ζωή όλων των 20χρονων από αυτό, λέω όμως ότι μπορεί να συμβεί και αυτό.
Μια άλλη περίπτωση εντελώς αντίθετη: είχα μία θεία που ήξερε από την αρχή ότι ο άνδρας της είναι γυναικάς, είχε ενδείξεις και πριν παντρευτεί. Την είχα ακούσει σε τραπέζι να μιλά για αυτά και νομίζω ή μιλούσε με κάποιο κρυφό καμάρι ή εγώ είμαι παρανοϊκή. Δεν την άφησε ποτέ μέχρι που η θεία πέθανε και αυτή έλεγε "αφού και να ξαναζούσα πάλι τον Ιπποκράτη (ας τον πούμε έτσι) θα διάλεγα, τι νόημα έχει να γκρινιάζω".
Προσωπικά δε θα άντεχα να είμαι ερωτευμένη με κάποιον και να μη με θέλει τόσο ώστε να είναι αποκλειστικά μαζί μου. Εννοώ ότι θα χώριζα όσο και αν πονούσα, όχι ότι θα έκανα κάτι πιο δραστικό.
Πρέπει να έχεις το υπόβαθρο να μην το πάρεις προσωπικά, ναι εσένα απάτησε, αλλά είναι ο τύπος του και θα το έκανε σε όλες, δεν είσαι εσύ ανεπαρκής, χαζή ή μη ελκυστική, ο άλλος είναι λακαμάς.
Εννοείται ότι δε χαλά η ζωή όλων των 20χρονων από αυτό, λέω όμως ότι μπορεί να συμβεί και αυτό.
Μια άλλη περίπτωση εντελώς αντίθετη: είχα μία θεία που ήξερε από την αρχή ότι ο άνδρας της είναι γυναικάς, είχε ενδείξεις και πριν παντρευτεί. Την είχα ακούσει σε τραπέζι να μιλά για αυτά και νομίζω ή μιλούσε με κάποιο κρυφό καμάρι ή εγώ είμαι παρανοϊκή. Δεν την άφησε ποτέ μέχρι που η θεία πέθανε και αυτή έλεγε "αφού και να ξαναζούσα πάλι τον Ιπποκράτη (ας τον πούμε έτσι) θα διάλεγα, τι νόημα έχει να γκρινιάζω".
Προσωπικά δε θα άντεχα να είμαι ερωτευμένη με κάποιον και να μη με θέλει τόσο ώστε να είναι αποκλειστικά μαζί μου. Εννοώ ότι θα χώριζα όσο και αν πονούσα, όχι ότι θα έκανα κάτι πιο δραστικό.