ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,093 μηνύματα.
16-06-23
20:46
Συνεχίζοντας τον φιλοσοφικό μου μονόλογο, θα ήθελα να καταπιαστώ -μιας και αναφέρθηκα στο ζήτημα της μεταφυσικής και το πως αργοσβήνει από τη σύγχρονη φιλοσοφία- με ένα αιώνιο φιλοσοφικοθρησκευτικό (sic) ερώτημα, που πάει κάπως έτσι:
Αν υπάρχει Θεός, γιατί αφήνει τους καλούς και (ειδικά) τα παιδιά να υποφέρουν από αρρώστιες, πρόωρο θάνατο και άλλα δεινά;
Η άποψή μου είναι πως, αν υπάρχει αυτή η υπερβατική οντότητα, δεν υφίσταται με τα ανθρωποκεντρικά κριτήρια που της έχουν προσάψει διαχρονικά οι θρησκείες και οπωσδήποτε είναι υπεράνω των ηθικών πλαισίων που έχουν διαμορφώσει κατά καιρούς οι άνθρωποι. Πολύ καλύτερα, όμως, το εξηγεί ο Μάρκος Αυρήλιος* και εν γένει οι στωικοί:
[...] το μόνο που του χρειάζεται (του ανθρώπου) είναι σχετιστεί με τον δαίμονα** που ζει εντός του και να τον λατρέψει με ειλικρίνεια. Και λατρεία θα πει να τον διατηρήσει αμόλυντο από τα πάθη και ματαιότητα και δυσαρέσκεια για τα όσα πράττονται από θεούς και ανθρώπους. Όσα προέρχονται από τους θεούς είναι σεβαστά λόγω της αρετής τους. Όσα πάλι προέρχονται από τους ανθρώπους είναι αγαπητά και συγγενικά μας.1
Στο παραπάνω κείμενο σκιαγραφείται ολόκληρη η Στωική φιλοσοφία σε τέσσερις γραμμές. Φιλοσοφία που, στα δικά μου μάτια (όπως και πολλών άλλων) μοιάζει πολύ με τη ζεν φιλοσοφία των Βουδιστών. Κι εκεί επικρατεί ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πόνος, εξαιτίας της προσκόλλησης μας στην ύλη και στην ελάχιστη διάρκεια της ζωής μας εδώ. Πρέπει να αποδεχόμαστε όσα δεν μπορούν να αλλάξουν και να μην είμαστε το «σπαθί που -σε μια Σισύφεια ματαιοπονία- προσπαθεί να παλέψει με το ρεύμα του ποταμού» αλλά σαν «τον βράχο που, ατάραχος, δέχεται τα άγρια κύματα και παραμένει ακλόνητος, έως ότου αυτά κοπάσουν.»
Άρα η ανθρώπινη δυστυχία ενδεχομένως προέρχεται από το αιώνιο σφάλμα του ανθρώπου να δει το συμφέρον του, που είναι η ενότητα και να αντιληφθεί τον εαυτό του όχι μόνο ως άτομο, αλλά κυρίως, ως μέρος ενός ευρύτερου συστήματος που για να λειτουργήσει εύρυθμα πρέπει να διατηρεί την ομοιόστασή του. Όχι πως θα' ταν όλα τέλεια - θα ήμασταν, όμως, ένα. Και το ένα κλονίζεται πολύ πιο δύσκολα από τα πολλά.
*Ένας από τους πιο πετυχημένους αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο οποίος, στα δικά μου μάτια, ενσάρκωσε, ίσως, όσο κανείς άλλος το πρότυπο του φιλόσοφου - βασιλιά του Πλάτωνα.
**Με την Πλατωνική και όχι τη Χριστιανική σημασία του όρου, που σήμαινε την εσωτερική φωνή του ανθρώπου, τον ανώτερο εαυτό του, αυτόν που πρέπει να «ακούει» για το πως θα πράττει.
1 Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν
Αν υπάρχει Θεός, γιατί αφήνει τους καλούς και (ειδικά) τα παιδιά να υποφέρουν από αρρώστιες, πρόωρο θάνατο και άλλα δεινά;
Η άποψή μου είναι πως, αν υπάρχει αυτή η υπερβατική οντότητα, δεν υφίσταται με τα ανθρωποκεντρικά κριτήρια που της έχουν προσάψει διαχρονικά οι θρησκείες και οπωσδήποτε είναι υπεράνω των ηθικών πλαισίων που έχουν διαμορφώσει κατά καιρούς οι άνθρωποι. Πολύ καλύτερα, όμως, το εξηγεί ο Μάρκος Αυρήλιος* και εν γένει οι στωικοί:
[...] το μόνο που του χρειάζεται (του ανθρώπου) είναι σχετιστεί με τον δαίμονα** που ζει εντός του και να τον λατρέψει με ειλικρίνεια. Και λατρεία θα πει να τον διατηρήσει αμόλυντο από τα πάθη και ματαιότητα και δυσαρέσκεια για τα όσα πράττονται από θεούς και ανθρώπους. Όσα προέρχονται από τους θεούς είναι σεβαστά λόγω της αρετής τους. Όσα πάλι προέρχονται από τους ανθρώπους είναι αγαπητά και συγγενικά μας.1
Στο παραπάνω κείμενο σκιαγραφείται ολόκληρη η Στωική φιλοσοφία σε τέσσερις γραμμές. Φιλοσοφία που, στα δικά μου μάτια (όπως και πολλών άλλων) μοιάζει πολύ με τη ζεν φιλοσοφία των Βουδιστών. Κι εκεί επικρατεί ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πόνος, εξαιτίας της προσκόλλησης μας στην ύλη και στην ελάχιστη διάρκεια της ζωής μας εδώ. Πρέπει να αποδεχόμαστε όσα δεν μπορούν να αλλάξουν και να μην είμαστε το «σπαθί που -σε μια Σισύφεια ματαιοπονία- προσπαθεί να παλέψει με το ρεύμα του ποταμού» αλλά σαν «τον βράχο που, ατάραχος, δέχεται τα άγρια κύματα και παραμένει ακλόνητος, έως ότου αυτά κοπάσουν.»
Άρα η ανθρώπινη δυστυχία ενδεχομένως προέρχεται από το αιώνιο σφάλμα του ανθρώπου να δει το συμφέρον του, που είναι η ενότητα και να αντιληφθεί τον εαυτό του όχι μόνο ως άτομο, αλλά κυρίως, ως μέρος ενός ευρύτερου συστήματος που για να λειτουργήσει εύρυθμα πρέπει να διατηρεί την ομοιόστασή του. Όχι πως θα' ταν όλα τέλεια - θα ήμασταν, όμως, ένα. Και το ένα κλονίζεται πολύ πιο δύσκολα από τα πολλά.
*Ένας από τους πιο πετυχημένους αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο οποίος, στα δικά μου μάτια, ενσάρκωσε, ίσως, όσο κανείς άλλος το πρότυπο του φιλόσοφου - βασιλιά του Πλάτωνα.
**Με την Πλατωνική και όχι τη Χριστιανική σημασία του όρου, που σήμαινε την εσωτερική φωνή του ανθρώπου, τον ανώτερο εαυτό του, αυτόν που πρέπει να «ακούει» για το πως θα πράττει.
1 Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,093 μηνύματα.
21-05-23
10:12
Σαφέστατα και είναι. Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι οι παραθρησκευτικές οργανώσεις και τα καλτ δίνουν και παίρνουν σήμερα. Ένας λόγος είναι αυτός που αναφέρεις. Η λεγόμενη αλλοτρίωση του ανθρώπου, η διαμονή του σε τσιμεντένιες απρόσωπες μεγαλουπόλεις, το επίπλαστο κυνήγι της μικροαστικής ευτυχίας του να δουλεύει όλη μέρα μπας και βγάλει κάτι παραπάνω από τα προς το ζην αλλά και η απομόνωσή του από τους υπόλοιπους ανθρώπους λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έχει κάνει πολλούς ανθρώπους να έχουν απωλέσει την αίσθηση του ανήκειν. Κι αν βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες (κυρίως ψυχολογικά προβλήματα), δεν είναι καθόλου δύσκολο να μπλέξει κάποιος σε μία τέτοια οργάνωση/ομάδα.Δεν ξέρω αν θα ήταν παρακινδυνευμένο, μάλιστα, να δούμε υπό αυτό το πρίσμα πολλές από τις πλέον μελανές απόψεις της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας:
Μήπως οι θρησκευτικοί φονταμενταλισμοί, οι τρομοκρατικές οργανώσεις κτλ, δεν είναι παρά «αποκούμπια» για εκείνα τα άτομα που πλέον δεν ανήκουν πουθενά; Μήπως είναι μια έσχατη προσπάθεια να δώσουν απάντηση στην απο-πλαισίωση που υφίστανται;
Ο άνθρωπος ανέκαθεν εξιδανίκευε το παρελθόν. Αυτό δεν αναιρεί, όμως, τα κακώς κείμενα της εποχής μας (που είναι πολλά).Σε κάθε περίπτωση, είναι από την άλλη και επικίνδυνο να υποπίπτουμε στην παγίδα της νοσταλγίας.
Από μια άποψη, όπως είχε δείξει στην ταινία του Midnight in Paris ο Γούντι Άλεν, άνθρωποι διαφορετικών ιστορικών περιόδων μπορεί να καταληφθούν από μια διάθεση φυγής προς τα πίσω, σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν όπου τα δεινά του σήμερα θα εξαφανίζονταν.
Σίγουρα η σημερινή συνθήκη είναι ανησυχητική.
Αλήθεια, μπορεί; Δεν νομίζω να είναι καθόλου εύκολο αυτό Λένω μου, λόγω των παραπάνω λόγων που ανέφερα. Η εποχή μας παραείναι ατομικιστική για να χωρέσει τέτοιες κοινότητες. Σίγουρα είναι ευχής έργον να βρεις ανθρώπους όμοια σκεπτόμενους και να σας δένει αληθινή συντροφικότητα. Κάτι που εύχομαι για όλους.Όμως από την άλλη, ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει τις δικές του μικρές κοινότητες και σχέσεις, να μορφώσει τις δικές του αξίες και να τις μοιραστεί, να δώσει γενικότερα μια διέξοδο, όσο μουντό και είναι το σκηνικό.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Να' σαι καλά, Πούπη.Τι ωραιο θεμα!
Κοίτα, όσον αφορά στην ιδεολογία, την πηγαίνω πέρα από την πολιτική. Μιλάω γενικά. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι οι άνθρωποι παλαιότερα ήταν ιδεαλιστές και ρομαντικοί, με την έννοια ότι πίστευαν με την ψυχή τους την ιδεολογία τους και την έκαναν σκοπό της ζωής τους. Ποιος το κάνει αυτό τώρα; Οι περισσότεροι ψηφίζουν συμφεροντολογικά και οι δεξιοί πχ που αναφέρεις ψηφίζουν ΝΔ περισσότερο για να μην βγει ο Τσίπρας παρά γιατί πιστεύουν στο «όραμα του Κούλη.»Λοιπον.
Να απαντησω καταρχην στον τιτλο.
Η συγχρονη εποχη αποτελει την αποθεωση της φιλοσοφιας.
Διοτι ως γνωστον...οταν κατι ειναι σε ελλειψη..αποκτα μεγαλύτερη αξια.
Το πρωτο που με εκανε να διαφωνησω..αν και καταλαβαινω πως το εννοεις,ΑΛΛΑ ΛΑΘΕΜΕΝΑ και θα σου εξηγησω το γιατι... ειναι αυτο
Αν επελεγαν συμφεροντολογικα..ΓΙΑΤΙ εχουμε φτωχους αγροτες να ψηφιζουν ΝΔ; Φοιτηταρια που δενε χουν στον ηλιο μοιρα ΝΔ; Οτιδηποτε ΜΗ μεγαλής οικονομικης επιφανειας ΝΔ και αναλογα κομματα;ΓΙΑΤΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΟΥΝ ΤΟΥς ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥς;
ΓΙΑ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΛΙΓΟ..
ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΟΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ.
Πάντως θα προτιμούσα να μην πάει στα πολιτικά τόσο το θέμα. «Λερώνονται» έννοιες σαν αυτή της φιλοσοφίας
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αλλαγές που θα έρθουν θα είναι πιο επιδραστικές ακόμα κι από αυτές που έφερε η βιομηχανική επανάσταση. Δεν θέλω να πω τις σκέψεις μου πάνω σε αυτά, γιατί θα χαρακτηριστώ από κινδυνολόγος ως συνωμοσιολόγος.Αισθάνομαι πως η εκκοσμίκευση που αναφέρθηκε παραπάνω πνέει τα λοίσθια γι' αυτό οι άρχοντες αυτού του κόσμου πασχίζουν για ένα νέο "βιοτεχνολογικό" αφήγημα όπου η φιλοσοφία στο σύνολό της θα αντικατασταθεί απ' την τεχνητή νοημοσύνη.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,093 μηνύματα.
19-05-23
15:26
Ξέρεις τι; Θεωρώ ότι η σημερινή έννοια της πίστης, της ταιριάζει καλύτερα. Ειδικά όταν μιλάμε για υπερβατικές έννοιες, όπου εξ' ορισμού φεύγει η λογική (πχ δεν υπάρχει λογική ούτε συνείδηση στην κατάσταση του σαμάντι). Και για να το πάω και στον Χριστιανισμό, μιας και -απ΄ό,τι θυμάμαι- είσαι Χριστιανός, τα λέει όλα η ευαγγελική ρήση: «Σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού, θα λέτε σ’ αυτό το βουνό “πήγαινε από ’δω εκεί”, και θα πηγαίνει· και τίποτα δε θα είναι αδύνατο για σας.» Βέβαια, προσωπικά, δεν το πάω στη θρησκεία. Η θρησκεία είναι απλά ένα μέσο, μάλιστα ένα μέσο που δύσκολα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σωστά, χωρίς να «κολλήσεις» κι εσύ κάτι. Φανατισμό, στην καλύτερη.Οι υπερβατικές έννοιες, ο "αόρατος" κόσμος, το κβαντικό σύμπαν, το "μετά τα φυσικά", προυποθέτουν μία βασική αρχή: την Πίστη.
Όχι με την τυφλή έννοια που καταλαβαίνουμε σήμερα, αλλά με την αρχαιοελληνική, Πίστη = Εμπιστοσύνη. Για να γεννηθεί η εμπιστοσύνη μέσα μας, να "ανοίξει" το μυαλό μας και να οδηγηθούμε από την ανθρώπινη στη θεία αρετή, πρέπει να μελετήσουμε βαθειά, με προσοχή, με κόπο και φρόνηση.
Όπως έλεγε και το υπέροχο παλιό τραγουδάκι του Ρασούλη:Ταύτα πόνει, ταύτ' εκμελέτα,
τούτων χρη εράν σε΄
ταυτά σε της θείης αρετής
εις ίχνια θήσει
Το απόσταγμα των Χρυσών Επών του Πυθαγόρα. Τίποτα δεν χαρίζεται. Κανένας θεός δεν θα έρθει να σε πάρει απ' το χεράκι. Στις ακάθαρτες, "αυθαίρετες" ψυχές της σύγχρονης εποχής δεν υπάρχει τόπος για υπέρβαση, ούτε τρόπος σύνδεσης με την "παγά" (την πηγή).
Νομίζω έτσι κι η ζωή μας
σαν όπως λεν, τα πάντα ρει
στη θάλασσα η εκβολή μας
κι όμως γυρνάμε στην πηγή
Εδώ δεν υπάρχουν καν μυημένοι πια, μην ψάχνουμε για μύστεςΤο πολύ αξιοσημείωτο στους παραπάνω στίχους είναι το "τούτων χρη εράν σε" που σημαίνει όχι απλά να μελετάς την αρετή αλλά να είσαι ερωτευμένος με αυτήν! Αυτή είναι και η διαφορά του ακαδημαικού σχολάριου από τον αληθινό μύστη.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,093 μηνύματα.
18-05-23
23:08
Αυτό ισχύει μόνο για συγκεκριμένη κατηγορία πραγμάτων, αφού ισχύει το:Δεν υπάρχει απομόνωση και ησυχία στο νου, όλα είναι εύκολα προσβάσιμα, τίποτα δεν μένει κρυφό η άγνωστο, ανοικτό στην φαντασία μας.
«Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά.» Όσα ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, όχι μόνο παραμένουν κρυφά και άγνωστα, αλλά λιγοστεύουν όσοι πρόκειται να τα γνωρίσουν. Σύμπτωμα της εποχής και αυτό.
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,093 μηνύματα.
18-05-23
21:00
Η γρήγορη απάντηση είναι «όχι.» Υπάρχει η ηθική, η λογική, η πολιτική και άλλοι κλάδοι της φιλοσοφίας, που σαφώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Όμως, από ό,τι φαίνεται ο αν όχι σημαντικότερος, τουλάχιστον αυτός που όρισε τη φιλοσοφία στα πρώτα της βήματα κλάδος, δηλαδή η μεταφυσική -ειδικά αν σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος που εφηύρε τον όρο ήταν ο Πυθαγόρας και απλώς διαβάσουμε Πλάτωνα- φαίνεται να αργοσβήνει. Στην καλύτερη να αποφεύγεται, σαν ένας παλιός φίλος που έχασε τον δρόμο του, ιδιαίτερα από την επικράτηση της αναλυτικής φιλοσοφίας και έπειτα.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η εποχή μας αποτελεί τη χαρά του νιχιλιστή (βέβαια σαν καλός νιχιλιστής, στα @@@ του κιόλας). Όμως, όλοι όσοι έχουμε απομείνει να νιώθουμε άσχημα με την αποθέωση του υλισμού και της επιφανειακότητας, αλλά και της -ολοένα και αυξανόμενης- σχεδόν γελιοποίησης ιδεαλιστικών, ρομαντικών και υπερβατικών εν γένει ιδεών, δεν μπορούμε παρά να μην νιώθουμε κάπως αποκομμένοι από αυτόν τον κόσμο. Σαν να μην ανήκουμε ή να μην θέλουμε να ανήκουμε σε αυτόν. Και αυτή την μακροχρόνια τάση την παρατηρούμε, πλέον, παντού:
Ανθρώπινες σχέσεις: Είτε στον έρωτα είτε στη φιλία, οι άνθρωποι έχουμε καταντήσει να λειτουργούμε χρησιμοθηρικά. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντα έτσι, αλλά παλαιότερα υπήρχαν πολύ πιο ισχυροί δεσμοί. Ένας δεσμός ήταν όντως δεσμός, κυριολεκτικά. Κάτι που σε «έδενε.»* Οι σύγχρονοι άνθρωποι αντιδράμε αυτόματα αρνητικά στο άκουσμα τέτοιων απόψεων. Θέλουμε την ελευθερία μας. Πως, όμως; Βάζοντας τον εαυτό μας σε ένα βάθρο και απαιτώντας (αλήθεια, ως τι απαιτούμε; ) το ιδανικό στα πάντα. Κακομαθημένοι νάρκισσοι.
Πολιτική: Παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν μια ιδεολογία και πίστευαν πραγματικά σε αυτήν. Αν χρειαζόταν, θυσίαζαν και τον εαυτό τους γι' αυτήν. Σήμερα, κάτι τέτοιο θεωρείται (από την πλειοψηφία) γελοίο και ανώφελο. Οι ιδεολόγοι πλέον θεωρούνται στην καλύτερη γραφικοί χαζορομαντικοί και οι περισσότεροι επιλέγουν τελείως συμφεροντολογικά το τι θα ψηφίσουν.
Κοινωνία και ηθική: Ίσως ο χαρακτηριστικότερος τομέας αυτού που αναφέρω, η ίδια μας η κοινωνία. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει κάνει τους ανθρώπους να κυνηγούν μια επίπλαστη ευτυχία, αυτή που επί χρόνια του βίδωσαν στο μυαλό ότι είναι το ιδανικό οι ταινίες, τα ΜΜΕ, τα social media (αχ, αυτά τα social). Ιδιαίτερα ο σύγχρονος νέος μεγαλώνει σε μια γυάλα από υπερπροστατευτικούς γονείς, εκτίθεται στα social και μαθαίνει από αμφότερους ότι είναι ξεχωριστός. Έτσι, απλά, χωρίς να έχει πετύχει ακόμα κάτι, γιατί... το δικαιούται. Αποτέλεσμα, βέβαια, αυτού είναι να τρώει το σοκ του έξω κόσμου από πολύ μικρή ηλικία και να δυστυχεί (δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι ψυχικές διαταραχές παρουσιάζονται ως κάτι «cool» στα social media.)
Κλείνοντας, για να φτάσω στο συμπέρασμά μου, άνθρωπος χωρίς ιδανικά (τα όποια ιδανικά) είναι απλώς ένα ζώο με λογική (θα μου πεις τώρα, έτσι δεν λέει η σύγχρονη επιστήμη; ) Ναι, άλλο ένα κακό της επικράτησης του θετικισμού. Ο άνθρωπος αδυνατεί, πια, να πιστέψει σε ανώτερες, υπερβατικές έννοιες. Είναι η λεγόμενη «απομάγευση του κόσμου», που τον γλίτωσε μεν, από τα δίχτυα της δεισιδαιμονίας, τον έστειλε δε, σε αυτά του μηδενισμού. Γιατί, ακόμα και οι υπερβατικές έννοιες να μην υπάρχουν, η πίστη σε αυτές είναι πέρα για πέρα αληθινή και διαμορφώνει πρωτίστως την οπτική μας για τον κόσμο και δευτερευόντως την ίδια μας τη ζωή, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.
Τις απόψεις σας, όποιος επιθυμεί
*εξαιρώ, προφανώς, τις τοξικές σχέσεις.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η εποχή μας αποτελεί τη χαρά του νιχιλιστή (βέβαια σαν καλός νιχιλιστής, στα @@@ του κιόλας). Όμως, όλοι όσοι έχουμε απομείνει να νιώθουμε άσχημα με την αποθέωση του υλισμού και της επιφανειακότητας, αλλά και της -ολοένα και αυξανόμενης- σχεδόν γελιοποίησης ιδεαλιστικών, ρομαντικών και υπερβατικών εν γένει ιδεών, δεν μπορούμε παρά να μην νιώθουμε κάπως αποκομμένοι από αυτόν τον κόσμο. Σαν να μην ανήκουμε ή να μην θέλουμε να ανήκουμε σε αυτόν. Και αυτή την μακροχρόνια τάση την παρατηρούμε, πλέον, παντού:
Ανθρώπινες σχέσεις: Είτε στον έρωτα είτε στη φιλία, οι άνθρωποι έχουμε καταντήσει να λειτουργούμε χρησιμοθηρικά. Δεν ξέρω αν ήμασταν πάντα έτσι, αλλά παλαιότερα υπήρχαν πολύ πιο ισχυροί δεσμοί. Ένας δεσμός ήταν όντως δεσμός, κυριολεκτικά. Κάτι που σε «έδενε.»* Οι σύγχρονοι άνθρωποι αντιδράμε αυτόματα αρνητικά στο άκουσμα τέτοιων απόψεων. Θέλουμε την ελευθερία μας. Πως, όμως; Βάζοντας τον εαυτό μας σε ένα βάθρο και απαιτώντας (αλήθεια, ως τι απαιτούμε; ) το ιδανικό στα πάντα. Κακομαθημένοι νάρκισσοι.
Πολιτική: Παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν μια ιδεολογία και πίστευαν πραγματικά σε αυτήν. Αν χρειαζόταν, θυσίαζαν και τον εαυτό τους γι' αυτήν. Σήμερα, κάτι τέτοιο θεωρείται (από την πλειοψηφία) γελοίο και ανώφελο. Οι ιδεολόγοι πλέον θεωρούνται στην καλύτερη γραφικοί χαζορομαντικοί και οι περισσότεροι επιλέγουν τελείως συμφεροντολογικά το τι θα ψηφίσουν.
Κοινωνία και ηθική: Ίσως ο χαρακτηριστικότερος τομέας αυτού που αναφέρω, η ίδια μας η κοινωνία. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει κάνει τους ανθρώπους να κυνηγούν μια επίπλαστη ευτυχία, αυτή που επί χρόνια του βίδωσαν στο μυαλό ότι είναι το ιδανικό οι ταινίες, τα ΜΜΕ, τα social media (αχ, αυτά τα social). Ιδιαίτερα ο σύγχρονος νέος μεγαλώνει σε μια γυάλα από υπερπροστατευτικούς γονείς, εκτίθεται στα social και μαθαίνει από αμφότερους ότι είναι ξεχωριστός. Έτσι, απλά, χωρίς να έχει πετύχει ακόμα κάτι, γιατί... το δικαιούται. Αποτέλεσμα, βέβαια, αυτού είναι να τρώει το σοκ του έξω κόσμου από πολύ μικρή ηλικία και να δυστυχεί (δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι ψυχικές διαταραχές παρουσιάζονται ως κάτι «cool» στα social media.)
Κλείνοντας, για να φτάσω στο συμπέρασμά μου, άνθρωπος χωρίς ιδανικά (τα όποια ιδανικά) είναι απλώς ένα ζώο με λογική (θα μου πεις τώρα, έτσι δεν λέει η σύγχρονη επιστήμη; ) Ναι, άλλο ένα κακό της επικράτησης του θετικισμού. Ο άνθρωπος αδυνατεί, πια, να πιστέψει σε ανώτερες, υπερβατικές έννοιες. Είναι η λεγόμενη «απομάγευση του κόσμου», που τον γλίτωσε μεν, από τα δίχτυα της δεισιδαιμονίας, τον έστειλε δε, σε αυτά του μηδενισμού. Γιατί, ακόμα και οι υπερβατικές έννοιες να μην υπάρχουν, η πίστη σε αυτές είναι πέρα για πέρα αληθινή και διαμορφώνει πρωτίστως την οπτική μας για τον κόσμο και δευτερευόντως την ίδια μας τη ζωή, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.
Τις απόψεις σας, όποιος επιθυμεί
*εξαιρώ, προφανώς, τις τοξικές σχέσεις.