Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,622 μηνύματα.
30-06-23
17:18
Εμένα μου τη βιδώνουν τα τζετ-σκι. Ηχορρύπανση (και όχι μόνο) κι αναστάτωση και της παραλίας και της θάλασσας.Τουλάχιστο τη χαρήκατε μερικά χρόνια!
Το άλλο καρκίνωμα δεν ήρθε; Τα σκάφη;
Νομίζω δυο καρκινωματα υπάρχουν στις όμορφες παραλίες: οι ομπρέλες (απ έξω) και τα σκάφη (από μέσα).
Εμένα προσωπικά με στενοχωρούν περισσότερο τα σκάφη, που φτάνουν πολύ έξω. Κανονικά υπάρχει νομοθεσία, που τους επιτρεπει να φτανουν μέχρι κάποιο βάθος και κάποια μετρα απ τον αιγιαλό.
Αλλά κανείς δεν τα κρατά. Πρέπει να τσακώνεσαι!
Ναι, ήμασταν τυχεροί όσοι προλάβαμε και χαρήκαμε παρθένες (τέσπα, "ημιπαρθένες") παραλίες.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,622 μηνύματα.
24-06-23
13:02
Σωστά, θα τους χάναμε έτσι κι αλλιώς.καταλαβαίνω νομίζω. Αλλά ίσως χάναμε τους ιδιωτικούς παρθένους παραδείσους μας έτσι κι αλλιώς. Πχ Γιαννίσκαρι ανάμεσα Άραξο και Καλογριά. Ή ανώνυμοι κολπίσκοι με δύσκολη κάθοδο με ψευτοεντούρο στα καθόλου δημοφιλή νότια Κύμης. Και δύο ακόμα μέρη στα ανατολικά Εύβοιας που όμως δεν θέλω ακόμα να κάψω
Όμως δεν νομίζεις, όσο πιο αργά γίνεται να καθυστερήσουμε αυτή τη διαδικασία, τόσο το καλύτερο;
Δυστυχώς οι παραδεισένιοι τόποι, στον πλανήτη γη τουλάχιστον, είναι πάντοτε εφήμεροι..
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,622 μηνύματα.
24-06-23
12:20
Δεν ζούμε και σε έναν αγγελικό κόσμο ξέρεις.. (το ξέρεις).τέτοιοι παρτάκηδες, υστερόβουλοι, παλιοχαραχτήρες και καθικάκια που είμαστε ναι!!!
Θα σου πω μια ιστορία (συνηθισμένη):
Κάποτε, πριν χρόνια, είχαμε βρει με την παρέα μου ένα μικρό παραδεισένιο κολπίσκο κάπου στης ακτές της Μεσσηνίας (ούτε καν Αττική), οπου μας άρεσε να πηγαίνουμε συχνά για κολύμπι και αράζαμε εκεί όλη μέρα σχεδόν. Χρόνο με το χρόνο, και από παρέα σε παρέα μαθεύτηκε, το μέρος έπαψε να είναι τόσο σπάνιο και άρχισε ο κόσμος να αυξάνεται.
Ύστερα πλάκωσαν οι σκηνούχοι. Που δεν ήταν απλά μια σκηνή, αλλά ολόκληρα τετραγωνικά καταλάμβαναν με καρέκλες, τραπεζάκια, αιώρες που έστηναν στα γύρω δέντρα, και άλλους συναφείς εξοπλισμούς.
Συνεχίσαμε όμως απτόητοι να πηγαίνουμε στην ίδια παραλία, αν και δύσκολα πλέον βρίσκαμε ίσκιο να καθήσουμε, όλοι κατειλημμένοι. Τα νερά όμως της θάλασσας διάφανα, κατακάθαρα.
Αυτά μέχρι πέρυσι. Είχαμε να πατήσουμε 2 χρόνια και φτάνοντας (μετά δυσκολίας, αφού τα τροχοφόρα έφταναν μέχρι σχεδόν την ακτή) ήταν για να δούμε ξαφνικά το θέαμα, όλη η περιοχή να έχει καταληφθεί από τις γνωστές πλαστικές ξαπλώστρες με τις ομπρελίτσες και το δυνατό ντάμπα-ντούμπα του μπιτσόμπαρου που την είχε οκειοποιηθεί (νόμιμα ή όχι, δεν έχει σημασία).
Κι έλα να μου ξαναπείς για (ουτοπικά) συναισθήματα μοιράσματος, γενναιοδωρίας κλπ.