Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,596 μηνύματα.
18-08-23
19:35
Ηλία… Είμαι αρκετό καιρό στο φόρουμ, ξέρω πως λειτουργεί. Και αυτό πάρ’το όπως θες. Είτε ως απάντηση στο πρώτο κομμάτι του μηνύματός σου, είτε ως απάντηση στο τελευταίο. Θα επανέλθω στο thread να κάνω update όταν (με το καλό) κανονίσω συνεδρία. Point is, το συζήτησα και με την μητέρα μου σήμερα οπότε μάλλον θα γίνει άμεσα.Δεν ξέρω γιατί το λες αυτό. Όσοι απάντησαν, απάντησαν καλοπροαίρετα, από ό,τι είδα. Πέρα από αυτό, όταν γράφεις κάτι δημόσια τότε πρέπει να περιμένεις ότι αυτό θα σχολιαστεί. Είναι ο βασικότερος κανόνας ενός φόρουμ αυτός.
Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,596 μηνύματα.
18-08-23
15:30
Δεν ήξερα ότι θα σας περνούσα την εντύπωση ότι αναζητώ προσοχή Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι έχω την συγκεκριμένη διαταραχή, παρά μόνο ότι είναι πολύ πιθανό και ότι θα πάω σε ψυχίατρο όταν μπορέσω, για evaluation. Μου φτάνει που το έβγαλα από μέσα μου. Τέλος πάντων, και πάλι σας ευχαριστώ που με ακούσατε 🫶
Joji
Διακεκριμένο μέλος
Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,596 μηνύματα.
18-08-23
10:15
Λοιπόν… Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που μιλάω openly για αυτό το θέμα στο φόρουμ, και βασικά, in any part of the net. Ο μόνος άνθρωπος που ξέρει λεπτομέρειες είναι μια φίλη μου που γνώρισα στο λύκειο.
Επί χρόνια δεν το είχα συζητήσει ποτέ και με κανέναν, οπότε αισθάνομαι ότι η συγκεκριμένη κοπέλα είναι Godsent. Με έβγαλε από την τρελή λούπα στην οποία είχα κολλήσει. Για αυτό και την ευχαριστώ.
Όπως ήδη ξέρετε μερικοί, από μικρή (τουλάχιστον δημοτικό) είχα τρελό θέμα με το άγχος. Ξεκίνησε με μια κρίση πανικού στο φροντιστήριο αγγλικών και εξελίχθηκε σε καθημερινές, nonstop κρίσεις που διαρκούσαν περίπου 20 λεπτά. Ως συνέπεια δεν πήγαινα σχολείο. Ειδικά την έκτη πρέπει να την έβγαλα μισή. Άλλαξα 2-3 ψυχολόγους και κατέληξα σε έναν ψυχίατρο, ο οποίος και με βοήθησε να επανενταχθώ στην κοινωνία και στο σχολείο βεβαίως βεβαίως. Οι κρίσεις πανικού ελαττωθήκαν μέχρι που έγιναν 5 maximum/μήνα. Χωρίς φάρμακα. I handled it better than I had anticipated Κάτι το οποίο δεν είχα συζητήσει ποτέ όμως, ούτε με τον ψυχίατρο, ούτε με κανέναν, ήταν οι εμμονές που είχα. Εμμονές που θυμίζουν αρκετά όσα περιγράφουν την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Προσωπικά, δεν με βρήκε στην καθαριότητα, αλλά στον φόβο μην κάνω κακό στον εαυτό μου ή μην πάθει κακό κάποιος άλλος αν δεν ακολουθήσω συγκεκριμένα rituals.
Π.χ. ο «αριθμός μου» ήταν το 3. Έπρεπε να ακουμπήσω 3 φορές τα χέρια μου πάνω στο τραπέζι, να χτυπήσω 3 φορές το πόδι μου στο δάπεδο ή τα δάχτυλα μου πάνω στο δέρμα μου. Να μην πατήσω στα κενά ανάμεσα στα πλακάκια στον δρόμο, να κάτσω ακίνητη για 3 δευτερόλεπτα κ.ο.κ. ΚΑΘΕ φορά που μου κόλλαγε κάτι στο μυαλό. Στην αρχή ήταν κάπως αστείο, μέχρι που άρχισε να γίνεται καθημερινά. Σοβαρά νόμιζα ότι είχα μεγάλο πρόβλημα (όχι ότι δεν είναι υψίστης σημασίας, αλλά αργότερα έμαθα ότι δεν είναι κάτι που βιώνω μόνο εγώ). Δεν καθόμουν στο μπαλκόνι για αρκετό καιρό, γιατί νόμιζα ότι θα χάσω έλεγχο και θα θέλω να πηδήξω από κάτω. Επιπλέον πίστευα ότι αν δεν κάνω κάτι από όσα προανέφερα, κάποιος δικός μου άνθρωπος θα πεθάνει. Πάλι άρχισα να αποφεύγω να πηγαίνω σχολείο. Και το χειρότερο είναι ότι είχα διαφορετικά «κολλήματα» κάθε εβδομάδα. Δηλαδή μια ολόκληρη εβδομάδα, το μυαλό μου περιστρεφόταν γύρω από ένα συγκεκριμένο intrusive thought. Μετά έφευγε και ερχόταν άλλο. Για δυο συνεχόμενες εβδομάδες στο δημοτικό, νόμιζα ότι θα πεθάνουμε όλοι επειδή θα έρθει τυφώνας στο σχολείο (πως δεν ξέρω, αλλά μου είχε κολλήσει). Οπότε κοίταγα συνεχώς τα σύννεφα, χωρίς να προσέχω οτιδήποτε άλλο γίνεται γύρω μου. Τώρα το λέω και γελάω αλλά τότε ίδρωνα και έκλαιγα.
Ή το άλλο, έμπαινα στην εκκλησία και πίστευα ότι θα χάσω έλεγχο και θα αρχίσω να βρίζω.
Και το χειρότερο… Πίστευα πως έχω κάνει πράγματα που ΔΕΝ έχω κάνει. Στο δημοτικό (ναι, πάλι) ένα παιδί προκαλούσε συνεχώς προβλήματα. Συνέχεια όμως. Μια φορά είχε βρεθεί ένα σημείωμα από παιδί που έβριζε μια δασκάλα. Και ενώ ήξεραν όλοι πως είναι εκείνος και είχαν και αποδείξεις μάλιστα, εμένα το μυαλό μου είχε κόλλησε πως το έκανα η ίδια και δεν το θυμάμαι. ΞΑΝΑ για μια εβδομάδα, το ίδιο βιολί. Δεν μίλαγα σε κανέναν, ένιωθα τύψεις για κάτι που δεν είχα κάνει, για κάτι που ήδη είχε επιλυθεί. Αυτό νομίζω λέγεται “False memory”. Πείθεις τον εαυτό σου για κάτι το οποίο δεν ισχύει.
Στο λύκειο είχαν ελαττωθεί σημαντικά όλα αυτά. Σαν να είχα «θεραπευτεί» μέσα μου. Άλλωστε λένε πως η καλύτερη θεραπεία για το συγκεκριμένο disorder είναι απλά να αγνοείς την ύπαρξή του.
Τους τελευταίους μήνες με έχει ξανά πιάσει.
Όχι δεν έχω διάγνωση στα χέρια μου, μαζεύω λεφτά να πάω για μια γνωμάτευση από ειδικό. Ίσως ηρεμήσω αν οφείλεται όντως αυτό για όσα περνάω τόσα χρόνια. Δεν ξέρω πόσο έξω μπορεί να πέφτω. Το έχω ψάξει σε βάθος, και έχω καταλήξει πως το OCD ταιριάζει περισσότερο από κάθε τι άλλο σε αυτό.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε
Επί χρόνια δεν το είχα συζητήσει ποτέ και με κανέναν, οπότε αισθάνομαι ότι η συγκεκριμένη κοπέλα είναι Godsent. Με έβγαλε από την τρελή λούπα στην οποία είχα κολλήσει. Για αυτό και την ευχαριστώ.
Όπως ήδη ξέρετε μερικοί, από μικρή (τουλάχιστον δημοτικό) είχα τρελό θέμα με το άγχος. Ξεκίνησε με μια κρίση πανικού στο φροντιστήριο αγγλικών και εξελίχθηκε σε καθημερινές, nonstop κρίσεις που διαρκούσαν περίπου 20 λεπτά. Ως συνέπεια δεν πήγαινα σχολείο. Ειδικά την έκτη πρέπει να την έβγαλα μισή. Άλλαξα 2-3 ψυχολόγους και κατέληξα σε έναν ψυχίατρο, ο οποίος και με βοήθησε να επανενταχθώ στην κοινωνία και στο σχολείο βεβαίως βεβαίως. Οι κρίσεις πανικού ελαττωθήκαν μέχρι που έγιναν 5 maximum/μήνα. Χωρίς φάρμακα. I handled it better than I had anticipated Κάτι το οποίο δεν είχα συζητήσει ποτέ όμως, ούτε με τον ψυχίατρο, ούτε με κανέναν, ήταν οι εμμονές που είχα. Εμμονές που θυμίζουν αρκετά όσα περιγράφουν την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Προσωπικά, δεν με βρήκε στην καθαριότητα, αλλά στον φόβο μην κάνω κακό στον εαυτό μου ή μην πάθει κακό κάποιος άλλος αν δεν ακολουθήσω συγκεκριμένα rituals.
Π.χ. ο «αριθμός μου» ήταν το 3. Έπρεπε να ακουμπήσω 3 φορές τα χέρια μου πάνω στο τραπέζι, να χτυπήσω 3 φορές το πόδι μου στο δάπεδο ή τα δάχτυλα μου πάνω στο δέρμα μου. Να μην πατήσω στα κενά ανάμεσα στα πλακάκια στον δρόμο, να κάτσω ακίνητη για 3 δευτερόλεπτα κ.ο.κ. ΚΑΘΕ φορά που μου κόλλαγε κάτι στο μυαλό. Στην αρχή ήταν κάπως αστείο, μέχρι που άρχισε να γίνεται καθημερινά. Σοβαρά νόμιζα ότι είχα μεγάλο πρόβλημα (όχι ότι δεν είναι υψίστης σημασίας, αλλά αργότερα έμαθα ότι δεν είναι κάτι που βιώνω μόνο εγώ). Δεν καθόμουν στο μπαλκόνι για αρκετό καιρό, γιατί νόμιζα ότι θα χάσω έλεγχο και θα θέλω να πηδήξω από κάτω. Επιπλέον πίστευα ότι αν δεν κάνω κάτι από όσα προανέφερα, κάποιος δικός μου άνθρωπος θα πεθάνει. Πάλι άρχισα να αποφεύγω να πηγαίνω σχολείο. Και το χειρότερο είναι ότι είχα διαφορετικά «κολλήματα» κάθε εβδομάδα. Δηλαδή μια ολόκληρη εβδομάδα, το μυαλό μου περιστρεφόταν γύρω από ένα συγκεκριμένο intrusive thought. Μετά έφευγε και ερχόταν άλλο. Για δυο συνεχόμενες εβδομάδες στο δημοτικό, νόμιζα ότι θα πεθάνουμε όλοι επειδή θα έρθει τυφώνας στο σχολείο (πως δεν ξέρω, αλλά μου είχε κολλήσει). Οπότε κοίταγα συνεχώς τα σύννεφα, χωρίς να προσέχω οτιδήποτε άλλο γίνεται γύρω μου. Τώρα το λέω και γελάω αλλά τότε ίδρωνα και έκλαιγα.
Ή το άλλο, έμπαινα στην εκκλησία και πίστευα ότι θα χάσω έλεγχο και θα αρχίσω να βρίζω.
Και το χειρότερο… Πίστευα πως έχω κάνει πράγματα που ΔΕΝ έχω κάνει. Στο δημοτικό (ναι, πάλι) ένα παιδί προκαλούσε συνεχώς προβλήματα. Συνέχεια όμως. Μια φορά είχε βρεθεί ένα σημείωμα από παιδί που έβριζε μια δασκάλα. Και ενώ ήξεραν όλοι πως είναι εκείνος και είχαν και αποδείξεις μάλιστα, εμένα το μυαλό μου είχε κόλλησε πως το έκανα η ίδια και δεν το θυμάμαι. ΞΑΝΑ για μια εβδομάδα, το ίδιο βιολί. Δεν μίλαγα σε κανέναν, ένιωθα τύψεις για κάτι που δεν είχα κάνει, για κάτι που ήδη είχε επιλυθεί. Αυτό νομίζω λέγεται “False memory”. Πείθεις τον εαυτό σου για κάτι το οποίο δεν ισχύει.
Στο λύκειο είχαν ελαττωθεί σημαντικά όλα αυτά. Σαν να είχα «θεραπευτεί» μέσα μου. Άλλωστε λένε πως η καλύτερη θεραπεία για το συγκεκριμένο disorder είναι απλά να αγνοείς την ύπαρξή του.
Τους τελευταίους μήνες με έχει ξανά πιάσει.
Όχι δεν έχω διάγνωση στα χέρια μου, μαζεύω λεφτά να πάω για μια γνωμάτευση από ειδικό. Ίσως ηρεμήσω αν οφείλεται όντως αυτό για όσα περνάω τόσα χρόνια. Δεν ξέρω πόσο έξω μπορεί να πέφτω. Το έχω ψάξει σε βάθος, και έχω καταλήξει πως το OCD ταιριάζει περισσότερο από κάθε τι άλλο σε αυτό.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε