22-09-23
12:52
Ούτε και γω έχω μαντικές ικανότητες και σίγουρα δεν μπορώ να προβλέψω εξαιρετικές ή ακραίες καταστάσεις που μπορεί να συμβούν.Εντάξει, προσωπικά δεν έχω μαντικές ικανότητες να ξέρω σε μια τέτοια αλλαγή πως θα είναι, μου αρέσει γενικά στην ζωή να προσεγγίζω ρεαλιστικά τα πράγματα ιδίως οταν μεγάλο μέρος αυτών δεν εξαρτάται απο μένα, καθώς και να αποδεχτείς την οικογένεια, δεν μπορείς να ξέρεις αν το ίδιο θα συμβεί και στον σύντροφο, με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια ένταση και θα είναι το ίδιο χαρούμενος, οι πιθανότητες να συμπέσουν όλα ταυτόχρονα είναι μικρές.
Ρεαλιστικά αντιμετωπίζω το θέμα της αποδοχής ενός παιδιού από τον σύντροφο.
Υποτίθεται ότι έχετε περάσει μεγάλο διάστημα μαζί πριν παρθεί αυτή η απόφαση και κατά την διάρκεια αυτού του διαστήματος έχετε ξεδιπλώσει τα "θέλω" σας και τα έχετε αναλύσει.
Καταλαβαίνεις από τον τρόπο που το αντιμετωπίζει, από τον τρόπο που μιλάει γι΄αυτό, από τις εκφράσεις του, από την προσωπικότητά του, αν και πόσο το θέλει.
Βάζοντας στην "εξίσωση" όλα αυτά τα στοιχεία καταλήγεις σ΄ένα συμπέρασμα το οποίο αν έχεις μια στοιχειώδη ενσυναίσθηση, δεν θα είναι λανθασμένο και βάσει αυτού πορεύεσαι.
Είναι ένα θέμα που κανένας δεν έχει λόγο να κρυφτεί ή να πει ψέματα επειδή δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για να το κάνει.
Δεν είναι κάτι "ανάλαφρο" όπως το να σου πει κάτι που δεν ισχύει για να σε ρίξει επειδή του γυάλισες (λέμε τώρα ένα τυχαίο παράδειγμα, μην το πάρεις τοις μετρητοίς).
Τώρα για την ίδια ένταση που λες, η μητέρα, ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό, εκ των πραγμάτων και εκ της φύσης της, είναι πιο "δοσμένη" στο παιδί της χωρίς όμως αυτό να διαφοροποιεί τόσο την θέση του άντρα ως πατέρας όσο και την μεταξύ τους σχέση ως ζευγάρι.
Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω επί του θέματος.
Είμαι σίγουρη ότι κανένας από τους δυο μας, δεν έχει ανάγκη δικηγόρου.Eσείς οι δύο κάνετε ο ενας το δικηγοριλίκι του άλλου στα θρέντς;
Πλάκα κάνω.
Και γω πλάκα κάνω.
Αμήν!!!Μακάρι όλοι οι συνειδητοποιημένοι πριν να ναι χαρούμενοι με την ζωή τους μετά, στο κάτω κάτω αυτό θέλουμε, να ναι οι άνθρωποι πλήρεις και ευτυχισμένοι.
22-09-23
11:32
΄Οταν γίνεσαι γονιός, γίνεσαι εκτός από σύντροφος και μητέρα, γίνεται εκτός από σύντροφος και πατέρας.Το "γίνομαι συνειδητά γονιός" αφορά μια απόφαση που παίρνεις με τον σύντροφό σου και σε ενα θεωρητικό πλαίσιο, αν όλα είναι ιδεατά, νιώθεις πως αγαπάς τα παιδιά και ανυπομονείς να κάνεις το δικό σου.
Άρα το "συνειδητά" αφορά την φάση πριν την οικογένεια και είναι συνυφανσμένο με τις προσδοκίες που έχει θέσει ο καθένας στους ρόλους που κατέχουν την δεδομένη στιγμή της ζωής τους, δηλαδή, μέχρι εκείνη τη στιγμή είσαι σύντροφος,σύζυγος ή συνοδοιπόρος στην ζωή να το κάνουμε γενικό, όπου οι ανάγκες σας τέμνονται αρμονικά ώς εκείνο το στάδιο.
όταν γίνεσαι γονιός, περνάς στην επόμενη φάση, όπου αλλάζεις ρόλους, απο σύντροφος γίνεσαι πατέρας, μάνα και αλλάζεις εξ ολοκλήρου. Η ταυτότητά και οι ανάγκες σου δεν θα είναι η ίδια ποτέ ξανά, ντε φάκτο.
Περνώντας λοιπόν επι του πρακτέου, βλέπεις πως είναι η ζωή σου με ενα παιδί , πόσο πολύ αλλάζεις και πόσο εν τέλει είναι πάρα πολύ διαφορετικά τα πράγμα απο ο,τι τα φανταζόσουν θεωρητικά, βλέπεις τον σύντροφό σου να αλλάζει και όλη σου την ζωή μαζί με αυτό.
Η ταυτότητα και οι ανάγκες του ζευγαριού παραμένουν οι ίδιες και συνεχίζουν να αλληλοκαλύπτονται, απλώς προστίθεται και ο ρόλος του γονιού.
Συμφωνώ απολύτως σ΄αυτό.Οπότε για να καταλήξω στη δική μου προσθήκη σε αυτό που λές, δεν αρκεί μονάχα η συνειδητή επιλογή πρίν την οικογένεια αλλά και η αρμονική ενσωμάτωση της ζωής ΄που έπεται μετά απο αυτήν, δηλαδή να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, και να μην χάσεις τον εαυτό σου.
Εννοείται ότι θα έχει διασφαλιστεί πριν την απόφαση της γέννησης ενός παιδιού.
Υπάρχει.Κι αυτό εκ των προτέρων, δεν υπάρχει περίπτωση να το ξέρεις.
22-09-23
10:44
Δεν καταλαβαίνω γιατί το λες αυτό όταν όλο σου το κείμενο επιβεβαιώνει στο ακέραιο αυτό που είπα.Χμ, παρουσιάζονται αρκετά μονόπλευρα «τα πράγματα» στην υπόθεση σου.
Αν αναλογιστείς τις διάφορες φάσεις της ζωής σου μέχρι τώρα, θα διαπιστώσεις ότι σε κάθε μία απ΄αυτές, υπήρχε και από ένα κυρίαρχο θέμα.΄Αλλοτε ήταν οι Πανελλαδικές, άλλοτε ήταν το Πανεπιστήμιο, άλλοτε ήταν ένας έρωτας, άλλοτε ήταν η αναζήτηση εργασίας κτλ.Δεν μίλησα ποτέ για ξεσάλωμα μέχρι το πρωί, μίλησα το συναντήσεις τον άλλο και να μην μιλάει συνεχώς για τα παιδιά του. Όσους φίλους και γνωστούς εχω που βρίσκονται με ανθρώπους που έχουν παιδιά/οικογένεια παραπονιούνται συνεχώς πως μιλάνε όλη την ώρα για τα παιδιά τους/ τους δείχνουν φωτογραφίες απο αυτά κτλ , «πράγματα» που δεν ενδιαφέρουν συνεχώς τον άλλο και από ένα σημείο και μετά καταντά τέρμα ανιαρό και μονότονο.
Και είναι και λογικό, σε σύγκριση με εναν άνθρωπο που έχει όλο τον χρόνο ελεύθερο ( καλά σχετικό αυτό ανάλογα με την ζωή που κάνει ο άλλος) η γκάμα των συζητήσεων θα ποικίλει και ανάλογα, συνήθως οταν είσαι γονιός, και ιδίως νέος γονιός λίγο μπορείς να παρεκκλίνεις απο την ρουτίνα καθώς θα έχεις ψιλοστάνταρ υποχρεώσεις , όλοι ξέρουμε ποιες είναι αυτές για κάποιον οικογενειάρχη σε αντίθεση με κάποιον που δεν έχει οικογένεια και δεν μπορείς να προβλέψεις τοσο εύκολα τα… «πράγματα» που απαρτίζουν την ρουτίνα του.
Εδώ η ίδια μου η αδερφή που ήταν απο τα άτομα που είχε τόσα ενδιαφέροντα και ασχολίες και ήταν τόσο δραστήρια, απο τότε που έκανε παιδιά/οικογένεια την χάσαμε κυριολεκτικά καθώς οι προτεραιότητες της άλλαξαν, στράφηκαν εντελώς προς αυτά και οι συζητήσεις πλέον περιλάμβαναν «οικογενειακά δράματα» και μόνο.
Κι άλλες πόσες ιστορίες που προσωπικά γνωρίζω ή και δεν γνωρίζω αλλά έχω ακούσει απο ανθρώπους και τις κατανοώ.
Φαντάζομαι ότι οι φίλοι σου, βρίσκονταν και αυτοί σε παρόμοια φάση επειδή το σύνηθες είναι να συναναστρεφόμαστε άτομα που βρίσκονται κοντά στην ηλικία μας.
Σας ενδιέφεραν λοιπόν τα ίδια πράγματα και είχατε παρόμοιες σκέψεις και παρόμοιους προβληματισμούς.
Αλλά ακόμα και αν βρισκόσασταν σε κοντινές φάσεις ζωής όπως πχ εσύ να είχες ολοκληρώσει τις σπουδές σου και να αναζητούσες εργασία και ο άλλος να βρισκόταν ακόμα στο Πανεπιστήμιο, πάλι θα είχατε πάρα πολλά να μοιραστείτε και ο ελεύθερος χρόνος σας, πάλι θα σας επέτρεπε να βρισκόσασταν συχνά, ν΄αναταλλάσσατε απόψεις επί παντός επιστητού, να φιλοσοφούσατε και ν΄απολαμβάνατε την παρέα σας.
΄Οταν κάποιος γίνεται γονιός, όλα τα παραπάνω αλλάζουν άρδην.
Παύουν πλέον να υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα επειδή το παιδί δεν είναι απλώς προτεραιότητα αλλά καταλυτικός παράγοντας που ανατρέπει όλη την ζωή σου έτσι ώστε να καθορίζεται πλέον και να κινείται γύρω απ΄αυτό.
Θέλεις να μιλάς γι΄αυτό, θέλεις ν΄ανταλλάσσεις απόψεις γι΄αυτό, προβληματίζεσαι γι΄αυτό κτλ.
Κάνεις λοιπόν παρέα με ανθρώπους που έχουν αποκτήσει και αυτοί παιδί, έτσι ώστε να μοιράζεσαι μαζί τους, όλα τα παραπάνω.
Και ασφαλώς τα ζητούμενά σου δεν καλύπτονται πλέον από κάποιον που βρίσκεται σε άλλη φάση ζωής όπως και συ δεν καλύπτεις πλέον τα δικά του ζητούμενα και γι΄αυτό σχετικά γρήγορα, αυτές οι παρέες χάνονται.
Αυτό ισχύει και στην δική σου περίπτωση με την αδελφή σου.
Ασφαλώς δεν εννοώ ότι θ΄απομακρυνθείτε αλλά αυτό δεν θα συμβεί ακριβώς επειδή είνα αδελφή σου. Αν ήταν μια φίλη σου θ΄απομακρυνόσασταν.
Το παράδειγμα με το ξεσάλωμα μέχρι πρωίας, το έδωσα για να γίνει σαφής η αντιδιαστολή.Τα «πράγματα» λοιπόν εξαρτώνται απο πολλούς παράγοντες και φυσικά θα υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις σε όσα ανέφερα. Όμως, δεν παύει να επαφίενται στην κρίση του καθενός και να χρωματίζονται και ανάλογα με βάση την πλευρά που βρίσκεσαι. Για σένα μπορεί ναναι ωραίο και γεμάτο να έχεις μια ζωή αφιερωμένη στα παιδιά και την οικογένεια, τον άλλον μπορεί να τον ενδιαφέρουν άλλα πράγματα και να μην θέλει συνεχώς να μιλάτε για αυτά σε ενα τραπέζι που ούτε ξεσαλώνεις, ούτε χρυπιέσαι, ούτε ξενυχτάς μέχρι πρωίας στα μπάρς και σε μαζεύουν τύφλα, αλλά απλώς βγήκες για εναν καφέ/ μια καθημερινή δραστηριότητα χωρίς ένταση. Και φυσικά και οι παρέες που θα μείνουν θα είναι αυτές που θα έχετε κάπως παρόμοιες ασχολίες/ενδιαφέροντα γιαυτό βλέπουμε συνέχεις να βγαίνουν οικογένειες μαζί ή μόνο μανάδες, καθώς έρχεται ο αποκλεισμός και απο την μια και απο την άλλη πλευρά.
Αν και η προσωπική μου γνώμη είναι πως είναι κρίμα να χάνεις τον εαυτό σου μέσα σε οποιαδήποτε κατάσταση, ακόμη κι αν αυτό είναι η ίδια σου η οικογένεια.
Θα πρεπε θεωρητικά να μπορείς να μιλήσεις και για κάτι άλλο και να διατηρήσεις και μια ζωή έξω απο αυτό, όμως αυτό είναι η προσωπική επιλογή καθενός και κανέναν λόγο δεν έχω εγώ ή και κανείς πάνω του.
Το ίδιο ισχύει και για ένα τραπέζι, έναν καφέ, μια καθημερινή δραστηριότητα, όπως αναφέρεις.
Ασφαλώς τα πράγματα χρωματίζονται από την πλευρά που βρίσκεσαι.
Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο και από τις δύο πλευρές και αυτό είναι η μη πλέον κάλυψη των ενδιαφερόντων τους.
Επίσης αυτές οι φωτεινές εξαιρέσεις που λες, δεν ξέρω κατά πόσο είναι φωτεινές.
Δεν έχω δει κάποιον που έγινε συνειδητοποιημένα γονιός να χάνει τον εαυτό του.
Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα.
Ο εαυτός του αποκτά άλλο νόημα και άλλη σημαντικότητα.
22-09-23
02:23
Από τις φιλίες του παρόντος, αυτές που θα διατηρηθούν μελλοντικά, θα είναι όσες συμπέσουν με την ίδια φάση ζωής που θα βρισκόμαστε και μεις.Και να σου πω κάτι; Όταν πάω 40 προσωπικά δεν θα θέλω να βγαίνω και με άτομα που θα μιλάνε συνεχώς για τα παιδιά τους, τα σχολεία, το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων και θα μου δείχνουν φωτογραφίες του Μανωλάκη στην κατασκήνωση.
Είναι, εν ολίγοις,επιλογή και εκείνων χωρίς παιδιά να τους απομονώνουν εν τέλει γιατι κακά τα ψέματα είσαι με τον Μπάμπη 20 χρόνια, τα τελευταία 5 χρόνια μεγαλώνεις παιδιά φουλ ταιμ, εχεις αφήσει τον εαυτό σε δεύτερη μοίρα κι αν είσαι και στη ταλαίπα οικονομικά τι άλλο να συζητήσεις;
Τα ενδιαφέροντα αλλάζουν, ο τρόπος ζωής αλλάζει και όπως εσύ δικαιολογημένα δεν θα ενδιαφέρεσαι να μάθεις πόσες μέρες πήρε αντιβίωση για την φαρυγγίτιδα, ο γιος της φίλης σου ή πόση εργασία για το σπίτι του βάζει η δασκάλα του, έτσι και αυτή δικαιολογημένα δεν θα ενδιαφέρεται να κανονίσετε ξεσάλωμα μέχρι το πρωί επειδή εσύ θα μπορείς να κοιμηθείς την επόμενη μέρα μέχρι το μεσημέρι ενώ αυτή θα πρέπει να σηκωθεί νωρίς να φροντίσει τα παιδιά της.
Απλά είναι τα πράγματα.
21-09-23
20:23
Εξήγησα για ποια περίπτωση μιλάω.Αυτά που γράφεις ισχύουν μόνο για βέρους Αθηναίους και Θεσσαλονικείς που είδαν κάτι παράγκες από παππούδες να αποκτούν αξία μέσα σε μια δεκαετία μετά το 80-90. Αρκετών οι γονείς είναι από επαρχία και τα πατρικά τους είναι σε μικρές πόλεις και χωριά και στα οποία πολλές φορές δεν υπάρχουν ευκαιρίες εργασίας ή κοινωνικοποίησης για τους ίδιους και έτσι μεταναστεύουν σε Αθήνα/Θεσσαλονίκη. Αυτοί θα πρέπει να νοικιάσουν την πρώην παράγκα, νυν δυάρι του 1970 ανακαινισμένο το 2010 για 700 ευρώ, οπότε όχι δεν φτάνουν τα 1500 του high end δημόσιου υπάλληλου που δουλεύει στο υπουργείο και ας μην μιλήσουμε καν για κανέναν φουκαρά αναπληρωτή που τον διόρισαν σε νησί με 900 ευρώ και οι ντόπιοι δεν του νοικιάζουν καν σπίτι.
Για την περίπτωση των παππούδων που μετακόμισαν την δεκαετία του 1950 από την επαρχία στα αστικά κέντρα, δημιούργησαν μια περιουσία την οποία κληροδότησαν στα παιδιά τους και αυτά στην συνέχεια την αύξησαν και την κληροδότησαν με την σειρά τους στα δικά τους παιδιά.
Την ανέφερα ως χαρακτηριστικό παράδειγμα επειδή σ΄αυτήν την κατηγορία ανήκουν πάρα, πάρα πολλοί ΄Ελληνες.
Τώρα για την κατηγορία που αναφέρεις εσύ και που είναι μια συνηθισμένη περίπτωση επειδή χιλιάδες νέοι άνθρωποι αφήνουν τα πατρικά τους στην επαρχία και έρχονται στις μεγάλες πόλεις προς εύρεση εργασίας και κοινωνικοποίησης, θα σου πω ότι υπάρχουν σπίτια που νοικιάζονται πολύ φθηνότερα αναλόγως την περιοχή που βρίσκονται.
Αν ο ερχόμενος στις μεγάλες πόλεις θέλει να ζει σε μια καλή περιοχή, να έχει ένα καλό σπίτι, επειδή ένα ανακαινισμένο σπίτι δεν σημαίνει αυταπόδεικτα ούτε ότι δεν είναι καλό ούτε ότι είναι φτηνό, να είναι κοντά στην δουλειά του επειδή τον κουράζουν οι καθημερινές διαδρομές, να έχει γενκότερα κάποια standards στα οποία δεν κάνει εκπτώσεις, ασφαλώς θα πληρώσει 700 ευρώ.
΄Ενα διαμέρισμα 40τμ στην Ελευσίνα νοικιάζεται 320 ευρώ και στα Ιλίσια 520 ευρώ.
Και ασφαλώς αυτός ο άνθρωπος, εννοείται ότι θα συντηρεί μόνο τον εαυτό του.
Δεν είναι δυνατόν να πιστεύει ότι μπορεί να συντηρήσει οικογένεια μόνο με το δικό του εισόδημα.
Συμφωνώ για τους αναπληρωτές τους οποίους όχι απλώς δεν φτάνουν τα χρήματα που παίρνουν αλλά πρέπει να βάζουν και από την τσέπη τους (ή την τσέπη των δικών τους) μέχρι να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα μόρια για να διοριστούν μόνιμα και να μπορέσουν να διεκδικήσουν μια θέση εργασίας κοντά στο σπίτι τους.
Παρ΄όλα αυτά, πόσες εκατοντάδες παιδιά βλέπουμε να δηλώνουν και να εισάγονται κάθε χρόνο σε καθηγητικές σχολές; (άλλο θέμα αυτό)
΄Η μάλλον εσύ συναναστρέφεσαι μ΄ένα συγκεκριμένο δείγμα πληθυσμού.Δεν συναναστρέφεσαι πολύ ή δεν ακούς καλά μάλλον.
Στην πρώτη παράγραφο, ειλικρινά σου λέω, απαξιώ να επεκταθώ.Ναι συμφώνω. Η συνειδητοποιημένη μάνα είναι κορποραία team leader με 10 υφιστάμενους νοματαίους και δουλεύει 9 ώρες και άλλες 2 πήγαινε έλα. Αφού τελειώσει από την δουλειά της πηγαίνει μία ώρα τη μέρα στο γυμναστήριο για να διατηρήσει το υγειές νεανικό κορμί της. Στην συνέχεια γυρίζει στο σπίτι, κάνει ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο και μία ώρα διαλογισμό. Οι πολύχρονες πρακτικές διαλογισμού της, την έχουν κάνει zen master και μπορεί σε δευτερόλεπτα να κατεβάσει τον διακόπτη και να απαλλαγεί από το άγχος και τις σκοτούρες της δουλειάς. Μετά παρασκευάζει ένας υγειές και πλήρως θρεπτικό γεύμα από βιολογικά προϊόντα, το οποίο απολαμβάνει με την οικογένεια της. Έπειτα χρησιμοποιεί το προσωπικό της dagger of time για να γυρίζει πίσω τον χρόνο να περάσει την μέρα με τα παιδιά της, να μιλήσει με τον άντρα της, να κάνει σεξ, να πάει σούπερ μάρκετ, να δει τις φίλες της, να φροντίσει τους γονείς της, να διαβάσει τα παιδιά, να παίξει μαζί τους, να τα φροντίσει όταν είναι άρρωστα, κτλ. Η συνειδητοποιημένη μάνα, έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα συνειδητοποίησης που πλέον το σώμα της δουλεύει σαν μηχανή και έχει την κράση του Bruce Willis στο Unbreakable. Δεν αρρωσταίνει ποτέ, δεν βαριέται ποτέ και η ψυχική υγεία είναι πάντα ακμάζουσα.
Λογικό το βρίσκω, να βρίσκεις λογικό να περνάνε τα παιδιά όλη τη μέρα τους σε ίδρυμα, όταν βρίσκεις λογικό να περνάνε οι μεγάλοι όλη τη μέρα τους σε ίδρυμα. Είναι καθημερινό pattern που το συνηθίζουν και το επαναλαμβάνουν και δεν αφήνει κενά. Άλλωστε αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις παντού χαρούμενους, ψυχικά υγειείς ανθρώπους, γεμάτους ζωντάνια και όρεξη για ζωή.
Το παν είναι να είσαι συνειδητοποιημένος.
Πού τα είδες εσύ αυτά τα πράγματα;
Σε άλλον κόσμο ζούμε;
Μιλάμε για ένα ζευγάρι που μοιράζεται επί της ουσίας την ζωή του, που βοηθάει ο ένας τον άλλον και έχει δημιουργήσει συνειδητοποιημένα μια οικογένεια.
Ποια γυμναστήρια, ποια αφρόλουτρα, ποιον διαλογισμό, ποιους φίλους της;
Το κύριο μέλημα είναι τα παιδιά της.
Θα επιστρέψει από την δουλειά της και θα φροντίσει τα παιδιά της. Τέλος.
΄Ολα τα υπόλοιπα σε τριτοτέταρτο χρόνο, όταν και αν έχει χρόνο.
Για την δεύτερη παράγραφο τι να σου πω;
Για τις πρωινές ώρες, μιλάω.
Τότε να μην στέλνουμε τα παιδιά στο σχολείο για να μένουν στο σπίτι με την μητέρα τους.
΄Ακου και κάτι άλλο.
Αν μια γυναίκα είναι ακατάλληλη για τον ρόλο της μητέρας, θα είναι ακατάλληλη είτε δουλεύει είτε όχι.
΄Οχι, δεν βλέπω παντού χαρούμενους, ψυχικά υγειείς ανθρώπους.
Δεν θ΄αναρωτηθώ το γιατί.
΄Εχω εντοπίσει τους λόγους που συμβαίνει.
Στο ότι "το παν είναι να είσαι συνειδητοποιημένος", είναι στο μόνο που θα συμφωνήσω και απαντάει και στο προηγούμενο "γιατί".
Εσένα, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν σου επιτρέπω να κάνεις ούτε ένα λόγω μακράς, μόνιμης παραμονής στα στενά όρια μιας συγκεκριμένης θεώρησης των πραγμάτων.7 τουλάχιστο, εσένα σου επιτρέπω και 4 λόγω μακράς ιδρυματοποίησης.
21-09-23
17:26
Μα δεν παραπονιέται ο @Devil. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα.Μπήκες στο δημόσιο με σκοπό το σταθερό εισόδημα και τη σταθερή θέση, όχι για τις ευκαιρίες και οι προοπτικές εξέλιξης μισθολογικά αλλά και επαγγελματικά, τώρα γιατι η γκρίνια;
Απλώς θέτει κάποιες ρητορικές ερωτήσεις και εκθέτει κάποιες παρατηρήσεις του.
Αυτό είναι όλο.
21-09-23
16:57
Οι ΄Ελληνες ανέκαθεν ήταν υπέρ της ιδιόκτητης στέγης.Ας πάρουμε ένα τυπικό παράδειγμα ζεύγους άντρας 35 ετών, γυναίκα 30.
Το ιδιόκτητο σπίτι που το βρήκανε? Ο μόνος τρόπος είναι να τους το φτιάξανε οι γονείς δηλαδή στην πράξη είναι να σαν τους δίνουν οι γονείς το μήνα ένα χιλιάρικο για δόση στεγαστικού. Ανεξάρτητους δεν τους λες, γιατί δεν είναι στην φάση τα φτιάξαμε μόνοι μας και δεν δίνουμε λογαριασμό. Το ιδιόκτητο σπίτι επίσης μπορεί να μην είναι σε μέρος που βολεύει ή μπορεί να μην είναι αρκετά μεγάλο ή όπως το θέλει το ζευγάρι. Συνήθως έρχεται πακέτο με άτυπο έλεγχο από γονείς και αυτό αν οι γονείς είναι normal. Αν είναι toxic κλάφτα.
Κάνουν παιδί λοιπόν, τι θα γίνει τώρα? Αν η γυναίκα είναι το ιδιωτικό έχει 2 μήνες άδεια και μετά θα πρέπει να επιστρέψει στην δουλειά για να μην χάσει τα 1500 και το παιδί ποιος το μεγαλώνει? Οι πεθερές που έρχονται με βάρδιες, ή η Αλβανίδα νταντά. Παντρεύεσαι λοιπόν μια γυναίκα και τα παιδιά σου τα μεγαλώνει μια άλλη γυναίκα. Στο δημόσιο θα πάρει 2 χρόνια αλλά so what? Μετά τα δύο χρόνια παύει το παιδί να έχει ανάγκη τη μάνα?
Βαριά θα κάνουν επίσης δυο παιδιά γιατί δεν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος για άλλο παιδί. Η γυναίκα συνεχίζει να είναι μέσα στο άγχος, γιατί ενώ θέλει να είναι με τα παιδιά της πρέπει να λείπει από το σπίτι 10 ώρες τη μέρα. Τρέχει να βρει παιδικό σταθμό και βρεφικό σταθμό. Χάνει ουσιαστικά τις ωραιότερες στιγμές με τα παιδιά για να μιζεριάζει σε ένα γραφείο.
Από την πρώτη μεταπολεμική περίοδο που παρατηρήθηκε το φαινόμενο της εσωτερικής μετανάστευσης στα αστικά κέντρα, το πρώτο μέλημα των Ελλήνων, που στην κυριολεξία τότε αμοίβονταν με τρεις και εξήντα και το σύνηθες ήταν να δουλεύει μόνο ο άντρας, ήταν ν΄αποκτήσουν ένα δικό τους σπίτι με κάθε θυσία.
Στην πλειονότητά τους λοιπόν, οι γονείς μας βρήκαν ένα σπίτι, από τους παππούδες μας και επειδή γύρω στα
mid-1980s-early 1990s που δημιούργησαν οικογένεια οι γονείς μας, οι οικονομικές συνθήκες ευνοούσαν την αγορά ακινήτων, πολλοί ήταν αυτοί που κράτησαν το σπίτι που βρήκαν για να το νοικιάζουν και αγοράσαν και ένα καλύτερο, μεγαλύτερο, πιο σύγχρονο για τον εαυτό τους.
Το ότι αυτό το σπίτι, θα το χαρίσουν στα παιδιά τους όταν δημιουργήσουν οικογένεια, καθόλου δεν καταλαβαίνω γιατί έρχεται πακέτο με άτυπο έλεγχο από γονείς.
Και όχι μόνο δεν το καταλαβαίνω αλλά μου κάνει και μεγάλη εντύπωση επειδή συναναστρέφομαι με πολλούς ανθρώπους 30-35 ετών και ποτέ δεν έχω ακούσει κάτι τέτοιο.
Αν οι γονείς είναι τοξικοί, τότε την "ζημιά" τους δεν θα την κάνουν επειδή χάρισαν ένα σπίτι στα παιδιά τους, θα την κάνουν ούτως ή άλλως ανεξαρτήτως αυτού και το πώς θα το διαχειριστούν αυτό τα παισδιά τους είναι καθαρά εξατομικευμένο θέμα που εξαρτάται από τον χαρακτήρα τους.
Τώρα για το θέμα του παιδιού, συμφωνώ ότι είναι ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα και η σοβαρότητά του δεν επιδέχεται επιπολαιότητες όμως μια χαρά βλέπω ισορροπημένα και χαρούμενα παιδιά που μεγάλωσαν σε παιδικούς σταθμούς και αργότερα σε σχολεία με διευρυμένο ωράριο και που είχαν το αμέριστο ενδιαφέρον και την αμέριστη φροντίδα, υπεύθυνων γονιών τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας.
Η συνειδητοποιημένη μάνα μπορεί άριστα να επιτελέσει στο ακέραιο το έργο της όταν επιστρέψουν τα παιδιά και ή ίδια στο σπίτι.
Είναι ένα καθημερινό pattern που το συνηθίζουν και το επαναλαμβάνουν και δεν αφήνει κενά.
Επίσης λες ότι το πολύ να κάνουν δύο παιδιά.
Πόσα να κάνουν δηλαδή;
Τουλάχιστον τέσσερα για να λύσουν το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας;
Πες το μου κι αυτό.
Κάποιον μου θυμίζεις εσύ.
21-09-23
13:25
Δεν είναι όλες οι θέσεις του δημόσιου τομέα της τάξεως των 1000 ευρώ τον μήνα.Καλά τι επιχείρημα είναι αυτό? Να αποταμιεύσεις από που και πόσα? Επίσης η οικογένεια έχει συγκεκριμένα ηλικιακά περιθώρια.
Υπάρχουν και θέσεις των 1500 ευρώ τον μήνα που με την συμμετοχή σε κάποιες επιτροπές, ανεβάζουν ακόμα παραπάνω το μηνιαίο εισόδημα.
΄Οταν δύο άνθρωποι που έχουν ιδιόκτητο σπίτι, συγκεντρώνουν πάνω από 3000 ευρώ τον μήνα, μια χαρά τα βγάζουν πέρα (τουλάχιστον μέχρι σήμερα που μιλάμε).
΄Ασε που μπορεί να τύχει, ο ένας να δουλεύει στον δημόσιο τομέα και ο άλλος στον ιδιωτικό (προσπαθώντας να μεγαλώσει την πίτα που έχει στην διάθεση του, όπως λες) οπότε το συνολικό, μηνιαίο ποσό, ποικίλλει.
21-09-23
11:59
Είναι δηλαδή σαν να λέμε ότι ο ιδιωτικός τομέας καταξιώνει την αξιοκρατία και τον ανταγωνισμό ενώ ο δημόσιος τομέας την ισότητα και την συνεργασία;Κανένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια που δεν θέλει να ζει μια ζωή στην μιζέρια δεν πάει να δουλέψει πλέον στο δημόσιο. Μου είναι αδύνατο να φανταστώ πως κάποιος εθελοντικά "κλειδώνει" ένα μισθό 12 χιλιάδων τον χρόνο και εγκαταλείπει κάθε μελλοντική ευκαιρία για κάτι καλύτερο, όταν βρισκόμαστε σε μια εποχή που το κόστος ζωής αυξάνεται συνεχώς, ιδιαίτερα στα ενοίκια.
Το δημόσιο δεν είναι ασφάλεια, είναι μια φυλακή. Σου δένει τα χέρια από κάθε άποψη και συνηθίζεις κάθε χρόνο μόνο να σφίγγεις το ζωνάρι και να περιμένεις ποτέ θα δώσει η κυβέρνηση καμία αυξησουλα. Θέλω να δω κάποιον να ζει στην Αθήνα με 1000 ευρώ μισθό.
Τα μόνα άτομα που την παλεύουν στο δημόσιο είναι κάτι εργένηδες που ζουν στην γκαρσονιέρα κάτω από το σπίτι των γονιών και δεν έχουν να πληρώσουν νοίκι. Αν θες να είσαι πραγματικά ανεξάρτητος δεν βγαίνεις ούτε για αστείο. Καλά δεν μιλάμε τώρα να έχεις και οικογένεια και να πρέπει η γυναίκα να επιστρέψει με τον ομφάλιο στην δουλειά γιατί θε χάσετε τον δεύτερο μισθό και δεν θα έχετε να αγοράσετε γάλα.
Τρομερή επιλογή.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.