Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
23-09-23
14:53
Φυσικά και το αντιλαμβάνομαι, όπως εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι κρίνεις με θετικό πρόσημο μια κατάσταση. Οι προσωπικές μας κρίσεις, θετικές ή αρνητικές συμβάλουν στην διαμόρφωση του κοινωνικού πλαισίου μέσα στο οποίο ζούμε όλοι και γι' αυτό θα πρέπει να τις εκφράζουμε και όχι να κάνουμε τουμπεκί. Επειδή κανένας από εμάς δεν κατέχει το αλάθητο, αλλά όλοι βλέπουμε μια συγκεκριμένη πλευρά του νομίσματος, είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει μια πολυφωνία στην κοινωνία, έτσι ώστε να μην παρασύρεται το κοινωνικό πλαίσιο στα άκρα. Όπως μπορείς να φτάσεις στην τυραννία της κοινής γνώμης όταν έχεις ανθρώπους που το μόνο που κάνουν είναι να κρίνουν αρνητικά τα πάντα, έτσι μπορείς να φτάσεις και στο να παράγεις μαζικά κακομαθημένους εγωκεντρικούς νάρκισσους, όπου όλα διαμορφώνονται γύρω από το πως εκείνοι αισθάνονται.Δεν βλεπω να το αντιλαμβανεσαι ομως οταν κρινεις με αρνητικό πρόσημο τις πραξεις αλλων !
Ως γνωστών η κριτική καλοπροαίρετα γίνετε όταν προσπαθούμε να δούμε πίσω από το αποτέλεσμα της πράξεις και αν καταλάβουμε το γιατί...
Συνεχίζοντας τη προηγούμενη παράγραφο, ναι, θα πρέπει να λάβεις αναγνώριση από την κοινωνία ως ένα βαθμό για τα παιδιά σου, γιατί σκοπός μας είναι να μεγαλώσουμε και παιδιά τα οποία θα προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και δεν θα είναι εγωκεντρικοί νάρκισσοι. Όταν όλοι όσοι γνωρίζουν το γιο σου λένε "τι μαλάκας είναι αυτός" υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι όντως μαλάκας. Αυτό δεν σημαίνει ότι μεγαλώνουμε παιδιά κομφορμιστές που πρέπει να ζούνε για το "τι θα πει ο κόσμος" αλλά δεν σημαίνει και πως περνάμε στα παιδιά το μήνυμα "κάνε ότι γουστάρεις εσύ και μην ακούς κανέναν" γιατί πολύ απλά δεν πάει έτσι.Το μεγαλύτερο λάθος ενός γονεα είναι να περιμένεις αναγνώριση από το σύνολο της κοινωνία ςκαι όχι από τα ίδια του τα παιδιά!
Αν εμένα οι γονείς μου κάναν πάντα αυτό που ήθελα εγώ και δεν με πίεζαν για τίποτα, στην καλύτερη δεν θα είχα πάει ούτε μια μέρα σχολείο, θα πέταγα πέτρες σε όποιον περνούσε από το σπίτι και θα ζούσα με τη σύνταξη τους. Αυτό που λες λοιπόν δεν είναι στέκει, και το ξέρεις κι εσύ η ίδια, οπότε απλά θέτεις ένα αυθαίρετο όριο και όταν πρόκειται για το σχολείο θα πεις "θα πας, δεν σηκώνω κουβέντα" αλλά όταν πρόκειται για το να φιλήσει την θεία θα πεις "το πιέζουμε το παιδί". Και δεν λέω ότι κάνεις κάτι λάθος, γιατί όλοι αυτό κάνουμε, καθώς δεν υπάρχει καμιά διακριτή γραμμή πάνω σε όλα αυτά, αλλά ο κάθε γονέας βάζει τη γραμμή εκεί που κρίνει αυτός. Ας μην λέμε λοιπόν απόλυτα πράγματα του στυλ "ΔΕΝ πρέπει να παραβιάζουμε τα όρια το παιδιών και να τους επιβάλουμε να κάνουμε πράγματα που δε θέλουν" αλλά ας προσανατολίζεται η συζήτηση στο "ποια θεωρείτε πως πρέπει να είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο τι θέλει να κάνει το παιδί και στο τι πρέπει να του επιβάλουμε να κάνει". Και η απάντηση είναι εντελώς διαφορετική για κάθε παιδί.Πιέζουν παιδιά να πάνε να φιληθούν με παππούδες γιαγιάδες γιατί θέλουν εκείνη και όχι αυτά ...
Αλήθεια αυτά τα παιδιά εκείνη την στιγμή τα έχει ρωτήσει κανένας αν θέλουν..
Παραβιάσεις τα όρια τους ,ΔΕΝ θέλουν να φιληθούν με κάποιον, ΔΕΝ θέλουν να δουν μια τέτοια εικόνα....
Εσύ το θέλεις ΟΧΙ εκεινα ...εσύ τα πιέζεις ΧΩΡΙΣ να λάβεις υπόψη τους τα θέλω τους ..
Αυτά τα παιδιά επειδή ακριβώς τα πήγες να δουν κάτι που δεν θέλουν θα γίνουν σωστοί ενήλικες;
Λάθος..τεράστιο..
Οποτε η προσωπική μου επιλογή να μην έχω εικόνες που με επηρεάζουν σαν άνθρωπο γιατί ίσως κουβαλάω μια παραπάνω ευαισθησία και την αναγνωριζω ,ευαισθησία διαφορετική από εσένα δεν με κάνει αυτόματα δειλή η αδύναμη ή μη φυσιολογικη ;
Δεν με κάνει ακατάλληλο γονέα....
Βλέπεις; εσύ είσαι εσύ και μπράβο σου που τις διαχειρίζεται έτσι.
Ξαναλεω αυτο δεν σε κανει περισσοτερο ή λιγοτερο δυνατο απο εμενα η οποιαδήποτε άλλο ΣΑΝ και εμένα...
απλα δεν εχουμε τον ιδιο τροπο διαχειρισης συναισθηματων ..
Η δύναμη και η καταλληλόλητα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και δεν έχει νόημα η σύγκριση μεταξύ αγνώστων σε ένα φόρουμ. Το κεντρικό σημείο της τοποθέτηση μου ήταν πως δεν θα πρέπει να υποθάλπουμε αδυναμίες στον χαρακτήρα μας, γιατί αυτές θα επηρεάσουν την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας. Δεν υπονοώ ότι έχεις τέτοιες αδυναμίες και ούτε με ενδιαφέρει να το κρίνω. Αυτό το κρίνει ο καθένας για τον εαυτό του. Καλό είναι απλώς να ακούμε τις διαφορετικές γνώμες γιατί πολλές φορές είμαστε τυφλοί απέναντι στις αδυναμίες μας.
Το "δικαιολογώ χωρίς να κρίνω" αποτελεί κανόνα για την παραγωγή ναρκίσσων. Θα πρέπει να αιτιολογούμε χωρίς να κρίνουμε αρχικά, και στην συνέχεια να δικαιολογούμε μόνο ότι είναι δίκαιο, ότι δηλαδή έχει υποστεί την κρίση μας και έχει κριθεί ως καλό.αναγνωριζω και συν αισθάνομαι απολυτα την ευαισθητη πλευρα του αλλου και δεν την χρησιμοποιω σαν μοχλο υποβαθμισης του ,ακριβως επειδη εχω φορεσει τα παπουτσια του και ξέρω ότι η εκφράσει αυτού δηλώνει μόνο ευαισθησία και όχι αδυναμία .
Βλέπεις ότι η δική μου "αδυναμία " για εσένα, για εμένα έγινε μοχλός να αντιλαμβάνομαι και να δικαιολογώ χωρις να κρίνω τους ανθρώπους...
Εκφράζεις εδώ την τον ακραίο θηλυκό τρόπο σκέψης. Ο τρόπος σκέψης που εκφράζεις είναι απαραίτητος για να κατανοήσεις τον άλλο, δεν είναι όμως αρκετός και όταν γίνεται το κυρίαρχο δόγμα γίνεται επιζήμιος. Πρέπει να πλαισιωθεί από τον αρσενικό τρόπο σκέψης, αυτόν της κρίσης και της απορρίψης του κακού έτσι ώστε μέσα από την σύνθεση των δύο να προκύψει το ανώτερο και ολοκληρωμένο.
Ο Θεός (δηλαδή το ανώτατο καλό), είναι ταυτόχρονα και η προσωποποίηση της ανιδιοτελούς αγάπης και κατανόησης, αλλά και ο κριτής του καλού και του κακού.
Εξ ορισμού είμαι το μέτρο σύγκρισης των πάντων, αφού εγώ είμαι η αφετηρία του εαυτού μου, όπως είσαι εσύ του δικού σου. Όταν δω τον πιο αδύναμο θα τον βοηθήσω να με φτάσει, όταν δω το πιο δυνατό θα του ζητήσω να με βοηθήσει να τον φτάσω.Και ποιος σου ειπες οτι εσυ ειναι ο κανονας ή το μετρο συγκρισης ωστε να επιβαλεις ή να κρινεις τον αλλο σαν αδυναμο ή ανικανο ;
Και ποιος σου είπε οτι ολοι οσοι δεν πατρονάρουν τις δικιές σου πεποιθήσεις θέλουν να καλλιεργούν την αναισθησία και την τυραννία;και ποιος σου ειπε οτι ολοι οσοι δεν πατροναρουν τις δικες σου πεποιθησεις θελουν να καλλιεργουν την συνεξαρτηση ;
Ξανά, ο απλαισίωτος απόλυτος θηλυκός τρόπος σκέψης. Προφανώς όταν ο λιποτάκτης, ο δωσίλογος, ο κλέφτης, ο προδότης κτλ βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τον υπερασπιστή, τον δίκαιο, τον μάρτυρα και τον ήρωα υπό την αιγίδα του "τίποτα δεν είναι κατακριταίο" τότε απλά υποθάλπουμε τον παρασιτισμό της πρώτης κατηγορίας επί της δεύτερης μέχρις ότου να πεθάνει ο ξενιστής. Αυτό βέβαια είναι ένα εντελώς άλλο θέμα συζήτησης.Όπως μπορουσαν και ηξερε ο καθενας !
Εδω ενεργοποιηθηκε το ενστικο της επιβιωσης ,αλλος σκοτωσε αλλος εφυγε αλλος εμεινε και στηριξε τους υπολοιπους ,αλλος το εβαλε στα ποδια σαν κλέφτης και πολλες πολλες διαφορετικες συμπεριφορες...
Ειναι καποια κατακριτεα ;
Οχι !
Η προσωποκεντρική θεώρηση και προσέγγιση του ανθρώπου δεν είναι κάτι καινούργιο, είναι το κυρίαρχο δόγμα της θρησκείας μας εδώ και 2000 χρόνια αλλά και του πολιτισμού μας από ακόμη πιο πριν. Δεν χρειαζόμαστε την επιστήμη για να μας πει όλα όσα ξέρουμε ήδη εδώ και τόσους αιώνες, τουλάχιστο αυτοί έχουμε επαφή με αυτά τα πράγματα.Κατακριτεα ειναι οταν βαζουμε πανω απ ολα την δικη μας πεποιθηση ,την δικη μας προσδοκία και σαφέστατα θα έρθετε σε πλήρη αντίθεση με των υπολοίπων..
Από έλλειψη ενσυναισθησης ,αντίληψης και κατανόησης πως ο κάθε άνθρωπος ειναι μια ξεχωριστή μονάδα με διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές πεποιθήσεις και ειναι απόλυτα κατανοητό το πως ενεργεί.
Εδώ πλέον ολόκληρη η επιστήμη αντιμετώπιση το άνθρωπο σαν ξεχωριστή μονάδα και σέβεται απόλυτα τις επιλογές του ...
Βάση λοιπόν της προσωποκεντρικης προσέγγισης που αυτή ασπάζομαι στην ζωή μου οφείλω σαν ενεργητικός ακροατής να ακούσω τον άλλον, να μπω λίγο στα παπούτσια του (βαθμός ενσυναισθησης ) ώστε να αντιληφθώ γιατί ενεργεί έτσι και να κατανοήσω τις προθέσεις του και όχι να βάλω το ΕΓΩ μου μπροστά και να τον κρίνω αν είναι σωστός η όχι.
Λογικό για μία κοινωνία η οποία όχι μόνο έχει ξεφύγει από τις ρίζες της, αλλά ενεργητικά τις υποβαθμίζει με κάθε ευκαιρία.Ο διάλογος μας ειναι η κάθε αυτού απόδειξη πως λείπει από την κοινωνία μας ή ενεργητική ακρόαση και η καλλιέργεια της ενσυναισθησης (γενικά μιλάω)
Συμφωνώ απόλυτα πως το τι έχει ο καθένας στο σπίτι του είναι το κυριότερο μέτρο σύγκρισης για το πόσο σωστός είναι ο τρόπος ζωής του.Και το κυριότερο;
Το τι είμαστε ας κοιτάξουμε στους 4 τοίχους του σπιτιού μας τι έχουμε εκεί μέσα και τι λαμβάνουμε από εκεί..
Αυτοί είμαστε αγαπητέ μου και αυτό το ξέρω μόνο εγώ και εσύ ,εύχομαι πραγματικά να λαμβάνεις τις προσδοκίες σου και έγω τις δικές μου και σαν αποτέλεσμα αυτών είναι μα βγαίνουμε σε αυτή την επικριτική κοινωνία με αυτοπεποίθηση και το κυριότερο, ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι για να μην έχουμε την ανάγκη να υποβαθμισουμε την ζωή κάποιου άλλου γιατί μόνο έτσι θα πάρει αξία η δική μας
Ευχαριστώ για την συζήτηση.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
22-09-23
22:45
Δεδομένο οτι είσαι νορμάλ , αλλα μην παιρνεις και όρκο πως όλοι/ολες θέλουν να δουλέψουν πανω στον εαυτο τους ωστε να πάνε στο επομενο βήμα πχ δημιουργια οικογένειας.
Ασχολείσαι μόνο με όσους θέλουν. Μπορείς απλά να το ρωτήσεις.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
22-09-23
22:24
Καλά βρε΄ς πρώτα κάποια να ειναι νορμάλ για να κάνεις οικογένεια με αυτά που κυκλοφορουν πλέον στην εποχή μας... και το ξανασυζηταμε και δεν το λέω μονο για σένα αυτό.
Πρώτα γινόμαστε εμείς νορμάλ, και μετά προσελκύεται και ο άλλος.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
22-09-23
22:18
Και πως θα κρίνεις εσυ τι είναι καλό για το παιδί σου όταν εισαι τόσο κάθετος και απολυτος σαν χαρακτηρας ;
Γενικά το να είναι κανείς τοσο κάθετος μόνο αλό δεν θα του κάνει μακροπρο΄θεσμα. Trust me.
Δεν είμαι κάθετος και απόλυτος χαρακτήρας και ούτε σκοπεύω να κάνω παιδί με την θηλυκή εκδοχή του εαυτού μου. Ξέρω πολύ καλά να ακούω τα γύρω μου άτομα.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
22-09-23
21:55
Όχι, δεν το κάνουν όλοι. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, και ο κάθε γονιός θα πρέπει να κρίνει τι είναι καλό για το παιδί του, τι όχι, και πότε. Τραυματικές εμπειρίες όμως θα έχουν τα παιδιά σου, είτε τα προστατεύεις είτε όχι. Αυτή είναι η ζωή, αλλιώς δεν θα ζούνε. Το ζήτημα είναι να μάθουν πως να διαχειρίζονται αυτές τις τραυματικές εμπειρίες και όχι απλά να ζουν μια προστατευμένη ζωή. Το γεγονός ότι μετά από τόσα χρόνια εσύ ακόμη δεν μπορείς να διαχειριστείς την εικόνα του φέρετρου θεωρείς ότι είναι θετικό για εσένα? (Επί τις ευκαιρίας, είχα εκτεθεί στις ίδιες και χειρότερες εικόνες μικρός). Εγώ δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα έχω άτομα να εξαρτώνται από εμένα όπως οικογένεια, άρρωστους γονείς κτλ και θα έχω στον χαρακτήρα μου διάφορες φοβίες και αδυναμίες που θε με καθιστούν ανίκανο να ανταπεξέλθω. Δες τι έγινε στην Ουκρανία που ξαφνικά αλλάξανε τα πάντα. Εκεί ποιοι πιστεύεις ότι ανταπεξήλθαν?Το γεγονος αγαπητε μου οτι ενας ανθρωπος ή ενα παιδι μπορει να διαχειριστει ενα γεγονος οπως εσυ το πιστευεις αυτο ,δεν σημαινει οτι το κανουν ολοι και φυσικα θλιβομαι οταν ακουω τετοια κριτικη που δηλωνει παντελης ελληψει ενσυναισθησης θα ελεγα
Δεν προέρχονται λοιπόν από έλλειψη ενσυναίσθησης αυτά που λέω, αλλά από το αντίθετο. Κάθε παιδί πρέπει να γίνεται δυνατό και όχι αδύναμο και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να δυναμώσεις εκτός από την έκθεση στην δυσκολία και το τρομακτικό.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
22-09-23
19:11
Πόσο συμφωνώ με το παραπάνω. Μιλάμε ο σύγχρονος άνθρωπος διακρίνεται από τρομερή θανατοφοβία.
Σίγουρα αυτός ο φόβος υπήρχε ανέκαθεν και σίγουρα είναι έμφυτο χαρακτηριστικό μας για να επιβιώνουμε, αλλά από την άλλη είναι επιβεβλημένο να μαθαίνουμε από μικροί ότι ο θάνατος είναι ένα από τα αναπόφευκτα στάδια της ζωής και θα πρέπει να το αποδεχόμαστε και όχι να το έχουμε σαν ταμπού, για το οποίο δεν μιλάμε, όχι μόνο στα παιδιά, αλλά και σε εμάς τους ίδιους.
Αυτό το πράγμα μετουσιωνεται και σε άλλες μορφές κατά τη γνώμη μου, όπως το να πάρεις ακόμη και μικρά ρίσκα, ή στο να αφήνεις πίσω σου κακές καταστάσεις.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
22-09-23
18:50
Κι όχι μόνο αυτό. Τότε όλοι είχαν τα ίδια προβλήματα, φτώχεια, στέρηση, ξύλο, αρρώστιες, θάνατοι, μαλώματα, οπότε δεν πέρναγε καν από το μυαλό των παιδιών να παραπονεθούν σε κανέναν εφόσον ήταν η νόρμα. Σήμερα αν η μαμά τα μαλώσει ή δεν τους πάρει παγωτό, πάνε στους φίλους τους και γκρινιάζουν και βρίζουν τη μάνα τους. Δυστυχώς τα παιδιά μεγαλώνουν μαθαίνοντας οτι είναι special snowflakes και όλα στη ζωή τους θα πάνε τέλεια αντί να μάθουν σεβασμό, καλοσύνη, ενσυναίσθηση.
Άλλο φαινόμενο. Πεθαίνει ο παππούς και τα παιδιά τα πάνε στην κηδεία για να μην τραυματιστουν από το πτώμα. Ουσιαστικά τους διδάσκουν ότι ο θάνατος είναι κάτι το τόσο τρομερό που δεν υπάρχει περίπτωση να μπορείς να το διαχειριστείς οπότε καλύτερα να μην εκτεθείς.
Τα παιδιά και καταλαβαίνουν και μπορούν να διαχειριστουν την αλήθεια.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
22-09-23
18:04
Οι δύσκολες καταστάσεις που βίωσε μικρή ενεργοποίησαν τα ένστικτα επιβίωσης και άρα είχε κάτι για να αγωνιστεί. Έπρεπε να επιβιώσει, να μεγαλώσει και να φτιάξει μια ζωή. Το κίνητρο είναι πολύ σημαντικό στον άνθρωπο και είναι αυτό που καθορίζει και το πόσο καλή είναι ζωή μας εν τέλει, καθώς έχεις τουλάχιστο έναν λόγο ο οποίος δικαιολογεί το ότι υποφέρεις.Πόσο δίκιο έχεις!!!
Ο μηχανισμός του άγχους έχει μπει πλέον στο πετσί μας!
Και θα σου πω 2 παραδειγματα: η μανούλα μου είναι 90 με πάρα πολλά προβλήματα σωματικής υγείας, δηλαδή χάλια. Έχει ζήσει πόλεμο, έχει περπατήσει πάνω από πτώματα σε ηλικία 9 ετών. Έζησε το μπλόκο της Κοκκινιάς. Έζησε σε μια φτωχή οικογένεια, που όπως λέει, δεν ήταν αγαπημένη, ο πατερας της έριχνε σφαλιάρες στη μάνα της. Παρόλα αυτά σπούδασε, εργάστηκε καλά και τώρα έχει διάθεση για ζωή.
Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε τραύματα; Πώς έφτασε 90 με σοβαρότατα προβλήματα υγείας και παλεύει να ζήσει;
Και βλέπεις νεαρούς/ές που ζουν σε ασφαλείς οικογένειες, δίχως βία, δίχως πολέμους και πνίγονται στα άγχη τους και κουβαλούν όλα τα τραύματα, επειδή τα μάλωσε η δασκάλα, επειδή δεν του πήρε παγωτό η μαμά κλπ.
Γιατί;
Νομίζω κάπου εκεί σ΄αυτό το άγχος που πέρασε στο dna μας, δε μας αφήνει να νοιώσουμε ασφαλείς. Είμαστε σε έναν διαρκη ανταγωνισμό, σε σχολείο, ομάδα, οικογένεια, φίλους, χόμπυ, ίντερνετ
Το περιβάλλον της ζωής έχει επίσης αλλάξει τελείως. Σήμερα βλέπεις γονείς να επιβλέπουν τα παιδά τους παντού. Εγώ όταν ήμουν μικρός έφευγα από το σπίτι το πρωι και γύριζα το βράδυ το καλοκαίρι και όλη η μέρα αποτελούνταν από ανεπίβλεπτο παιχνίδι με συνομιλίκους, το οποίο είναΙ ο τρόπος μέσα από τον οποίο τα παιδιά μαθαίνουν πως συναναστρέφονται, να αυτοοργανώνονται, να διαπραγματεύονται κτλ. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει σήμερα, όχι όταν μένεις π.χ. στην Αθήνα ή κάποια αντίστοιχη μεγαλούπολη όπου υπάρχουν ένα κάρο κίνδυνοι και θες να ξέρεις που είναι το παιδί και τι κάνει.
Η επαφή με τους γοννείς είναι επίσης περιοσμένη, καθώς πλέον και οι δύο δουλεύουν άπειρες ώρες για να έχουν ένα βιοτικό επίπεδο το οποίο είναι χειρότερο στα σημαντικά πράγματα από αυτό που είχαμε πριν 50 χρόνια.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
22-09-23
17:45
Φυσικά και ήταν λειτουργικότατοι. Είναι τρομερό πάντως το ότι κρίνεις μια άλλη εποχή με τα ηθικά στάνταρντ του σήμερα, αγνοώντας τελείως ποιες ήταν οι κυρίαρχες πεποιθήσεις τότε, διότι το "λειτουργικός" πάντα εξαρτάται από το κοινωνικό πλαίσιο.Να σε ρωτήσω κάτι;
Γιατί μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο αναφέρεις ΜΟΝΟ την πλευρά που θέλεις ώστε να παγιωθεί η άποψη σου ;
Αυτό νομίζω λέγετε μονόπλευρη αντιμετώπιση μιας συζήτησης ..
Επειδή ακριβως θυμάμαι και μαλιστα πολυ καλα ,να θυμισω λοιπον οσο αφορα τους παππούδες που αναφέρεις ,πως μερικοί από αυτούς έδερναν τις γυναίκες τους ,τις είχαν κλεισμένος μέσα σ ένα σπίτι, υποτιμουν τα παιδιά τους ,η αξία της "κορης" γυναίκας δηλαδη δεν υπήρχε..
Ρωτούσες παλιά τους παππούδες οπως λες πόσα παιδιά έχεις και σου απαντούσαν 2 παιδιά και μια κόρη...
Αυτοί ειναι λοιπόν οι λειτουργικοί;
Γιατί και αυτοί στην κατοχή εζησαν απλα εσύ επιλέγεις να αναφέρεις ΜΟΝΟ την μία πλευρά του νομίσματος
Όταν λοιπόν έχεις βιώσει εκτελέσεις, παιδομαζόματα, ασιτίες και όλα τα ωραία και παρόλα αυτά αντί να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα ζεις μέχρι τα 90, χτίζεις περιουσίες και κάνεις παιδιά και εγγόνια τότε μάλλον θεωρείσαι λειτουργικός δεν νομίζεις?
Πέραν του ότι δεν ήταν καν όλοι οι άνθρωποι έτσι όπως περιγράφεις (ενώ κατηγορείς εμένα πως παρουσιάζω τα πράγματα μονόπλευρα), το κυρίαρχο δόγμα τότε ήταν το "ξύλο βγήκε από τον παράδεισο" οπότε δεν δέχομαι πως αυτός που έδερνε παιδιά και γυναίκα ήταν μη λειτουργικός, όταν αυτό θεωρούνταν εντάξει κοινωνικά.
Πες μου τώρα, γιατί ένα παιδί του σήμερα το οποίο δεν βιώνει τέτοια τραγικά πράγματα, τραυματίζεται αθεράπεφτα, πηδάει από το μπαλκόνι επειδή το μάλλωσε ο δάσκαλος ή δεν έγραψε στο τεστ ή ζει σαν κοινωνικός παρείσακτος σε όλη του τη ζωή?
Θα σου πω εγώ βασικά, η διαφορά του τότε με το τώρα, είναι πως τότε υπήρχε κοινωνικός ιστός. Οι άνθρωποι δεν ήταν απομονωμένοι, γνώριζες τους γέιτονες, οι συγγενείς ζούσαν όλοι το ίδιο μέρος κτλ. Τα παιδιά τότε είχαν άμεση πρόσβαση σε φίλους, ξαδέρφια, παππούδες, θείους, νονούς κτλ οι οποίοι παρείχαν όλοι με τον τρόπο τους μια ψυχολογική στήριξη η οποία δεν άφηνε ακόμα και σοβαρότατες τραγικές εμπειρίες όπως θάνατος γονέων, αδερφιών κλτ να καταστρέψουν τελείως το άτομο.
Σήμερα εν αντιθέσει ο ιστός αυτός δεν υπάρχει στις περισσότερες περιπτώσεις και η μόνη στήριξη των παιδιών είναι οι γονείς, και όταν αυτοί δεν τα στηρίζουν ή είναι η πηγή των προβλημάτων, τότε το παιδί δεν βρίσκει καμία διέξοδο και γίνεται ανίκανο να αντιμετωπίσει ακόμη και τα πιο μικρά προβλήματα στη ζωή.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
22-09-23
16:17
Σου απάντησα αλλά εσύ επιμένεις σε ένα μέτρο σύγκρισης τελείως ατοπο θα ελεγα, έξω απο τα δικά μας μέτρα και σταθμά για τα οποία συζητούσαμε και εξελίσσονται τα γεγονότα...
Όχι αγαπητέ μου εγώ συγκρίνω με την προγενεστερη κοινωνια μεσα στην οποια εζησαν και μεγαλωσαν οι δικοι μας ανθρωποι,οι άνθρωποι που τους έζησα και εγώ μετέπειτα ώστε να έχω μια πιο αντικειμενική εικόνα για το τι συνέβαινε τότε με το τι συνεβει τώρα .
Βιωματικά μιλάμε εδώ πέρα όχι θεωρητικά και bye the book .
Μιλάμε για τραύμα Μιλάμε για ψυχολογία και αν ειναι να το πιάσουμε από την αρχή να αναφέρω κάλλιστα πως ο πατέρας της Ψυχολογίας μας εχει αμφισβητηθεί και αναθεωρηθει ουκολιργες φορές από τους μετέπειτα διαδόχους τους ακριβώς επειδή η κοινωνια αυτή συνεχώς αλλάζει και το κάθε μέτρο σύγκρισης έχει διαφορετικά δεδομένα..
Άλλο να συγκρίνουμε μια κοινωνία του σήμερα με την εποχη των παπουδων μας ας πούμε και άλλο να συγκρίνω την εποχή του σήμερα με τη εποχή που αναφέρεις εσύ..
Οπότε ποια συζήτηση να κάνουμε και που ακριβώς θέλεις να με πείσεις με αυτή την άτοπη κατ εμέ σύγκριση που έφερες στην συζήτηση !
Να βάλουμε ένα κοινό μέτρο σύγκρισης και πολύ ευχαρίστως να συζητήσουμε σε ενα ποκυ ομορφαι πλαισιο !
Εγώ να έχω άλλο και εσυ άλλο αντιλαμβανεσαι ότι μέχρι αύριο να συζητάμε δεν θα συμφωνήσουμε ,πολυ περισσοτερο και με το γραπτο λογο που ολοι ξερουμε ποσο δυσκολο ειναι .
Οι παππούδες μας αν θυμάσαι πέρασαν κατοχή και συμμοριτοπολεμο. Για πες μου τώρα εσύ, πως γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να ξεπερνούσαν τα τραύματα τους και να συνέχιζαν να ζουν, να είναι λειτουργικά μέλη της κοινωνίας, να κάνουν οικογένειες κτλ και σήμερα τα παιδιά παραλύουν με πολύ μικρότερες αφορμές;
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
21-09-23
19:25
Ρεαλιστικότατα μιλάω, αλλά αγνόησες εντελώς όλο μου το επιχείρημα.Μου αρέσει να μιλάω για το τώρα, το σήμερα, για κοινωνίες και εποχές που έζησα και συνεχίζω να ζω ...
Τι λες ;
Να μιλήσουμε λιγάκι ρεαλιστικά;
Και ξαναλέω. Για να λες πως τα πράγματα είναι χάλια σήμερα, θα πρέπει να έχεις ένα μέτρο σύγκρισης. Συγκρίνοντας λοιπόν το τώρα με το παρελθόν είναι τραγικά εμφανές ότι ο μέσος άνθρωπος είναι τρομερά πιο ασφαλής. Αυτό λοιπόν θα πρέπει να το έχεις στην μία άκρη του μυαλού σου καθώς πάμε παρακάτω.
Σε προηγούμενες εποχές ο μέσος άνθρωπος θα έπεφτε θύμα απίστευτης βαρβαρότητας χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Το να πεθάνουν οι γονείς και τα αδέρφια σου ήταν συνηθισμένο. Το να σε δέρνει ο άντρας σου δεν ήταν καν έγκλημα. Και πολλά άλλα, μπροστά στα οποία τα θέματα του σήμερα φαντάζουν ένα τίποτα.
Και ο λόγος που τα γράφω δεν είναι για να πω πως όλα σήμερα είναι τέλεια, αλλά για να καταδείξω πως το γεγονός του ότι τραυματιζόμαστε ψυχικά βαριά από συγκριτικά με το παρελθόν αμεληταία περιστατικά είναι απόδειξη πως κάτι έχει χαλάσει στο γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο, που υπήρχε σε προηγούμενες εποχές και επέτρεπε στους τότε ανθρώπους να ανακάμπτουν από θηριωδίες.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
21-09-23
19:13
Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι σήμερα είσαι λιγοτερο ασφαλής από το 450μ.Χ. που έκαναν βόλτα οι Ούννοι στην μεσόγειο? Μάλλον δεν συνειδειτοποιείς πως ζούσαν οι άνθρωποι στο μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας.Ασφαλείς κοινωνία;
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
21-09-23
16:46
Και μην ξεχνάμε μιλάμε για παιδί...οι περισσότεροι μάλλον έχουμε ξεχάσει πως ήμασταν παιδιά ή καλύτερα κάποιοι είχαμε την πολυτέλεια να μεγαλώσουμε σε προστατευμενες κοινωνίες ή εποχές και δεν χρειάστηκε ποτέ να κατανοησου.ε τι σημαίνει όλο αυτό.
Στο μεγαλύτερο διάστημα της ιστορίας μας, καταγεγραμμένης και μη, το μέσο παιδί έβλεπε θα σίγουρα ένα ή περισσότερα μέλη της οικογένειας του ή του στενού περιβάλλοντος να πεθαίνουν με διάφορους αρκετά σκληρούς τρόπους και παρόλα αυτά τα παιδιά δεν τραυματίζονταν ανεπανόρθωτα. Το τραύμα δεν συμβαίνει στο παιδί επειδή του τυχαίνει ένα κακό γεγονός, αλλά επειδή όταν του συμβεί το κακό γεγονός δεν έχει πολλές φορές κανέναν να του συμπαρασταθεί και να του προσφέρει ψυχική υποστήριξη, κάτι που δεν συναίβενε στο παρελθόν καθώς δεν ζούσαμε σαν αποκομμένες μονάδες αλλά σαν μέλη στενά δεμένων κοινωνιών. Μπορεί να πέθαινε ο πατέρας σου, αλλά ήσουν περιτριγυρισμένος από θείους, παππούδες, ξαδέρφους κτλ.
Σήμερα ισχύει το παράδοξο πως ζούμε σε εκπληκτικά ασφαλείς κοινωνίες, όπου τα χειρότερα πράγματα που θα συμβούν στο μέσο παιδί είναι να το κοροϊδέψει ο συμμαθητής του ή να γράψει άσχημα στο διαγώνισμα και παρόλα αυτά οι μακροχρόνιες ψυχικές ασθένειες είναι στο ζενίθ.
Αν μη τι άλλο, αυτό δείχνει πως ζούμε σε ένα τελείως αφύσικο και τοξικό για την ψυχική μας υγεία περιβάλλον και πως η σημερινή ζωή αφήνει πολλές ψυχικές ανάγκες του ανθρώπου ακάλυπτες. Είμαστε ένα κοινωνικό ζώο, το οποίο ζει απομονωμένο σε ανώνυμες μεγαλούπολεις.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
21-09-23
15:05
Φίλε μου διαφωνώ ριζικότατα! Το βλέπω και στη γειτονιά της μητέρας μου και του αδερφού μου και θυμώνω.
Το να συνοδεύεις ένα παιδί στο σχολείο, σημαίνει υπερπροστασία, του κόβεις τα φτερά. Επειδή:
1. το ωραιότερο μέρος της σχολικής ζωής είναι ο δρόμος από προς και από το σχολείο με φίλους
2. το σχολείο είναι η πολύ προσωπική ζωή του παιδιού. Εκεί θα πει τα μυστικά του, θα κάνει τις <<σκανταλιές>> του. Δεν επιτρέπεται να εμποδίζεις την προσωπική ζωή του παιδιού σου μέχρι τα 18.
3. Δεν θα μαθει το παιδί να αυτοπροστατεύεται στα 18. Αυτό αρχίζει απ τη στιγμή που γεννιέται. Οι δρόμοι και οι ξενοι άνθρωποι ανήκουν στην κοινωνία μας και πρέπει να μάθει να κινείται ανάμεσά τους. Υπάρχουν τρόποι εκμάθησης και κανόνες.
4. Οι γονείς είναι και εργαζόμενοι. Εφόσον δεν υπάρχουν σχολεία από τις 7 ως τις 17.00, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να εξασκήσουμε τα παιδιά, να κάνουν τη διαδρομή μόνοι.
Η θεωρία, πως τα ανήλικα (μεχρι 18 σκέψου) δεν πρέπει να μένουν χωρίς επίβλεψη, περιορίζει τους νέους επιπλέον από παρέες, τρέλες και γενικότερα από προσωπική ζωή.
Έβλεπα πέρυσι με τα χιόνια παιδιά (7 ως 11 ετων) που έπαιζαν και γονείς λίγο παραπέρα. Τα παιδιά δεν ήταν σε θέση να οργανώσουν το παιχνίδι τους. Οι ενήλικες έρχονταν και τους έλεγαν τι να παίξουν και τους έβαζαν κανόνες. Αυτό το βρίσκω τραγικό. Δεν μπορούν τα παιδιά να κάνουν αυτό που είναι στη φύση τους; Να παίξουν; Ήθελα να κλάψω!
Άλλο πράγμα να μην αφήνεις τα παιδιά να παίζουν μόνα τους με τους συνομήλικους και άλλο να κόβουν βόλτες μόνα τους μέσα σε μια χαοτική πόλη.
Αν ένας τύπος άνοιγε την πόρτα του αυτοκινήτου άρπαζε τον 9χρονο γιο σου και τον έβαζε μέσα ο γιος σου τι θα έκανε?Θα φροντίσεις το δημοτικό να είναι σχετικά κοντά στο σπίτι. Το μετρό είναι ασφαλές. Ο γιος μου το πήρε σε ηλικία 9 ετών από Δουκισσης Πλακεντίας ως Αιγάλεω. Ο πατερούλης μου τότε ανησυχούσε, πού τον άφησα, αλλά ήμουν σίγουρη για τον γιο μου. Ήξερε πώς θα απαντήσει, σε κάθε παιδοανώμαλο που τυχόν τον πλησίαζε.
Shadowban
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Shadowban αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 195 μηνύματα.
21-09-23
14:41
Στα 6 πας μόνος σου στο σχολείο όταν ζεις στο χωριό που ξέρεις του πάντες και το σχολείο είναι 500 μέτρα από το σπίτι σου. Αν ζεις στην Αθήνα και αφήνεις το παιδί σου να παίρνει το μετρό από τα 6 και να είναι στο έλεος του κάθε παιδεραστή και εμπόρου λευκής σαρκός, τότε ή είσαι εγκληματικά αμελής ή γύφτος.κακό είναι αυτό; Εγώ από 6 χρονών πήγαινα μόνη και τα παιδιά μου επίσης
ρε παιδιά, δεν είναι εμέλεια το να πάει το παιδί μόνο του στο σχολείο, είναι αυτοδυναμία. Ο ανθρωπος από 6 ετών θεωρείται ικανός να περπατήσει μια απόσταση μόνος/η. Όσα παιδιά ζουν σε πόλη με αυτοκίνητα, πρέπει να μάθουν κανόνες ασφάλειας από τροχοφόρα.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.