Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
12-10-23
11:30
Σωστά, σε ό,τι αφορά τις περισσότερες περιπτώσεις της "άπιστης".Όταν απιστήσει η γυναίκα η σχέση έχει ουσιαστικά τελειώσει. Δεν ενδιαφέρεται για τον άντρα που έχει δίπλα της και η σχέση υφίσταται για άλλους λόγους. Το ίδιο δεν ισχύει από την άλλη πλευρά πάντα, διότι οι άντρες μπορεί να απιστήσουν χωρίς να πάει κάτι λάθος, απλά επειδή "παίζει το μάτι". Γι αυτό και οι γυναίκες καταπίνουν το κέρατο πιο εύκολα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλα είναι καλά και δεν αλλάζει τίποτα προφανώς.
Καθότι η γυναίκα, ως επί το πλείστον, θα απατήσει πρωτίστως με το συναίσθημα. Πράγμα που στους άντρες δεν είναι πάντα αναγκαίο. Αρκεί να αφήσουν να οδηγηθούν από το τιμόνι του...κάτω κεφαλιού.
Αν λ.χ. ένας άντρας κάνει στη λούφα μια "αρπαχτή", τίποτα δεν θα διαταράξει τη γαλήνη της επίσημης σχέσης του. Αν η συμπεριφορά του αυτή είναι μοτίβο (πολύ συχνή περίπτωση) και παρότι σε καθαρά σαρκική βάση, τότε μάλλον θα υπάρξει πρόβλημα στο ζευγάρι.
Μπορεί να αποκασταθεί η σχέση; Δύσκολο αλλά όχι αδύνατο. Χρειάζεται όμως δουλείτσα, προσπάθεια,
αλλαγές και από τα δυο μέρη. Με τη βοήθεια κάποιου επαγγελματία στον τομέα της ψυχικής υγείας, καλύτερα.
Για να γίνει μια επανεκκίνηση πάνω σε νέες βάσεις. Μόνο τότε.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
11-10-23
09:44
Όλες (ή σχεδόν όλες)οι καταστάσεις συνηθίζονται.Και πως είναι να ζεις μόνη σου χρόνια? Συνηθίζεται? Υπάρχουν στιγμές χαράς όπως όταν είχες συντροφικοτητα? Ιδιαίτερα και αν δεν έχεις παιδιά.. ρωτάω για να λάβω δικές μου απαντήσεις..
Κι επειδή έχω κάνει και μεγάλα χρονικά διαστήματα και μόνη και με σύντροφο-συγκάτοικο και οι δυο περιπτώσεις έχουν τα υπέρ και κατά. Ό,τι και να επιλέξεις, σε όποια κατάσταση κι αν βρεθείς, θα έχεις τα ευχάριστα αλλά και το τίμημα για την κάθε μία.
Στιγμές χαράς μπορείς να απολαύσεις και μόνη σου, όταν τα πας καλά με τον εαυτό σου. Αν δεν τα βρεις μαζί του, τότε ούτε και με τον καλύτερο σύντροφο θα ευοδωθεί η σχέση.
Συνοπτικά, να είμαστε μαζί με σύντροφο επειδή θέλουμε να είμαστε με τον συγκεκριμένο άνθρωπο κι όχι επειδή δεν αντέχουμε τη μοναξιά μας.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Σωστά τα λες. Έτσι είναι...
Άλλο ένα τσιτάτο είναι το "σου αξίζει κάτι καλύτερο"...
Έχεις φύγει...χθες...
Είναι και το άλλο "χρόνο να σκεφτώ..."
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
10-10-23
20:48
Μα κανείς δεν παρότρυνε τα νέα ζευγάρια να μη παντρεύονται, να μη μένουν μαζί και να μη κάνουν παιδιά. Τουναντίον, είναι ευχής έργον.Κιι εγώ το γάμο τον δοκίμασα. Και μάλιστα για πολλά χρόνια. Δε μιλάω μην έχοντας προσωπική εμπειρία...
Μα παρόλο που χώρισα...θα συμβούλευα τους νεότερους να ζήσουν ό,τι ωραίο έζησα. Και για όσο κρατήσει. Είτε λέγεται συμβίωση, είτε λέγεται γάμος...
"Για να μην πεθάνω, να μη ζήσω ;"
Αν εμείς, τώρα πια, έχουμε φτάσει στο σημείο εκείνο που, για τους χ, ψ, λόγους...θέλουμε άλλα απ΄ αυτά που κάποτε θέλαμε, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Κι εγώ, χρόνια τώρα, έχω συνηθίσει να είμαι μόνη. Δύσκολα θα δεχτώ κάποιον δίπλα μου. Είμαι μαθημένη αλλιώς, τώρα πια...
Αλλά ό,τι έζησα στα...ωραία μου, εύχομαι να το ζήσουν κι άλλοι. Και να κρατήσει...
Όμως δεν είναι για όλους και εξαρτάται και σε ποια φάση της ζωής του βρίσκεται καθένας, προκειμένου να πάρει αυτή την απόφαση.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
10-10-23
20:43
Μέχρι και το σεξ καταντάει ρουτίνα αν τον βλέπεις τον άλλον κάθε βράδυ να κοιμάται δίπλα σου, δεν έχεις το ίδιο πάθος και επιθυμιά
Μου τα'λεγε η μάνα μου, πως ύστερα από χρόνια "τι πιάνεις το δικό σου μπούτι, τι το δικό του, το ίδιο και το αυτό".
Οπότε η σχέση μεταξύ του ζευγαριού, μοιραία αδελφοποιείται μετατρέποντάς τους (στην καλύτερη περίπτωση) σε δυο στοργικούς συγκάτοικους. Κι αυτό είναι επιθυμητό, στα γεράματα όμως.
Κακά τα ψέματα, το σεξ (χωρίς να είναι το σημαντικότερο αλλά βασικό σε μια σχέση), φθίνει με τη συμβίωση.
Χάνεται κάθε μυστήριο, κάθε προσμονή για την επόμενη συνάντηση.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
10-10-23
20:26
Ναι. Το να μην έχω τον "ιδιωτικό μου χωρόχρονο", όπως πολύ εύστοχα το έθεσες, προσωπικά με κάνει να ασφυκτιώ, με εξαντλεί.. Για άτομα που δεν αντέχουν να έχουν κάποιο δίπλα σε βαθμό προσκόλλησης, που θέλουν ιδιωτικό χωροχρόνο μια χαρά μπορεί να δουλέψει
Η συμβίωση με σύντροφο, μόνο σε διακοπές.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Σε αυτό θα συμφωνήσω, όταν αφορά περιπτώσεις που τα "μάτια" μένουν σε άλλη πόλη ή χώρα."Μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται"...
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
.
Άλλες καθημερινές εντυπώσεις, άλλες εμπειρίες ξεχωριστές, λίγο-λίγο αποξενώνονται.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
10-10-23
20:22
Μου φαίνεται τα έχεις μπερδέψει λίγο καλή μου Χριστίνα.Αυτό που περιγράφεις είναι μια χαρά..."ανοιχτή σχέση". Χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς τίποτα. Αν θέλουμε, όποτε θέλουμε κι αν το θέλουμε...
Οκ. Αν αυτό σου ταιριάζει, τώρα πια, μια χαρά...
Μα σε τέτοιου είδους σχέσεις λείπει ο έρωτας, Αλέξα μου. Δε γίνεται έρωτας και αυτό που περιγράφεις...
Ούτε καν συντροφικότητα δεν (θα) έχει αυτή η "σχέση"...
Οκ. Ίσως είμαι πολύ παραδοσιακή και τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα...
Το να μη συμβιώνουν δεν συνιστά "ανοιχτή σχέση". Με τον όρο "ανοιχτή σχέση", είθισται να εννοούμε να έχει κάθε μέλος την ευχέρεια να συνευρίσκεται και με άλλους σεξουαλικούς συντρόφους, δηλαδή πολυγαμία, δίχως αποκλειστικότητα.
Καμιά σχέση με μένα.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
10-10-23
20:04
Μπορεί να είναι στην ίδια γειτονιά, λίγα βήματα και αν το επιθυμούν να βρίσκονται και να περνούν χρόνο μαζί, σε καθημερινή βάση.Δυο σπίτια στην ίδια πολυκατοικία ωραίο ακούγεται
Αλλά είναι ουτοπικό, εκτός αν τα βρεις με κάνα γείτονα
'Άμα δουλεύουν και οι δυο, δεν νομίζω να έχουν τόσο χρόνο να βαρεθεί ο ένας στον άλλον , διαφορετικά ωράρια, διαφορετικές υποχρεώσεις πιθανόν . Οπότε εκεί που μπορεί να βρίσκονταν το βράδυ πχ να φάνε να δούνε μια ταινία, μπορεί να μη βρεθούν καθόλου . Και αυτό να το κάνεις όλη σου τη ζωή. Εμένα μου φαίνεται όχι χάνεται η έννοια της συντροφικότητας γιατί στην ουσία δε έχεις κοινές δραστηριότητες με τον άλλον .
Σε τι εμποδίζει αυτό τις κοινές δραστηριότητες;
Εκτός κι αν εννοείς τις δουλειές του σπιτιού ή τις... "ιδιωτικές στιγμές" (όπως π.χ. την αποτρίχωση, τις επισκέψεις στην τουαλέτα κλπ..)
Όπως και να'χει θα ήθελα να το δοκιμάσω.
Γιατί τη μακροχρόνια συμβίωση την έχω ζήσει και νομίζω δεν μου ταιριάζει.
Περιμένω τώρα να πεταχτεί κάποιος να πει κάποιος πως, λίγο-πολύ- είμαι σκατοχαρακτήρας,
γι αυτό και δεν μου ταιριάζει.
γι αυτό και δεν μου ταιριάζει.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
10-10-23
15:18
Ok, εξαρτάται από την οπτική του καθενός.Ο λόγος που ανέχεσαι έναν νεκρό γάμο είναι γιατί οι άλλες που κυκλοφορούν έξω ελεύθερες είναι μια απ' τα ίδια ή και χειρότερες. Χώρια το οικονομικό κομμάτι, αφού ούτως ή άλλως πάλι θα πληρώνεις, τουλάχιστον ας πληρώνεις ένα σπίτι λιγότερο.
Αν προάγεις σε όλα τα πράγματα να πρέπει να πηγαίνει πάντα πρώτα ο εαυτός σου, γιατί να θέλεις να αλλάξει και να αρχίσεις να μοιράζεσαι το προσωπικό σου χρόνο; Δεν βγάζει νόημα.
Ή θα είσαι νέος και ερωτευμένος με τα μπούνια 1000% κι ότι βρέξει ας κατεβάσει, ή θα είσαι χαλαρός και θα διασκεδάζεις εν πλήρη συνείδηση.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Σαν πολύ συμφωνούμε μεταξύ μας (και μπράβο μας).Όταν φτάνεις σε τέλμα και κινδυνεύει η ψυχική σου υγεία ( για τη σωματική δε το συζητώ.. Φεύγεις άμεσα.. Αν και αργά ή γρήγορα και η φθορά της ψυχικής υγείας θα σωματοποιηθει στην εκδήλωση κάποιας ασθένειας) , τότε ούτε που σε νοιάζει τι κυκλοφορεί εκεί έξω
.. Ίδιο / χειρότερο;
Φεύγεις ανεπιστρεπτί
Και όπως έλεγα πάντα μεταξύ της δικής του και της δικής μου υγείας ή της ηρεμίας.. Ασυζητητί προτιμώ τη δική μου.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
09-10-23
18:03
Αν, πάλι, πηγαίνει προς την αντίθετη "πρώτα εσύ, μετά εγώ" πηγαίνει "αργά και σταθερά" προς θυματοποίηση.Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Κάθετα και ειλικρινέστατα. Αν πηγαίνει πρώτα..."η πάρτη μου" και ύστερα το "εμείς", θα τελειώσει πριν καν αρχίσει το οτιδήποτε. Και, για μένα, ας μην αρχίσει καν...
Με σεβασμό, πάντα...
Το "η πάρτη μου" δεν σημαίνει μόνο εγωισμό. Σημαίνει το πιο σημαντικό να νιώθω καλά σε μια σχέση εγώ. Κι άμα είμαι καλά, θα αντανακλάται και στον σύντροφο. Είναι αμφίδρομα τα συναισθήματα.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
09-10-23
17:49
Αυθαίρετα συμπεράσματα βγάζεις καλέ μου Βαλ.Αυτο δεν ειναι ζευγάρι, είναι πρόγραμμα "βοηθεια στο σπίτι" χωρίς να υποτιμώ το πρόγραμμα ή όσους το χρειάζονται.
Ζευγάρι ειναι να παρεις κι αυτα που δε σ αρέσουν, με αυτά που σου αρέσουν.
Σε λιγο θα λεμε να μπαινει η συνταξη του στο ΙΒΑΝ μου, αλλά να μου πληρωνει τους λογαριασμούς και να μένει στο διπλα διαμέρισμα αλλά ηχομονωμένα για να μην ακούω το ροχαλητό.
Ε συγγνωμη ρε συ αλλά κατα παραγγελία αποστειρωμένος δε θα σου ρθει. Δε θέλεις άντρα, μαλάκα θέλεις όπως το περιγράφεις.
Ποιος μίλησε για εκμετάλλευση; (που βέβαια μια χαρά συμβαίνει και μεταξύ των συμβιούντων, άπειρα τα παραδείγματα).
Και σου έχω πει αυτό με την παρορμητικότητα λίγο να το προσέξεις.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Έχεις αναλογιστεί πόσοι συνάνθρωποί σου νιώθουν ακριβώς το ίδιο;εχω απογοητευτει και εχω εγκλωβιστει σε μια πολυ περιεργη καθημερινοτητα και ρουτινα
(χωρίς να σου κάνω τη δασκάλα, μια από αυτούς είμαι κι εγώ).
Όμως παλεύουν, αγωνίζονται με ό,τι έχουν και μπορούν.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
09-10-23
17:46
Για κανέναν λόγο δεν θεωρώ τον λόγο μου θέσφατο.Έχω παιδί και νιώθω ευλογημένη. Αλλά αν δεν είχα για τους χ, ψ, λόγους : δεν ήθελα/θέλαμε, δεν μπορούσαμε, κ.λπ. τί θα με εμπόδιζε, εμένα ή τον καθένα, από το να συγκατοικήσω με αυτόν που αγαπώ ; Μόνο το παιδί είναι ο λόγος της συγκατοίκησης ; Αν ναι, δε θα έπρεπε. Γνώμη μου αυτή...
Ας τα ξεχωρίσουμε, όμως, λίγο. Γιατί είναι ξεχωριστά πράγματα. Άλλο συγκατοίκηση, άλλο γάμος...
Ότι μια συγκατοίκηση μπορεί να οδηγήσει σε γάμο, παιδιά, κ.λπ., ναι μπορεί να συμβεί. Αλλά μπορεί και να μην οδηγήσει πουθενά. Αυτό είναι απόφαση του ζευγαριού. Δεν έχει "τί πρέπει" / "τί δεν πρέπει"...
Διαφορετικά διαμερίσματα ;
Αυτό μου θυμίζει ένα τραγούδι της Αλεξίου, "το πολύ μαζί σκοτώνει"...
Τί να πω, βρε παιδιά. Δε μου φαίνεται τίποτα πιο φυσιολογικό από το να μοιράζομαι το κρεβάτι με αυτόν που αγαπάω, κάθε βράδυ. Να είναι το πρώτο πράγμα που βλέπω σαν ξυπνάω και το τελευταίο σαν κοιμάμαι..
Ξεχωριστά διαμερίσματα..."κρεβάτι σαν μπορώ και σαν μπορείς", δεν τα ξέρω. Δεν τα έμαθα ποτέ...
Κι αργότερα, σαν αποφασίσουν να προχωρήσουν σε γάμο τί ; Κουδούνια θα χτυπάνε, ο ένας στον άλλον ;
Απλώς καταθέτουμε απόψεις εδώ, με τις ιδέες, προτιμήσεις και επιχειρήματά μας. Με τις οποίες άλλοι συμφωνούν και άλλοι διαφωνούν. Πάντα με σεβασμό.
Εντάξει μπορούν και με ένα ελαφρύ χτύπημα στην εξώπορτα, συνθηματικό.Κι αργότερα, σαν αποφασίσουν να προχωρήσουν σε γάμο τί ; Κουδούνια θα χτυπάνε, ο ένας στον άλλον ;
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
09-10-23
17:38
Το να'ναι καλά η πάρτη μου είναι αναγκαίο και πρωταρχικό (αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας).Ε ναι, αρκετά μακριά για να χωράει το εγω μας, κι αρκετά κοντά για να μη μας βρουν σε αποσύνθεση αμα τυχον πεθάνουμε.
Κράζω το ντεβιλ με τη συγκατοικηση αλλά από την αντίθετη πλευρά και το "η πάρτη μου να ναι καλά" έχει ευανάγνωστη υπογραφή.
Από την άλλη, το ζητούμενο είναι και παραμένει το να είμστε καλά και οι δυο, σαν ζευγάρι με αλληλοσεβασμό, με ίδιες συνήθειες, ίδιες ιδέες, ίδιους στόχους,
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
09-10-23
17:25
Είμαι κατά της συγατοίκησης για ζευγάρια που δεν σκοπεύουν να έχουν απογόνους.
Και υπέρ, αντίστοιχα, για όσους ("φυσιολογικούς" κατά κόσμον, θέλουν να τεκνοποιήσουν).
Ωστόσο, με ή χωρίς παιδιά, η συγκατοίκηση μοιραία φέρνει τη φθορά και όλα τα επακόλουθα.
Πλέον τα διαζύγια με τους γάμους στις μέρες μας είναι σε αναλογία 1:1. Οι αλλαγές στις κοινωνικές συνθήκες κυρίως, έχουν ανατρέψει το παλιό πρότυπο της δια βίου συνύπαρξης.
Πολύ λίγα ζευγάρια μένουν μαζί μέχρι "τέλους της διαδρομής", για πάρα πολλούς λόγους, στους οποίους δεν χρειάζεται νομίζω να αναφερθώ. Με τους περισσότερους από αυτούς, μάλλον να ανέχονται παρά να δέχονται ο ένας τον άλλον.
Από κει κι έπειτα καθένας προσαρμόζει και τα θέλω του, σύμφωνα με τις συνθήκες της ζωής του.
Για μένα προσωπικά το ιδανικό θα ήταν ζευγάρι να μένει σε διαφορετικά διαμερίσματα και όσο το δυνατόν σε πιο κοντινή απόσταση (πάντα με την προϋπόθεση να μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά).
Και να βρίσκονται ή/και μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι όποτε θέλουν, πάντως όχι σε καθημερινή βάση.
Ο "μπαρμπα"-Φλομπέρ είχε εύστοχα παρατηρήσει κάποτε: η μεγάλη οικειότητα, γεννά την περιφρόνηση.
Και υπέρ, αντίστοιχα, για όσους ("φυσιολογικούς" κατά κόσμον, θέλουν να τεκνοποιήσουν).
Ωστόσο, με ή χωρίς παιδιά, η συγκατοίκηση μοιραία φέρνει τη φθορά και όλα τα επακόλουθα.
Πλέον τα διαζύγια με τους γάμους στις μέρες μας είναι σε αναλογία 1:1. Οι αλλαγές στις κοινωνικές συνθήκες κυρίως, έχουν ανατρέψει το παλιό πρότυπο της δια βίου συνύπαρξης.
Πολύ λίγα ζευγάρια μένουν μαζί μέχρι "τέλους της διαδρομής", για πάρα πολλούς λόγους, στους οποίους δεν χρειάζεται νομίζω να αναφερθώ. Με τους περισσότερους από αυτούς, μάλλον να ανέχονται παρά να δέχονται ο ένας τον άλλον.
Από κει κι έπειτα καθένας προσαρμόζει και τα θέλω του, σύμφωνα με τις συνθήκες της ζωής του.
Για μένα προσωπικά το ιδανικό θα ήταν ζευγάρι να μένει σε διαφορετικά διαμερίσματα και όσο το δυνατόν σε πιο κοντινή απόσταση (πάντα με την προϋπόθεση να μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά).
Και να βρίσκονται ή/και μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι όποτε θέλουν, πάντως όχι σε καθημερινή βάση.
Ο "μπαρμπα"-Φλομπέρ είχε εύστοχα παρατηρήσει κάποτε: η μεγάλη οικειότητα, γεννά την περιφρόνηση.
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
09-10-23
17:06
Αφού λοιπόν τίποτα δεν ενώνει αυτούς τους δυο ανθρώπους, παρά μόνο η συνήθεια, τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, δεν τον νοιάζει, ποιος ο λόγος να παραμένει σ'έναν νεκρό γάμο;Kαλή μου, Αλέξα. Ρομαντική...
Εντάξει, δεν κάθεσαι σε μια σχέση 18 χρόνια αν δε νιώθεις για την άλλον/η. Απ΄ την άλλη, νομίζω ότι αυτό που θέλει να πει ο φίλος του είναι ότι "του τελείωσε¨ κι ότι από εδώ και πέρα, εφόσον και τα παιδιά τους μεγάλωσαν, δεν τον ενδιαφέρει αν θα χωρίσει ή όχι. Δεν ακούγεται ωραία, το ξέρω. Μα υπάρχουν κι αυτά. Μη σου κάνει εντύπωση...
Μήπως ο "άγιος.... Βόλεμας" ;
Aleksa
Τιμώμενο Μέλος
Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,646 μηνύματα.
09-10-23
00:20
Δεν πολυκατάλαβα..Oti kai αν γινει μεταξύ σας έχετε και τα παιδιά οπότε... οπως μ ειπε και ενας μεγάλος φιλος εγω μου λεει ειμαι σε άλλη φαση ειτε χωρισω ειτε οχι δεν με ενδιαφέρει εχει κανει και δύο παιδιά 18 χρονών.
.Εννοεί ο φίλος σου πως τη γυναίκα την ήθελε ως μήτρα για την απόκτηση τέκνων; Οπότε τώρα που ο σκοπός επετεύχθη, δεν τον ενδιαφέρει αν θα παραμείνει μαζί της ή όχι;
Δεν υπάρχει τίποτ'άλλο που να ενώνει αυτούς τους δυο ανθρώπους ; Συντροφικότητα;
Ούτε καν συμπόνια; (και δεν το λέω βέβαια με τη στενή έννοια της λύπησης)
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.