15-10-23
11:11
Έχεις. Και δε στο λέω μόνο γιατί είμαι κάπου εκεί κοντά, αλλά γιατί έτσι είναι. Έχεις όρεξη. Δεν αναλώνεσαι, όπως παλαιότερα (στις προηγούμενες δεκαετίες). Έχεις κάνει τα λάθη σου, έχεις "πληρώσει" το τίμημα αυτού που τώρα είσαι και δε χρειάζεται ν΄ αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν (ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό...). Και μόνο αυτό είναι άκρως αναζωογονητικό...Εαν μιλάμε για τον μέσο παππού/γιαγιά ναι τότε σίγουρα δεν έχουν και πολλά να προσφέρουν. Εαν και το να προσέχουν τα εγγόνια που έλεγα δεν είναι μικρή υπόθεση, είναι κάτι σημαντικό και χρήσιμο. Πέραν απο αυτά όμως υπάρχουν διάφορες δουλειές και επιστημονικά πεδία που εαν είσαι 50 χρονών με 30 χρόνια εμπειρία, είσαι ανεκτίμητος. Το πρόβλημα είναι οτι στα 50 ίσως δεν έχεις πλέον τόση όρεξη όσο είχες πολύ νεότερος.
Μπορεί σε αυτή την ηλικία ένας άνθρωπος να είναι όμορφος, δραστήριος και πιο δημιουργικός από ποτέ...
Όσον αφορά τις ρυτίδες, τα κολλαγόνα κ.λπ., οκ, δε ζήσαμε δα κατοχή. Δεν πεινάσαμε, δε βασανιστήκαμε, δε ζήσαμε μες τη φτώχια και την ταλαιπώρια. Έχουν αλλάξει τα δεδομένα...
Όμως τα χρόνια περνάνε γρήγορα. Είναι σαν αυτό που λέμε "εκεί που ήσουν ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ΄ρθεις"...
14-10-23
16:33
Θα σου πρότεινα να το σκεφτείς και ν΄ ανεβάσεις τον πήχη. Από τα 50...46
απίστευτο μου φαίνεται. πως περάσανε τα χρόνια.
46 που είσαι...με το "στόχο" που θες (50 ή 51) δεν έχει διαφορά...
Ανέβαινε...
14-10-23
16:22
Ζωή ως το σημείο εκείνο που δε θα χάσω την αξιοπρέπειά μου. Που δε θα βασανίζομαι και δε θα βασανίζω και τους άλλους γύρω μου...
Πιο πολύ με φοβίζει σ΄ ένα κρεβάτι ξαπλωμένη και μόνο ν΄ αναπνέω, παρά ο θάνατος. Κάποιες φορές, ακόμα και αυτός λειτουργεί λυτρωτικά...
Πιο πολύ με φοβίζει σ΄ ένα κρεβάτι ξαπλωμένη και μόνο ν΄ αναπνέω, παρά ο θάνατος. Κάποιες φορές, ακόμα και αυτός λειτουργεί λυτρωτικά...