04-03-24
10:12
Εγώ πάντως στα θρησκευτικά το μόνο που με ένοιαζε ήταν να τα μάθω για να δώσω το διαγώνισμα στο τέλος της χρονιάς και να πάρω καλό βαθμό. Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να πιστέψω, να μην πιστέψω ή να προβληματιστώ για τις ιστορίες που διάβαζα. Ποτέ δε ρώτησα τίποτα τους γονείς μου για τη θρησκεία ή δε θυμάμαι κάτι τέτοιο.Ναι, εσυ να το κρατας το παιδί αποκομμένο από την "κακιά" Εκκλησία ως τα 18 μέχρι να αποφασίσει αν θέλει να πιστεύει σε Θεο ή ιπτάμενο μακαρονοτέρας
...κι από την άλλη
α) Το σχολείο να του κανει πλυση εγκεφαλου όσο εσυ αγωνίζεσαι για το μεροκάματο
Αυτό που περιγράφεις δεν είναι πίστη στο Χριστό ή στον Αλλάχ ή στο Βούδα. Είναι απλά ένα πάτημα, κάτι ανώτερο, μια ελπίδα που θα με κάνει να πιστέψω και να αντέξω, ένα αποκούμπι, ένα δεκανίκι. Ο Χριστιανισμός όπως είναι επίσημα δεν είναι απλά μια πίστη, έχει και υποχρεώσεις που πρέπει να ακολουθεί κάποιος και δεν είναι απλά κάνω το σταυρό μου έξω από την εκκλησία και πάω εκκλησία 12 παρά 5 Μεγάλο Σάββατο. Τέλος πάντων, πολύ ελάχιστοι κρατούν αυτές τις υποχρεώσεις γιατί δεν είναι και εφικτό στη σύγχρονη εποχή.Είναι εφόδιο. Ενα καταφύγιο που δεν ξερεις οτι θα χρειαστείς, μέχρι πολύ αργότερα, όταν τα πράγματα δε θα είναι και τόσο βολικά. Και γιατί θα το χρειαστείς; Για να αντέξεις ώστε να γίνουν τα πράγματα ξανά λίγο πιο βολικά.
03-03-24
18:25
Ο @Valder θα τον λατρέψει!Βέβαια όταν πήγαμε σε γάμο, ο μεγάλος έτρεξε να πιάσει θέση στη γαλαρία πάνω, για να βλέπει το ντεκολτέ της νύφης.
Άκου ρε συ τί σκέφτονται οι άντρες. Λες και το ίντερνετ δεν είναι γεμάτο με βυζιά και κώλους. Ο Χριστός κι η μάνα του δηλαδή.
Ον τοπικ: Εγώ δε θα έλεγα τίποτα σε παιδί 9 ετών. Θα του έλεγα να περιμένει να μεγαλώσει ώστε να μάθει για τις θρησκείες και να αποφασίσει τότε τί θα επιλέξει να πιστεύει.