kleftra
Διάσημο μέλος
Η Γεωργία-Γωγούλα-Γωγώ...ακούω σε όλες τις παραλλαγές αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
23-07-08
16:24
Ωχ..............κρατιόμουν να μην γράψω, δεν ξέρω και πως να τα γράψω όλα αυτά που έχω στο κεφάλι μου
Δεν ξέρω αν αυτό που έχω κάνει 2 φορές στην ζωή μου λέγεται στροφή ή επαναστάση.
Συνοπτικά η πρώτη αλλαγούλα έγινε γύρω στα 24 μου όταν αφήνοντας τον "έρωτα της ζωής μου" λίγο πριν παντρευτούμε, "αναγκάστηκα" ίσως γιατί με έπνιγαν όλα ίσως γιατί δεν μου άρεσε η ζωή που είχα διαλέξει να αφήσω ταυτόχρονα και την καρασίγουρη δουλειά στον μπαμπά μου, το πατρικό και την γειτονιά που μεγάλωσα, για να πιάσω ένα δυαράκι μόνη μου και να δουλεύω νυχθιμερον κερδιζοντας ούτε τα μισά απο όσα πριν, με σκοπό να "υψώσω το ανάστημα μου".
Λεπτομέρειες για όλα αυτά κάπου εδώ μέσα έχω ξαναγράψει.
Στην φάση εκείνη το πιο έντονο ζόρι δεν ήταν η δουλειά ούτε τα άθλια οικονομικά αλλά η συναισθηματική και ψυχολογική μου κατάσταση αφού επί μήνες (χρόνια μάλλον) αναρωτιόμουν αν έκανα καλά όσο αφορά τον αρραβωνιαστικό μου(ζούσα μια ψυχολογική "τραμπάλα") και οι σχέσεις μου με την οικογένεια μου ήταν ανύπαρκτες και μας πήρε δύο χρόνια για να ξαναμιλήσουμε.
Νόμιζα πως δεν θα ξαναπεράσω στην ζωή μου κάτι τόσο δύσκολο.Μεγάλη μπουκιά......
Το 2006 κι ενώ όλα βαίνουν καλώς, έχω μια αρκετά ικανοποιητική δουλειά και τα πράγματα με τους δικούς μου βελτιώνονται, μου προτεινεται μια δουλειά στην επαρχία και τυχαία στην περιοχή που έχω περάσει στις πανελλήνιες, τις οποίες σημ. έδωσα σε ηλικία 25 μέσα στην γενική εργασιομανία και περίοδο στόχων που διένυα τότε.Το θεωρώ θεική σύμπτωση ξαναμαζεύω τα μπογαλάκια μου και ξαναστήνω το σπιτικό μου άγνωστη μεταξύ αγνώστων σε μια καινούργια πόλη.
Η δουλειά αποδεικνύεται χαμηλότερη των προσδοκιών μου αλλά στους 5 μήνες που μου πήρε μέχρι να την παρατήσω κι επειδή είχα πεισμώσει να στεριώσω επιτέλους σε έναν τόπο χρησιμοποιώ τις γνωριμίες που έχω ήδη κάνει και παίρνω ένα καινούργιο επαγγελματικό ρίσκο να μπω συνέταιρος σε μια τουριστική επιχείρηση.
Η οποία ναι μεν πάει καλά αλλά όχι τόσο ώστε θα προσδοκούσα και για πρώτη φορά στην ζωή μου μετανοιώνω.
Μετανοιώνω πάρα πολύ που έφυγα απο την Αθήνα και μόνο εδώ μεταξύ αγνώστων μπορώ να το παραδεχτώ.Και φοβάμαι.........σε σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ, να μην έχω όρεξη να κάνω τίποτα, νομίζω πως με πνίγουν τα χρέη.....μέχρι και πίεση ανεβάζω που δεν είχα ποτέ.
Είναι απίστευτο αλλά πριν 6 χρόνια που ήμουν μόνη κι άφραγκη κυριολεκτικά δεν είχα τρομοκρατηθεί τόσο όσο τώρα, ίσως επειδή ήμουν μικρότερη κι είχα άλλη δύναμη κι αντοχή, ίσως επειδή τώρα ξέρω πως είναι και δεν θέλω να το ξαναπεράσω ρε γμτ.
Δεν ξέρω αν βγαίνω εκτός θέματος, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως καμμιά φορά οι αλλαγές δεν οδηγούν προς το καλύτερο, αλλά αν δεν τις κάνουμε ίσως ποτέ να μην το μάθουμε.
Και θέλω να υπάρχει αυτό το κείμενο γραμμένο ώστε σε κάποιους μήνες που θα χω βρει την άκρη μου, γιατί θα την βρω, να μπαίνω και να το διαβάζω για να εκτιμώ κάποια πράγματα.
Δεν ξέρω αν αυτό που έχω κάνει 2 φορές στην ζωή μου λέγεται στροφή ή επαναστάση.
Συνοπτικά η πρώτη αλλαγούλα έγινε γύρω στα 24 μου όταν αφήνοντας τον "έρωτα της ζωής μου" λίγο πριν παντρευτούμε, "αναγκάστηκα" ίσως γιατί με έπνιγαν όλα ίσως γιατί δεν μου άρεσε η ζωή που είχα διαλέξει να αφήσω ταυτόχρονα και την καρασίγουρη δουλειά στον μπαμπά μου, το πατρικό και την γειτονιά που μεγάλωσα, για να πιάσω ένα δυαράκι μόνη μου και να δουλεύω νυχθιμερον κερδιζοντας ούτε τα μισά απο όσα πριν, με σκοπό να "υψώσω το ανάστημα μου".
Λεπτομέρειες για όλα αυτά κάπου εδώ μέσα έχω ξαναγράψει.
Στην φάση εκείνη το πιο έντονο ζόρι δεν ήταν η δουλειά ούτε τα άθλια οικονομικά αλλά η συναισθηματική και ψυχολογική μου κατάσταση αφού επί μήνες (χρόνια μάλλον) αναρωτιόμουν αν έκανα καλά όσο αφορά τον αρραβωνιαστικό μου(ζούσα μια ψυχολογική "τραμπάλα") και οι σχέσεις μου με την οικογένεια μου ήταν ανύπαρκτες και μας πήρε δύο χρόνια για να ξαναμιλήσουμε.
Νόμιζα πως δεν θα ξαναπεράσω στην ζωή μου κάτι τόσο δύσκολο.Μεγάλη μπουκιά......
Το 2006 κι ενώ όλα βαίνουν καλώς, έχω μια αρκετά ικανοποιητική δουλειά και τα πράγματα με τους δικούς μου βελτιώνονται, μου προτεινεται μια δουλειά στην επαρχία και τυχαία στην περιοχή που έχω περάσει στις πανελλήνιες, τις οποίες σημ. έδωσα σε ηλικία 25 μέσα στην γενική εργασιομανία και περίοδο στόχων που διένυα τότε.Το θεωρώ θεική σύμπτωση ξαναμαζεύω τα μπογαλάκια μου και ξαναστήνω το σπιτικό μου άγνωστη μεταξύ αγνώστων σε μια καινούργια πόλη.
Η δουλειά αποδεικνύεται χαμηλότερη των προσδοκιών μου αλλά στους 5 μήνες που μου πήρε μέχρι να την παρατήσω κι επειδή είχα πεισμώσει να στεριώσω επιτέλους σε έναν τόπο χρησιμοποιώ τις γνωριμίες που έχω ήδη κάνει και παίρνω ένα καινούργιο επαγγελματικό ρίσκο να μπω συνέταιρος σε μια τουριστική επιχείρηση.
Η οποία ναι μεν πάει καλά αλλά όχι τόσο ώστε θα προσδοκούσα και για πρώτη φορά στην ζωή μου μετανοιώνω.
Μετανοιώνω πάρα πολύ που έφυγα απο την Αθήνα και μόνο εδώ μεταξύ αγνώστων μπορώ να το παραδεχτώ.Και φοβάμαι.........σε σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ, να μην έχω όρεξη να κάνω τίποτα, νομίζω πως με πνίγουν τα χρέη.....μέχρι και πίεση ανεβάζω που δεν είχα ποτέ.
Είναι απίστευτο αλλά πριν 6 χρόνια που ήμουν μόνη κι άφραγκη κυριολεκτικά δεν είχα τρομοκρατηθεί τόσο όσο τώρα, ίσως επειδή ήμουν μικρότερη κι είχα άλλη δύναμη κι αντοχή, ίσως επειδή τώρα ξέρω πως είναι και δεν θέλω να το ξαναπεράσω ρε γμτ.
Δεν ξέρω αν βγαίνω εκτός θέματος, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως καμμιά φορά οι αλλαγές δεν οδηγούν προς το καλύτερο, αλλά αν δεν τις κάνουμε ίσως ποτέ να μην το μάθουμε.
Και θέλω να υπάρχει αυτό το κείμενο γραμμένο ώστε σε κάποιους μήνες που θα χω βρει την άκρη μου, γιατί θα την βρω, να μπαίνω και να το διαβάζω για να εκτιμώ κάποια πράγματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.