30-07-08
08:20
Λόγους και αιτίες θα έδινες στον υποκριτή εννοείς; Με αυτό τον τρόπο θα τον έπειθες να μιλήσει , να εξηγήσει γιατι το κάνει, και έτσι ίσως να το σταματήσει;
Όχι. Με τον τρόπο αυτό θα τον βοηθούσα να εξωτερικεύσει τον πραγματικό του εαυτό χωρίς να φοβάται. Τότε δεν θα έχει ανάγκη να υποκριθεί. Δεν μπορεί ο ίδιος να παραδεχτεί ότι το κάνει, να εξηγήσει γιατί το κάνει, ούτε μπορεί να πει "θα το σταματήσω τώρα". Δεν μπορώ να του πω "σταμάτα να υποκρίνεσαι". Ο υποκριτής (όχι ο ψεύτης υποκριτής που έχει πλήρη έλεγχο της συμπεριφοράς του και την καθοδηγεί μεθοδευμένα) είναι κακοήθης πρώτα απέναντι στον εαυτό του. Διαπράττει τον χειρότερο βιασμό προς τον εσωτερικό του κόσμο, τον σπρώχνει στην απομόνωση. Νομίζω ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να είναι απομονωμένος ο εσωτερικός σου κόσμος. Και ναι. Πιστεύω ότι χρειάζεται κάποιος με ατέλειωτη υπομονή να αρχίσει να τον ψαρεύει σιγά σιγά, να του πει "εγώ αυτό το κομμάτι σου αποδέχομαι, το αληθινό", να σιχαθεί κι ο ίδιος την εικονική του πραγματικότητα, το δήθεν του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
29-07-08
21:18
Ο εθισμός μπορεί να υπάρχει παντού... Είναι από μόνος του νοσηρή κατάσταση, ανεξάρτητα από τον ποιόν της συμπεριφοράς στην οποία αφορά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
29-07-08
21:08
Η υποκρισία είναι μια συμπεριφορά η οποία πρώτα στρέφεται κατά του ίδιου μας του εαυτού, εξωτερικεύουμε άλλο από αυτό που πιστεύουμε και νιώθουμε. Είναι η διάσταση του εσωτερικού με τον εξωτερικό μας εαυτό που μπορεί να είναι είτε εσκεμμένη και σκόπιμη είτε να πηγάζει από μια προσωπική αδυναμία και ανάγκη μας να δημιουργήσουμε εντυπώσεις γιατί νιώθουμε ότι το ειλικρινές ενδεχομένως δεν θα'χει την ίδια αποδοχή. Συνήθως εξωτερικεύουμε αυτό που θεωρούμε ιδανικό μας αλλά αδρανούμε να επεξεργαστούμε παράλληλα τον εσωτερικό μας κόσμο ώστε να βελτιωθούμε προς αυτό που θεωρούμε το ιδανικό μας, υπάρχει εσωτερική στασιμότητα.
Θεωρώ την υποκρισία νόσο που σχετίζεται με την ελλιπή κοινωνικοποίηση σε συνδυασμό με την χαμηλή αυτοπεποίθηση και τις προσωπικές ανασφάλειες που ωθεί στον ενταφιασμό του πραγματικού μας εαυτού. Δεν θα κρατήσω ποτέ κακία προς ένα άνθρωπο που εγκληματεί απέναντι στον εαυτό του.
Ο ψέυτης είναι πάντα υποκριτής με τη διαφορά ότι ελέγχει πλήρως τη διάσταση του εσωτερικού με τον εξωτερικό του εαυτό και την επιδιώκει με απώτερο σκοπό που στρέφεται πλέον προς το συνομιλητή του. Τον ψεύτη δεν τον συγχωρώ ακόμα και στην περίπτωση που λέει ένα ψέμα για "το καλό" μου, για να μη με στεναχωρήσει που χου. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει για το εάν θα στεναχωρηθώ με ένα πραγματικό γεγονός ή όχι, να αποφασίζει δηλαδή για μένα, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στην επικοινωνία μου και τη σχέση μου με το πραγματικό.
Θεωρώ την υποκρισία νόσο που σχετίζεται με την ελλιπή κοινωνικοποίηση σε συνδυασμό με την χαμηλή αυτοπεποίθηση και τις προσωπικές ανασφάλειες που ωθεί στον ενταφιασμό του πραγματικού μας εαυτού. Δεν θα κρατήσω ποτέ κακία προς ένα άνθρωπο που εγκληματεί απέναντι στον εαυτό του.
Ο ψέυτης είναι πάντα υποκριτής με τη διαφορά ότι ελέγχει πλήρως τη διάσταση του εσωτερικού με τον εξωτερικό του εαυτό και την επιδιώκει με απώτερο σκοπό που στρέφεται πλέον προς το συνομιλητή του. Τον ψεύτη δεν τον συγχωρώ ακόμα και στην περίπτωση που λέει ένα ψέμα για "το καλό" μου, για να μη με στεναχωρήσει που χου. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει για το εάν θα στεναχωρηθώ με ένα πραγματικό γεγονός ή όχι, να αποφασίζει δηλαδή για μένα, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στην επικοινωνία μου και τη σχέση μου με το πραγματικό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
29-07-08
07:25
Ψεύτης μπορεί να χαρακτηριστεί όποιος έχει πει ψέμματα και πλέον γίνεται ιδιότητα όταν αφορά σε άτομο που επανειλημμένα λέει ψέμματα. Τα ψέμματα μπορεί να έχουν κάποιο απώτερο σκοπό π.χ. να τον γλιτώσουν από μια δυσάρεστη κατάσταση (παράδειγμα: έχω πονοκέφαλο, δεν θα'ρθω στο πάρτυ) - λέω πολλά τέτοια ή και όχι, απλά να εκφράζουν μια άλλη του ψυχολογική ανάγκη/αδυναμία (παράδειγμα: είμαι ηθοποιός). Ο παθολογικός ψεύτης είναι πιστεύω εκείνος που είναι εθισμένος στο ψέμμα, χρησιμοποιεί συνεχώς ψέμματα, ασύνδετα μεταξύ τους.
Όταν όμως το ψέμμα δεν σταματάει στο "είμαι ηθοποιός" αλλά συνδέεται με άλλα ψέμματα και γίνεται μια ιστορία με αρχή και τέλος (ξεκίνησα έτσι, πρωταγωνίστηκα εκεί, γνώρισα τους τάδε κλπ), και το άτομο πλάθει πολλές τέτοιες ιστορίες με αρχή και τέλος, φανταστικές ιστορίες αλλά με λεπτομέρεις και συνοχή, μιλάμε για μυθομανία. Η παθολογία της μυθομανίας διαφέρει με την κατάσταση του παθολογικού ψεύτη, καθότι ο δεύτερος δεν μπαίνει στη διεργασία σύνδεσης των ψεμμάτων και δημιουργίας ενός μεγάλου μύθου και αυτή ακριβώς η διεργασία με την όλη επιστράτευση της φαντασίας, η συνεχής απασχόληση του μυαλού και η εμμονή του για το σκοπό της δημιουργίας μύθων συνιστά την παθολογία της μυθομανίας. Μύθων που δεν είναι αυτοσκοποί, πηγάζουν νοσηρή ψυχολογία ή διαταραγμένο μυαλό. Διαφορετικά; Ο μυθομανής θα ήταν καλλιτέχνης αν ήξερε να εκτονώνει σωστά τον όγκο της φαντασίας του και τη λεκτική του λύσσα. Έχω μάλιστα την πεποίθηση ότι οι μυθομανείς έχουν καλλιτεχνικές τάσεις. Το όριο που διαχωρίζει τη νοσηρή ψυχολογία από τη μη νοσηρή; Μπορεί να είναι και θέμα κοινωνικής παρατήρησης σε τελική ανάλυση.
Ο μυθομανής όμως "αρπάζεται" από άτομα που μπορούν να συντρέξουν τους μύθους του, επιδιώξει την αντίδρασή τους σε πραγματικό χρόνο, την έχει ανάγκη αυτή την αντίδραση τους, είναι σαν τη τροφή γι'αυτόν. Δηλαδή δεν εκτονώνει απλά τη φαντασία του με λάθος τρόπο και τέλος. Θέλει να εισπράξει κάτι. Οι μύθοι του είναι μόνο το μέσο...
(συνεχίζω μετά )
Όταν όμως το ψέμμα δεν σταματάει στο "είμαι ηθοποιός" αλλά συνδέεται με άλλα ψέμματα και γίνεται μια ιστορία με αρχή και τέλος (ξεκίνησα έτσι, πρωταγωνίστηκα εκεί, γνώρισα τους τάδε κλπ), και το άτομο πλάθει πολλές τέτοιες ιστορίες με αρχή και τέλος, φανταστικές ιστορίες αλλά με λεπτομέρεις και συνοχή, μιλάμε για μυθομανία. Η παθολογία της μυθομανίας διαφέρει με την κατάσταση του παθολογικού ψεύτη, καθότι ο δεύτερος δεν μπαίνει στη διεργασία σύνδεσης των ψεμμάτων και δημιουργίας ενός μεγάλου μύθου και αυτή ακριβώς η διεργασία με την όλη επιστράτευση της φαντασίας, η συνεχής απασχόληση του μυαλού και η εμμονή του για το σκοπό της δημιουργίας μύθων συνιστά την παθολογία της μυθομανίας. Μύθων που δεν είναι αυτοσκοποί, πηγάζουν νοσηρή ψυχολογία ή διαταραγμένο μυαλό. Διαφορετικά; Ο μυθομανής θα ήταν καλλιτέχνης αν ήξερε να εκτονώνει σωστά τον όγκο της φαντασίας του και τη λεκτική του λύσσα. Έχω μάλιστα την πεποίθηση ότι οι μυθομανείς έχουν καλλιτεχνικές τάσεις. Το όριο που διαχωρίζει τη νοσηρή ψυχολογία από τη μη νοσηρή; Μπορεί να είναι και θέμα κοινωνικής παρατήρησης σε τελική ανάλυση.
Ο μυθομανής όμως "αρπάζεται" από άτομα που μπορούν να συντρέξουν τους μύθους του, επιδιώξει την αντίδρασή τους σε πραγματικό χρόνο, την έχει ανάγκη αυτή την αντίδραση τους, είναι σαν τη τροφή γι'αυτόν. Δηλαδή δεν εκτονώνει απλά τη φαντασία του με λάθος τρόπο και τέλος. Θέλει να εισπράξει κάτι. Οι μύθοι του είναι μόνο το μέσο...
(συνεχίζω μετά )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.