@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
18-08-08
00:00
Αρχική Δημοσίευση από fantasmenos:explain για να καταλάβουμε ακριβώς τι εννοείς...
τσ…τσ…τσ..τσ…έλαααα…μην το παίρνεις τόσο σοβαρά!!!
Είναι όπως ένα παιδί που τσιμπάει και γαργαλάει το άλλο!!
Μα δεν αντελήφθεις;;;
Αυτός μου στήνει φάκα!
Ο…κακός και παμπόνηρος…Ουλουρου!!!
Να τον προσέχουμε!!!
Αρχική Δημοσίευση από Uluru:Εσύ θα πήγαινες με μία ονόματι Ευαγγελία Τσιπούρα;
Μωρέ και σαλαμούρα να την έλεγαν, αν ήταν σαν αυτά τα μινιφορούντα πιπινίδια (εκ του ακτινίδια…ξέρεις…αυτά που πρώτα τα ξεφλουδίζεις και μετα… )
που είδα τις προάλλες να χορεύουν σε επαρχιακό κλαμπάκι, θα πήγαινα με χίλια…
Αλληθώρισε το σύμπαν!!!!!!!!!!!
Κατά τα άλλα, έκανα μια σύντομη περιήγηση στο φόρουμ….
Τι να πρωτοκοιτάξω και τι να πρωτοπώ! Δε σε προλαβαίνω αγαπητέ Ουλουρου!!!
Παρεμπιπτόντως, το πρώτο από τα τελευταία σου μηνύματα στο thread έχει πολύ ενδιαφέρον!! (όχι δηλαδή ότι το τελευταίο πάει πίσω.…. )
I’ll be back…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
15-08-08
00:51
Σύμφωνα με το λεξικό Τριανταφυλλίδη, εμπειρία είναι:
1. η γνώση που προέρχεται από την πρακτική ενασχόληση με κτ., από την άσκηση έργου ή από την αντιμετώπιση καταστάσεων και προβλημάτων, σε αντιδιαστολή προς τη γνώση από θεωρητική σπουδή, από μελέτη: Oι εμπειρίες της ζωής.
2. (φιλοσ.) η γνώση που στηρίζεται στην άμεση αντίληψη των πραγμάτων, την οποία προσφέρουν οι αισθήσεις μας, σε αντιδιαστολή προς τη γνώση που στηρίζεται στη νόηση, στο διαλογισμό.
Σχετικά με το 2: εδώ πρόκειται για μια θεώρηση των εμπειριστών η οποία, εκ πρώτης όψεως, μου φαίνεται ορθή και τη δέχομαι.
Κι ένα σχόλιο για το 1: γιατί "σε αντιδιαστολή προς τη γνώση από θεωρητική σπουδή, από μελέτη"; Δηλαδή το διάβασμα δεν είναι εμπειρία σε καμία περίπτωση; Μου φαίνεται πως εδώ πρόκειται για έναν ορισμό της εμπειρίας όπως αυτή νοηματοδοτείται στην καθομιλουμένη.
Anyway…Θεωρώ ότι η φαντασία, αν και λειτουργεί ανεξάρτητα απʼ την εμπειρία, ωστόσο βασίζεται στην εμπειρία. Όσο κι αν το dna μας υπόσχεται απαράμιλλα φαντασιακά επιτεύγματα, ποτέ δε θα μπορέσουμε να "γράψουμε" εάν δεν ξέρουμε … "αλφαβήτα." Η φαντασία ανασυνθέτει τα εμπειρικά δεδομένα δημιουργώντας μια ποικιλία καινούριων νοητικών παραστάσεων που έχουν συναισθηματικό αντίκρυσμα μέσα μας. Το διάβασμα ενός ποιήματος, το άκουσμα μιας μελωδίας, η παρακολούθηση μιας ταινίας, οι μοναδικές στιγμές με τα πρόσωπα που αγαπάμε, ακόμα και τα πιο ασήμαντα ερεθίσματα της καθημερινότητας δύναται να συνθέσουν το "υλικό" εκείνο απʼ το οποίο η φαντασία θα πλάσει νέες μορφές. Κι όσο βελτιώνεται η ποιότητα αυτού του "υλικού", τόσο πιο εκλεπτυσμένα και πνευματώδη χαρακτηριστικά αποκτά η φαντασία μας.
Εφόσον με το πέρασμα του χρόνου η συνείδησή μας επεξεργάζεται συνεχώς νέα ερεθίσματα, το "υλικό" αυτό αναδιαμορφώνεται συνεχώς, ενώ ένα σημαντικό κομμάτι του είναι…ασυνείδητο. Και λέω ασυνείδητο, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που μέσω της φαντασίας εκφράζονται ενδόμυχες επιθυμίες…αλλά και φόβοι! Και οι φόβοι και οι επιθυμίες δεν είναι ανεξάρτητες από την εμπειρία. Για παράδειγμα, ο φόβος του θανάτου, που ως επί το πλείστον εδράζεται στα βάθη της ψυχής μας, δε "φύτρωσε" από μόνος του, αλλά απʼ τις εντυπώσεις που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη συνείδησή μας αντικρίζοντας βασικά το θάνατο…των άλλων…
Εκ πρώτης όψεως… αυτά σχετικά με το περιεχόμενο των δύο αυτών εννοιών.
Για μένα, λοιπόν, φαντασία και εμπειρία δεν αλληλοαναιρούνται πάντα. Το σχήμα "φαντασία V.s εμπερία" είναι ανεπαρκές για να εκφράσει αυτή την πολύπλοκη και δυναμική αλληλεπίδραση ανάμεσα στα "αντίπαλα" αυτά μέρη.
Γίνεται λόγος επίσης για τη φαντασία ως μέσο διαφυγής. Εάν πρόκειται για "απόδραση" από τις δυσκολίες και τις ματαιώσεις της ζωής τότε έχω την εντύπωση ότι μιλάμε για παθητική ονειροπόληση, για μια εμμονή σε φανταστικούς κόσμους απʼ τους οποίους δε γεννιέται τίποτα πρωτότυπο και καινούριο. Χρησιμεύουν απλώς ως σανίδα σωτηρίας που την αρπάζουμε ενστικτωδώς όταν νιώθουμε ότι οι καταστάσεις μάς πνίγουν κι εμείς δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε…να κολυμπήσουμε.
Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Υπήρξαν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να κολυμπήσουν, αλλά διέθεταν έμφυτα χαρίσματα σε συνδυασμό με ένα "υλικό" (όπως αυτό που προανέφερα παραπάνω) υψηλής ποιότητας. Η φαντασία αυτών των ανθρώπων ήταν δημιουργική, απέδωσε καρπούς.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα που σκέφτηκα τώρα και ας με διορθώσετε αν κάνω λάθος.
Έχω ακούσει εκ στόματος του Δημήτρη Λιαντίνη (ξέρετε ποιου… ) πως ο Διονύσιος Σολωμός δεν άγγιξε ποτέ στη ζωή του γυναίκα, αλλά, παρʼ όλʼ αυτά, έγραψε αριστουργηματικά ποιήματα για
τη γυναίκα, ποιήματα γεμάτα πάθος και λυρισμό!
δεν έχω διαβάσει ούτε ένα…
1. η γνώση που προέρχεται από την πρακτική ενασχόληση με κτ., από την άσκηση έργου ή από την αντιμετώπιση καταστάσεων και προβλημάτων, σε αντιδιαστολή προς τη γνώση από θεωρητική σπουδή, από μελέτη: Oι εμπειρίες της ζωής.
2. (φιλοσ.) η γνώση που στηρίζεται στην άμεση αντίληψη των πραγμάτων, την οποία προσφέρουν οι αισθήσεις μας, σε αντιδιαστολή προς τη γνώση που στηρίζεται στη νόηση, στο διαλογισμό.
Σχετικά με το 2: εδώ πρόκειται για μια θεώρηση των εμπειριστών η οποία, εκ πρώτης όψεως, μου φαίνεται ορθή και τη δέχομαι.
Κι ένα σχόλιο για το 1: γιατί "σε αντιδιαστολή προς τη γνώση από θεωρητική σπουδή, από μελέτη"; Δηλαδή το διάβασμα δεν είναι εμπειρία σε καμία περίπτωση; Μου φαίνεται πως εδώ πρόκειται για έναν ορισμό της εμπειρίας όπως αυτή νοηματοδοτείται στην καθομιλουμένη.
Anyway…Θεωρώ ότι η φαντασία, αν και λειτουργεί ανεξάρτητα απʼ την εμπειρία, ωστόσο βασίζεται στην εμπειρία. Όσο κι αν το dna μας υπόσχεται απαράμιλλα φαντασιακά επιτεύγματα, ποτέ δε θα μπορέσουμε να "γράψουμε" εάν δεν ξέρουμε … "αλφαβήτα." Η φαντασία ανασυνθέτει τα εμπειρικά δεδομένα δημιουργώντας μια ποικιλία καινούριων νοητικών παραστάσεων που έχουν συναισθηματικό αντίκρυσμα μέσα μας. Το διάβασμα ενός ποιήματος, το άκουσμα μιας μελωδίας, η παρακολούθηση μιας ταινίας, οι μοναδικές στιγμές με τα πρόσωπα που αγαπάμε, ακόμα και τα πιο ασήμαντα ερεθίσματα της καθημερινότητας δύναται να συνθέσουν το "υλικό" εκείνο απʼ το οποίο η φαντασία θα πλάσει νέες μορφές. Κι όσο βελτιώνεται η ποιότητα αυτού του "υλικού", τόσο πιο εκλεπτυσμένα και πνευματώδη χαρακτηριστικά αποκτά η φαντασία μας.
Εφόσον με το πέρασμα του χρόνου η συνείδησή μας επεξεργάζεται συνεχώς νέα ερεθίσματα, το "υλικό" αυτό αναδιαμορφώνεται συνεχώς, ενώ ένα σημαντικό κομμάτι του είναι…ασυνείδητο. Και λέω ασυνείδητο, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που μέσω της φαντασίας εκφράζονται ενδόμυχες επιθυμίες…αλλά και φόβοι! Και οι φόβοι και οι επιθυμίες δεν είναι ανεξάρτητες από την εμπειρία. Για παράδειγμα, ο φόβος του θανάτου, που ως επί το πλείστον εδράζεται στα βάθη της ψυχής μας, δε "φύτρωσε" από μόνος του, αλλά απʼ τις εντυπώσεις που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στη συνείδησή μας αντικρίζοντας βασικά το θάνατο…των άλλων…
Εκ πρώτης όψεως… αυτά σχετικά με το περιεχόμενο των δύο αυτών εννοιών.
Για μένα, λοιπόν, φαντασία και εμπειρία δεν αλληλοαναιρούνται πάντα. Το σχήμα "φαντασία V.s εμπερία" είναι ανεπαρκές για να εκφράσει αυτή την πολύπλοκη και δυναμική αλληλεπίδραση ανάμεσα στα "αντίπαλα" αυτά μέρη.
Γίνεται λόγος επίσης για τη φαντασία ως μέσο διαφυγής. Εάν πρόκειται για "απόδραση" από τις δυσκολίες και τις ματαιώσεις της ζωής τότε έχω την εντύπωση ότι μιλάμε για παθητική ονειροπόληση, για μια εμμονή σε φανταστικούς κόσμους απʼ τους οποίους δε γεννιέται τίποτα πρωτότυπο και καινούριο. Χρησιμεύουν απλώς ως σανίδα σωτηρίας που την αρπάζουμε ενστικτωδώς όταν νιώθουμε ότι οι καταστάσεις μάς πνίγουν κι εμείς δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε…να κολυμπήσουμε.
Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Υπήρξαν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να κολυμπήσουν, αλλά διέθεταν έμφυτα χαρίσματα σε συνδυασμό με ένα "υλικό" (όπως αυτό που προανέφερα παραπάνω) υψηλής ποιότητας. Η φαντασία αυτών των ανθρώπων ήταν δημιουργική, απέδωσε καρπούς.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα που σκέφτηκα τώρα και ας με διορθώσετε αν κάνω λάθος.
Έχω ακούσει εκ στόματος του Δημήτρη Λιαντίνη (ξέρετε ποιου… ) πως ο Διονύσιος Σολωμός δεν άγγιξε ποτέ στη ζωή του γυναίκα, αλλά, παρʼ όλʼ αυτά, έγραψε αριστουργηματικά ποιήματα για
τη γυναίκα, ποιήματα γεμάτα πάθος και λυρισμό!
δεν έχω διαβάσει ούτε ένα…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.