Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
14-08-08
01:45
@ fantasmene,
Τίποτα δεν μου προκαλεί τόση αηδία όση οι λέξεις της κοινωνικής ηθικής. Από μόνη της η λέξη "πρέπει" είναι για μένα "δυσάρεστη" σαν παρείσακτος. Αλλά οι όροι "καθήκον του πολίτη", "αλληλεγγύη", "ανθρωπιστικός" και άλλοι της ίδιας εμβέλειας με αηδιάζουν σαν να ήταν βρωμιές που μου πέταξαν πάνω μου από κάποιο παράθυρο.
Νιώθω προσβεβλημένος στην ιδέα ότι κατά τύχη αυτές οι εκφράσεις μπορεί να με αφορούν, ότι μπορεί ν'αναγνωρίσω πώς έχουν όχι κάποια αξία αλλά κάποιο νόημα.
Είδα, στη βιτρίνα ενός μαγαζιού που πουλάει παιχνίδια, κάποια πράγματα που μου θύμισαν ακριβώς τι είναι αυτές οι εκφράσεις. Είδα, σε ψεύτικα πιάτα, ψεύτικα φαγητά για κουκλοτραπεζαρίες. Στον άνθρωπο που υπάρχει, αισθησιακό, εγωιστή, ματαιόδοξο, φίλο των άλλων γιατί έχει το χάρισμα της ομιλίας, εχθρό των άλλων γιατί έχει το χάρισμα της ζωής, στον άνθρωπο αυτόν τι έχουμε να δώσουμε για να παίξει κούκλες με λέξεις άδειες από ήχο και ρυθμό;
Η διακυβέρνηση βασίζεται σε δύο πράγματα: καταπιέζω και εξαπατώ. Το κακό αυτών των φανταχτερών όρων είναι πως ούτε καταπιέζουν ούτε εξαπατούν. Μεθούν, στην καλύτερη περίπτωση, κι αυτό είναι διαφορετικό.
Αν μισώ κάτι, αυτό είναι οι μεταρρυθμιστές. Ο μεταρρυθμιστής είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τα επιφανειακά δεινά του κόσμου και προτείνει να τα επιδιορθώσει χειροτερεύοντας τα θεμελιώδη. Ο γιατρός προσπαθεί να προσαρμόσει το ασθενές σώμα στο υγιές σώμα. Αλλά εμείς δεν ξέρουμε τι είναι υγιές και τι ασθενές στην κοινωνική ζωή.
Με πονάει η ιδέα ότι κάποιος νομίζει πως μπορεί ν'αλλάξει κάτι προκαλώντας ταραχές. Η βιαιότητα, όποια κι αν είναι, υπήρξε ανέκαθεν για μένα μια προεξέχουσα μορφή ανθρώπινης ανοησίας.
Έπειτα, όλοι οι επαναστάτες είναι ανόητοι, όπως, σε μικρότερο βαθμό, γιατί είναι λιγότερο ενοχλητικό, και όλοι οι μεταρρυθμιστές.
Επαναστάτης, ή μεταρρυθμιστής -το λάθος είναι το ίδιο. Ανίκανος να ελέγξει ή να αναθεωρήσει την ίδια του τη στάση απέναντι στη ζωή, που είναι τα πάντα, ή τον ίδιο του τον εαυτό, που είναι σχεδόν τα πάντα, ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεφύγει θέλοντας ν'αλλάξει τους άλλους ή τον εξωτερικό κόσμο. Κάθε επαναστάτης, κάθε μεταρρυθμιστής, είναι δραπέτης. Πολεμώ σημαίνει δεν είμαι ικανός να πολεμήσω τον εαυτό μου. Μεταρρυθμίζω σημαίνει δεν επιδέχομαι διόρθωση.
Ο άνθρωπος που διαθέτει δίκαιη ευαισθησία και ορθή κρίση, εφόσον τον απασχολεί το κακό και το άδικο στον κόσμο, προσπαθεί, φυσικά, να το διορθώσει πρώτα απ'όλα, σε ό,τι βρίσκεται πιο κοντά του. Και το πιο κοντινό είναι ο εαυτός του. Αυτό το έργο θα τον απασχολήσει όλη του τη ζωή.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν, fanta, με την αντίληψη μας για τον κόσμο. Αλλάζουμε την αντίληψή μας για τον κόσμο σημαίνει αλλάζουμε τον κόσμο για μας, ναι, αυτό σημαίνει αλλάζω τον κόσμο, γιατί αυτός ποτέ δεν θα είναι για μας άλλο από αυτό που είναι για μας. Εκείνη η προσωπική δικαιοσύνη, εκείνη η αληθινή μεταρρύθμιση που ξαναζωντάνεψε την πεθαμένη μας ευαισθησία - αυτά τα πράγματα είναι η αλήθεια, η δική μας αλήθεια, η μοναδική αλήθεια.
Τα υπόλοιπα στον κόσμο είναι τοπίο, κορνίζες που πλαισιώνουν τις αισθήσεις μας, βιβλιοδεσίες των όσων σκεφτόμαστε. Και έτσι είναι, είτε πρόκειται για το πολύχρωμο τοπίο των πραγμάτων και των όντων -χωράφια, σπίτια, αφίσες και ενδύματα- είτε πρόκειται για το άχρωμο τοπίο των μονότονων ψυχών, που ανεβαίνει για μια στιγμή στην επιφάνεια σε λόγια παλιά και χειρονομίες φθαρμένες, και κατεβαίνει πάλι στο βάθος, στη θεμελιώδη βλακεία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Επανάσταση; Αλλαγή; Αυτό που θέλω στ'αλήθεια από τα βάθη της ψυχής μου είναι να φύγουν τα άτονα σύννεφα που πασαλείβουν με μια γκρίζα σαπουνάδα τον ουρανό.
Αυτό που θέλω είναι να δω το γαλάζιο να προβάλλει ανάμεσα τους, αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη γιατί τίποτα δεν είναι και ούτε θέλει να είναι.
..αναφέρθηκα σ'αυτό μιας και δε μπορώ να θεωρήσω την ανθρωπότητα παρά σαν μια από τις τελευταίες σχολές στη διακοσμητική ζωγραφική της Φύσης.
Δεν διακρίνω, κατά βάση, έναν άνθρωπο από ένα δέντρο. Και σίγουρα προτιμώ αυτό που διακοσμεί περισσότερο, αυτό που περισσότερο ενδιαφέρει τα σκεπτόμενα μάτια μου. Αν το δέντρο με ενδιαφέρει περισσότερο, με ενοχλεί περισσότερο αν κόψουν το δέντρο παρά αν πεθάνει ο άνθρωπος. Πολύ περισσότερο από το αν θα επαναστατήσει. Δέντρα επαναστάτες δεν γεννήθηκαν (ευτυχώς).
Μερικές φορές το τέλος του ηλιοβασιλέματος με πονάει περισσότερο από το θάνατο ενός παιδιού. Σε όλα είμαι αυτός που δεν αισθάνεται, προκειμένου να αισθανθώ.
2$/day στη Κίνα; Τυχεράκηδες. Τους φτάνουν για κατσικίσιο γάλα Όλυμπος Μήπως από fantasmenos πρέπει να κάνεις ένα transforming σε psagmenos;
Το θέμα δεν το ανάγω στην Ελλάδα, ιγώ. Είμαστε Ελλάδα συζητώντας για την Κίνα. Κι αφού συζητάμε για 300 και 350 ευρώ που αφορούν σε ασιατικές χώρες κάνω την υπενθύμιση ότι είμαστε Ελλάδα και το κάνω ακριβώς επειδή συζητάμε για μισθολογικά των λαών και προσδίδουμε λάθος χαρακτηριστικά σε λάθος έθνη. Λες και θα κάνουμε τη λαογραφία των μισθών, globally. Λολ.
Άξιο για αγώνα θεωρώ τη λευτεριά της Μυκόνου. (= το υμνημένο ασπρονήσι από Γαλάτη γνωστό και ως μπεμπέκο από Λαζόπουλο). Δε μπορώ να μη συμφωνήσω μαζί σου.
Νο insult, taken. Είμαστε πολύ χαοτικοί για να νιώθουμε αγγυλώσεις από διαφωνίες.
Τίποτα δεν μου προκαλεί τόση αηδία όση οι λέξεις της κοινωνικής ηθικής. Από μόνη της η λέξη "πρέπει" είναι για μένα "δυσάρεστη" σαν παρείσακτος. Αλλά οι όροι "καθήκον του πολίτη", "αλληλεγγύη", "ανθρωπιστικός" και άλλοι της ίδιας εμβέλειας με αηδιάζουν σαν να ήταν βρωμιές που μου πέταξαν πάνω μου από κάποιο παράθυρο.
Νιώθω προσβεβλημένος στην ιδέα ότι κατά τύχη αυτές οι εκφράσεις μπορεί να με αφορούν, ότι μπορεί ν'αναγνωρίσω πώς έχουν όχι κάποια αξία αλλά κάποιο νόημα.
Είδα, στη βιτρίνα ενός μαγαζιού που πουλάει παιχνίδια, κάποια πράγματα που μου θύμισαν ακριβώς τι είναι αυτές οι εκφράσεις. Είδα, σε ψεύτικα πιάτα, ψεύτικα φαγητά για κουκλοτραπεζαρίες. Στον άνθρωπο που υπάρχει, αισθησιακό, εγωιστή, ματαιόδοξο, φίλο των άλλων γιατί έχει το χάρισμα της ομιλίας, εχθρό των άλλων γιατί έχει το χάρισμα της ζωής, στον άνθρωπο αυτόν τι έχουμε να δώσουμε για να παίξει κούκλες με λέξεις άδειες από ήχο και ρυθμό;
Η διακυβέρνηση βασίζεται σε δύο πράγματα: καταπιέζω και εξαπατώ. Το κακό αυτών των φανταχτερών όρων είναι πως ούτε καταπιέζουν ούτε εξαπατούν. Μεθούν, στην καλύτερη περίπτωση, κι αυτό είναι διαφορετικό.
Αν μισώ κάτι, αυτό είναι οι μεταρρυθμιστές. Ο μεταρρυθμιστής είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τα επιφανειακά δεινά του κόσμου και προτείνει να τα επιδιορθώσει χειροτερεύοντας τα θεμελιώδη. Ο γιατρός προσπαθεί να προσαρμόσει το ασθενές σώμα στο υγιές σώμα. Αλλά εμείς δεν ξέρουμε τι είναι υγιές και τι ασθενές στην κοινωνική ζωή.
Με πονάει η ιδέα ότι κάποιος νομίζει πως μπορεί ν'αλλάξει κάτι προκαλώντας ταραχές. Η βιαιότητα, όποια κι αν είναι, υπήρξε ανέκαθεν για μένα μια προεξέχουσα μορφή ανθρώπινης ανοησίας.
Έπειτα, όλοι οι επαναστάτες είναι ανόητοι, όπως, σε μικρότερο βαθμό, γιατί είναι λιγότερο ενοχλητικό, και όλοι οι μεταρρυθμιστές.
Επαναστάτης, ή μεταρρυθμιστής -το λάθος είναι το ίδιο. Ανίκανος να ελέγξει ή να αναθεωρήσει την ίδια του τη στάση απέναντι στη ζωή, που είναι τα πάντα, ή τον ίδιο του τον εαυτό, που είναι σχεδόν τα πάντα, ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεφύγει θέλοντας ν'αλλάξει τους άλλους ή τον εξωτερικό κόσμο. Κάθε επαναστάτης, κάθε μεταρρυθμιστής, είναι δραπέτης. Πολεμώ σημαίνει δεν είμαι ικανός να πολεμήσω τον εαυτό μου. Μεταρρυθμίζω σημαίνει δεν επιδέχομαι διόρθωση.
Ο άνθρωπος που διαθέτει δίκαιη ευαισθησία και ορθή κρίση, εφόσον τον απασχολεί το κακό και το άδικο στον κόσμο, προσπαθεί, φυσικά, να το διορθώσει πρώτα απ'όλα, σε ό,τι βρίσκεται πιο κοντά του. Και το πιο κοντινό είναι ο εαυτός του. Αυτό το έργο θα τον απασχολήσει όλη του τη ζωή.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν, fanta, με την αντίληψη μας για τον κόσμο. Αλλάζουμε την αντίληψή μας για τον κόσμο σημαίνει αλλάζουμε τον κόσμο για μας, ναι, αυτό σημαίνει αλλάζω τον κόσμο, γιατί αυτός ποτέ δεν θα είναι για μας άλλο από αυτό που είναι για μας. Εκείνη η προσωπική δικαιοσύνη, εκείνη η αληθινή μεταρρύθμιση που ξαναζωντάνεψε την πεθαμένη μας ευαισθησία - αυτά τα πράγματα είναι η αλήθεια, η δική μας αλήθεια, η μοναδική αλήθεια.
Τα υπόλοιπα στον κόσμο είναι τοπίο, κορνίζες που πλαισιώνουν τις αισθήσεις μας, βιβλιοδεσίες των όσων σκεφτόμαστε. Και έτσι είναι, είτε πρόκειται για το πολύχρωμο τοπίο των πραγμάτων και των όντων -χωράφια, σπίτια, αφίσες και ενδύματα- είτε πρόκειται για το άχρωμο τοπίο των μονότονων ψυχών, που ανεβαίνει για μια στιγμή στην επιφάνεια σε λόγια παλιά και χειρονομίες φθαρμένες, και κατεβαίνει πάλι στο βάθος, στη θεμελιώδη βλακεία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Επανάσταση; Αλλαγή; Αυτό που θέλω στ'αλήθεια από τα βάθη της ψυχής μου είναι να φύγουν τα άτονα σύννεφα που πασαλείβουν με μια γκρίζα σαπουνάδα τον ουρανό.
Αυτό που θέλω είναι να δω το γαλάζιο να προβάλλει ανάμεσα τους, αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη γιατί τίποτα δεν είναι και ούτε θέλει να είναι.
Ένας άνθρωπος είχε ανέκαθεν λιγότερη σημασία απ'ό,τι ένα δέντρο, αν το δέντρο είναι πιο ωραίο.
Και πόσα δέντρα κόβονται ή καίγονται.
..αναφέρθηκα σ'αυτό μιας και δε μπορώ να θεωρήσω την ανθρωπότητα παρά σαν μια από τις τελευταίες σχολές στη διακοσμητική ζωγραφική της Φύσης.
Δεν διακρίνω, κατά βάση, έναν άνθρωπο από ένα δέντρο. Και σίγουρα προτιμώ αυτό που διακοσμεί περισσότερο, αυτό που περισσότερο ενδιαφέρει τα σκεπτόμενα μάτια μου. Αν το δέντρο με ενδιαφέρει περισσότερο, με ενοχλεί περισσότερο αν κόψουν το δέντρο παρά αν πεθάνει ο άνθρωπος. Πολύ περισσότερο από το αν θα επαναστατήσει. Δέντρα επαναστάτες δεν γεννήθηκαν (ευτυχώς).
Μερικές φορές το τέλος του ηλιοβασιλέματος με πονάει περισσότερο από το θάνατο ενός παιδιού. Σε όλα είμαι αυτός που δεν αισθάνεται, προκειμένου να αισθανθώ.
Στη Κίνα δεν είναι 300 αλλά 2$ την ημέρα. Εσύ πήγες το θέμα στην Ελλάδα και μετά αναφέρεσαι στη Κίνα. Σε τι θες να αναφερθώ τελικά. Δε κατάλαβα. Τι θεωρείς τελικα εσύ άξιο για αγώνα;
2$/day στη Κίνα; Τυχεράκηδες. Τους φτάνουν για κατσικίσιο γάλα Όλυμπος Μήπως από fantasmenos πρέπει να κάνεις ένα transforming σε psagmenos;
Το θέμα δεν το ανάγω στην Ελλάδα, ιγώ. Είμαστε Ελλάδα συζητώντας για την Κίνα. Κι αφού συζητάμε για 300 και 350 ευρώ που αφορούν σε ασιατικές χώρες κάνω την υπενθύμιση ότι είμαστε Ελλάδα και το κάνω ακριβώς επειδή συζητάμε για μισθολογικά των λαών και προσδίδουμε λάθος χαρακτηριστικά σε λάθος έθνη. Λες και θα κάνουμε τη λαογραφία των μισθών, globally. Λολ.
Άξιο για αγώνα θεωρώ τη λευτεριά της Μυκόνου. (= το υμνημένο ασπρονήσι από Γαλάτη γνωστό και ως μπεμπέκο από Λαζόπουλο). Δε μπορώ να μη συμφωνήσω μαζί σου.
Όντως μερικές φορές επαληθεύω πλήρως το nick. Για αυτό το επέλεξα άλλωστε Πάντως αν σε προσέβαλλα σόρρυ
Νο insult, taken. Είμαστε πολύ χαοτικοί για να νιώθουμε αγγυλώσεις από διαφωνίες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
13-08-08
23:04
Κίνα και Ολυμπιακοί Αγώνες: Αφορμή για αγώνα για Ελευθερία;
Η σκλαβιά είναι ο νόμος της ζωής, και δεν υπάρχει άλλος νόμος, γιατί αυτός πρέπει να τηρηθεί χωρίς δυνατή εξέγερση ούτε και καταφύγιο. Μερικοί γεννιούνται σκλάβοι, άλλοι γίνονται σκλάβοι, και σε άλλους η σκλαβιά δίνεται.
Η δειλή αγάπη που έχουμε όλοι για την ελευθερία -που αν την αποκτούσαμε θα ξαφνιαζόμασταν, γιατί θα ήταν για μας κάτι καινούργιο, και θα τη διώχναμε- είναι η αληθινή ένδειξη του φορτίου της σκλαβιάς μας.
Εγώ ο ίδιος που δηλώνω ότι θα επιθυμούσα την καλύβα ή τη σπηλιά όπου θα ήμουν ελεύθερος από τη μονοτονία των πάντων, που είναι δική μου, θα τολμούσα να φύγω γι΄αυτή την καλύβα ή τη σπηλιά έχοντας την επίγνωση ότι, εφόσον η μονοτονία είναι δική μου, θα την έχω πάντα μαζί μου; Εγώ ο ίδιος, που ασφυκτιώ όπου βρίσκομαι και επειδή βρίσκομαι, πού θα ανέπνεα καλύτερα, αν η αρρώστια είναι από τα πνευμόνια μου και όχι από τα πράγματα που με περιβάλλουν;
Εγώ ο ίδιος, που επιθυμώ σφοδρά τον καθαρό ήλιο και τους ελεύθερους κάμπους, την ορατή θάλασσα και ολόκληρο τον ορίζοντα, ποιος μου λέει πως δεν θα παραξενευόμουν με το κρεβάτι, ή το φαγητό, ή το ότι δεν θα είχα πια να κατέβω τα τέσσερα πατώματα ως το δρόμο ή να μπω στο ψιλικατζίδικο της γωνίας ή να χαιρετήσω τον αργόσχολο κουρέα;
Όλα όσα μας περιβάλλουν γίνονται μέρος μας, διεισδύουν στην αίσθηση της σάρκας μας και της ζωής μας, και σαν τα σάλια της μεγάλης Αράχνης, μας ενώνουν αδιόρατα με ό,τι είναι κοντά, νανουρίζοντας μας σ'ένα ελαφρύ κρεβάτι αργού θανάτου, όπου κουνιόμαστε στον άνεμο. Τα πάντα είμαστε εμείς, κι εμείς είμαστε τα πάντα. Αλλά σε τι χρησιμεύει αυτό αν τα πάντα είναι τίποτα;
Μια ηλιαχτίδα, ένα σύννεφο που η ξαφνική σκιά του μάς λέει πως περνάει, μια αύρα που φυσάει, η σιωπή που ακολουθεί όταν σταματάει, κάποιο πρόσωπο, μερικές φωνές, το περιστασιακό χαμόγελο ανάμεσα στις φωνές που μιλάνε, κι ύστερα η νύχτα απ'όπου αναδύονται χωρίς νόημα τα σπασμένα ιερογλυφικά των άστρων....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
13-08-08
22:36
...ο αλβανός που δουλεύει στην οικοδομή ή ψήνει ψωμιά σε φούρνο Έλληνα πόσα παίρνει;
300 ευρώ /25 = 12 γιουρόπουλα (το οκτάωρο), ήτοι 1.5 γιούροζ την ώρα (= ένα κουτί γάλα. Όχι κατσικίσιο.Αυτό κάνει 2 Ευρώ, λολ). Ακόμα κι αν σε πλήρωναν για δοκιμαστή καναπέδων ή ζέσταμα εργονομικών καθισμάτων με τα πισινά, δεν θα καθόσουν για 12 γιούροζ per day.
Υποτιμάς τη νοημοσύνη των Αλβανών, you rachist ! (πλακίτσα, no ταπηροκρανιάζειν, ναι; )
Γνωρίζω ότι υπήρχαν και υπάρχουν περιστατικά ανθρώπων που ασκούν βαριά εργασία και που ο κάματος τους δεν ανταμοίβεται αναλόγως. Λίγα χρήματα και ψωμί με λεμόνι (στη κυριολεξία) για γευμάτισμα, στα διαλείμματα. Βλέπε αλλοδαπούς χτίστες κλπ κλπ.
Με τη θεωρία των συλλαλητηρίων και της συμπαράστασης σε μια εργατική ομάδα, πρέπει οι ευαισθητοποιημένοι να ευαισθητοποιούνται. Εκτός και οι Κινέζοι μας είναι πιο συμπαθείς από τους Αλβανούς. Τότε πάω πάσο.
Επίσης, υπάρχει μια δεύτερη ανάγνωση της προβληματικής.
"Λύκοι υπάρχουν, γιατί υπάρχουν πρόβατα" (Σφακιανάκης). Αν ο εργοδότης σου δίνει 300 ευρώ, και συμφωνείς δίχως να είσαι χαζός είναι σαν να δηλώνεις (την ώρα της υπογραφής της σύμβασης εργασίας) ότι σ'αρέσει να σε εκμεταλλεύονται, που αυτό πάει μαζί με αξεσουάρ όπως μαστίγια, δερμάτινες κουκούλες και jelly.
Στο Ellada υπάρχουν άνθρωποι που δεν δουλεύουν 8ωρο αλλά τους καλεί το αφεντικό σήμερα 3 ώρες άυριο 11 ώρες ανάλογα με τη δουλειά στερούνται δηλαδή υγιή επαγγελματική ζωή. Και όλα αυτά για ψίχουλα. Επίσης, υπήρχαν παλαιότερα και πιάτσες όπου πήγαιναν άνεργοι για να βγάλουν ένα μεροκάματο και ο εργοδότης πήγαινε και τους διάλεγε. Τώρα αυτό συμβαίνει νομίζω μόνο με μετανάστες σε σημεία της Αθήνας. Οπότε δεν έχει μόνο η Κίνα προβλήματα στο εργασιακό καθεστώς...
Δε θα πέσω στην παγίδα της ωραιοποίησης μιας παρατηρούμενης ασχήμιας αλλά ούτε και στο αντίστροφο.
Χμμ..
fanta, δεν υπάρχει υγιής επαγγελματική ζωή που να σου τρώει κατ'ελάχιστον 8 ώρες από τη ζωή, τα όνειρα και τις υπόλοιπες ενασχολήσεις σου για μερικά ψωροευρώ. Δεν υπάρχει. Κάτσε, σκέφτομαι...εεεμμμ...όχι δεν υπάρχει. Κάθε εξάντληση (φυσική ή σωματική) είναι δείγμα του μη φυσιολογικού, ασχέτως αν το οκτάωρο σε πάσης φύσεως εργασία, θεωρείται πολιτικά κατοχυρωμένο.
Κι όταν από πάνω δεν υπάρχει το κίνητρο των λογικών (σχετικό αυτό) απολαβών τότε υπάρχει ψυχικός μαρασμός. Γιατί, κανείς δε δουλεύει με ίδια όρεξη αν αμοίβεται σαν σκλάβος.
Κάνοντας αναγωγές στο Ellada (good one ) σε σύγκριση με Κίνα, απομακρύνεσαι από τη καρδιά του προβλήματος. Δεν είμαστε Κίνα στους μισθούς. Είμαστε όμως the last of the list σε ακρίβεια και χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες.
Όχι δεν έχει μόνο η Κίνα προβλήματα. Κι εμείς έχουμε. Αλλά δεν τα αναδεικνύουμε με αναπόδειχτες ανακρίβειες (300 ευρώ μηνιάτικο). Και πώς άλλωστε να αποδείξεις, το ανακριβές;
Η επιτομή του στ@ρχιδισμού: Εφόσον υπάρχουν ακόμη χειρότερα θα τα αφήσουμε όλα στη τύχη τους ακόμη και αυτά που είναι στην επικαιρότητα. Με την ίδια λογική θα είχαμε ακόμη φεουδαρχία φίλε μου...
Δεν έχουμε φεουδαρχία επειδή υπήρξαν κινήματα, αντιδράσεις και επαναστάσεις; Για αυτό; Ή γιατί η ίδια η επίκληση στη λογική απέκλειε την διάδοση και επικράτηση της για πολύ στους κόσμους ανα τις εποχές; Ο τιμαριωτισμός μιας και τον έθιξες ήταν μια βαθιά άδικη οικονομική πολιτική των συμφερόντων των φεουδαρχών που τον εφήρμοσαν και ως εκ τούτου η ανατροπή του ήταν επιβεβλημένη όσο και απολύτως αναμενόμενη.
Με άλλα λόγια η επικράτηση αντιλήψεων, πολιτικών, ιδεών κλπ δεν είναι πάντα αποτέλεσμα των επαναστάσεων αλλά περισσότερο αναγκαιότητα για αλλαγή του σκηνικού και του μοτίβου της ζωής σαν αποτέλεσμα της τροφοδοσίας της ελπίδας για καλύτερη ζωή.
Είναι σαν να λές ότι πρέπει να γίνεται επανάσταση για κάθε τι που δε συμφωνούμε με αυτό.
...
Φίλε μου μιλάς για το πόνο σαν να τον απολαμβάνεις. Μάντεψε, δεν είναι όλοι καταραμένοι ποιητές και δεν βρίσκουν καμιά ποιητικότητα σε αυτό. Επίσης, δεν είναι και εύκολο να αλλάξεις τόσο εύκολα δουλειά ιδιώς αν μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν σπουδάσει και τίποτα ιδιαίτερο και αντιμετωπίζουν την ανεργία. Δεν είναι όλα απλά για όλους...
Δεν είμαι ούτε ποιητής ούτε καταραμένος. Είμαι ο Κυριάκος και ψάχνω τη Κούλα (έλα χουμοράκι).
Παρόλο που δεν είμαι ποιητής (και αν είμαι με κατατάσω στους ποιητίσκους) βρίσκω όχι μονο μια ποιητικότητα στην δημιουργία κι έκφραση του πόνου αλλά και μια υψηλή στοχαστικότητα με αφορμή αυτόν.
Συμφωνώ στα περί ανεργίας κουλουπου. Μία βόλτα στα υποκ. ΟΑΕΔ, Αύγουστο μήνα, αρκεί.
...βλέπω ότι γράφεις (όπως και σε άλλα ποστ) με γνώμονα ένα ελιτισμό και ατομικισμό σε ακραία μορφή. Μπλιάχ!!!
Ελιτισμό; Με φτιάχνεις και μου τελείωσαν και τα σοκολατάκια.
Ατομικισμό; Μα αν ήταν διαφορετικά θα παρίστανα εκπρόσωπο κάποιας οργάνωσης ή ιδέας σαν άλλος διαφημιστής των ιδεών. Δεν είμαι. Εσύ είσαι κοινωνός του Σύμπαντος και της δικαιοσύνης λειτουργώντας υπερ των δικαίων και αδίκων των άλλων; Και ποιοι είναι αυτοί; Έχεις φτιάξει μια κάποια λίστα; Εκτός των θιβετιανών, ποιοί άλλοι είναι, in the list ?
Άλλο πράγμα η έκφραση του αποτροπιασμού και άλλο ο τρόπος έκφρασης. Mην προφητεύεις με τις πρακτικοθεωρίες σου, το ψευδώνυμο που χρησιμοποιείς ή αντίστροφα, whateva.
Τον εαυτό μου και τις ιδέες μου εκθέτω αν και δε ξέρω σε τι ποσοστό είμαι εγώ και είναι οι ιδέες μου. Big discussion.
Θα επανέλθω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
12-08-08
10:53
...παίρνεις το δρεπάνι και κυνηγάς το πο*στη που φταίει για την κατάσταση σου
Και εγώ θα υποστήριζα τις ήπιες μορφές αντίδρασης, αν έφερναν αποτέλεσμα!
παίρνεις το δρεπάνι
Πάρε μπερέτα. Με το δρεπάνι αναβιώνεις Τρότσκυ. Δε λύνεις διαφορές με αφεντικά.
Φεύγεις απ' το ένα αφεντικό που τυγχάνει να είναι αμοραλιστής και να σε εκμεταλλεύεται με 300 ?το μήνα ενώ δουλεύεις 14ωρα την ημέρα. Ελπίζεις ότι το επόμενό σου αφεντικό θα καταλάβει ότι είσαι άνθρωπος και όχι μηχανή και ότι έχεις και μια οικογένεια να ταίσεις.
Τελικά το μελλοντικό αφεντικό σου, σε υποχρεώνει να δουλεύεις 12 ώρες (ε 2 ώρες λιγότερο κάτι γίνεται) και σου δίνει 350? (ουάου).
300 ευρώ για 14 ώρες ή 350 ευρώ για 12 ώρες; Την Κίνα ή τη Κούβα περιγράφεις; Μπερδεύτηκα. Greece here, Τσιπουράκι.
Όχι ότι αμοιβόμαστε σύμφωνα με τη δούλεψη μας, στο Greece. Αλλά μη μπουκώνουμε και με υπερβολές.
Αν περιμένεις να δώσεις τη μάχη για ελευθερία στη Κίνα ώστε να νιώσεις ότι είσαι πιο ανθρώπινος, τότε στη καλύτερη περίπτωση είσαι ρατσιστής, στη χειρότερη υποκριτής.
Σου'χω 456.784 άλλες περιπτώσεις, εκτός των μύριων κακών της Κίνας, για τις οποίες δεν κόπτεσαι αναλόγως. Ή μήπως κάνεις εκπτώσεις σε ανθρωπισμό; Ή μας πιάνει ο καημός μόνο σε μεγάλα αθλητικά γεγονότα; Έλα, μη χουέσω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
12-08-08
05:30
Χε! Όταν δεν έχεις να φας και δεν έχεις και ένα σπίτι να κοιμηθείς ή όταν το αφεντικό σου δίνει 300 το μήνα δεν κάθεσαι να μελαγχολείς και να θεωρείς το θάνατο κάποια λύση όπως οι ευγενείς του μεσαίωνα αλλά παίρνεις το δρεπάνι και κυνηγάς το πο*στη που φταίει για την κατάσταση σου ή δρας πιο ειρηνικά (απεργίες) αλλά συλλογικά, αλλιώς θα ψοφήσεις...
Χμμ...
εεεεμμμμμ..χωρίς φαγητό, πεθαίνεις. Χωρίς στέγη ζείς, απλώς είσαι homeless. Που σημαίνει ότι δε μπορείς να κάνεις τα μπάνια σου, δε μπορείς να αράζεις τη κορμάρα σου στο διπλό κρεβάτι με coconut στρώμα, ούτε να ζεσταίνεσαι τους χειμώνες με διπλές κουβέρτες.
Αν για όλα αυτά φταίει το αφεντικό, το αντιμετωπίζεις όπως πρέπει. Θεωρείς πως πρέπει να παραπονεθείς μαζί με άλλους 50 σαν κι εσένα; Τότε θα δείξεις ότι δε σε ενδιαφέρει η επίλυση αλλά ο τσαμπουκάς. Θα του κουνάς και τη σιδηρογροθιά στη μούρη; Οκ. 100 ευρώ αύξηση. So f*cking what. Πάσχεις από λεφτά; Σε αδικούν;
Επαναστάτης αλα James Dean. Είχε δίκιο αλλά στο τέλος δε πήρε αύξηση. Πήρε δυο νεκροστέφανα. Άσε που αναζητούνται ακόμα οι αιτίες (of revolution).
Άλλο παράδειγμα:
Βγαίνεις στην Πανεπιστημίου για να αντιταχθείς σε νόμους πλαίσια. Γιατί; Για να φανείς θιγμένος, ακόμα κι αν είσαι...;
Μία μάζωξη τι εξυπηρετεί; Να ενοποιηθεί η ισχύς των πολλών για να χτυπήσει το κατεστημένο και να τροποποιηθούν, νόμοι;
Ακόμα κι αν είχαν αποτελέσματα, απεργίες (του παρελθόντος) και μαζικά κινήματα, αυτό τα καθαγιάζει κιόλας;
Αύριο επιχειρώ να διαρρήξω δύο σπίτια. Καταφέρνω μόνο το ένα. 50% αποτελεσματικότητα. Καλό ποσοστό. Δε με έκαναν και τσακωτό. Θα το κάνω hobby.
Η ενέργεια σου είναι πολύτιμη για να ρίχνεις τον εαυτό σου στα χημικά καπνά και να σου μελανιάζουν τη κοιλιά, μερικοί λοξοί άνθρωποι που ξέρεις μάλιστα ότι είναι λοξοί.
Ο πόνος, fanta-boy, είναι μια ιεροτελεστία. Αν τον μοιράζεσαι ποτέ δε θα εισχωρήσει ως εκεί που θα μπορούσε, ως εκεί που θα'φτανε αν τον βίωνες, alone.
Δεν λέω να κλειστείς στο δωμάτιο σου, ούτε να κάνεις χαρακίρι. Απλώς αλλάζεις δουλειά, δράς αλλιώς. Δεν χρειάζεται να ισοπεδώσεις ένα γραφείο επειδή σου δίνει 300 αντί 800. Του λές "αντιός" (στα μεξικάνικα, κάνει πιο αίσθηση).
Η συλλογικότητα μπορεί να μοιάζει με ισχυροποίηση μιας άποψης αλλά είναι την ίδια στιγμή ενοποίηση σου σε ένα κοινό θέλημα. Εσύ που βρίσκεσαι σε αυτό; Ο πόνος σου που βρίσκεται; Ηθοποιός είσαι.. και μάλιστα η πειθώ του υποκριτισμού σου είναι ανάλογη των συμμετοχών σου σε πορείες. Αν κουνάς και σημαίες είσαι ηθοποιός του διαμετρήματος ενός Κωνσταντάρα. Αν κρατάς μεγάφωνο είσαι ο Μάρλον Μπράντο. Αν απλώς είσαι ακόλουθος της ουράς μιας πορείας, ρυθμικά φωνάζοντας ατακαδόρικα συνθήματα και κουνώντας τα χεράκια, εμμμ....θεώρησε πως είσαι ο Αλμπέρτο Εσκενάζυ.
Υ.Γ. Ελπίζω να τα έγραψες για να δεις τις αντιδράσεις που θα προκαλούσες. Αν τα εννοείς είσαι τραγικός (όχι ήρωας)... Φιλικά
Ξέχασες να με πεις "ΟΝΕΔΟΔΑΠίτη (Click me baby,click me hard: https://frikipaideia.wikia.com/wiki/ΔΑΠ), κομματορεμαλόσκυλο, bob τετραγωνοπαντελονή, γνωμοζήτουλα, προκαλεσάκια, ήρωα με τα κολάν, εσκεμμενοαντιδρασάκια, λαχανοντολμά, Παράκελσο (άσχετο).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
11-08-08
19:58
Ένας άνθρωπος είχε ανέκαθεν λιγότερη σημασία απ'ό,τι ένα δέντρο, αν το δέντρο είναι πιο ωραίο.
Και πόσα δέντρα κόβονται ή καίγονται.
Γι'αυτό αισθανόμουν ανέκαθεν τα ανθρώπινα κινήματα -τις μεγάλες συλλογικές τραγωδίες της ιστορίας ή αυτού για το οποίο μιλάνε- σαν πολύχρωμα διαζώματα, άδεια από τις ψυχές αυτών που περνούν από μέσα τους.
Ποτέ δεν με έθλιψε οτιδήποτε τραγικό θα μπορούσε να συμβεί στην Κίνα. Ο διάκοσμος είναι μακρινός, γεμάτος αίμα και πανούκλα.
Θυμάμαι, με ειρωνική θλίψη, μια διαδήλωση εργατών, αν και αγνοώ το βαθμό της ειλικρίνειάς της (δυσκολευόμουν ανέκαθεν να δεχτώ ότι υπάρχει ειλικρίνεια στα συλλογικά πράγματα, δεδομένου ότι μόνο το άτομο κατά μόνας με τον εαυτό του είναι το μοναδικό ον που αισθάνεται).
Ήταν μια ομάδα συμπαγής και χωρίς τάξη από χαρούμενους ηλίθιους, που πέρασαν φωνάζοντας διάφορα πράγματα μπροστά στην αδιαφορία που τρέφω απέναντι σε άλλους. Ένιωσα ξαφνικά ναυτία. Δεν ήταν ούτε καν βρώμικοι.
Αυτοί που υποφέρουν πραγματικά δεν ενώνονται σ'ένα χυδαίο πλήθος, δεν σχηματίζουν ομάδες. Όποιος υποφέρει, υποφέρει μόνος του.
Τι αξιοθρήνητο κοπάδι! Τι έλλειψη ανθρωπιάς και συμπόνιας! Ήταν πραγματικοί κι ωστόσο απίστευτοι! Κανείς δεν θα έκανε μ'αυτούς μια σκηνή μυθιστορήματος, το σκηνικό μιας περιγραφής. Κυλούσαν σαν σκουπίδια σ'ένα ποτάμι, στο ποτάμι της ζωής. Ένιωθα νύστα κοιτάζοντάς τους, νύστα εμετική και υπέρτατη.
Και πόσα δέντρα κόβονται ή καίγονται.
Γι'αυτό αισθανόμουν ανέκαθεν τα ανθρώπινα κινήματα -τις μεγάλες συλλογικές τραγωδίες της ιστορίας ή αυτού για το οποίο μιλάνε- σαν πολύχρωμα διαζώματα, άδεια από τις ψυχές αυτών που περνούν από μέσα τους.
Ποτέ δεν με έθλιψε οτιδήποτε τραγικό θα μπορούσε να συμβεί στην Κίνα. Ο διάκοσμος είναι μακρινός, γεμάτος αίμα και πανούκλα.
Θυμάμαι, με ειρωνική θλίψη, μια διαδήλωση εργατών, αν και αγνοώ το βαθμό της ειλικρίνειάς της (δυσκολευόμουν ανέκαθεν να δεχτώ ότι υπάρχει ειλικρίνεια στα συλλογικά πράγματα, δεδομένου ότι μόνο το άτομο κατά μόνας με τον εαυτό του είναι το μοναδικό ον που αισθάνεται).
Ήταν μια ομάδα συμπαγής και χωρίς τάξη από χαρούμενους ηλίθιους, που πέρασαν φωνάζοντας διάφορα πράγματα μπροστά στην αδιαφορία που τρέφω απέναντι σε άλλους. Ένιωσα ξαφνικά ναυτία. Δεν ήταν ούτε καν βρώμικοι.
Αυτοί που υποφέρουν πραγματικά δεν ενώνονται σ'ένα χυδαίο πλήθος, δεν σχηματίζουν ομάδες. Όποιος υποφέρει, υποφέρει μόνος του.
Τι αξιοθρήνητο κοπάδι! Τι έλλειψη ανθρωπιάς και συμπόνιας! Ήταν πραγματικοί κι ωστόσο απίστευτοι! Κανείς δεν θα έκανε μ'αυτούς μια σκηνή μυθιστορήματος, το σκηνικό μιας περιγραφής. Κυλούσαν σαν σκουπίδια σ'ένα ποτάμι, στο ποτάμι της ζωής. Ένιωθα νύστα κοιτάζοντάς τους, νύστα εμετική και υπέρτατη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.