Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
11-01-09
13:34
Ο θάνατος δεν αγνοεί τη ζωή, είναι ζωή.
;;; ???
Συμφωνώ φωναχτά με τον G.C.
Θα προσπαθήσω δειλά-δειλά να μετατρέψω και τα ερωτηματικά του Νωέα σε αποσιωποιητικά ή θαυμαστικά στο ιδεατό image.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Είμαστε θάνατος.
Αυτό που θεωρούμε ζωή είναι ο ύπνος της πραγματικής ζωής, ο θάνατος αυτού που πραγματικά είμαστε.
Οι νεκροί γεννιούνται, δεν πεθαίνουν. Έχουμε αντιστρέψει τους κόσμους. Όταν νομιζουμε πως ζούμε είμαστε πεθαμένοι, κι αρχίζουμε να ζούμε όταν είμαστε ετοιμοθάνατοι.
Η σχέση που υπάρχει μεταξύ ύπνου και ζωής είναι ίδια μ'αυτή που υπάρχει μεταξύ αυτού που ονομάζουμε ζωή και αυτού που ονομάζουμε θάνατο. (και μη σας ξεγελάει η μη χωμάτινη γεύση στο στόμα)
Κοιμόμαστε κι αυτή η ζωή είναι ένα όνειρο, όχι με τη μεταφορική ή την ποιητική έννοια, αλλά με την πραγματική έννοια.
Όλα αυτά που στις δραστηριότητές μας τα θεωρούμε ανώτερα, όλα αυτά συμμετέχουνσ το θάνατο, όλα αυτά είναι θάνατος.
Τι είναι τέχνη πέρα από την άρνηση της ζωής; Ένα άγαλμα είναι ένα σώμα νεκρό, σμιλεμένο για να διαιωνίζει το θάνατο, σε μια άφθαρτη ύλη. Η απόλαυση αυτή καθ'εαυτή, που μοιάζει τόσο με μια κατάδυση στη ζωή, ειναι πρώτα απ'όλα μια κατάδυση μέσα σ'εμάς τους ίδιους, μια καταστροφή των σχέσεων ανάμεσα σ'εμάς και τη ζωή, μια ταραγμένη σκιά του θανάτου.
Η ίδια η ζωή είναι θάνατος, γιατί δεν ζούμε ούτε μια μέρα παραπάνω στη ζωή μας που να μην είναι, ακριβώς γι'αυτό, μια μέρα λιγότερο.
Κατοικούμε όνειρα, είμαστε ίσκιοι που περιπλανώνται μέσα σε αδιανόητα δάση, που τα δέντρα τους είναι σπίτια, έθιμα, ιδέες, ιδεώδη και φιλοσοφίες.
Ποτέ δεν θα συναντήσουμε τον Θεό, ποτέ δεν θα μάθουμε ούτε καν αν ο Θεός (ο εμπνευστής και πατήσας τον θάνατο) υπάρχει!
Περνάμε από κόσμο σε κόσμο, από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, πάντα μέσα στην ψευδαίσθηση που μας θωπεύει, πάντα μέσα στο σφάλμα που μας κολακεύει.
Ποτέ η αλήθεια, ποτέ η στάση! Ποτέ η ένωση με τον Θεό! Ποτέ η ειρήνη στην πληρότητά της, αλλά πάντα κάτι απ'αυτήν, πάντα η επιθυμία της!
We're dead, already.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
14-08-08
03:28
Ενίοτε νιώθω πως με αγγίζει, δεν ξέρω γιατί, ένα προαίσθημα θανάτου...Είτε πρόκειται για μια ακαθόριστη ασθένεια, που δεν υλοποιείται σε πόνο και γι'αυτό τείνει να πνευματοποιηθεί σε στόχο για τόπικ (), είτε για μια κούραση που απαιτεί έναν ύπνο τόσο βαθύ που ακόμα και το "κοιμάμαι" δεν της αρκεί -το σίγουρο είναι ότι αισθάνομαι σαν κάποιον ασθενή στα τελευταία του που τα αδύναμα χέρια του αφήνουν χωρίς βιαιότητα μήτε νοσταλγία το μαξιλάρι που ένιωθαν να κρατούν.
Αναλογίζομαι τότε τι είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή. Δεν θέλω να πω το μυστήριο της ζωής, που δεν αντιλαμβάνομαι αλλά τη σωματική αίσθηση του παύω να ζω.
Η ανθρωπότητα φοβάται το θάνατο, αλλά με τρόπο ασαφή. Ο φυσιολογικός άνθρωπος στη δράση, ο φυσιολογικός άνθρωπος, ασθενής ή γέρος, ελάχιστες φορές κοιτάζει με φρίκη την άβυσσο του τίποτα που ο ίδιος αποδίδει σε αυτή την άβυσσο.
Όλα αυτά είναι έλλειψη φαντασίας. Είναι επίσης ανάξιο ενός σκεπτόμενου όντος να πιστεύει ότι ο θάνατος είναι ύπνος. Και γιατί να είναι, αφού ο θάνατος δεν μοιάζει σε τίποτα με τον ύπνο; Το βασικό στοιχείο του ύπνου είναι ότι ξυπνάμε απ'αυτόν, ενώ από το θάνατο, απ'ό,τι φαίνεται δεν ξυπνάει κανείς.
Αν όμως ο θάνατος μοιάζει με τον ύπνο, πρέπει να θεωρούμε ότι ξυπνάμε απ'αυτόν.
Ωστόσο ο φυσιολογικός άνθρωπος δεν βλέπει έτσι τα πράγματα: φαντάζεται το θάνατο σαν έναν ύπνο από τον οποίο δεν ξυπνάει κανείς, που όμως δεν σημαίνει τίποτα. Ο θάνατος, όπως είπα, δεν μοιάζει με τον ύπνο γιατί στον ύπνο είμαστε ζωντανοί και κοιμόμαστε. Ούτε μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί κάποιος να παρομοιάσει το θάνατο με το οτιδήποτε, γιατί δεν έχουμε την εμπειρία του ή κάτι με το οποίο μπορούμε να τον συγκρίνουμε. Δεν ανακαλύφθηκε -ούτε αποκαλύφθηκε- ακόμη, κάποιος απέθαντος...
Για μένα, όταν βλέπω έναν νεκρό, ο θάνατος μου μοιάζει με αναχώρηση. Το λείψανο μου δίνει την εντύπωση ενός ενδύματος που το παράτησαν. Κάποιος έφυγε και δεν χρειάστηκε να πάρει το ένα και μοναδικό ρούχο που φορούσε.
Σημείωση:
Τα μηνύματα από 45 έως 95 απαπτύχθηκαν στο παρόν θέμα με τίτλο "Φιλοσοφία του Θανάτου...".
Αναλογίζομαι τότε τι είναι αυτό που ονομάζουμε ζωή. Δεν θέλω να πω το μυστήριο της ζωής, που δεν αντιλαμβάνομαι αλλά τη σωματική αίσθηση του παύω να ζω.
Η ανθρωπότητα φοβάται το θάνατο, αλλά με τρόπο ασαφή. Ο φυσιολογικός άνθρωπος στη δράση, ο φυσιολογικός άνθρωπος, ασθενής ή γέρος, ελάχιστες φορές κοιτάζει με φρίκη την άβυσσο του τίποτα που ο ίδιος αποδίδει σε αυτή την άβυσσο.
Όλα αυτά είναι έλλειψη φαντασίας. Είναι επίσης ανάξιο ενός σκεπτόμενου όντος να πιστεύει ότι ο θάνατος είναι ύπνος. Και γιατί να είναι, αφού ο θάνατος δεν μοιάζει σε τίποτα με τον ύπνο; Το βασικό στοιχείο του ύπνου είναι ότι ξυπνάμε απ'αυτόν, ενώ από το θάνατο, απ'ό,τι φαίνεται δεν ξυπνάει κανείς.
Αν όμως ο θάνατος μοιάζει με τον ύπνο, πρέπει να θεωρούμε ότι ξυπνάμε απ'αυτόν.
Ωστόσο ο φυσιολογικός άνθρωπος δεν βλέπει έτσι τα πράγματα: φαντάζεται το θάνατο σαν έναν ύπνο από τον οποίο δεν ξυπνάει κανείς, που όμως δεν σημαίνει τίποτα. Ο θάνατος, όπως είπα, δεν μοιάζει με τον ύπνο γιατί στον ύπνο είμαστε ζωντανοί και κοιμόμαστε. Ούτε μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί κάποιος να παρομοιάσει το θάνατο με το οτιδήποτε, γιατί δεν έχουμε την εμπειρία του ή κάτι με το οποίο μπορούμε να τον συγκρίνουμε. Δεν ανακαλύφθηκε -ούτε αποκαλύφθηκε- ακόμη, κάποιος απέθαντος...
Για μένα, όταν βλέπω έναν νεκρό, ο θάνατος μου μοιάζει με αναχώρηση. Το λείψανο μου δίνει την εντύπωση ενός ενδύματος που το παράτησαν. Κάποιος έφυγε και δεν χρειάστηκε να πάρει το ένα και μοναδικό ρούχο που φορούσε.
Σημείωση:
Τα μηνύματα από 45 έως 95 απαπτύχθηκαν στο παρόν θέμα με τίτλο "Φιλοσοφία του Θανάτου...".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.