kalypso
Περιβόητο μέλος
Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
30-08-08
19:52
Πρώτη Λυκείου- bestof (έχω εξεταστική, κάποιος πρέπει να την πληρώσει )
Πρόλογος
Στην πρώτη Λυκείου ο διευθυντής είχε τη φαεινή ιδέα να κάνει ανακατατάξεις στα τμήματα- και έτσι βρέθηκα σε ένα τμήμα γ, όπου δεν ήξερα κανέναν και από ό,τι είχα ακούσει ήταν ο εφιάλτης όλων των καθηγητών. Αλλά επειδή εγώ είμαι καλούλα και αθώα και δεν πιστεύω ποτέ ό,τι ακούω – τουλάχιστον όχι χωρίς να έχω προηγούμενη (κακή) εμπειρία - δεν έδωσα βάση στις φήμες και ετοιμάστηκα για καινούριες γνωριμίες. Πού να ξερα τι θα συναντούσα εκεί μέσα…
Την πρώτη μέρα λοιπόν, εκεί που καθόμουν ψιλονευριασμένη πάνω στο περβάζι του παραθύρου και σκεφτόμουν ότι δεν θα μπορούσα να πιάνω πια κουβέντα με τον ωραίο στο πίσω θρανίο, εφόσον θα ήταν τρεις τάξεις μακριά , ακούω ένα «φααααααρ» και μου έρχεται μία μπάλα στο κεφάλι! Ω ναι, τα πουλάκια μου έπαιζαν πάσες μέσα στην τάξη και ο Χάρος είχε ήδη πάρει 2-3 άτομα ακόμα, που όμως είχαν σηκωθεί και συνέχιζαν το παιχνίδι «ποιος-θα-φτύσει-πιο-μακριά και-θα-πετύχει-αυτούς-που-περνάνε-από-κάτω». Μιλάμε για ώριμα άτομα, όχι αστεία!
Σε δύο λεπτά έφτασαν τρέχοντας αυτοί που είχαν πετάξει την μπάλα να δουν αν ζω και μόλις είδαν ότι είμαι «η καινούρια» μου λένε, «Άντε, το καλύτερο καλωσόρισμα σου κάναμε, μέχρι πυροτεχνήματα είδες!», ενώ εγώ σκεφτόμουν ότι πολύ θα ήθελα να τους πιάσω και να τους δώσω ένα βρωμόξυλο που θα το θυμούνται για καιρό (αλλά είπαμε, είμαστε κατά της βίας, οπότε δεν το έκανα ).
Μέρος πρώτο
Πέρασε λοιπόν ο καιρός και είχαμε γίνει όλοι μία μεγάλη κακή παρέα!
{Να αναφέρω εδώ, ότι μέσα στην τάξη υπήρχε ένα παιδί που …με θαύμαζε. Μου έγραφε ποιήματα, CDκαι προσπαθούσε με κάθε ευκαιρία να διώξει τη φίλη μου και να κάτσει δίπλα μου (όποτε αρρώσταινε την έπαιρνα τηλέφωνο και την έβριζα γιʼ αυτό που περνούσα εξαιτίας της). Εμένα είναι νομίζω προφανές ότι αυτό το παιδί δεν μου άρεσε καθόλου… Βασικά αίσχος ήτανε- καθόταν και βαρούσε ντραμς στον αέρα, σιγομουρμούριζε μελωδίες, μιλούσε μόνος του προσπαθώντας να αποδείξει θεωρήματα- μία μικρή βλάβη τέλος πάντων την είχε. Αυτός καθόταν στο δίπλα θρανίο, από τα αριστερά μου- κρατήστε το αυτό }
Τα βρωμόπαιδα είχαν καταλάβει ότι του άρεσα και δεν έχαναν ευκαιρία να τον δουλέψουν- τι ποιήματα του έγραφαν (ήταν ένα που λεγόταν «Ο Πειρασμός» και το είχαν κάνει διασκευή!) , τι τραγουδούσαν «jetaime» σε διάφορους τόνους όποτε περνούσε μπροστά μου- γενικά του είχαν κάνει το βίο αβίωτο
Σε κάποια φάση που γράφαμε διαγώνισμα μου λένε, ζήτα του την κασετίνα γιατί σε εμάς δεν τη δίνει. Αφηρημένη, του ζητάω την κασετίνα, μου τη δίνει, τη δίνω πίσω και συνεχίζω να γράφω. Ε, αυτοί είχαν κόψει το διαγώνισμα σε καρδούλες, την είχαν γεμίσει και έγραφαν σε όλες το όνομά μου!
Κάθε μέρα λάμβανα στο κινητό μηνύματα από άκυρους αριθμούς (μαντέψτε ποιοι τα έστελναν) «Σε αγαπάω, είσαι το φως του φωτός των ματιών μου. Θέλω να ζήσουμε μαζί σε ένα αγρόκτημα και να φτιάξουμε μία μικρή φάρμα. Για πάντα δικός σου – Νίκος»!
Μία μέρα λοιπόν έρχονται τα δύο μεγαλύτερα πειραχτήρια στην τάξη με καμιά 50αρια καλαμάκια που τα είχαν πάρει από το κυλικείο. Δεν έδωσα σημασία. Σε κάποια φάση και ενώ κάναμε μάθημα ακούω κάτι να χύνεται… Γυρνάω και τι να δω, τα βρωμόπαιδα είχαν συναρμολογήσει τα καλαμάκια, τα οποία είχαν φτάσει μέχρι την άλλη μεριά της τάξης όπου καθόμουν, και μέσω αυτών διοχέτευαν νερό στην τσάντα του παιδιού αυτού! Κοιτάω μέσα και κολυμπούσαν μαζί γόμες, ξύστρες, τετράδια, μολύβια, και ένα κουκλάκι …παπάκι που ήταν το τυχερό του και το κουβαλούσε πάντα μαζί! Φυσικά μετά από λίγο το είχε αντιληφθεί όλη η τάξη και πεθάναμε στο γέλιο
(μετά τον βοήθησα να τα ξεμουλιάσει γιατί ένιωσα άσχημα γι αυτό που του κάνανε, αλλά πραγματικά ήταν τόσο αστείο το θέαμα με τα καλαμάκια που δεν θα το ξεχάσω )
Μέρος Δεύτερο
Είχαμε μία κοπέλα αθλήτρια στην τάξη που είχε μανία με την υγιεινή διατροφή και ήταν και κατά του καπνίσματος. Μπροστά της καθόταν ένα παιδί που σε κάθε μα κάθε διάλειμμα έκανε 3-4 τσιγάρα στις τουαλέτες… Οπότε με το που μπαίνει αυτός μια μέρα και κάθεται στη θέση του, βγάζει εκείνη ατάραχη ένα Axeαπό την τσάντα της και αρχίζει να τον ψεκάζει! Της λέει «Τι κάνεις, τρελάθηκες;!» και εκείνη απαντάει «Μείνε ακίνητος να σε ξεβρωμίσω!!»
Μέρος Τρίτο
Είχε μία κοπέλα τη γιορτή της και είχε φέρει γλυκά. Είχαν πάρει λοιπόν τα δύο χαζά που κάθονταν πίσω μας την κορδέλα από το κουτί και έπαιζαν. Την ώρα της Φυσικής, μας λέει η καθηγήτρια «Θα σας υπαγορεύσω τη θεωρία. Βγάλτε τα τετράδιά σας». Αρχίζουμε όλοι να γράφουμε και ακούω από δίπλα μου φασαρία. Γυρνάω να δω και αντικρίζω το εξής θέαμα: η φίλη μου με τα χέρια δεμένα με την κορδέλα, και οι δύο άλλοι να της ζωγραφίζουν γύρω γύρω από τους καρπούς αστεράκια! Κόντεψα να πέσω κάτω από την προσπάθεια να μη γελάσω και εκείνη την ώρα σηκώνει το βλέμμα η καθηγήτρια. Λέει στη φίλη μου: «Γιατί δε γράφεις;» και της απαντάει ότι δε μπορεί. Και της λέει με ειρωνικό υφάκι «Γιατί, σου δέσανε τα χέρια;» και σηκώνει η άλλη τα χέρια της που ήταν όντως δεμένα... Μετά βέβαια δεν ήταν τόσο αστείο γιατί την έστειλε στον διευθυντή να της «δανείσει» ένα ψαλίδι να κόψει την κορδέλα
Μέρος τέταρτο και τελευταίο
Μάθημα Ιστορίας- είχαμε έναν καθηγητή τελείως ούφο, καθόταν και μας έλεγε για τους αρχαίους Αιγύπτιους που είχαν κάτι περίεργα ονόματα… Τέλος πάντων, ποτέ δε συμπάθησα την Ιστορία
Αυτός λοιπόν με το που έμπαινε στην τάξη, διάλεγε ένα παιδί και ξεκινούσε την εξέταση. Εκείνη τη μέρα το μάθημα είχε πολλά ονόματα που έπρεπε να απομνημονεύσουμε και αυτός που ρώτησε δεν τα θυμόταν. Αρχίζει λοιπόν να ωρύεται ο καθηγητής «Αυτοί οι άνθρωποι που γελάτε με τα ονόματά τους και που δεν τα θυμάστε και δεν διαβάζετε και μπλα μπλα…. έχουν μείνει στην Ιστορία!!!»
Και πετάγεται ένα παιδί και λέει «Και από ό,τι φαίνεται και ο {όνομα παιδιού που εξεταζόταν} θα μείνει στην Ιστορία!»
Πρόλογος
Στην πρώτη Λυκείου ο διευθυντής είχε τη φαεινή ιδέα να κάνει ανακατατάξεις στα τμήματα- και έτσι βρέθηκα σε ένα τμήμα γ, όπου δεν ήξερα κανέναν και από ό,τι είχα ακούσει ήταν ο εφιάλτης όλων των καθηγητών. Αλλά επειδή εγώ είμαι καλούλα και αθώα και δεν πιστεύω ποτέ ό,τι ακούω – τουλάχιστον όχι χωρίς να έχω προηγούμενη (κακή) εμπειρία - δεν έδωσα βάση στις φήμες και ετοιμάστηκα για καινούριες γνωριμίες. Πού να ξερα τι θα συναντούσα εκεί μέσα…
Την πρώτη μέρα λοιπόν, εκεί που καθόμουν ψιλονευριασμένη πάνω στο περβάζι του παραθύρου και σκεφτόμουν ότι δεν θα μπορούσα να πιάνω πια κουβέντα με τον ωραίο στο πίσω θρανίο, εφόσον θα ήταν τρεις τάξεις μακριά , ακούω ένα «φααααααρ» και μου έρχεται μία μπάλα στο κεφάλι! Ω ναι, τα πουλάκια μου έπαιζαν πάσες μέσα στην τάξη και ο Χάρος είχε ήδη πάρει 2-3 άτομα ακόμα, που όμως είχαν σηκωθεί και συνέχιζαν το παιχνίδι «ποιος-θα-φτύσει-πιο-μακριά και-θα-πετύχει-αυτούς-που-περνάνε-από-κάτω». Μιλάμε για ώριμα άτομα, όχι αστεία!
Σε δύο λεπτά έφτασαν τρέχοντας αυτοί που είχαν πετάξει την μπάλα να δουν αν ζω και μόλις είδαν ότι είμαι «η καινούρια» μου λένε, «Άντε, το καλύτερο καλωσόρισμα σου κάναμε, μέχρι πυροτεχνήματα είδες!», ενώ εγώ σκεφτόμουν ότι πολύ θα ήθελα να τους πιάσω και να τους δώσω ένα βρωμόξυλο που θα το θυμούνται για καιρό (αλλά είπαμε, είμαστε κατά της βίας, οπότε δεν το έκανα ).
Μέρος πρώτο
Πέρασε λοιπόν ο καιρός και είχαμε γίνει όλοι μία μεγάλη κακή παρέα!
{Να αναφέρω εδώ, ότι μέσα στην τάξη υπήρχε ένα παιδί που …με θαύμαζε. Μου έγραφε ποιήματα, CDκαι προσπαθούσε με κάθε ευκαιρία να διώξει τη φίλη μου και να κάτσει δίπλα μου (όποτε αρρώσταινε την έπαιρνα τηλέφωνο και την έβριζα γιʼ αυτό που περνούσα εξαιτίας της). Εμένα είναι νομίζω προφανές ότι αυτό το παιδί δεν μου άρεσε καθόλου… Βασικά αίσχος ήτανε- καθόταν και βαρούσε ντραμς στον αέρα, σιγομουρμούριζε μελωδίες, μιλούσε μόνος του προσπαθώντας να αποδείξει θεωρήματα- μία μικρή βλάβη τέλος πάντων την είχε. Αυτός καθόταν στο δίπλα θρανίο, από τα αριστερά μου- κρατήστε το αυτό }
Τα βρωμόπαιδα είχαν καταλάβει ότι του άρεσα και δεν έχαναν ευκαιρία να τον δουλέψουν- τι ποιήματα του έγραφαν (ήταν ένα που λεγόταν «Ο Πειρασμός» και το είχαν κάνει διασκευή!) , τι τραγουδούσαν «jetaime» σε διάφορους τόνους όποτε περνούσε μπροστά μου- γενικά του είχαν κάνει το βίο αβίωτο
Σε κάποια φάση που γράφαμε διαγώνισμα μου λένε, ζήτα του την κασετίνα γιατί σε εμάς δεν τη δίνει. Αφηρημένη, του ζητάω την κασετίνα, μου τη δίνει, τη δίνω πίσω και συνεχίζω να γράφω. Ε, αυτοί είχαν κόψει το διαγώνισμα σε καρδούλες, την είχαν γεμίσει και έγραφαν σε όλες το όνομά μου!
Κάθε μέρα λάμβανα στο κινητό μηνύματα από άκυρους αριθμούς (μαντέψτε ποιοι τα έστελναν) «Σε αγαπάω, είσαι το φως του φωτός των ματιών μου. Θέλω να ζήσουμε μαζί σε ένα αγρόκτημα και να φτιάξουμε μία μικρή φάρμα. Για πάντα δικός σου – Νίκος»!
Μία μέρα λοιπόν έρχονται τα δύο μεγαλύτερα πειραχτήρια στην τάξη με καμιά 50αρια καλαμάκια που τα είχαν πάρει από το κυλικείο. Δεν έδωσα σημασία. Σε κάποια φάση και ενώ κάναμε μάθημα ακούω κάτι να χύνεται… Γυρνάω και τι να δω, τα βρωμόπαιδα είχαν συναρμολογήσει τα καλαμάκια, τα οποία είχαν φτάσει μέχρι την άλλη μεριά της τάξης όπου καθόμουν, και μέσω αυτών διοχέτευαν νερό στην τσάντα του παιδιού αυτού! Κοιτάω μέσα και κολυμπούσαν μαζί γόμες, ξύστρες, τετράδια, μολύβια, και ένα κουκλάκι …παπάκι που ήταν το τυχερό του και το κουβαλούσε πάντα μαζί! Φυσικά μετά από λίγο το είχε αντιληφθεί όλη η τάξη και πεθάναμε στο γέλιο
(μετά τον βοήθησα να τα ξεμουλιάσει γιατί ένιωσα άσχημα γι αυτό που του κάνανε, αλλά πραγματικά ήταν τόσο αστείο το θέαμα με τα καλαμάκια που δεν θα το ξεχάσω )
Μέρος Δεύτερο
Είχαμε μία κοπέλα αθλήτρια στην τάξη που είχε μανία με την υγιεινή διατροφή και ήταν και κατά του καπνίσματος. Μπροστά της καθόταν ένα παιδί που σε κάθε μα κάθε διάλειμμα έκανε 3-4 τσιγάρα στις τουαλέτες… Οπότε με το που μπαίνει αυτός μια μέρα και κάθεται στη θέση του, βγάζει εκείνη ατάραχη ένα Axeαπό την τσάντα της και αρχίζει να τον ψεκάζει! Της λέει «Τι κάνεις, τρελάθηκες;!» και εκείνη απαντάει «Μείνε ακίνητος να σε ξεβρωμίσω!!»
Μέρος Τρίτο
Είχε μία κοπέλα τη γιορτή της και είχε φέρει γλυκά. Είχαν πάρει λοιπόν τα δύο χαζά που κάθονταν πίσω μας την κορδέλα από το κουτί και έπαιζαν. Την ώρα της Φυσικής, μας λέει η καθηγήτρια «Θα σας υπαγορεύσω τη θεωρία. Βγάλτε τα τετράδιά σας». Αρχίζουμε όλοι να γράφουμε και ακούω από δίπλα μου φασαρία. Γυρνάω να δω και αντικρίζω το εξής θέαμα: η φίλη μου με τα χέρια δεμένα με την κορδέλα, και οι δύο άλλοι να της ζωγραφίζουν γύρω γύρω από τους καρπούς αστεράκια! Κόντεψα να πέσω κάτω από την προσπάθεια να μη γελάσω και εκείνη την ώρα σηκώνει το βλέμμα η καθηγήτρια. Λέει στη φίλη μου: «Γιατί δε γράφεις;» και της απαντάει ότι δε μπορεί. Και της λέει με ειρωνικό υφάκι «Γιατί, σου δέσανε τα χέρια;» και σηκώνει η άλλη τα χέρια της που ήταν όντως δεμένα... Μετά βέβαια δεν ήταν τόσο αστείο γιατί την έστειλε στον διευθυντή να της «δανείσει» ένα ψαλίδι να κόψει την κορδέλα
Μέρος τέταρτο και τελευταίο
Μάθημα Ιστορίας- είχαμε έναν καθηγητή τελείως ούφο, καθόταν και μας έλεγε για τους αρχαίους Αιγύπτιους που είχαν κάτι περίεργα ονόματα… Τέλος πάντων, ποτέ δε συμπάθησα την Ιστορία
Αυτός λοιπόν με το που έμπαινε στην τάξη, διάλεγε ένα παιδί και ξεκινούσε την εξέταση. Εκείνη τη μέρα το μάθημα είχε πολλά ονόματα που έπρεπε να απομνημονεύσουμε και αυτός που ρώτησε δεν τα θυμόταν. Αρχίζει λοιπόν να ωρύεται ο καθηγητής «Αυτοί οι άνθρωποι που γελάτε με τα ονόματά τους και που δεν τα θυμάστε και δεν διαβάζετε και μπλα μπλα…. έχουν μείνει στην Ιστορία!!!»
Και πετάγεται ένα παιδί και λέει «Και από ό,τι φαίνεται και ο {όνομα παιδιού που εξεταζόταν} θα μείνει στην Ιστορία!»
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kalypso
Περιβόητο μέλος
Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
27-08-08
21:02
Καλέ έχω κι άλλα...
Δευτέρα Λυκείου πάλι (η καλύτερη χρονιά λέμε ) στη Φυσική Κατεύθυνσης
Τόπος: αίθουσα σχολείου με θερμοκήπιο στη μία της άκρη (το καλοκαίρι εκείνο είχαμε βγάλει τη μπέμπελη )
Χρόνος: Πρωί πρωί με την αυγούλα
Πρόσωπα: μισότρελη καθηγήτρια, 20 γομαρογαϊδούρια και η γλάστρα με τον φίκο (είπαμε, αυτή βλέπει την αντικειμενικότητα της αντικειμενικότητας της σκηνής και μπορεί να σας τα επιβεβαιώσει αν θέλετε )
Η καθηγήτρια που μας έκανε Φυσική Κατεύθυνσης ήταν μία μισότρελη διδάκτωρ η οποία είχε μόλις γεννήσει και παντού έβλεπε το σύμπαν Μια φορά είχε περιγράψει την τάξη μας ως έναν γαλαξία και εμείς ήμασταν τα αστέρια και εκείνη γύριζε γύρω γύρω και το έπαιζε πλανήτης- μιλάμε η γυναίκα το είχε κάψει
Είχαμε γράψει λοιπόν διαγώνισμα στη θερμοδυναμική και περιμέναμε αποτελέσματα... Τι αποτελέσματα δηλαδή, που μας είχε κάψει - ο μεγαλύτερος βαθμός ήταν 13
Τέλος πάντων, στο θέμα μας- μπαίνει μέσα φουριόζα, βροντάει την πόρτα πίσω της, κοπανάει τα γραπτά στην έδρα και μας λέει "Τον κακό σας το φλάρο! Ρε είναι δυνατόν να μου γράφετε τέτοιους βαθμούς;;; Αφήστε το καλύτερα, πηγαίνετε να παίξετε ποδόσφαιρο γιατί κι εδώ που είστε τι κάνετε; Μα καθόλου δε σας ωφέλησε το θερμοκήπιο;;; "
Και συνεχίζει "Αντί να δίνουν οι γονείς σας τόσα λεφτά για να έρχεστε εδώ, πείτε τους καλύτερα να σας ανοίξουν ένα κομμωτήριο- μην πάνε χαμένα και τα μαθηματικά που ξέρετε! Αλήθεια, ξέρετε πόσο είναι το "τρία δάχτυλα" ε;; "
Δευτέρα Λυκείου πάλι (η καλύτερη χρονιά λέμε ) στη Φυσική Κατεύθυνσης
Τόπος: αίθουσα σχολείου με θερμοκήπιο στη μία της άκρη (το καλοκαίρι εκείνο είχαμε βγάλει τη μπέμπελη )
Χρόνος: Πρωί πρωί με την αυγούλα
Πρόσωπα: μισότρελη καθηγήτρια, 20 γομαρογαϊδούρια και η γλάστρα με τον φίκο (είπαμε, αυτή βλέπει την αντικειμενικότητα της αντικειμενικότητας της σκηνής και μπορεί να σας τα επιβεβαιώσει αν θέλετε )
Η καθηγήτρια που μας έκανε Φυσική Κατεύθυνσης ήταν μία μισότρελη διδάκτωρ η οποία είχε μόλις γεννήσει και παντού έβλεπε το σύμπαν Μια φορά είχε περιγράψει την τάξη μας ως έναν γαλαξία και εμείς ήμασταν τα αστέρια και εκείνη γύριζε γύρω γύρω και το έπαιζε πλανήτης- μιλάμε η γυναίκα το είχε κάψει
Είχαμε γράψει λοιπόν διαγώνισμα στη θερμοδυναμική και περιμέναμε αποτελέσματα... Τι αποτελέσματα δηλαδή, που μας είχε κάψει - ο μεγαλύτερος βαθμός ήταν 13
Τέλος πάντων, στο θέμα μας- μπαίνει μέσα φουριόζα, βροντάει την πόρτα πίσω της, κοπανάει τα γραπτά στην έδρα και μας λέει "Τον κακό σας το φλάρο! Ρε είναι δυνατόν να μου γράφετε τέτοιους βαθμούς;;; Αφήστε το καλύτερα, πηγαίνετε να παίξετε ποδόσφαιρο γιατί κι εδώ που είστε τι κάνετε; Μα καθόλου δε σας ωφέλησε το θερμοκήπιο;;; "
Και συνεχίζει "Αντί να δίνουν οι γονείς σας τόσα λεφτά για να έρχεστε εδώ, πείτε τους καλύτερα να σας ανοίξουν ένα κομμωτήριο- μην πάνε χαμένα και τα μαθηματικά που ξέρετε! Αλήθεια, ξέρετε πόσο είναι το "τρία δάχτυλα" ε;; "
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kalypso
Περιβόητο μέλος
Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
27-08-08
14:28
Στο Πανεπιζτήμιο
Γενικά εγώ δεν πάω στις παραδόσεις επειδή βαριέμαι μετά από λίγο να ακούω κάποιον να μιλάει επί 2 ώρες για το ίδιο θέμα (άμα μπεις, μετά δε μπορείς να βγεις επειδή σε βάζουν στο μάτι- πού να κρυφτείς μέσα σε μία αίθουσα με άλλα 30-40 στην καλύτερη των περιπτώσεων άτομα, εκ των οποίων μόνο τα 8-10 είναι κορίτσια )
Τις πρώτες μέρες όμως πηγαίνω για να δω τι παίζει με το κάθε μάθημα και να ψυχολογήσω τον καθηγητή
Πήγα λοιπόν στις αρχές του τρίτου εξαμήνου στα Υλικά Ι γιατί είχα ακούσει ότι είναι λίγο περίεργο το μάθημα και ακόμα πιο περίεργος ο καθηγητής (τον οποίο είχαμε και στο πρώτο εξάμηνο και ευτυχώς τον είχα περάσει)
Με το που μπαίνει αυτός στην τάξη γράφει στον πίνακα (καλά το σύστημα με τον πίνακα έχει πολύ γέλιο- άσχετο αυτό ) τρία νούμερα- τα στατιστικά του μαθήματος, κοινώς το πόσοι το περνάνε... Αν θυμάμαι καλά κατέληγε σε ένα 23
Τέλος πάντων αρχίζει το μπλα μπλα και σε κάποια φάση βγάζει να μας δείξει το τεραστίων διαστάσεων βιβλίο και με καμάρι μας λέει "Δε θέλω να περιαυτολογήσω, αλλά το βιβλίο που βλέπετε και που έχω γράψει ΕΓΩ διδάσκεται σε 15 ακόμα σχολές"
Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του και ... πέφτει το φωτιστικό από το ταβάνι!!
Ευτυχώς έπεσε ανάμεσα σε δύο παιδιά, αλλά ο συγχρονισμός ήταν απίστευτος και αυτός φυσικά έπαθε το σοκ της ζωής του
Ήρθαν και το φτιάξανε κατευθείαν (το έδεσαν βασικά με ένα καλώδιο πάνω σε μία δοκό του ταβανιού ) αλλά όλη την υπόλοιπη ώρα μιλούσε και κοιτούσε συνέχεια προς τα πάνω μην του έρθει τίποτα στο κεφάλι
Γενικά εγώ δεν πάω στις παραδόσεις επειδή βαριέμαι μετά από λίγο να ακούω κάποιον να μιλάει επί 2 ώρες για το ίδιο θέμα (άμα μπεις, μετά δε μπορείς να βγεις επειδή σε βάζουν στο μάτι- πού να κρυφτείς μέσα σε μία αίθουσα με άλλα 30-40 στην καλύτερη των περιπτώσεων άτομα, εκ των οποίων μόνο τα 8-10 είναι κορίτσια )
Τις πρώτες μέρες όμως πηγαίνω για να δω τι παίζει με το κάθε μάθημα και να ψυχολογήσω τον καθηγητή
Πήγα λοιπόν στις αρχές του τρίτου εξαμήνου στα Υλικά Ι γιατί είχα ακούσει ότι είναι λίγο περίεργο το μάθημα και ακόμα πιο περίεργος ο καθηγητής (τον οποίο είχαμε και στο πρώτο εξάμηνο και ευτυχώς τον είχα περάσει)
Με το που μπαίνει αυτός στην τάξη γράφει στον πίνακα (καλά το σύστημα με τον πίνακα έχει πολύ γέλιο- άσχετο αυτό ) τρία νούμερα- τα στατιστικά του μαθήματος, κοινώς το πόσοι το περνάνε... Αν θυμάμαι καλά κατέληγε σε ένα 23
Τέλος πάντων αρχίζει το μπλα μπλα και σε κάποια φάση βγάζει να μας δείξει το τεραστίων διαστάσεων βιβλίο και με καμάρι μας λέει "Δε θέλω να περιαυτολογήσω, αλλά το βιβλίο που βλέπετε και που έχω γράψει ΕΓΩ διδάσκεται σε 15 ακόμα σχολές"
Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του και ... πέφτει το φωτιστικό από το ταβάνι!!
Ευτυχώς έπεσε ανάμεσα σε δύο παιδιά, αλλά ο συγχρονισμός ήταν απίστευτος και αυτός φυσικά έπαθε το σοκ της ζωής του
Ήρθαν και το φτιάξανε κατευθείαν (το έδεσαν βασικά με ένα καλώδιο πάνω σε μία δοκό του ταβανιού ) αλλά όλη την υπόλοιπη ώρα μιλούσε και κοιτούσε συνέχεια προς τα πάνω μην του έρθει τίποτα στο κεφάλι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kalypso
Περιβόητο μέλος
Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
27-08-08
02:54
Δευτέρα Λυκείου Μαθηματικά ...Γενικής Παιδείας πρέπει να ήταν
Ο καθηγητής ήταν η συμπάθειά μου- γερούλης (γύρω στα 60κάτι), είχε ακούσει τα πάντα στη ζωή του ο άνθρωπος και πλέον δεν κρατιόταν και πετούσε μπηχτές σε όποιον έλεγε βλακεία
Εμένα με πήγαινε γιατί ως γνωστόν είμαι γλυκούλα - και ήξερα να λύνω και καμιά άσκηση (τις απλές, μη φανταστείτε )
Σηκώνει λοιπόν απροειδοποίητα μια μέρα τη φίλη μου και διπλανή μου στον πίνακα
Εκείνης δεν ήταν ποτέ το φόρτε της τα μαθηματικά και αντιπαθούσε απίστευτα τον καθηγητή αυτόν επειδή κάποια στιγμή στο παρελθόν την είχε πει στουρν... εεε, καμάρι
Της δίνει δύο ανισώσεις και τη ρωτάει πού συναληθεύουν-έπεσε σιωπή Είχε τρομοκρατηθεί τόσο πολύ που άλλαξε 15 χρώματα σε όλες τους τις αποχρώσεις η καημένη
Της σφυρίζουν τέλος πάντων την απάντηση απότο πρώτο θρανίο και ο καθηγητής της λέει ότι θα της κάνει μία ακόμα ερώτηση και μετά θα την αφήσει να πάει να πεθάνει με την ησυχία της
Της λέει πόσοι αριθμοί δηλαδή είναι οι λύσεις που θέλουμε;;;
Κοιτάει εκείνη τον πίνακα, ξανακοιτάει και τελικά απαντάει "Το δύο και το τρία" (οι ανισώσεις συναλήθευαν για τις λύσεις μεταξύ του δύο και του τρία)
Της λέει "Μόοοονοοο;; Πόσοι αριθμοί είναι μεταξύ του 2 και του 3;;;"
Τα χάνει η κοπέλα και του λέει μετά από λίγο "Το 2,5"
Και της λέει "Μόοοοονοοο;;"
Και της λένε από το πρώτο θρανίο "Πολλοί πολλοί"
Και λέει "Ουουουουουο πολλοί!!!"
Και απαντάει ο καθηγητής: "Καλά εντάξει με έπεισες"
Ο καθηγητής ήταν η συμπάθειά μου- γερούλης (γύρω στα 60κάτι), είχε ακούσει τα πάντα στη ζωή του ο άνθρωπος και πλέον δεν κρατιόταν και πετούσε μπηχτές σε όποιον έλεγε βλακεία
Εμένα με πήγαινε γιατί ως γνωστόν είμαι γλυκούλα - και ήξερα να λύνω και καμιά άσκηση (τις απλές, μη φανταστείτε )
Σηκώνει λοιπόν απροειδοποίητα μια μέρα τη φίλη μου και διπλανή μου στον πίνακα
Εκείνης δεν ήταν ποτέ το φόρτε της τα μαθηματικά και αντιπαθούσε απίστευτα τον καθηγητή αυτόν επειδή κάποια στιγμή στο παρελθόν την είχε πει στουρν... εεε, καμάρι
Της δίνει δύο ανισώσεις και τη ρωτάει πού συναληθεύουν-έπεσε σιωπή Είχε τρομοκρατηθεί τόσο πολύ που άλλαξε 15 χρώματα σε όλες τους τις αποχρώσεις η καημένη
Της σφυρίζουν τέλος πάντων την απάντηση απότο πρώτο θρανίο και ο καθηγητής της λέει ότι θα της κάνει μία ακόμα ερώτηση και μετά θα την αφήσει να πάει να πεθάνει με την ησυχία της
Της λέει πόσοι αριθμοί δηλαδή είναι οι λύσεις που θέλουμε;;;
Κοιτάει εκείνη τον πίνακα, ξανακοιτάει και τελικά απαντάει "Το δύο και το τρία" (οι ανισώσεις συναλήθευαν για τις λύσεις μεταξύ του δύο και του τρία)
Της λέει "Μόοοονοοο;; Πόσοι αριθμοί είναι μεταξύ του 2 και του 3;;;"
Τα χάνει η κοπέλα και του λέει μετά από λίγο "Το 2,5"
Και της λέει "Μόοοοονοοο;;"
Και της λένε από το πρώτο θρανίο "Πολλοί πολλοί"
Και λέει "Ουουουουουο πολλοί!!!"
Και απαντάει ο καθηγητής: "Καλά εντάξει με έπεισες"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.