lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
01-09-08
12:01
Βλέπεις ταινία ενώ έχεις παιδί! Τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια: έχεις ακόμα χρόνο, κουράγιο και αρκετό μυαλό για να θυμάσαι τι έγινε μετά από την όγδοη διακοπή!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
29-08-08
13:32
Lugar.
Όταν τίθεται θέμα ζωής και θανάτου, αλλάζουν τα πράγματα. Σπάνια όμως συμβαίνει αυτό. Τις περισσότερες φορές, είμαστε υπερβολικοί με τα παιδιά και τους κινδύνους που διατρέχουν να χτυπήσουν.
Νινιάου
ένα ζουζούνι προσπαθεί να μάθει να περπατάει, οπότε πέφτει κάθε πέντε βήματα κι εσύ είσαι γονιός και όταν πέφτει χειροκροτείς και λές μπράβο για να μην φοβηθεί το μικρό και δεν ξαναπροσπαθήσει. Γενικά έχεις βγάλει τα έπιπλα ώστε να υπάρχει χώρος κι όμως μια φορά πέφτει και από γκαντεμιά χτυπάει τόσο κοντά στο μάτι που για κάτι χιλιοστά θα μπορούσε να το έχει βγάλει. Κάνεις το σταυρό σου, ευχαριστείς τα αγγελάκια που το σώσανε πηγαίνεις να δεις αν θέλει ράμματα και την επόμενη συνεχίζεις να χειροκροτείς κάθε πέσιμο γιατί έτσι πρέπει να κάνεις.
Τα θέματα "ζωής και θανάτου" είναι καθαρή τύχη σε πολλές περιπτώσεις και, όπως μου'πε ο παιδίατρος μια φορά "είναι ελάχιστη η πιθανότητα αλλά τι θα σου απαντήσω αν έτυχε στο δικό σου το παιδί κι εγώ δεν το'χω φροντίσει". Η ακεραιότητα του παιδιού είναι ευθύνη σου και απειλείται συνέχεια, αν και πολύ σπάνια κάτι παθαίνει κι έτσι είσαι πάντα σε μια λεπτή ισσοροπία μεταξύ του να μην το φοβήσεις για τα πράγματα που θα του ανακόψουν την πορεία του (πχ πέσιμο στο περπάτημα) και να το φοβήσεις για αυτά που θεωρείς ότι είναι περισσότερο επικίνδυνα (πχ στο δρόμο και με την γνώση ότι όσα και να του μάθεις όταν το παιδί έχει κάτι στο μυαλό του ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να βγει από το τρυπάκι για να κοιτάξει για αυτοκίνητα).
Συνήθως θα χτυπήσεις όταν έχεις την αίσθηση ότι κάποια πράγματα θες να γίνονται αυτόματα (ξέρω ότι ακούγεται άσχημο). Έξις δευτέρα φύσις. Αυτά στα λέω γιατί ενώ όλοι μου λένε ότι είμαι ψύχραιμη και σπάνια κόβω τα παιδιά μου από το να προσπαθήσουν κάτι, η καρδούλα μου το ξέρει το αν αγχώνομαι πολλές φορές. Αλλά αφού δεν έχουν πιάσει τα ήρεμα λόγια εγώ για τα αυτοκίνητα και το μπαλκόνι θα έδινα ξυλιά στις ηλικίες που δεν πιάνουν άλλες τιμωρίες. Μεγαλύτερα όταν μπορείς να στερήσεις το μπαλκόνι ή την βόλτα ως τιμωρία, παύει να χρειάζεται η ξυλιά. Ελπίζεις βέβαια ότι θα έχουν καταλάβει νωρίτερα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
29-08-08
12:51
Δεν είναι, για μένα, τόσο σημαντικό ή τρομακτικό το ότι θα "καταστρέψει το σύμπαν" ή θα κινδυνέψει. Όλα θα τα ζήσει ένα παιδί. Και θα προσβάλλει, και θα μας νευριάσει, και πείσμα θα κρατήσει και θα χτυπήσει. Το ζήτημα είναι να τα περάσει όλα χαρούμενο. Και να βγει κερδισμένο.
Σκέψου ότι πόλλα από τα θέματα είναι ζωής και θανάτου, όπως ο δρόμος ή το μπαλκόνι. Σκέψου ότι είναι σαν να έχεις δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σε κάποιον και αν κάτι δεν κάνεις σωστά μπορεί να συμβεί κάτι μοιραίο. Αυτό είναι από τα συναισθήματα που τα αντιλήφθηκα όταν ένοιωσα την εξάρτηση του 1ου μωρού μου από τους γύρω του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
29-08-08
11:39
Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που έδειρα τα παιδιά μου......το παιδακι δε μπορει να παρακολουθειται 24/7 , πρακτικως αδυνατο. Αν κανει κατι που θετει σε κινδυνο την σωματικη του ακεραιοτητα (δεν εχει σημασια τι, σκεφτειτε οτι θελετε, μπριζες, να περπαταει καπου που μπορει να πεσει απο υψος, φωτια, φαρμακα, υπαρχουν πολλα και μερικα δε γινεται να τα ελεγχουμε/περιοριζουμε παντα), του δειχνετε οτι δεν πρεπει με τα λογια, με παραδειγμα , με αναπαρασταση τι μπορει να συμβει, και τελοςπαντων με οτι σας περασει απο το μυαλο. Ομως το κανει διαρκως. Ισως με τον τροπο σας καποια στιγμη να το εμπεδωσει. Μεχρι να συμβει αυτο, θα ρισκαρετε την σωματικη του ακεραιοτητα ; Ή θα του βαλετε μια φωνη καποια στιγμη , θα το κοιταξετε απειλητικα και θα του ριξετε μια (προσεκτικα), για να παρει το μηνυμα κινδυνου , εστω απλοικα , χωρις να αντιλαμβανεται ακριβως το γιατι, (θα το καταλαβει αργοτερα) ;
Είναι πολύ σωστό αυτό που λες και ίσως θα ήταν ευκολότερο αν είχαμε περισσότερο χρόνο για τα παιδιά μας. Όμως δεν γίνεται με όλα τα πράγματα και τα παιδιά αργούν να βγάλουν επαγωγικά συμπεράσματα (αφού έχει δίκιο για την κουζίνα έχει δίκιο και στο να μην σκαρφαλώνω στο μπαλκόνι!) Προς θεού δεν λέω ότι δεν γίνεται, λέω ότι εγώ δεν έχω καταφέρει να το κάνω με τα πάντα.Μπορούμε, όταν το παιδί μας κατευθύνεται καθημερινά με το δάχτυλο τεντωμένο προς την μπρίζα ή τραβάει τα φάρμακα, απλά να του εξηγήσουμε. Όπως θα μιλούσαμε σε έναν "μεγάλο". Ήρεμα και με εμπιστοσύνη, με επιχειρήματα. Όχι φωνάζοντας υστερικά. Αν και τότε δεν καταλαβαίνει, μπορούμε να κάνουμε μια "θυσία". Σε ελεγχόμενο περιβάλλον, να το αφήσουμε να "την πάθει". Να το προειδοποιήσουμε δηλαδή ότι, αν αγγίξει το καυτό νερό θα πονέσει. Να του αφήσουμε όμως πρόσβαση σε αυτό. Μόλις το αγγίξει θα τρέξει σ'εμάς κλαίγοντας. Και τότε θα του πούμε ότι δεν πειράζει που το έπαθε, επειδή δεν ήξερε και θα του θυμίσουμε - εννοείται ήρεμα - ότι του το είχαμε πει. Τότε, μάλλον θα το συνειδητοποιήσει ότι θέλουμε να είναι ασφαλές. Και ότι δεν το επιπλήττουμε "για να μη μας ζαλίζει".
Ζηλεύω τους γονείς που έχουν το ταλέντο να καταφέρνουν να μην χρειαστούν το ξύλο σε ηλικίες που το παιδί δεν καταλαβαίνει γιατί σημαίνει ότι είχαν την ικανότητα να εξηγούν με κατανοητό τρόπο σε 40 διαφορετικές φάσεις της ζωής των παιδιών (τουλάχιστον τόσες μέχρι τα πέντε) ή/και ότι έχουν καταφέρει να τα βρουν και τόσο με τον εαυτό τους ώστε να νοιώθουν κάθε φορά πολύ σίγουροι γι'αυτό που κάνουν και να έχουν ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ηρεμία.
Εγώ δεν τα'χω καταφέρει. Ελπίζω όμως ότι αυτό που κάνει την διαφορά να είναι α) όλη η συμπεριφορά του γονιού και όχι μόνο οι "κακές" στιγμές και β) η ουσία που είναι η αγάπη και που διαφαίνεται σε όλες μας τις στιγμές με τα παιδιά μας.
Θέλω επίσης να πω ότι το να έχεις πάνω από ένα παιδί και να καταφέρνεις να "μεταλλάσεις" την συμπεριφορά σου και να ψυχανεμίζεσαι τις διαφορετικές διαπαιδαγωγικές ανάγκες κάθε χαρακτήρα μου φαίνεται θαυμαστό.
Τέλος θέλω να πω στην νεραϊδα επειδή κι εγώ έζησα και τις δύο συμπεριφορές στο σπίτι μου, ότι ενώ προτιμούσα τον πατέρα μου που δεν χτύπαγε και διδάχτηκα και από τις δύο συμπεριφορές, αυτή που έδινε το ξύλο ήταν η μάνα μου η οποία ήταν μαζί με τα παιδιά της όλη την ημέρα και όχι ο πατέρας μου που μας έβλεπε πολύ λιγότερες ώρες λόγω δουλειάς. Δεν ξέρω την περίπτωση σου αλλά αν δεν δοκιμαστούν τα όρια σου ποτέ, δεν ξέρεις αν μπορείς να τα ξεπεράσεις και πόσο. Εγώ ούτε καν φώναζα πριν κάνω παιδιά αλλά άφηνα πάντα τις καταστάσεις να ξεθυμάνουν ώστε να συζητηθούν "εν ψυχρώ".
Επίσης θέλω να αναφέρω 1 περίπτωση ξύλου από τον πατέρα μου. Πέθανε πολύ κοντινός και νέος άνθρωπος στην οικογένεια, είναι η κηδεία και εμείς μικρά θέλουμε να πάμε σε πάρτυ (σε μια εποχή που τα παιδιά πηγαίνανε σε πάρτυ 2-3 φορές το χρόνο, όχι όπως τώρα) και γκρινιάζαμε....... μας εξηγούσε ο κακομοίρης στην κατάσταση που ήταν .... εμείς το χαβά μας .... ε τι θέλατε να κάνει ο άνθρωπος στο τέλος να δώσει προταιρεότητα σε εμάς ή στους γονείς που είχαν χάσει το παιδί τους και μας ακούγανε?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
28-08-08
15:55
Βρε κούνελε τι ηλικία έχουν τα αγόρια σου? Ίσως να το είπες και να μην το θυμάμαι.
ΟΥΟΥΟΥΠΣ ΣΟΡΡΙ πρώην κούνελε νυν ΜΠΙΠ ΜΠΙΠ
ΟΥΟΥΟΥΠΣ ΣΟΡΡΙ πρώην κούνελε νυν ΜΠΙΠ ΜΠΙΠ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
28-08-08
15:47
Δεν θυμάσαι πως είναι όταν είσαι 3, 4 ή 5 χρονών ως προς αυτά τα πράγματα γιατί δεν τους δίνεις σημασία. Από τα 2 αρχίζει μια διαδικασία (οι Άγγλοι λένε αυτή την ηλικία the terrible twos) όπου το παιδί εδραιώνει την προσωπικότητα του, κάτι σαν μια πρώτη εφηβεία. Επειδή σε αυτήν την ηλικία δεν υπάρχει πλήρης επίγνωση του αποτελέσματος (κοινώς απλώς εκφράζει το θυμό του, την λύπη του, τον εκνευρισμό του χωρίς να μπορεί να σκεφτει ότι μια κίνηση του μπορεί να έχει τελεσίδικα αποτελέσματα) οι κινήσεις των παιδιών δεν έχουν την πρόθεση να σε βλάψουν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.